[Ποιο λάθος;]

[Ποιο λάθος;]

Συ επέλεξες να γίνεις κομπάρσος
αρκεί στο φόντο του καμβά να μείνεις
να προκαλέσεις σπίθες είχες θράσος
τα χέρια στη φλόγα σιωπηλά τρίβεις

Ανάβεις φωτιές να βλέπεις πώς καίνε;
Παίζει με αθώων ανθρώπων ψυχές!
Στο δάκρυ τις πνίγεις να δεις να κλαίνε,
μα η ρηχή ζωή σου γεμίζει βροχές

… μπορούσε να έχει κανείς ευαίσθητη ψυχή, δίχως να είναι τρελός’ υπήρχαν ψυχές που ζούσαν με ψίχουλα, και πέθαιναν από μια σκληρή λέξη· | Κνούτ Χαμσουν

photo by EvAr

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Η πείνα» του Κνούτ Χαμσουν

– Όσο ασήμαντο κι αν φαίνεται, είναι αυτό εδώ το μολυβάκι που απλά μ’ έκανε αυτό που είμαι στον κόσμο, αυτό το μολυβάκι, για να το πούμε έτσι, μου έδωσε τη θέση που μου αξίζει στη ζωή…

– Είχα παρατηρήσει ξεκάθαρα πως όταν δεν έτρωγα, για μια αρκετά μεγάλη περίοδο, είχα την εντύπωση ότι ο εγκέφαλός μου κυλούσε αργά έξω απ το κεφάλι μου, και το άφηνε άδειο. Το κρανίο μου γινόταν ελαφρύ κι έμοιαζε ανύπαρκτο, δεν ένοιωθα το βάρος του πάνω στους ώμους μου, και όταν κοίταζα κάποιον είχα την εντύπωση ότι τα μάτια μου ήταν ακίνητα και υπερβολικά ανοιχτά.

Νικόλαος Κάλας ~6 ποιήματα

 

«Το τριακόσια τριάντα τρία δεν απαντά».
Πλάι στον αριθμό το «οδός Κριεζώτου 2».
Η εν Ισσώ μάχη!
«Δεσποινίς Πυθία δοκιμάσετε πάλι».
«Νικήτα Ράντο, δεν μʼ ακούς;
το τριάντα τρία η πρώτη σου ποιητική δοκιμασία»
το Είκοσι δύο επέστρεψαν οι Έλληνες απʼ την Μικράν Ασία.
Επέστρεφε ώ Ιστορία!
Η Τροία του Ομήρου, η Τροία του ονείρου
τριαδικά συστήματα προϊστορικά, μεταχριστιανικά
υπολογισμένα καβαλιστικά.
«νικήτα Ράντο γιατί δεν απαντάς;»
Τριάντα τρία χρόνια κι ύστερα επέστρεψεν η εν ηχώ μάχη:
«Δεν μʼ αναγνωρίζεις; Είμαι Πλακιώτης Μανχατανάς,
και βροντοφωνούσε μέσα μου
της ταραγμένης σου ψυχής φλογερά οράματα».

Μέσα στην ποίηση άνθρωπος και σύννεφο θάλασσα κι αθανασία είναι ένα | Νίκου Καζαντζάκη

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Οι αδερφοφάδες» του Νίκου Καζαντζάκη

✔ Τι παμπάλαιες τρομάρες και σφαγές και σκλαβιές και πείνα αιώνια! Περισσότερο κι από το κλάμα, το τραγούδι τους ξεσκέπαζε την αγιάτρευτη δοκιμασία της ζωής τους, τις χιλιάδες τα χρόνια που πέρασαν από πάνω τους όλο πείνα και βούρδουλα και θάνατο– μα αυτοί σαν τα γκρεμόχορτα είχαν αγκριφωθεί από τις απάνθρωπες ετούτες γκρίζες πέτρες και πια δεν ξεκολνούσαν

✔ Ευχαριστώ σε γιατί μ’ έβαλες σ ένα τέτοιο επικίντυνο πόστο να πολεμώ όλους τους αγαπώ κανένας δε μ αγαπάει μα αντέχω. Μα μην παρατεντώνεις το σκοινί άνθρωπος είμαι ως πότε θα αντέχω

✔ Κι η τόση καλοπέραση δεν εξευτέλιζε τους ανθρώπους γιατί εκεί που πήγαινε να παραπαχύνει η ψυχή και να γίνει σάρκα άναβαν πάλι οι μεγάλες φωτιές και ξαναπετούσαν οι άνθρωποι φτερούγες

