ΑΝΑΘΗΜΑ XVII ~ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ

photo by EvAr

ΑΝΑΘΗΜΑ

XVII

Το φίδι με παρακολούθησε

        να κατεβαίνω

την απάτητη προκυμαία

και ζήλεψε την αφοβιά μου.

[Το Αύριο στο μαξιλάρι]

Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων – Οκτώβριος 2018

Η δική σου σκιά σε ενοχλεί
Εσύ κάθεσαι μπροστά το φως
Γύρνα τα μάτια να σε δει
Ξυπνάς και πάλι μοναχός

Ξανά και ξανά ζεις το σήμερα
πιο άγριο, πιο δύσκολο από ποτέ
Μέχρι να καταλάβεις. Όλα εφήμερα!
Σπάσε τα όρια, το αύριο αν θες

[Υψώσου χωρίς μεμψιμοιρίες]

made by Sofoklis

Τόσο ήταν το ανάστημα
Άλλο δεν ψηλώνει
Απ’τη στιγμή που άρχισε να θρηνεί
Για τα ανάξια(κάθε μοίρα έχει)
Για το παντελόνι που έμεινε κοντό
(υποπτεύεται αλλά ποτέ δε θα παραδεχτεί την αναξιότητα)
Αδράνεια
Στο χέρι του είναι
Το μικρό δαχτυλάκι
Να κουνήσει στη ζωή
Να μπει στα καλά ρούχα του
Να ρουφήξει το μέλι

Ποιά είναι ετούτη η ψυχή που με κρατάει εμένα ακόμα μέσα της και δε με διώχνει! Και δε μπορείς να φανταστείς πώς μου ‘ρθε… Ήταν σα νά ‘βλεπα απο πάνω. Απ’ τα ψηλά. | Νίκου Χουλιάρα

photo by DesPin

Αξιοσημείωτα από το διήγημα «Μπακακόκ» του Νίκου Χουλιάρα

– Φίλους εγώ δεν έκανα. Όχι πως δεν τους ήθελα, αλλά να…. οι φίλοι πάνε μαζί με τις δουλειές και τα συμφέροντα.

– Οι δουλειές είναι γι’ αυτούς που το χουν βάλει αμέτ-μουχαμέτ να προκόψουν, γιατί νιώθουν ότι τους κοιτάνε απ’ όλες τις μπάντες. Δε βαρυέσαι… Άνθρωποι χωρίς πρασινάδα, στεγνοί. Εκεί, όλη μέρα σαν τα σκυλιά, στα ίδια και στα ίδια.

Το υπαρξιακό μοντέλο του Ίρβιν Γιάλομ

Ο σύγχρονος ψυχολόγος Ίρβιν Γιάλομ το 1981 προσδιόρισε τέσσερεις απόλυτες υπαρξιακές ανησυχίες, που έχουν μεγάλη σημασία στην ψυχοθεραπεία: Το θάνατο, την ελευθερία, την απομόνωση και την έλλειψη νοήματος στη ζωή. Κάθε μία από αυτές τις ανησυχίες προκαλεί εσωτερικές συγκρούσεις στο υπαρξιακό πλαίσιο αναφοράς, όπως το αντιλαμβάνεται ο Γιάλομ.

Με το να σ’ εξορίσουν δεν έβλαψαν παρά μόνο τον εαυτό τους. Συγχώρεσέ τους και βοήθησε τους να καταλάβουν. | Ρίτσαρντ Μπαχ

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον» του Ρίτσαρντ Μπα

photo by Johnny Di

 

✔ Οι πιο πολλοί το μόνο που μπαίνουν στον κόπο να μάθουν είναι οι βασικές αρχές της πτήσης- δηλαδή πώς να πετούν για να φτάσουν από την ακροθαλασσιά στην τροφή τους και πάλι πίσω. Γι αυτούς δεν έχει σημασία το πέταγμα αλλά το φαγητό. Όμως για τούτον εδώ μετρούσε πολύ περισσότερο η χαρά του να πετάει.

✔ Δεν ένιωσε καθόλου ένοχος για την παραβίαση όλων των υποσχέσεων που είχε δώσει στον εαυτό του. Υποσχέσεις σαν κι αυτές είναι μόνο για όσους αποδέχονται τα συνηθισμένα.

✔ Η απόφασή του να γίνει ένας ακόμα σαν όλους τους άλλους τον έκανε να νιώσει καλύτερα. Δε θα υπήρχαν πια δεσμοί με τη δύναμη που τον έσπρωχνε στη μάθηση θα έπαυαν οι προκλήσεις και οι αποτυχίες. Και θα ήταν όμορφα αν σταματούσε να σκέφτεται…

✔ Η ταχύτητα ήταν δύναμη, η ταχύτητα ήταν χαρά η ταχύτητα ήταν ατόφια ομορφιά!

[Δύσκολο νανούρισμα]

[Δύσκολο νανούρισμα]

Στα χέρια κοιμίζω το σύμπαν
Ξανθό μικρό με μάτια κλειστά
Κι εσύ ακόμα μου δίνεις φιλιά
Οι σχέσεις αίματος κοιτούν μακριά

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική·
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.
Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν’ ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη.

Άτιτλο ~ FERNANDO PESSOA

Δεν ξέρω αν η αγάπη που προσφέρεις είναι αγάπη που έχεις

‘Η λες ότι έχεις. Μου την προσφέρεις. Αυτό αρκεί.

Δεν μπορούν τα χρόνια να με κάνουν νεότερο,

Επομένως γιατί όχι οι ψευδαισθήσεις;

«… τίποτα πάγιο δεν υπάρχει στον κόσμο, σ’ όλο το λεξικό δεν υπάρχει μια λέξη που να την βάλεις προσκεφάλι, τα πάντα είναι ένα συνεχές πηγαινέλα απ’ τα πράγματα στα ονόματα στα πράγματα…»~Οκτάβιο Πάθ

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ο γραμματικός πίθηκος» του Οκτάβιο Πάθ

– Τα ζώα το βάζουν στα πόδια ή επιτίθενται, τα δέντρα εμμένουν καθηλωμένα στον τόπο. Υπομονή: φυτικός ηρωισμός. Να μην είσαι λιοντάρι μήτε φίδι: να σαι δρυς ή πιρού.(δέντρο της Κεντρικής και Νοτίου Αμερικής)

– Ναι, το ξέρω’ η φύση – ή αυτό που λέμε φύση: ένα σύνολο από αντικείμενα και διαδικασίες, που μας περιβάλλει και που, εναλλάξ, μας γεννά και μας καταβροχθίζει – δεν είναι ο συνένοχος κι ούτε ο έμπιστός μας. Επομένως, δεν είναι θεμιτό να προβάλλουμε τα συναισθήματά μας πάνω στα πράγματα και ούτε ν’ αποδίδουμε σ’ αυτά αισθήσεις και πάθη. Εξίσου αθέμιτο να ‘ναι άραγε και να αναζητάς, ανάμεσα στα αντικείμενα έναν οδηγό, μια διδαχή για τη ζωή; Να μάθεις την τέχνη της αμεταβλησίας μέσα στην ταραχή του στροβίλου, να μάθεις να μένεις ήρεμος και να ‘σαι διαφανής σαν το ακίνητο αυτό φως ανάμεσα στις φρενιτικές φυλλωσιές- αυτό μπορεί να αποτελέσει ένα πρόγραμμα ζωής.