«Αυτός που απαντά με τα λόγια της αμφιβολίας Σβήνει το φως της γνώσης.»~William Blake

photo by DesPin

Οιωνοί της Αθωότητας

William Blake – Auguries of Innocence

 

Για να δεις τον κόσμο σε ένα κόκκο άμμου

Και τον παράδεισο σε ένα αγριολούλουδο

Κράτησε το άπειρο στην παλάμη του χεριού σου

Και την αιωνιότητα σε μία ώρα.

Ένας κοκκινολαίμης πετρίτης σε κλουβί

Φέρνει όλο τον ουρανό σε οργή.

Ένας περιστερώνας γεμάτος περιστέρια

Φέρνει ρίγος σε όλες τις περιοχές της κόλασης

Ένα πεινασμένο σκυλί στην πύλη του αφεντικού

Προβλέπει την καταστροφή του κράτους.

 

Ένα άλογο που το κακομεταχειρίστηκαν στο δρόμο

Ζητά από τον ουρανό ανθρώπινο αίμα

Κάθε κραυγή ενός κυνηγημένου λαγού

Σχίζει μια ίνα από τον εγκέφαλο.

 

Μια σιταρήθρα* τραυματισμένη στο φτερό

Ένα χερουβείμ σταματά να τραγουδά

Ένας ψαλιδισμένος κόκορας έτοιμος για μάχη

Φοβίζει τον ήλιο που ανατέλλει.

[Κάθε Άνθρωπος Βιβλίο]

Έργο έκθεσης μοντέρνας τέχνης στην Θεσσαλονίκη Ιούνιος 2017

Τεχνητή ή συνειδητή, η λογοκλοπή
Καμία σύγχυση!
Προδότης, εκδότης ή μεταφραστής
Καμία σύγχυση!
Ασεβής ή αλαζόνας, συγγραφέας σαδιστής
Καμία σύγχυση!
Μισογύνης ή φαλλοκράτης, αιρετικός δογματικός

Κατερίνα Γώγου – Νόστος 1990

Κατερίνα Γώγου – Νόστος 1990

Να ρίξω μια κουβέρτα πάνω μου και παντού, στα παράθυρα.
Ένας που ξενυχτά είναι λεία των χαφιέδων γειτόνων του.
Ένας ποιητής που γράφει είναι πολύ πολύ μικρό παιδί, έχει πυρετό τη νύχτα.

Ανώριμη πίστη

photo by ChrisTsik

Ντροπή!
Σε άγγιξε η αγνή Αγάπη
Και αντιστέκεσαι
Σαν μήλο μαραμένο στο δέντρο
Από περασμένη χρονιά
Κοιτάζεις την κενότητά σου
Και κολλάς

[Δική σου η μαργαρίτα]

photo by ChrisTsik

Το ένα πέταλο κοιτώ
μείνε να φωνάζει «Σ’ Αγαπώ»
Στη μαργαρίτα της καρδιάς μου

Είναι μεγάλο μυστικό
Είσαι από το ίδιο υλικό
Σε άλλο σώμα μοναδικό

«Λεονώρα» του Γκότφριντ Μπύργκερ, Μεταφραστής: Λορέντζος Μαβίλης

photo by DesPin

Λεονώρα
Συγγραφέας: Γκότφριντ Μπύργκερ
Μεταφραστής: Λορέντζος Μαβίλης

Βύργερ, «Λεονώρα», στον τόμο: Λορέντζος Μαβίλης, Τα ‘Eργα, Αλεξάνδρεια, εκδ. του λογ. περ. Γράμματα, 1915, σσ. 93-99.

 

Μέσ’ απ’ ονείρατα βαρυά ‘ς της χαραυγής την ώρα
Τινάχτηκ’ η Λεονώρα.
«Μ’ αρνήθηκες ή πέθανες; Αχ! πόσο θε ν’ αργήσεις,
Γουλιέλμε, να γυρίσεις;»
Στην Πράγα, εκεί που πολεμούν τ’ ασκέρια τ’ αντρειωμένα
Του Φρειδερίκου, αυτός
Πήγε. κι’ αν βγήκε ζωντανός
Δεν το ‘γραψε εις κανένα.