✔ Δύσκολα πολύ μαθές ξεκολναει η ψυχή από τα γνώριμα της νερα κι από τα χώματα

✔ Οι ρίζες μας δεν είναι μονάχα εδώ κάτω στη γης πιάνουν και τον ουρανό και θρέφουνται και γι’ αυτό η ράτσα μας είναι αθάνατη

✔ Τι ευτυχία να μη ρωτάς, να μην έχεις ανησυχία καμιά, να μην αφήνεις το μυαλό να κουμαντάρει, να μη μπιστεύεσαι στα ορατά, να εμπιστεύεσαι στον Αόρατο και να πηγαίνεις

✔ Έσκυψε να δει τι να θωρούσε με τόση προσοχή ο γέρος, δεν είδε τίποτα, μονάχο το νερό να τρέχει…
– Τι βλέπεις παππού
–Τη ζωή μου να τρέχει και χάνεται παιδί μου
–Μη θλίβεσαι παππού ξέρει αυτή που πάει κατά τη θάλασσα…όλες οι ζωές του κόσμου κατακει πάνε
– Ναι παιδί μου και γι αυτό η θάλασσα είναι αρμυρή είναι από τα δάκρυα

✔ Ν’ ασκητεύεις σήμερα θα πει να ζεις με τους ανθρώπους και να ανεβαίνεις κάθε μέρα, κάθε μέρα κι όχι μονάχα τη Μεγάλη Παρασκευή, με το Χριστό το Γολγοθά. Και να σταυρώνεσαι

✔ Να ζω μακρια από τους ανθρώπους ολομόναχος ξεκρέμαστος όχι δεν ήθελα. Ντρεπόμουν. Δε θέλω να ‘μαι μια πέτρα ξεκάρφωτη στην άκρα του δρόμου, θέλω να ‘μαι μια πέτρα χρήσιμη κι εγώ χτισμένη σ’ ένα χτίρι

✔ Είδα πολλή ατιμία, πολλή υποκρισία, πολλή ψευτιά σε λαϊκούς και σε καλόγερους, δε βαστώ πια! Κάποτε ήμαρτον Θεέ μου – η ψυχή μου γίνεται δαυλός αναμμένος και θέλει να κάψει τον κόσμο και ν αρχίσει από τα Μοναστήρια

✔ -Ναι δικιά μου παντιγέρα έκαμε ο παπα Γιάνναρος και τα μάτια του άστραψαν…κι απάνω στην παντιγέρα αυτή είναι ζωγραφισμένος ξέρεις ποιος πάτερ άγιε? Ο Χριστός με το φραγγέλιο.

✔ Κάμποσες φορές είχε ο παπα Γιάνναρος νιώσει απάνω στο φλογισμένο μέτωπο του να φυσάει το παγωμένο αεράκι της λευτεριάς κι ένιωθε χαρά μεγάλη. Μα η χαρά εκείνο το πρωί δεν είχε το ταίρι της. Όμοια χαρά θα νιώθει και το κούτσουρο όταν πέφτει απάνω του η άνοιξη.

✔ Βολεύτηκε στην παντερμιά και στην κακοπέραση. Πεινούσε πολλές φορές, κρύωνε, δεν είχε άνθρωπο ν’ αλλάξει μια κουβέντα μαζί του ν αλαφρώσει, μα δεν παραπονιόταν «εδώ είναι το πόστο μου, εδώ θα πολεμήσω»

✔ Ο Χριστός δεν κάθεται απάνω από τα σύννεφα σε θρόνο, όχι. Παλεύει απάνω στα χώματα, πονάει κι αυτός, αδικιέται κι αυτός και πεινάει και σταυρώνεται μαζί μας.

✔ Μεγάλη δύναμη έχει η ψυχή του ανθρώπου, πιάνει ένα πανί και το κάνει σημαία.

✔ Τι θα πει αν ήταν ή αν δεν ήταν δική της; Αιώνες τώρα αναρίθμητα χείλια τη φίλησαν, αναρίθμητα μάτια την κοίταξαν κι έκλαψαν, πιάστηκαν από πάνω της χιλιάδες πονεμένες ψυχές τη γέμισαν ελπίδες και πόνο και την αγίασαν, έγινε αληθινά ζώνη της Παρθένας.

✔ Δε θα ‘ρθει μοναχή της η Δικαιοσύνη, δεν έχει πόδια. Εμείς θα τη σηκώσουμε στους ώμους μας και θα τη φέρουμε.

