Οι απομείναντες (Μίλτος Σαχτούρης)

Οι απομείναντες (Μίλτος Σαχτούρης)

Όμως υπάρχουν ακόμα
λίγοι άνθρωποι
που δεν είναι κόλαση
η ζωή τους

υπάρχει το μικρό πουλί ο κιτρινολαίμης
η Fraulein Ramser
και πάντοτε του ήλιου οι απομείναντες
οι ερωτευμένοι με ήλιο ή με φεγγάρι

‘Φτερά περηφάνιας’

photo by DesPin

Φύτεψα μέσα μου φτερά
Και ακόμα περιμένω
Σύνθημα από τα πουλιά
Και μ’ ένα τσίου φεύγω

Δυνάστες δεν αρνήθηκα
Και ακόμα υποφέρω
Γρανάζι να ‘μαι μηχανής
Και μέσα να διαφέρω

Νησί μέσα στην πόλη – Αρλέτα

ΝΗΣΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

(στ. μουσ. Αρλέτα)

Παίζω με τη ζωή χορεύω το χορό μου

Κοιμάμαι αγκαλιά μαζί με τ’ όνειρό μου

 

κι η μέρα μου γελάει και με χαϊδεύει η νύχτα

 

κι ο έρωτας μου λέει παραμύθια

 

 

 

Γιατί είμαι ένα νησί μέσα στην πόλη

 

Κανείς δε με γνωρίζει κι ας με ξέρουν όλοι

Παίζω με τη ζωή στα δίχτυα της αράχνης

Γελάω με τον καιρό πίνω νερό της πάχνης

Κι εσένα π’ αγαπάω πάντα θα σε παιδεύω

Σαν ψάρι θα γλιστράω θα δραπετεύω

Γιατί είμαι ένα νησί μέσα στην πόλη

Κανείς δε με γνωρίζει κι ας με ξέρουν όλοι

Παίζω με τη ζωή παίζει κι αυτή με μένα

Κρατάω μυστικά στον άνεμο κρυμμένα

Κι η άγρια μοναξιά άνοιξε σαν λουλούδι

Και τα’ άρωμα της το ‘κανα τραγούδι

Γιατί είμαι ένα νησί μέσα στην πόλη

Κανείς δε με γνωρίζει κι ας με ξέρουν όλοι

 

«Νησί μέσα στην πόλη» από το δίσκο «Άσε τα κρυφά κρυμμένα», ένα τραγόύδι αυτοβιογραφικό μοναχικό μα και υπέροχο. Ο «εσωτερικός εθνικός ύμνος» της Αρλέτας, όπως η ίδια το χαρακτήρισε, σε αντιπαράθεση στους «επίσημους εθνικούς ύμνους» που το κοινό τμε αγάπη ης απέδωσε κατά καιρούς όπως το «μια φορά θυμάμαι» «το πέτρινο χαμόγελο», τη «Σερενάτα», «Μπαρ το ναυάγιο»…

πηγή: http://giatinarleta.blogspot.com/

 

‘Όλα είναι πόλεμος’

photo by GTsik

 

Μέσα από αδιέξοδο
Χαμογελώ
Όλα είναι πόλεμος!
Τώρα νογώ
Όποιος γεννιέται
Σε μάχη μπαίνει
Υπάρχει, σκέφτεται,
συνέχεια θέλει
Τί κι αν όλη η γη
Σου κρατά το χέρι

‘Πλύσου το δάκρυ μου’

‘Πλύσου το δάκρυ μου’

 

Πλύσου το στερνό δάκρυ μου
Να νιώσει ο λογισμός σου
Έντονους πόθους και καημούς
Κι όλα τα καμωμένα
Που φέραν στην καρδιά πουλιά
Να φτιάξουν τη φωλιά τους
Κει να κλωσήσουν τα αυγά
Να γειάνουν τη γενιά τους
Μπορεί να φεύγω μα εσύ
Να ‘χεις τούτη τη γνώση
Να αλλάξεις του κόσμου τη ροή

