Το μαγικό φίλτρο της αυτοπεποίθησης

Πόσο μαγικό φαίνεται άραγε, όταν βλέπουμε κάποιους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν με τέτοια ευκολία διάφορες καταστάσεις που πολλές φορές αναρρωτιόμαστε «μα πώς; » Πού κρύβουν όλη αυτή τη δύναμη ψυχής αυτοί οι άνθρωποι;

Αυτοπεποίθηση, είναι η πεποίθηση που έχουν κάποιοι άνθρωποι, ότι οι ενέργειες τους, θα τους αποφέρουν και τα θετικά αποτελέσματα που αναμένουν. Και πράγματι συμβαίνει. Πράγματι, έχει αποδειχθεί ότι όσοι ασχολούνται με διάφορα πράγματα, τόσο περισσότερη αυξημένη αυτοπεποίθηση έχουν, κάτι που τους βοηθά να έχουν αυξημένη αυτοεκτίμηση.

Γιατί είναι απαραίτητη η αυτοπεποίθηση;

Γιατί με αυτόν τον τρόπο, μπορείτε να διαχειριστείτε διάφορες ή καινούργιες καταστασεις χωρίς άγχος.

Παρακάτω, θα δείτε 5 χαρακτηριστικά των ατόμων με αυτοπεποίθηση.

🪶 Η ζωή έχει κιόλας αποφασίσει για λογαριασμό μου. Θα δραπετεύσω προς τα εμπρός. | Χ. Α. Χωμενίδη

Hellas | Thessaloniki 2022

Αξιοσημείωτα απο το βιβλίο «Το σοφό παιδί» του Χ. Α. Χωμενίδη

🪶 Εγώ έχω κάθε πρόθεση να σε βοηθήσω. Θα σε μπάσω στα κόλπα και στα συστήματα και σου υπόσχομαι πως μέχρι τον Σεπτέμβριο δε θα έχεις να ζηλέψεις τίποτα από όλα αυτά τα μαλακισμένα κωλόπαιδα που πληρώνουν οι μπαμπάδες τους για να τα στείλουν στο Κολλέγιο, ν’ ανέλθουνε κοινωνικά. Στο μεταξύ, κοίταξε να τους πάρεις τον αέρα. Άμα σε κοροϊδεύουν, θ’ απαντάς μ΄ όλη τη χωριάτικη προστυχιά σου. Μην κωλώσεις να τους λιανίσεις στο ξύλο. Πρέπει να τους επιβληθείς. Εγώ θα σε παίρνω κάθε απόγευμα και θα σε πηγαίνω βόλτες στην Αθήνα ή και παραέξω. Θα κάνουμε καλή παρέα. Μονάχα μη βασίζεσαι σε μένα, ούτε και σε κανέναν άλλον. Είσαι μόνος σου σ’ αυτό τον κόσμο, πάρ’ το απόφαση. Κι οφείλεις να τα βγάλεις πέρα.

🪶 Η Λουίζα ανήκε στην κατηγορία των γυναικών που τις ελκύουν οι ντελικάτοι και απροστάτευτοι άντρες, που αισθάνονται προορισμένες να αφοσιωθούν και να φτάσουν ως την υπέρτατη θυσία, επειδή γνωρίζουν καλά πως θυσιαζόμενες θα επιτύχουν την επιβολή.

🪶 Αποφάσισα ότι επιθυμούσα να σταθώ στο επίκεντρο λαμπρών θριάμβων, να με φωτίσουν προβολείς και φλας, να με λατρέψουν οι λαοί.

🪶[ Δεν έχει άλλωστε και σημασία το πώς σκοτώθηκε ο Τόμμυ. Και ο πιο μυστηριώδης θάνατος δεν υπερβαίνει το μυστήριο του θανάτου αυτό καθεαυτό.]