✔ Μερικά λόγια του καρφώθηκαν στη μνήμη σα μαχαιριά κι από τότε έτρεχε η θύμησή του αίμα.

✔ Ό,τι φοβερό ψυχανεμίζονταν μέσα του στα υπόγεια του σπλάχνου του και δεν τολμούσε να το βγάλει στο φως και να το δει, η μελωδία τούτη το λευτέρωσε κι ο παπα Γιάνναρος κοίταζε τα σωθικά του κόσμου με φρίκη.

✔ Ας είναι καλά ο ύπνος μας φέρνει ό,τι ο ξύπνιος μας αρνιέται

✔ Τι θα πει λεύτερος? Αυτός που δε φοβάται το θάνατο.

✔ Τα μάτια αυτά είναι από τα μάτια που βλέπουν τα αόρατα. Μονάχα οι τρελοί κι οι άγγελοι τα έχουν.

✔ Το σημείο όπου ο Θεός αγγίζει τον άνθρωπο λέγεται θάνατος.

✔ Όλοι μας έχουμε μέσα μας δαιμόνους και γυμνές γυναίκες και γουρούνια.

✔ Πόσα χρόνια έμεναν μέσα του κρυμμένοι αλυσοδεμένοι μέσα του οι δαίμονοι…γι’ αυτό φοβόταν τα ονείρατα και δεν ήθελε να κοιμηθεί…μα ανασηκώθηκε λίγο η καταπακτή, λάσκαρε λίγο το μυαλό βρήκαν αραλίκι και τινάχτηκαν στο φως οι φυλακισμένοι δαιμόνοι.

✔ Είμαι άνθρωπος ακόμα δεν είμαι άγγελος μαθές μήτε κι είμαι πια θεριό, άνθρωπος πονώ για μια ψυχή ακόμα…

✔ Έτσι είναι πάντα το φως δεν το ξέρεις? Λόγχη είναι ξεσκίζει την καρδιά του ανθρώπου.

✔ Αλίμονο σ’ όποιον ζει στην έρημο και θυμάται του κόσμου

✔ …για να συγκεντρώσω την ψυχή μου που είχε κατασκορπίσει να βρω που να σταθώ, να σταθώ κι από κει να πάρω φόρα.

✔ Μια βάτος ήταν ετούτη η ψυχή φλεγόμενη και μη καιόμενη.

✔ Δε μπορώ να ζω χωρίς βεβαιότητα. Τα μάτια του και τα αυτιά του γυρισμένα προς τα μέσα του θωρούσαν κι αφουγκράζονταν την ψυχή του μονάχα.

✔ Παλεύω ακόμα με το Θεό από πάνω από κάτω με τους δαιμόνους…αυτοί είναι οι δυο μυλόπετρες μου και με αλέθουν.

✔ Ας την καρδιά τη σουσουράδα μην την ανακατεύεις στις δύσκολες δουλειές. Αυτή πάει πάντα κόντρα στο νου κι όποιος την ακλουθάει πρέπει να ‘χει κότσια γερά…

✔ Μοναξιά Μοναξιά Μοναξιά…Τι γλυκά τι γαλήνη τι συμφιλίωση

✔ Κι εμείς είμαστε η λάσπη. Γυρίζει ο τροχός ακατάπαυστα γυρίζει και περνάει από πάνω μας, φυσάει και μας κάνει ό,τι θέλει: λαγήνια, στάμνες, γλάστρες, τσουκάλια, λύχνους. Άλλα βάζουν νερό, άλλα κρασί και μέλι, άλλα μαγειρεύουν, άλλα φωτίζουν…

✔ Ποιος είναι ο σκοπός της κοπριάς. Να γίνει μέλι κι άρωμα και σάρκα δροσερή στον καρπό.

✔ Ελευτερία μουρμούρισε το γεροντάκι ήσυχα, παρακλητικά σα να ζητούσε ένα κομμάτι ψωμί

✔ Πιο δυνατή η ψυχή από την ανάγκη και δε συχωρνάει.

✔ Οι μεγαλύτεροι άθλοι στη σκέψη, στην τέχνη, στην πράξη, γεννήθηκαν στο ορμητικό τούτο ανηφόρισμα του ανθρώπου

✔ Όλη ετούτη η ύλη εμποδίζει το πνεύμα να περάσει. Ό,τι πνεύμα είχαν οι γενεές ετούτες, το ξόδεψαν δημιουργώντας ένα μεγάλο πολιτισμό –ιδέες ζωγραφιές μουσική επιστήμη πράξη. Τώρα ξεθύμαναν έφτασε η στερνή μορφή του χρέους τους: να αφανιστούν. Ας έρθουν οι βάρβαροι ν ανοίξουν καινούργια κοίτη στο πνεύμα.