«Περαστικές» & «Η Αγάπη» ~ Κώστας Ουράνης

Περαστικές:

Γυναίκες που σας είδα σ’ ένα τραίνο
τη στιγμή που κινούσε γι άλλα μέρη’
γυναίκες που σας είδα σ’ άλλου χέρι
με γέλιο να περνάτε ευτυχισμένο’
γυναίκες, σε μπαλκόνια να κοιτάτε
στο κενό μ’ ένα βλέμμα ξεχασμένο,
ή από ένα πλοίο σαλπαρισμένο
μ’ένα μαντήλι αργά να χαιρετάτε:
να ξέρατε με πόση νοσταλγία,
στα δειλινά τα βροχερά και κρύα,
σας ξαναφέρνω στην αναμνησή μου,
γυναίκες, που περάσατε μιαν ώρα
απ ‘ τη ζωή μου μέσα -και που τώρα
κρατάτε μου στα ξένα την ψυχή μου!

(ασυνείδητα)

photo by EvAr

Όταν συμφωνούν:
Η ροή του νερού
Το δρόσισμα του ανέμου
Η φωνή της κουκουβάγιας
Το χρώμα του ουρανού
Το περπάτημα του ζουζουνιού
Στην καρδιά του μπουμπουκιού

Γιάννης Ρίτσος – Φεύγοντας ἀπ᾿ τὴ Μονοβασιά

photo by DesPin

Πανάρχαιες ἐλιές, κούφιοι κορμοὶ συστραμμένοι· τὸ δύστυχο σταχτί· τὸ καπνισμένοι κίτρινο· ἴσκιοι τῶν σύννεφων στοὺς ἀπέναντι λόφους. Ἔρχεται ὑπάκουο τὸ μακρινό, σὲ κοιτάει ἀπ᾿ τὸ πλάι· ξεχνᾶς ἐκεῖνο πού ῾θελες νὰ τοῦ ζητήσεις· τὸ χέρι σου ἀφηρημένο περπατᾶ στὴ μαλακιὰ ράχη τοῦ ζώου. Ἦταν αὐτό; Καὶ τί ἦταν; Ἀντεστραμμένος χρόνος; Οἱ γριὲς τυλίγουνε τὰ πόδια τους μ᾿ ἐφημερίδες, τὰ δένουνε μὲ σπάγκους. Προφυλάξεις, προφυλάξεις, – ὦ, σιωπηλὴ διάρκεια· καθόμαστε χάμου στὸ χῶμα μ᾿ ἕνα καλάθι φραγκόσυκα, μὲ τό ῾να παπούτσι τοῦ δρομέα, – κι αὐτὴ ἡ ἐπίμονη γυναίκα, ἡ ἀποστεωμένη, ἡ ἄγρια, κάτω ἀπ᾿ τὸ δέντρο, μέσ᾿ στὴν πεισμωμένη λάμψη, κρατώντας στὰ δύο χέρια της τὸ ἀπαρηγόρητο βρέφος.Τότε ἀκριβῶς ἦταν ποὺ μάθαμε πὼς τίποτα δὲν εἶχε χαθεῖ.

Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή «Μονοβασιά» του Γιάννη Ρίτσου, Εκδόσεις Κέδρος

[Μια ωραία πεταλούδα]

[Μια ωραία πεταλούδα]

Κι όμως σου έδωσα τις πίτες και το βούτυρο
Κι ας είχες μεγάλα μάτια, στόμα και αυτιά
Κι έφυγα τρέχοντας, απ’ τα δόντια σου τα μυτερά
Είσαι ο λύκος με τα ρούχα της γιαγιάς
Φοράω τα κόκκινα κι όλο με κυνηγάς