«Η ζωή μας δεν ανέχεται όρια. Εμείς ένα σύνορο ξέρουμε: της ζωής και του θανάτου` μια πατρίδα γνωρίζουμε: των σολών μας το πάτι. Είμαστε μεις οι πολίτες του άπειρου, κ’ έχουμε κ’ εμείς μια σφραγίδα: τον πάτο μας. Μ’ αυτήν σφραγίζουμε μεις τα πιστοποιητικά της τιμής των…»~Γιάννης Σκαρίμπας

photo by DesPin Τ’ απογιοματάκι μπαίνει ένας ζήτουλας: μπρε τού λέω, πώς σε λένε, πούθ’ έρχεσαι; Από πάνω μου κάνει και μού δείχνει αόριστα` διακονεύω ψωμάκι` έτσι ο θεός να σχωράει τους θαμμένους σου, δεν κάνεις αφεντικό μ’ ένα έλεος;
   Τον λυπήθηκα` αχ πώς πόνεσε η καρδιά μου του δόλιου` σκέφτηκα πως η ίδια μοίρα μάς ένωνε` περιπλανώμενες είμαστε δυό ψυχούλες κ’ οι δυό μας` σπουργιτάκια των δρόμων` να, δυό κακόμοιρα πλάσματα. Όλοι οι άνθρωποι είναι καταγραμμένοι και ήσυχοι` βρίσκονται καταχωρημένοι κανονικά στα βιβλία, με ημερομηνίες και ονόματα. Έχουνε κ’ ένα αμετάβλητο νούμερο: τον αριθμό του μητρώου τους` είναι τα ονόματά τους μακρότατα: Γεώργιος Καντακουζηνός, του Ιωάννου και Ελένης` μην ψάχνει άδικα και τους βρίσκει η αιωνιότη, φτάνουν απ’ το χωριό ως το έθνος` νομός, επαρχία, δήμος, κοινότης` κ’ έπειτα οι θρησκείες και τ’ άλλα` σίγουρα πράματα` η αλήθεια ολόσωμη με υπογραφή και σφραγίδα` όχι τρίχες.

Πέτρινες καρδιές

Πέτρινες καρδιές

 Σε ναό του χρήματος ρωτάω
αν έμεινε ανθρώπινη καρδιά
σε κάθε γραφείο απαντάω
και μια σκληρή ανήλεη καρδιά

‘Ερωτας γνώσης: Λησμονιά

‘Ερωτας γνώσης: Λησμονιά

Ψυχής ιατρείο
και σώματος φυλακή:

«Τρεις κινήσεις» ~W.B Yeats

photo by DesPin

«Τρεις κινήσεις»

Ψάρι σαιξπηρικό κολύμπησε στη θάλασσα μακριά από τη στεριά’
Ψάρι ρομαντικό βρέθηκε μές στο δίχτυ στο χέρι εκεί κοντά’

Παλαιοπώλης

photo by EvAr

Μ’ ένα φιλί στο μέτωπο
μάζεψε τους πυρετούς
απ’ όλους τους πικραμένους

Αντίκες από εκκαθάριση
τους ξένους πόνους και καημούς
στο μαγαζί του βλέπει

Τα σπουδαία μαθήματα του Γκάντι: Η τέχνη του να θυμώνεις (και να σου βγαίνει σε καλό)

Οι αντιδράσεις θυμού κλιμακώνουν μια διαφωνία

Ο θυμός για τους ανθρώπους είναι ό,τι η βενζίνη για το αυτοκίνητο – σε βοηθά να προχωράς και να φτάνεις σε ένα καλύτερο μέρος. Δίχως αυτόν δεν θα είχαμε κίνητρο να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις. Είναι μια ενέργεια που μας ωθεί να ξεχωρίζουμε το δίκαιο από το άδικο.

Μερικές φορές νομίζουμε ότι θέλουμε να επιλύσουμε διαμάχες, αλλά οι μέθοδοί μας επιδεινώνουν την κατάσταση. Θυμώνουμε και φωνάζουμε, πιστεύοντας ότι έτσι θα αναγκάσουμε τον άλλον να πάει με τα νερά μας. Όμως η επίθεση, η κριτική και οι απειλές τιμωρίας γυρνούν μπούμερανγκ τόσο απέναντι στα παιδιά όσο και στους ενηλίκους. Οι αντιδράσεις θυμού κλιμακώνουν μια διαφωνία.

Στου αιώνα το παρόν

Στου αιώνα το παρόν

Ζω την αρχαιότητα του αύριο
Βαριά η αξία της στιγμής
Αναζητώ ένα παρόν αντάξιο
Στην ανασφάλεια να παρηγορηθείς

Αιώνες πνευματικά άστεγος
Χωρίς πολιτικής ή θρησκείας παρηγοριά
Ιδέες, τέχνες, αισθήματα ιδιόκτητα
Πουλάμε απόβλητα υλικά και ηθικά

Η Φιλία στη φιλοσοφία του Επίκουρου.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Ο Επίκουρος, αυτός ο τόσο παρεξηγημένος φιλόσοφος, έζησε μία ζωή αναζητώντας την ευτυχία της ψυχής. Αναζήτησε την ηδονή, όχι με την έννοια της σωματικής απόλαυσης και της άκρατης σαρκολατρίας, αλλά με την έννοια του μέτρου και όλων εκείνων που χρειάζονται πραγματικά για τη ζωή μας. Η ηδονή είναι εκείνη που απαλλάσσει τον άνθρωπο από εξωτερικούς φόβους και άγχη.

