ΜΑΘΗΜΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ: ΜΙΑ ΠΙΟ ΚΟΝΤΙΝΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΒΕΡΜΕΕΡ

Ο πίνακας ζωγραφικής “Μάθημα Μουσικής” (“The Music Lesson”) από τον Γιαν Βερμέερ, ο οποίος είναι μια ελαιογραφία σε καμβά, φυλάσσεται στη Βασιλική Συλλογή του Λονδίνου.

Απεικονίζει μία γυναίκα μαθήτρια και έναν άντρα (πιθανόν να είναι ο δάσκαλός της) σε ένα μάθημα μουσικής. Το στόμα του άντρα είναι ελαφρώς ανοιχτό, δίνοντας την εντύπωση ότι τραγουδά, καθώς η μαθήτριά του παίζει μουσική. Υποδηλώνεται έτσι ότι υπάρχει μία στενή σχέση μεταξύ τους και ότι η αγάπη της μουσικής τους ενώνει. Αυτό ήταν και ένα συχνό θέμα των Ολλανδών ζωγράφων της εποχής.

Πώς σκέπτονται οι νικητές στη ζωή (JOHN C. MAXWELL)

Οι νικητές στη ζωή σκέπτονται διαρκώς φράσεις που ξεκινούν με “Μπορώ”, “Θα το κάνω”, “Είμαι”. Οι χαμένοι, από την άλλη πλευρά, συγκεντρώνουν τις σκέψεις τους σε αυτά που έπρεπε να είχαν κάνει ή αυτά που δεν έκαναν.
Αν δεν είμαστε ικανοποιημένοι από τις επιδόσεις μας, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε το τοπίο.

Ερευνητές σε θέματα καρκίνου στο Βασιλικό Κολέγιο του Λονδίνου εκπόνησαν μια μακροχρόνια έρευνα σε πενήντα επτά θύματα καρκίνου τον μαστού, τα οποία υποβλήθηκαν σε μαστεκτομή. Διαπίστωσαν ότι επτά στις δέκα γυναίκες “με μαχητικό πνεύμα” ζούσαν δέκα χρόνια αργότερα, ενώ τέσσερις στις πέντε γυναίκες, “που αισθάνθηκαν απόγνωση” όταν έγινε η διάγνωση, είχαν πεθάνει.

Πώς καταλαβαίνεις τον θυμό της ενοχής;

Ούτε η λύπη, ούτε τα νεύρα, ούτε η στεναχώρια, ούτε ο φόβος, ούτε καν η απογοήτευση. Οι ενοχές είναι το χειρότερο συναίσθημα που μπορείς να βιώσεις. Και ξέρεις γιατί; Γιατί στην προσωποποίηση του συναισθήματος δεν μπορείς κανέναν άλλο να εμπλέξεις. Είσαι εσύ και ο εαυτός σου. Είναι κάτι δυσάρεστο που προκαλείς εσύ σε σένα. Όλα τα υπόλοιπα μπορείς κάπου να τα καταλογίσεις, να πεις «με στεναχώρησαν, με απογοήτευσαν, με πλήγωσαν». Τις ενοχές σου όμως σε ποιον να τις φορτώσεις;

 

Είσαι συναίσθημα αμετάβατο, γι’ αυτό και μας χαλάει τόσο. Είτε πρόκειται για κάτι που μπορούσες να κάνεις διαφορετικά και δεν έκανες, είτε για κατάσταση προκαθορισμένη που ακόμη κι αν γυρνούσες το χρόνο πίσω θα έκανες ακριβώς τα ίδια, το αίσθημα της ενοχής παραμένει όμοιο. Και δεν υπάρχει πιο αχρείαστο συναίσθημα από αυτό. Γιατί σε κάνει να νιώθεις χάλια για κάτι που δεν έκανες με διαφορετικό τρόπο και τώρα δεν αλλάζει, χωρίς να διορθώνεται με οποιοδήποτε τρόπο η κατάσταση.

Έλληνας καθηγητής στην Ιαπωνία περιγράφει το σχολείο εκεί -Ένας άλλος κόσμος, εξαήμερο, καθαρίζουν οι μαθητές

Ο Στέλιος Πρεζεράκος, καθηγητής Λυκείου στην Ιαπωνία, περιγράφει το τελείως διαφορετικό ιαπωνικό σχολείο, στο iefimerida.

Φανταστείτε ένα σχολείο όπου οι μαθητές δεν εξετάζονται σε κανένα μάθημα μέχρι τα 10 τους χρόνια! Δεν στοχεύουν στην ακαδημαϊκή επιτυχία αλλά στην Παιδεία. Ετοιμάζουν μόνοι τα γεύματά τους, οι μεγαλύτεροι σερβίρουν τους μικρότερους, και χωρισμένοι σε ομάδες καθαρίζουν τάξεις, κυλικείο, εστιατόριο, μέχρι και τουαλέτες, ώστε να εμπεδώσουν το αίσθημα της ισότητας, της ευθύνης και του σεβασμού στο περιβάλλον τους. Ένα σχολείο όπου ο διευθυντής τούς υποδέχεται καθημερινά, βρέξει-χιονίσει, στην εξώπορτα και με ένα τεράστιο χαμόγελο τους προτρέπει να βάλουν τα δυνατά τους και τους εύχεται καλή μέρα.