✔ Αγαπημένη μου πόσο όμορφη μπορούσε να ‘ταν η ζωή πόσο απλή και αγαθή και πως την καταντήσαμε!

✔ …κρατώ ντουφέκι και σκοτώνω ανθρώπους! Όχι όχι δεν έχουμε ακόμα το δικαίωμα να λεγόμαστε άνθρωποι. Πρέπει να μας λένε μεταπίθηκους. Κινήσαμε από τον πίθηκο να φτάσουμε στον άνθρωπο και βρισκόμαστε ακόμα μεσόστρατα

✔ Μέσα στην ποίηση άνθρωπος και σύννεφο θάλασσα κι αθανασία είναι ένα

✔ …μα ευτύς ως νιώσεις πως μπήκε η ζωή σου σε κίντυνο και πως θέλουν να σε σκοτώσουν πετιέται ξαφνικά από τα τρίσβαθα του σπλάχνου σου ένα πράμα σκοτεινό μαλλιαρό, ένας πρόγονος που ήταν μέσα σου και δεν τον υποψιαζόσουν και το ανθρωπίσιο πρόσωπο σου εξαφανίζεται…οι φωνές που βγαίνουν από το στόμα σου δεν είναι δικές σου, δεν είναι δυνατόν να είναι δικές σου δεν είναι αυτές φωνές ανθρώπου κι ο μεταπίθηκος κι αυτός ακόμα αφανίζεται και φεύγει τρομαγμένος και πετιέται από μέσα σου όχι ο πατέρας παρα ο παππούς ο γορίλας

✔ Κάποτε, για να σώσω τον άνθρωπο μέσα μου, και να γλιτώσω από το κτήνος, με κυριεύει η λαχτάρα να σκοτωθώ, μα εσύ με βαστάς ακόμα στη ζωή και κάνω υπομονή

✔ …και να ‘μασταν τουλάχιστον βέβαιοι πως πολεμούμε για καμιά μεγάλη ιδέα

✔ …άγριος στυφός από φυσικού του, ακατάπαυστα θυμωμένος. Μια μοίρα τον βαραίνει σκοτεινή που τον μισεί και τον σπρώχνει στον γκρεμό και θα τον φάει. Και το νιώθει κι αυτός και αγριεύει, θέλει να αντισταθεί μα δε μπορεί και προχωράει στον αθώρητο γκρεμό βλαστημώντας

✔ Τι είναι η ζωή αλήθεια αγαπημένη μου, τι λίγα πράματα χρειάζεται ο άνθρωπος για να ναι ευτυχισμένος και πάει και χάνεται για τα μεγάλα φαντάσματα!

✔ Ποιος ήταν ο μεγάλος κατακτητής που κυρίεψε τον κόσμο και την ώρα που πέθαινε αναστέναξε κι είπε «Τρία πράγματα είχα πάντα πεθυμήσει στη ζωή μου: ένα σπιτάκι μια γυναικούλα και μια γλάστρα σγουρό βασιλικό και ποτέ μου δεν τα απόκτησα»

✔ …δεν πάνε χαμένες οι σκληρότητες οι ατιμίες οι αδικίες…ξυπνούν αγριεύουν την ψυχή του αδικημένου…όλοι ετούτοι περνούσαν τη ζωή τους μέσα στη σκλαβιά και τη νάρκη… μα να είναι καλά οι θηριωδίες μας δεν τους αφήνουμε να σαπίσουν στην υπομονή και την αναντρία

✔ Γιατί δεν έχω τον καιρό μήτε τη δύναμη να σκεφτώ τίποτα μάχουμαι μονάχα όπως τα θεριά να σκοτώσω και να μη σκοτωθώ

✔ Δεν υπάρχει μεγαλύτερη θλίψη από το ν αγαπάς γιατί μπορεί να χωρίσεις από την αγαπημένη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το ν αγαπάς γιατί μπορεί να σμίξεις με την αγαπημένη

✔ Θυμήθηκα ξαφνικά το όνειρο που σου ‘γραφα …τη μαρίδα που παραπονιόταν στο Θεό και φώναζε «Έπρεπε σε όσους έχουν το δίκιο να δίνεις τη δύναμη κι όχι σε όσους έχουν το άδικο, αυτό θα πει Θεός» Εγώ ήμουν αλίμονο η μαρίδα που φώναζε!