Ο πνευματικός άνθρωπος για τον Επίκουρο, όχι μόνο δεν είναι εκείνος που αποστασιοποιείται από τον κόσμο, αλλά που μένει μέσα σε αυτόν και απολαμβάνει την κοινωνική συνύπαρξη. Ο Επίκουρος συνήθιζε να λέει ‘’ “Απ’ όλα τα αγαθά που παρέχει η Σοφία για έναν ευτυχισμένο βίο το μεγαλύτερο είναι η απόκτηση της φιλίας’’.

Ο Επίκουρος είναι τρομερά καινοτόμος, θεωρώντας τη φιλία ανώτερο αγαθό από τον έρωτα: Η ερωτική πράξη από μόνη της δεν έχει τίποτα το επιλήψιμο, όμως πολύ πιο σημαντική από το σεξ ή τον έρωτα είναι η φιλία, που “χορεύει ολόγυρα στην οικουμένη καλώντας μας να ξυπνήσουμε για χάρη της ευτυχίας“.

Φαντασία και Πραγματικότητα : ιχνηλατώντας τα περάσματα

 

photo by DesPin

Μεγάλο το ερώτημα  για όλους εμάς τους κοινούς θνητούς: Τι αλλόκοτο πλάσμα είναι στ΄αλήθεια αυτός ο ποιητής; Πώς καταφέρνει  να διεγείρει τέτοια συγκίνηση ;Φαίνεται πως η απόσταση  ανάμεσα σε εμάς , τους κοινούς
θνητούς, και τους ποιητές είναι τελικά πολύ μεγάλη. Εκείνοι αρέσκονται στο να υποβαθμίζουν αυτή την απόσταση ,δεν θέλουν να δεχτούν την «απόσταση» που  τους χωρίζει  από  τον καθημερινό άνθρωπο. Έτσι συχνά μας
διαβεβαιώνουν  πως  όλοι μας  κρύβουμε μέσα μας ένα ποιητή ή ότι ο τελευταίος ποιητής θα πεθάνει μαζί με τον τελευταίο άνθρωπο.

Η Ποίηση

Σύμφωνα με τον Φρόυντ τα πρώτα ίχνη της ποιητικής δραστηριότητας  πρέπει να τα αναζητήσουμε ήδη στο παιδί ∙ στο παιχνίδι, την πιο προσφιλή δραστηριότητα των παιδιών, το κάθε παιδί φτιάχνει ένα δικό του κόσμο ή,  ορθότερα, διευθετεί τα αντικείμενα του κόσμου που το περιβάλλει με την τάξη που του αρέσει. Το παιδί , παρ΄όλη τη συναισθηματική επένδυση, ξέρει πολύ καλά να διαχωρίζει τον κόσμο του παιχνιδιού από την πραγματικότητα .Ο ποιητής κάνει ακριβώς το ίδιο με το παιδί: κατασκευάζει έναν φανταστικό κόσμο, τον οποίο αντιμετωπίζει με μεγάλη σοβαρότητα, δηλαδή τον προικίζει με μεγάλα ποσά συναισθήματος, διαχωρίζοντας τον ταυτόχρονα από την πραγματικότητα. ( Να  έχουμε βέβαια υπ’ όψιν μας πως  ο Φρόυντ σχεδόν ταυτίζει την έννοια του ποιητή με την ευρύτερη του λογοτέχνη )     Αργότερα όταν το παιδί μεγαλώσει, όταν το παιχνίδι δεν μπορεί πια να αποφορτίσει την ψυχική κόπωση της ζωής , βρίσκει άλλους τρόπους να αποτινάξει  το φορτίο του ∙  έτσι προσπορίζεται το μεγάλο
κέρδος ηδονής που προσφέρει το χιούμορ. Μεγαλώνοντας λοιπόν ο άνθρωπος παύει να παίζει. Τι πιο δύσκολο από το να αποχωριστεί κανείς μια ηδονή , από την στιγμή που την έχει κάποτε βιώσει…( η ατέλεια του ανθρωπίνου όντος νομίζω πως κρύβεται  εδώ  σ ΄όλο της το μεγαλείο !…) Και τότε αρχίζει η ονειροπόληση, η φαντασίωση. Παίρνει από αυτές δύναμη  να αντέξει ∙ αναπληρώνει ή υποκαθιστά  ουσιαστικά την χαρά της παιδικής ανεμελιάς. Και έτσι εισέρχεται στον κόσμο της ποίησης, της λογοτεχνικής γραφής.

«Οι μάρτυρες δεν υποτιμούν το σώμα, το αφήνουν να υψωθεί στο σταυρό. Σ’ αυτό είναι σύμφωνοι με τους αντιπάλους τους.»από τους «Αφορισμούς» του Κάφκα

photo by EvAr

ΟΙ ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ

Σκέψεις για την αμαρτία, τα βάσανα, την ελπίδα και την αληθινή οδό.


Αυτή η μικρή συλλογή σκέψεων και μικρών κειμένων του Κάφκα, δεν είναι όπως συνήθως γίνεται μία συλλογή των καλύτερων και πιο εύστοχων φράσεων και διαπιστώσεων του που κατέγραψαν κάποιοι άλλοι, αλλά μια συλλογή του ίδιου του Κάφκα.*