Αυτό είναι ένα τυπικό σχολείο στην Ιαπωνία, στο οποίο εργάζεται τα τελευταία χρόνια ο Έλληνας εκπαιδευτικός, Στέλιος Πρεζεράκος.

Η προσαρμογή στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, σε έναν τόπο τόσο ξένο και σε τόσο διαφορετικό περιβάλλον, σε σχέση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα, όπως εξηγεί στο iefimerida.gr, δεν ήταν εύκολη υπόθεση.

Στην Ιαπωνία το άτομο υφίσταται μόνο ως μέρος του συνόλου

«Γενικά, το μυστικό για μια ομαλή προσαρμογή είναι να συνειδητοποιήσεις ότι όλες οι νόρμες (ακόμη και αυτές που φαίνονται παράλογες) δουλεύουν για να κάνουν τη ζωή της ομάδας ευκολότερη. Στην Ιαπωνία δεν υπάρχει η έννοια της μοναδικότητας, όπως τη γνωρίζουμε εμείς. Αντίθετα, το άτομο υφίσταται ως κομμάτι ενός ομογενούς συνόλου. Δεν υπάρχει »θέλω», αλλά »πρέπει», και αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για τους Έλληνες που έρχονται εδώ, μια και αισθάνονται εγκλωβισμένοι» λέει ο κ. Πρεζεράκος, ο οποίος συχνά-πυκνά απαντά στις ερωτήσεις φίλων και συναδέλφων για το πώς είναι το εκπαιδευτικό σύστημα της Ιαπωνίας, πώς έχουν στήσει το πρόγραμμά τους, τι κοινωνικό στάτους έχουν οι καθηγητές και κυρίως τι διαφορά έχει από το αντίστοιχο ελληνικό.

Θλίψη εντόπισες στων ματιών μου τον ντελβέ; Όλοι οι μονόδρομοι κάπου διασταυρώνουν Έρωτες πλάθονται στην κούπα του καφέ Όσο πονάς είσαι ανίκανος συμπόνιας| SearchingTheMeaningOfLife

Εσύ τα μάτια μου πώς είδες χωρίς να’ρθείς;!
Θλίψη εντόπισες στων ματιών μου τον ντελβέ;
Όλοι οι μονόδρομοι κάπου διασταυρώνουν
Έρωτες πλάθονται στην κούπα του καφέ
Όσο πονάς είσαι ανίκανος συμπόνιας
Και στα ωραία ονειρεύεσαι φυγές
Στον στιγμιαίο άφαντος είναι ο ντελβές
Ο πόνος-νεύρωση, στερεί τις ομορφιές

 

Περιλαμβάνεται στο ebook «Γραφές» FOR MOBILE (ISBN: 9781005583699)

by SearchingTheMeaningOfLife

Για περισσότερα :
www.stixoi.info
www.poemhunter.com
www.wattpad.com
www.smashwords.com
www.easywriter.gr
www.goodreads.com
www.scribd.com
www.kobo.com
itunes.apple.com
www.overdrive.com
www.barnesandnoble.com

Διάλειμμα χαράς | Γιώργος Σεφέρης (1900-1971)

Ήμασταν χαρούμενοι όλο εκείνο το πρωί
θεέ μου πόσο χαρούμενοι.
Πρώτα γυάλιζαν οι πέτρες τα φύλλα και τα λουλούδια
έπειτα ο ήλιος
ένας μεγάλος ήλιος όλο αγκάθια μα τόσο ψηλά στον ουρανό.
Μια νύμφη μάζευε τις έννοιες μας και τις κρεμνούσε στα δέντρα
ένα δάσος από δέντρα του Ιούδα.
Ερωτιδείς και σάτυροι παίζαν και τραγουδούσαν
κι έβλεπες ρόδινα μέλη μέσα στις μαύρες δάφνες
σάρκες μικρών παιδιών.
Ήμασταν χαρούμενοι όλο το πρωί·
η άβυσσο κλειστό πηγάδι
όπου χτυπούσε το τρυφερό πόδι ενός ανήλικου φαύνου
θυμάσαι το γέλιο του: πόσο χαρούμενοι!
Έπειτα σύννεφα βροχή και το νοτισμένο χώμα
έπαψες να γελάς σαν έγειρες μέσα στην καλύβα
κι άνοιξες τα μεγάλα σου τα μάτια κοιτάζοντας
τον αρχάγγελο να γυμνάζεται με μια πύρινη ρομφαία.

«Ανεξήγητο» είπες «ανεξήγητο
δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους
όσο και να παίζουν με τα χρώματα
είναι όλοι τους μαύροι».