Με γατίσια μύτη

Με γατίσια μύτη

Και κεφάλι κότας να είχα
πιο πολύ θα το άγγιζες
όχι σαν του κουταβιού
αλλά θα το ζύγιαζες
κατά πόσο σε χόρταινε

‘Ανθρωπε Αγαπάς;

Άνθρωπε Αγαπάς;

Απεσταλμένοι
Σε αποστολή
Ταγμένοι
Στη σωτηρία του Ανθρώπου
Με συμπυκνωμένες εμπειρίες
Διαστείλλαμε το χρόνο
Πολλά τα ερωτήματα
Οι απαντήσεις διευθετούν

Γιώργος Σεφέρης «Ο Δαίμων της Πορνείας»

 

Stefan Kuhn

 

Γιώργος Σεφέρης «Ο Δαίμων της Πορνείας»

…Nicosia e Famagosta per la lor bestia si lamenti e garra… (Λευκωσία και Αμμόχωστος θρηνούν και στενάζουν για το κτήνος τους)

PARADISO

…ως γοιόν ηξεύρετε και ο δαίμων της πορνείας όλον τον κόσμον

πλημμελά τον εκόμπωσε τον ρήγαν και έππεσεν εις αμαρτίαν… (…γιατί, όπως ξέρετε, ο δαίμων της πορνείας που όλο τον κόσμο βάζει σε πείρασμό, πλάνεψε τον βασιλιά και υπέπεσε σε αμάρτημα…)

XPONIKO TOY MAXAIPA

O Tζουάν Bισκούντης είχε γράψει την αλήθεια.

Πώς πλέρωσε μαυλίστρες ο κούντη Tερουχάς

πώς βρέθηκαν αντάμα αυτός κι η ρήγαινα

πώς άρχισε το πράμα, πώς ξετέλειωσε,

όλα της Λευκωσίας τα κοπέλια

το διαλαλούσαν στα στενά και στις πλατείες.

Πως ήταν η γραφή σωστή που έστειλε στη Φραγκιά

στο ρήγα το ξέραν οι συβουλατόροι.

Όμως τώρα

συνάχτηκαν και συντυχαίναν για να συβουλέψουν

την Kορόνα της Kύπρου και των Iεροσολύμων·

τώρα ήταν διαταμένοι για να κρίνουν

τη ρήγαινα Λινόρα που κρατούσε

απ’ τη μεγάλη τη γενιά των Kαταλάνων·

κι είναι ανελέημονες οι Kαταλάνοι

κι αν τύχαινε κι ο ρήγας εκδικιούνταν

τίποτε δε θα το ‘χαν ν’ αρματώσουν και να ‘ρθούνε

και να τους ξολοθρέψουν αυτούς και το βιο τους.

Eίχαν ευθύνες, τρομερές ευθύνες·

από τη γνώμη τους κρέμουνταν το ρηγάτο.

Πως ο Bισκούντης ήταν τίμιος και πιστός

βέβαια το ξέραν· όμως βιάστηκε,

φέρθηκε αστόχαστα άμοιαστα άτσαλα.

Ήταν αψύς ο ρήγας, πώς δεν το λογάριασε;

και μπρούμυτα στον πόθο της Λινόρας.

Πάντα μαζί του στα ταξίδια το πουκάμισό της

και τό ‘παιρνε στην αγκαλιά του σαν κοιμούνταν·

και πήγε να του γράψει ο αθεόφοβος

πως βρήκαν με την άρνα του το κριάρι·

γράφουνται τέτοια λόγια σ’ έναν άρχοντα;

Ήταν μωρός. Tουλάχιστο ας θυμούνταν

πως έσφαλε κι ο ρήγας· έκανε το λιγωμένο

μα είχε στο πισωπόρτι και δυο καύχες.

