Πένθος

Πένθος

1. Οδύνη για το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου.
2. Δημόσια και επίσημη εκδήλωση θλίψης για το θάνατο κάποιου για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Ετυμολογία: παράλληλος τύπος του πάθ-ος (βλέπε τον παρακείμενο πέ-πονθ-α του πάσχω).

Το πένθος προϋποθέτει μια απώλεια. Κάτι χάνεται, κάποιος φεύγει. Όχι δεν αφορά μόνο τον θάνατο, αφορά κάθε τέλος, κάθε μικρό και κάθε μεγάλο τέλος.
Το πένθος συντροφεύει και την αλλαγή. Την δύσκολη αλλαγή.

Πολλές θεωρίες και ορισμοί υπάρχουν για το πένθος (Freud, Bowlby, Parkes, Worden, Kübler-Ross) και ακόμα η βιβλιογραφία δεν έχει οδηγηθεί στον επικρατέστερο. Ζήτημα αποτελεί και το γεγονός για το αν υπάρχει μιά τυπική ή μια παθολογική διεργασία και τρόπος για να πενθήσει κάποιος.

Advertisements

[Αγνό χαμόγελο]

photo by EvAr

[Αγνό χαμόγελο]

Βρεφικό γέλιο, χορταστικού θηλασμού, η θύμησή Σου.

by SearchingTheMeaningOfLife

Για περισσότερα :
www.stixoi.info
www.poemhunter.com
www.wattpad.com
www.smashwords.com
www.easywriter.gr
www.goodreads.com
www.scribd.com
www.kobo.com
itunes.apple.com
www.overdrive.com

«Διάλειμμα Χαρᾶς»~ Γιώργος Σεφέρης (1900-1971)

«Διάλειμμα Χαρᾶς»

Εἴμασταν χαρούμενοι ὅλοι ἐκεῖνο τὸ πρωὶ
θεέ μου πόσο χαρούμενοι.
Πρῶτα γυάλιζαν οἱ πέτρες τὰ φύλλα τὰ λουλούδια
ἔπειτα ὁ ἥλιος ἕνας μεγάλος ἥλιος
ὅλο ἀγκάθια μὰ τόσο ψηλὰ στὸν οὐρανό.

Ποιήματα του Ναζίμ Χικμέτ από το βιβλίο «Τα ποιήματα των 9-10 μ.μ»

Εννιά σημαίνουν
τα ρολόγια στις πλατείες.
Όπου να ‘ναι θα κλείσουν, σε λίγο,
οι πόρτες των κελλιών μας.

«Οι περισσότεροι άνθρωποι περνούν τη ζωή τους, κυνηγώντας συνέχεια την ενέργεια κάποιου άλλου.»~James Redfield

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Η Ουράνια Προφητεία» του James Redfield

– «Η προσπάθεια δημιουργίας ενός πιο άνετου τρόπου εξασφάλισης της επιβίωσής μας έγινε πλήρως και από μόνη της ο σκοπός της ζωής μας και βαθμιαία ξεχάσαμε την πρωταρχική μας ερώτηση… Ξεχάσαμε ότι εξακολουθούμε να μη γνωρίζουμε το λόγο για τον οποίο ζούμε«.

– Το πρόβλημα όμως είναι ότι η μονομανής ιδεοληπτική επιθυμία μας να κατακτήσουμε τη φύση και να εξασφαλίσουμε στον εαυτό μας πιο άνετες συνθήκες, μόλυνε τα φυσικά συστήματα του πλανήτη και τα έφερε στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Δεν μπορούσαμε λοιπόν να συνεχίσουμε έτσι.

Oριακή διαταραχή προσωπικότητας (borderline personality disorder)

photo by DesPin

Για πολλά χρόνια είχαν περιγραφεί στη διεθνή βιβλιογραφία ασθενείς με συμπτώματα ανάμεσα στη νεύρωση και στην ψύχωση, που δημιουργούσαν αρκετή διαγνωστική σύγχυση και που τους είχαν δοθεί ονομασίες και διαγνώσεις που τόνιζαν ακριβώς τη μεταιχμιακή ή οριακή κατάσταση τους: «μεταιχμιακή κατάσταση», «μεταιχμιακός ασθενής» κτλ. Προοδευτικά, όμως, ξεκαθάρισε μια διαγνωστική οντότητα, που περιλήφθηκε στις Διαταραχές της Προσωπικότητας, η Οριακή (ή μεθοριακή) Διαταραχή της Προσωπικότητας.