Πεντέλη, άνοιξη

πηγή: https://www.greek-language.gr/

Η φύση υπηρετεί μια ευγενή ανάγκη του ανθρώπου, δηλαδή την αγάπη για την Ομορφιά. Οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν την πλάση κόσμο μια λέξη που σημαίνει στολίδι, ομορφιά. | του Ραλφ Γ. Έμερσον

photo by StavTsik

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Η φύση» του Ραλφ Γ. Έμερσον

– Ο Έμερσον δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να πιστεύει ότι βιβλία και θεωρίες έχουν δευτερεύουσα σημασία. Μόνο μέσα από τη δράση και την καθημερινή του στάση, ο άνθρωπος θα κατορθώσει να συνειδητοποιήσει το θαύμα της Δημιουργίας, μακριά από το σχολαστικισμό και τη στείρα προσκόλληση στην παράδοση.

– Γιατί να μην έχουμε θρησκεία που να έχει αποκαλυφθεί σε εμάς, αντί για τα ιστορήματα της παράδοσης;

– Η Φύση, με την κοινή έννοια, αναφέρεται σε στοιχεία που δεν μπορεί να αλλάξει ο άνθρωπος: ο χώρος, ο αέρας, ο ποταμός, το φύλλο του δένδρου. Η Τέχνη είναι το αποτέλεσμα της ανθρώπινης βούλησης πάνω στα φυσικά στοιχεία, όπως φαίνεται σε ένα σπίτι, μια διώρυγα, ένα άγαλμα, ένα ζωγραφικό πίνακα. Αλλά αυτά τα έργα απομονωμένα στερούνται, και δεν είναι παρά πελέκημα, ψήσιμο, μπάλωμα και πλύσιμο. Σε μια τόσο μεγάλη εντύπωση όσο αυτή που προκαλεί ο κόσμος στο ανθρώπινο μυαλό δεν προσδίδουν ποικιλία στο αποτέλεσμα.

7 πράγματα που μάθαμε από τον Κωνσταντίνο Καβάφη για τη ζωή

Αν σήμερα θεωρούμε την ποιητική αξία του Κωνσταντίνου Καβάφη κάτι το δεδομένο, αυτό δεν ίσχυε πάντα. Τον κατέκριναν, τον χλεύασαν σε μεγάλο βαθμό, τον παρώδησαν και πολλοί προσπάθησαν να αποδείξουν πως όσα έγραφε «δεν συνιστούσαν ποίηση». Και αυτό συνέβαινε όχι μόνο όσο ζούσε αλλά και μετά το θάνατό του.

Δεν έχει υπάρξει και ελπίζω να μην υπάρξει πιο «κακοποιημένος» από τους αναγνώστες και κάποιους εκπαιδευτικούς – εξεταστές ποιητής από τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Είναι ο ποιητής που έχει διαβαστεί αποσπασματικά όσο κανένας άλλος, που έχει αναλυθεί κατά λέξη όσο κανένας άλλος- σε τέτοιο βαθμό που χάνεται ολότελα το νόημά του, σε τέτοιο βαθμό που οτιδήποτε ζωντανό μέσα του ασφυκτιά και πεθαίνει. Είναι αυτός που όλοι έχουμε διαβάσει δίστιχά του χωρίς να γνωρίζουμε το συγκείμενο (το context) και –όπως είναι μαθηματικά λογικό και αναμενόμενο- βγάλαμε βεβιασμένα συμπεράσματα. Το «τι θέλει να πει ο ποιητής», κυρίες και κύριοι, δεν είναι ποτέ ο αυτοσκοπός και –ευτυχώς- δεν υπάρχει σωστή απάντηση.

Πίσω από την υπερπροστασία γονιών & κηδεμόνων

photo by DesPin

Γονείς, παππούδες και γιαγιάδες ασχολούνται πρωί, μεσημέρι, βράδυ, με τα παιδιά και εγγόνια τους.

Τρέχουν από πίσω τους με το φαγητό στο χέρι, ζητώντας να προφτάσουν κάθε τους ανάγκη, κάθε επιθυμία κάθε πληγή, πριν ακόμα αυτά χτυπήσουν.

Θέλουν να ελέγχουν ασφυκτικά, εάν είναι δυνατόν, κάθε σκέψη, κάθε λόγο, και πράξη του παιδιού τους. Βιώνουν δραματικά, και ως δικαίωμα και «ιερό» τους καθήκον, που απορρέει απ’ τον κηδεμονικό τους ρόλο, να προλαβαίνουν κάθε ολίσθημα, κάθε λάθος, στραβοτιμονιά, κάθε πληγή η απροσεξία του παιδιού.

Ανησυχούν θανάσιμα και με το παραμικρό.

Μην επιτρέπεις σε κανέναν να σε ρίχνει ψυχολογικά. Σε κανέναν!

Οι άνθρωποι θα είναι κακοί μαζί σου αν τους το επιτρέψεις. Ίσως να μην είναι πραγματικά κακοί αλλά απλώς να μην έχουν τις καλύτερες προθέσεις για σένα ώστε και πάλι να πληγωθείς.

Μην τους το επιτρέψεις. Μην δώσεις σε κανέναν το προνόμιο να σε ρίξει. Εσύ και μόνο εσύ έχεις τα κλειδιά για την ευτυχία σου.