✔ …μονόχνοτος σκληρός στενοκέφαλος μια δύναμη σκοτεινή κι απάνθρωπη τον κυβερνάει ένα θεριό μουγκρίζει μέσα του πληγωμένο και περήφανο. Μια γυναίκα κάποτε το χάιδεψε το θεριό αυτό του ‘πε έναν καλό λόγο άρχισε να μερώνει, μα η γυναίκα έφυγε και το θεριό έβαλε πάλι τα μουγκρητά με μια καινούργια πληγή. …είναι από τους ανθρώπους, τόσο σπάνιους στην αποσύνθεση του καιρού μας, που απάνω από το ατομικό τους συφέρο και την ατομική τους ευτυχία τοποθετούν μια ιδέα, σωστή μπορεί, στραβή μπορεί το σπουδαίο είναι πως για την ιδέα αυτή θυσιάζουν τη ζωή τους. …όλο το μυστικό είναι τούτο: να μπορέσεις να βρεις μια ιδέα να τη θρονιάσεις πάνω από τον εαυτό σου, να βάλεις πια σκοπό σου να ζεις και να πεθάνεις γι αυτή. Έτσι η πράξη παίρνει ευγένεια κι η ζωή σου ενότητα κι ο θάνατος σου γίνεται στα μάτια σου αθανασία γιατί σμίγεις είσαι βέβαιος με μια πνοή αθάνατη. Μπορείς να ονοματίσεις την ιδέα αυτή Πατρίδα, μπορείς να την ονοματίσεις Θεό ή Ποίηση ή Λευτεριά ή Δικαιοσύνη. Ένα έχει σημασία να την πιστέψεις και να μπεις στη δούλεψη της.

✔ …μα ‘γω ‘μαι άνθρωπος ένα πράμα ζεστό που πονάει κριματίζεται και πεθαίνει. Θέλω εγώ μπαίνω θέλω δε μπαίνω στην Παράδεισο.

✔ Άσε τις μετάνοιες, σήκω ορθός, πάρε απάνω σου την ευθύνη, μη ζητάς αρμηνεία από κανένα. Δεν είσαι λεύτερος? Διάλεξε…

✔ Βαριά η λευτεριά πως μπορεί άνθρωπος να τη βαστάξει?

✔ Λευτεριά χωρίς αρετή και καλοσύνη είναι από διαόλου

✔ Δεν υπάρχουν ιδέες υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει

 

✔ Δεν έχει ο κόσμος ανάγκη πια από Χριστούς σταυρωμένους έχει ανάγκη από Χριστούς πολέμαρχους. Φτάνουν τα κλάματα τα Πάθη οι σταυρωμοί. Σήκω σου λέω σύρε φωνή φέρε δικαιοσύνη! Αρκετά μας έφτυσαν, μας έδειραν μας έβαλαν αγκάθια στεφάνι, μας σταύρωσαν ήρθε η ώρα του αναστημένου Χριστού.

✔ Η λευτεριά δεν είναι παντοδύναμη είναι κι αυτή θυγατέρα του ανθρώπου κι έχει ανάγκη από τον άνθρωπο

✔ Θα σκοτώσετε τον τελευταίο ελεύθερο άνθρωπο μα τη λευτεριά δεν τη σκοτώνετε

✔ Το χωριό που δεν έχει τρελό χάνεται. Θα γίνω εγώ ο τρελός του χωριού, θα γίνω εγώ ο τρελός της Ελλάδας και θα φωνάζω

by Johnny Di

 

Επικούρειες επιδράσεις στον διαφωτισμό

Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων – Οκτώβριος 2018

Το 1453 οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη καταλύοντας την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, γεγονός που προκάλεσε σημαντικές επιπτώσεις στην υπόλοιπη Χριστιανική Ευρώπη. Μία από τις σημαντικότερες, ήταν ότι οι Οθωμανοί, έγιναν κύριοι του δρόμου του Μεταξιού, δηλαδή της χερσαίας διαδρομής που ένωνε την μεσαιωνική Ευρώπη με την Ανατολική Ασία και κυρίως την Ινδία και την Κίνα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, την αστρονομική άνοδο των προϊόντων των περιοχών αυτών και ιδίως των μπαχαρικών, που οι Ευρωπαίοι χρησιμοποιούσαν στην συντήρηση των τροφίμων. Αιτία η   αισχροκέρδεια των Οθωμανών και των Βενετσιάνων συνεταίρων τους, που τα μετέφεραν στα λιμάνια της Ευρώπης από την  Κωνσταντινούπολη και την Αίγυπτο.