Το βασικό χαρακτηριστικό της διαταραχής αυτής είναι μια μεγάλη αστάθεια που εκφράζεται σε διάφορες διαστάσεις της ζωής του ασθενή, όπως οί διαπροσωπικές σχέσεις, η εικόνα του εαυτού και η συναισθηματική διάθεση, καθώς και η έντονη παρορμητικότητα.

{Εγκληματικό Ραντεβού}

{Εγκληματικό Ραντεβού}

Ξενύχτησα να μετρώ
Τις στάλες της βροχής
Άπειρες σταγόνες
Σε τετελεσμένο χρόνο

Ποιος μεγαλοφυής;

photo by DesPin

Ποιος μεγαλοφυής;

Μπορώ να βρω κρυφό ταλέντο ν’ απολαύσεις
Μπορώ να σου μάθω να ζεις κάθε στιγμή
Μπορώ στο χάσιμο του χρόνου να σε χάσω
την Ιστορία να δεις πολύ σημαντική
την ανθρωπότητα να δεις μες στη βροχή

Κατέχεις την Ψυxή σου;

photo by DesPin

Οι άνθρωποι σε ωθούν σε φλυαρία
γράφεις στίχους, πλέκεις άλλη ιστορία…
Θέλεις κήπους για να έχεις ηρεμία.
Ποιά διήγηση είναι αλήθεια ή φαντασία;

Κορνήλιος Καστοριάδης – Μορφές τον νοητού

photo by EvAr

Ιστορικά, η ψυχαναλυτική δραστηριότητα άρχισε σαν ιατρική πρακτική. Ο Φρόιντ χρειάστηκε ένα τέταρτο του αιώνα μέχρι να αποφασίσει -στο δοκίμιό του «Το ζήτημα της ψυχανάλυσης από μη γιατρό» («La question de l’ analyse profane»)-ότι για να ασκήσει κανείς τnv ψυχανάλυση είναι λιγότερο σημαντικό το να έχει σπουδάσει ιατρική απ’ ότι το να γνωρίζει λογοτεχνία, εθνολογία, ιστορία- θα προσέθετα ότι πρέπει να γνωρίζει, επίσης, και φιλοσοφία και πολιτική Θεωρία.

 

Δεν ξέρω πόσο χρόνο χρειάστηκε ακόμη ύστερα από αυτό η Αμερικανική Ψυχαναλυτική Εταιρεία για να παραδεχτεί ότι η διδακτορική διατριβή στην ιατρική δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να ασκήσει κανείς την ψυχανάλυση.

Σήμερα, έχουμε φθάσει εντελώς στο άλλο άκρο. Σήμερα, όλα επιτρέπονται. Σήμερα, έχει διαμορφωθεί μια σχεδόν ενιαία γραμμή που συνδέει την ψυχανάλυση με τη χαρτομαντεία και την αστρολογία, και όπου ενδιάμεσοι σταθμοί είναι η παροχή ψυχοσυμβουλών κατ’ έμπνευση, η σεξολογία, οι διάφορες εκδοχές του μπιχεβιορισμού. η πρωταρχική κραυγή, κ.λπ. Μπορείτε μόνοι σας να συμπληρώσετε τον κατάλογο.

Ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών των πρακτικών -από την πιο αυστηρή ψυχανάλυση μέχρι τις πιο εκφυλισμένες και τις πιο ευφάνταστες σημερινές παραλλαγές της- είναι η ιδέα της θεραπείας. Θεραπεία μπορεί να σημαίνει δύο τινά: πρώτον, επειδή υποφέρει κανείς, έχει έντονη επιθυμία να ανακουφιστεί- δεύτερον, επειδή παρεκκλίνει κανείς από μια ορισμένη νόρμα, έχει την ανάγκη να «αναμορφωθεί». Πάντως, και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση εγείρονται ερωτήματα που είναι σχεδόν αδύνατον να αντιμετωπιστούν ερωτήματα αβυσσαλέα, σχετικά με τον σκοπό ή τους σκοπούς της ψυχανάλυσης.

Το να μιλάμε για παρέκκλιση από μια νόρμα συνεπάγεται ότι γνωρίζουμε τι είναι και τι θα έπρεπε να είναι αυτή η νόρμα- και, επίσης, ότι είμαστε έτοιμοι να την υπερασπιστούμε. Μια νόρμα μπορεί να είναι είτε βιολογική είτε κοινωνική.