Aναστατώθη το νησί σαν η Λινόρα

πρόσταξε και της έφεραν τη μια, τη γκαστρωμένη

κι άλεθαν με το χερομύλι πάνω στην κοιλιά της

πινάκι το πινάκι το σιτάρι.

Και το χειρότερο – δεν το χωράει ο νους –

αφού το ξέρει ο κόσμος όλος πως ο ρήγας

γεννήθηκε στο ζώδιο του Aιγόκερω,

πήρε στα χέρια του ο ταλαίπωρος καλάμι

τη νύχτα που ήταν στον Aιγόκερω η σελήνη

να γράψει τι; για κέρατα και κριάρια!

O φρόνιμος τη μοίρα δεν τηνε ξαγριεύει.

Όχι· δεν είμαστε ταγμένοι για να πούμε

πού είναι το δίκιο. Tο δικό μας χρέος

είναι να βρούμε το μικρότερο κακό.

Κάλλιο ένας να πεθάνει από το ριζικό του

παρά σε κίντυνο να μπούμε εμείς και το ρηγάτο.

Έτσι συβουλευόντουσαν όλη τη μέρα

και κατά το βασίλεμα πήγαν στο ρήγα

προσκύνησαν και τού είπαν πως ο Tζουάν Bισκούντης

είναι ένας διαστρεμμένος ψεματάρης.

Κι ο Tζουάν Bισκούντης πέθανε απ’ την πείνα σε μια γούφα.

Μα στην ψυχή τού ρήγα ο σπόρος της ντροπής του

άπλωνε τα πλοκάμια του και τον εκίνα

το ‘παθε να το πράξει και στους άλλους.

Kερά δεν έμεινε που να μη βουληθεί να την πορνέψει·

τις ντρόπιασε όλες. Φόβος κι έχτρα ζευγαρώναν

και γέμιζαν τη χώρα φόβο κι έχτρα.

Έτσι, με το «μικρότερο κακό», βάδιζε η μοίρα

ως την αυγή τ’ Άγι’ Aντωνιού, μέρα Tετάρτη

που ήρθαν οι καβαλάρηδες και τον εσύραν

από της καύχας του την αγκαλιά και τον εσφάξαν.

«Kαι τάπισα παρά ούλους ο τουρκοπουλιέρης

ήβρεν τον τυλιμένον το αίμαν» λέει ο χρονογράφος

«κι έβγαλεν την μαχαίραν του και κόβγει

τα λυμπά του με τον αυλόν και του είπε:

Για τούτα έδωκες θάνατον!».

Αυτό το τέλος

όρισε για το ρήγα Πιέρ ο δαίμων της πορνείας.

πηγή: https://latistor.blogspot.gr/

‘Ερωτικός κόσμος’

photo by EvAr

 

Ξαφνικά όλα τα μάτια γύρω σβήσαν

Όπου κοιτώ είναι η δική σου η μορφή

Νόμοι της φύσης εν’ άλλο κόσμο μου ορίσαν

Πέρ’ από κάθε ανθρώπου λογική

«…με μάτι ηλεκτρονικό παρατηρώντας, στήνοντας πάλι βακχικά παιχνίδια σ’ ένα πεδίο προσγειώσεως σε πάγο, σ’ ένα πεδίο απογειώσεως για τ’ άστρα, ένα παιδίο μαγικό μ’ έκπληκτα μάτια.»~Αρλέτα

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «ΑποΠουΠάνεΓιαΤηνΆνοιξη;» της Αρλέτα

Δεν είναι εύκολο, μα πρέπει, να μεταλλάζω τραγωδία σε κωμωδία,
το μέσα μου ουρλιαχτό μ’ ένα χαλί να κρύψω και την απελπισία μου να κάνω
ένα πολύχρωμο μπαλόνι με αστεία για το παιδί που κλαίει στη γωνία.