Συναγωνισμός, Ανταγωνισμός και Άμιλλα

Ας μην υποκρινόμαστε ότι συγχέουμε τις τρεις αυτές έννοιες

Η λέξη συναγωνισμός δηλώνει την προσπάθεια που καταβάλλουν δύο ή περισσότερες πλευρές προκειμένου να υπερτερήσει η μία της άλλης, τον παράλληλο αγώνα τους, τη διεκδίκησή τους, απαλλαγμένη ωστόσο από εμφανείς η παρασκηνιακές διαμάχες και συγκρούσεις.

ΑΝΑΘΗΜΑ XVII ~ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ

photo by EvAr

ΑΝΑΘΗΜΑ

XVII

Το φίδι με παρακολούθησε

        να κατεβαίνω

την απάτητη προκυμαία

και ζήλεψε την αφοβιά μου.

[Το Αύριο στο μαξιλάρι]

Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων – Οκτώβριος 2018

Η δική σου σκιά σε ενοχλεί
Εσύ κάθεσαι μπροστά το φως
Γύρνα τα μάτια να σε δει
Ξυπνάς και πάλι μοναχός

Ξανά και ξανά ζεις το σήμερα
πιο άγριο, πιο δύσκολο από ποτέ
Μέχρι να καταλάβεις. Όλα εφήμερα!
Σπάσε τα όρια, το αύριο αν θες

Ήταν η μητέρα μου και δε θα με εγκατέλειπε ποτέ. Αυτό το είχα απλώς αποδεχτεί και το θεωρούσα δεδομένο. Και δεν την είχα ευχαριστήσει ποτέ γι’ αυτό, όπως δεν είχα ευχαριστήσει ποτέ τον ήλιο που με ζέσταινε. | Καλεντ Χοσεϊνι

Μέτσοβο, Ιούνιος 2017

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Και τα βουνά μίλησαν» του Καλεντ Χοσεϊνι

– Πέρα μακριά από τις ιδέες
του πράττειν το λάθος ή το σωστό
υπάρχει ένα άλλο πεδίο. Εκεί θα σε συναντήσω.
Τζελαλεντίν Ρουμί, 13ος αιώνας

– Εκπαιδεύεται στις τέχνες, στα γράμματα και στις επιστήμες, στα φιλοσοφικά ρεύματα και στη φιλανθρωπία. Δεν του λείπει τίποτα. Κάποια μέρα, όταν γίνει άντρας, μπορεί να επιλέξει να φύγει, και θα είναι ελεύθερος να το κάνει. Υποψιάζομαι πως θα επηρεάσει πολλές ζωές με την ευγένειά του και θα προσφέρει χαρά σε όσους είναι παγιδευμένοι μέσα στη θλίψη.

– Αναρωτήθηκε πώς ένα τόσο εύθραυστο κορμάκι μπορούσε να περικλείει τόση χαρά, τόση καλοσύνη. Δεν μπορούσε· η καλοσύνη ξεχείλιζε από μέσα της, ξεχυνόταν από τα μάτια της. Ο πατέρας ήταν διαφορετικός. Ο πατέρας είχε τη σκληρότητα μέσα του. Τα μάτια του κοίταζαν τον ίδιο κόσμο που έβλεπαν τα μάτια της μητέρας, αλλά εκείνος έβλεπε μονάχα αδιαφορία, ατελείωτο κάματο. Ο κόσμος του πατέρα ήταν άτεγκτος. Κανένα καλό δεν παραχωρούσαν δωρεάν. Ακόμη και την αγάπη. Πλήρωνες για τα πάντα. Κι αν ήσουν φτωχός, ο μόχθος ήταν το νόμισμά σου.

[Υψώσου χωρίς μεμψιμοιρίες]

made by Sofoklis

Τόσο ήταν το ανάστημα
Άλλο δεν ψηλώνει
Απ’τη στιγμή που άρχισε να θρηνεί
Για τα ανάξια(κάθε μοίρα έχει)
Για το παντελόνι που έμεινε κοντό
(υποπτεύεται αλλά ποτέ δε θα παραδεχτεί την αναξιότητα)
Αδράνεια
Στο χέρι του είναι
Το μικρό δαχτυλάκι
Να κουνήσει στη ζωή
Να μπει στα καλά ρούχα του
Να ρουφήξει το μέλι