«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ» ποίημα του Απόστολου Καλιατζά

Έκθεση φωτογραφίας ~ Θεσσαλονίκη 2018 ~ photo by GTsik

[Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Διασκελισμοί» του Απόστολου Καλιατζά]

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

Κοιτούσα να ξεφύγω

απ’ το φως, 

η πόλη με προστάτεψε

μ’ αγαπά, 

την νοιώθω δική μου. 

Θέλω να ξεφύγω

απ’ τον εαυτό μου 

«ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ» ποίημα του Nâzım Hikmet Ran

«photo by Johnny di»

[Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ο νεκρός της πλατείας Μπεγιαζίτ» του Nâzım Hikmet Ran]

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Οι μέρες όλο και μικραίνουν.
Κοντεύει ν’ αρχίσουν οι βροχές.
Η πόρτα μου ολάνοιχτη σε περίμενε.
Για τί άργησες τόσο;

Αισθήσεις+Σκέψεις=Νοήματα

photo by EvAr

Όταν με δεις για ό,τι είμαι
και όχι για καθρέφτη σου ικανή
θα έχουμε και οι δυο ένα δώρο

Είσαι μέλισσα ή μύγα

Είσαι μέλισσα ή μύγα

Πόλη χωρίς υπονόμους

κατάντησες μια μπόχα

σαν μύγα όλο κάθεσαι

απ’ τη βρομιά στη βρόμα

 

Πίκρες, καημούς και βάσανα

ακούς και μεταφέρεις

στούμπωσαν όλα μέσα σου

δυσκοίλια υποφέρεις

Αισθήσεις+Σκέψεις=Νοήματα

*nostalgia and hope*

 

Άνοιξης γέννα φωτός σε σκοτεινό δωμάτιο
Μυροβόλησε η τελευταία στάλα
Λάδι βαφτιστικό απ’ το σώμα
Με το κιτρίνισμα των πρώτων φύλλων

Φυγή ~ Γιῶργος Σεφέρης

Zoo Βουδαπέστη ~ Ιούλιος 2018

Φυγή

Δὲν ἦταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας
ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε
ἕνα χαμηλωμένο βλέφαρο πολὺ μακρινὸ
ἕνα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στὸ πρωινὸ χορτάρι
ἕνα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε
νὰ τὸ ἐξηγήσει ἐπίμονα ἡ ψυχή μας.

Αισθήσεις+Σκέψεις=Νοήματα

photo by GTsik

Εκεί που πάω να απελπιστώ
Μια αχτίδα κόκκινη, κίτρινη, πορτοκαλί
Αλλά πάντα διάφανη, διαυγής και ξεκάθαρη
Γεμίζει φως και τα πιο βαθιά σκοτεινά δωμάτια
Και να που πάλι ξέχασα την αιτία να εγκαταλείψω

Σε αέρινους τάφους

photo by DesPin

Πόσο υψηλά

θα ξεπέσεις ανθρωπάκο;

Dylan Thomas-Ξερω πως αφανίζονται τ΄αγόρια του Καλοκαιριού

Skopelos Summer 2020 ~ photo by GTsik

Dylan Thomas-Ξερω πως αφανίζονται τ΄αγόρια του Καλοκαιριού (μτφρ. Γ .Μπλάνας)

Ι

Ξέρω πώς αφανίζονται τ’ αγόρια του Καλοκαιριού:

σωπαίνουν τα χρυσά σπαρτά στην άμμο,

δε νοιάζεται κανείς για τη σοδειά, πετρώνει η γη·

και ξαφνικά, το μεσημέρι ιδρώνει χιόνι,

παγώνουν τα κορίτσια στο χειμώνα των χεριών τους, ναυαγούν

τα μήλα μες στ’ αμπάρια των σπασμών τους.

Αιμορραγούνε μαύρο φως, πηχτό σαν τρέλα.

Ψάχνουν το μέλι στην κυψέλη.

και πιάνουν το Χιονιά·

και να, κάτω απ’ τον ήλιο, τρυπώνει η παγωνιά·

σκοτάδι κι ερωτήματα τα νεύρα τους ταΐζουν·

σηματωρός σελήνη δείχνει μηδέν στον ουρανό τους.

Βλέπω μέσα στις μάνες τους τα καλοκαιρινά

παιδιά. Ανοίγουν τους μυϊκούς καιρούς της μήτρας,

με τρυφερούς αντίχειρες τη νύχτα από τη μέρα ξεχωρίζουν·

και να, βαθιά, ιχνογραφούν τα θηλυκά τους

με τέταρτα ήλιο, σκιά, σελήνη και σκοτάδι,

καθώς το φως της μέρας βάφει

τις οροφές των κεφαλιών τους.

Για να συνεχίσει η ιστορία…

photo by DesPin

Κάπνισες, μέθυσες δεν άφησες μια μέρα

όλους τους μίσησες, μα πιο πολύ εσένα

νιώθεις αδύναμος και θέλεις να το δείχνεις

σαχλός, χυδαίος, δε θες καμιά ευθύνη

 

Καμιά σου αίσθηση, δεν έχει πλέον μείνει

κλαδεύεις χρόνια της νόησης τη δίνη

πια είσαι ανίκανος για μια δημιουργία

σε γάμους φρόνιμους σε σπρώχνει η κοινωνία