Η μνησικακία ως σύμπτωμα του σύγχρονου πολιτισμού

του Στράτου Τσαγκαρή

Ημνησικακία ως σύμπτωμα της κοινωνικής ζωής είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία. Προκύπτει από ποικίλους παράγοντες της, αλλά σε κάθε περίπτωση δηλώνεται και εκδηλώνεται εξαιτίας και εντός της κοινωνικής ζωής. Ο μνησίκακος άνθρωπος, είτε τον θεωρήσουμε με τη νιτσεϊκή εκδοχή του (βλ. Nietzsche, “Η Γενεαλογία της Ηθικής”,1887), σύμφωνα με την οποία η μνησικακία περιγράφεται και ερμηνεύεται ως συναίσθημα των αδύναμων, είτε με τη μη νιτσεϊκή εκδοχή του (βλ. Max Scheler, «Ο Μνησίκακος άνθρωπος”, 1913) σύμφωνα με την οποία η μνησικακία περιγράφεται ως “συναι­σθηματική εναντιότητα” σε άνισες και άδικες καταστάσεις, προσδιορίζεται και διαμορφώνεται από την συνύπαρξή του και σε άμεση και έμμεση σχέση με τα άλλα μέλη του κοινωνικού συνόλου, μέσα στο οποίο είναι ενταγμένος, και από την άποψη αυτή τα χαρακτηριστικά του καθορίζονται από αυτή την συνύπαρξη δεσμευτικά και αναπότρεπτα.

Ξεφυλλίστε εδώ το νεο μας ψηφιακό βιβλίο «Καταφύγιο» με ISBN: 9781005964993

Kατεβάστε Εδώ Δωρεάν:

Ηλεκτρονικές εκδόσεις: smashword  , easywriter και poemhunter

Το ΝΕΟ διαδραστικό ebook «Καταφύγιο» FOR MOBILE με ISBN: 9781005964993

2023

By SearchingTheMeaningOfLife

Αλί Πέμπε | Την ψυχή μου

Skopelos Summer 2020 ~ photo by GTsik

Και την ψυχή μου έδωσα και την χειρίστηκαν σαν το χειρότερο κουρέλι. Την έστυψαν με όλη τους την δύναμη, την κατέστρεψαν και την πέταξαν όταν δεν είχε πια άλλο να δώσει. Έσκυψα και την μάζεψα την κράτησα στην αγκαλιά μου, την χάιδεψα και την φίλησα, την άπλωσα στον ήλιο και περίμενα μερόνυχτα στο προσκεφάλι της να την δω να στεγνώνει, να αποκτά την παλιά της μορφή.

«Και πάντα η αίσθηση ότι ξαφνικά έχω χαθεί /Ή τέλος πάντων ότι βρίσκομαι κάπου αλλού από κει που ήθελα και ονειρευόμουν /Ένας δρόμος μακρύς από αυτούς που παίρνει πάντα κανείς μόνος του/ Η νοσταλγία που μιας ολόκληρης αιωνιότητας πριν γεννηθούμε /Κι ίσως μόνο το ανεκπλήρωτο να δίνει κάποιο νόημα στη ζωή μας/ Τα παιδιά τρέχουν κυνηγώντας φύλλα ή αινίγματα/ Λυπηθείτε τους ποιητές που τους τρελαίνουν δυο δισεκατομμύρια εκδοχές για ένα και μοναδικό κόσμο»[Η Δυναμη των λεξεων, Τ. Λειβαδίτης]

photo by EvAr

Η Δυναμη των λεξεων

Eίμαι εδώ για να μιλήσω , συνέβησαν τόσα στον καιρό μου : πόλεμοι επαναστάσεις όμως το ίδιο στάθηκα αυτόπτης μάρτυς και σε πολλά φανταστικά περιστατικά –
Με λίγα λόγια ένας θαυμάσιος οδοιπόρος , ακριβώς γιατί δεν έχω πια που να πάω
Κι ύστερα καθώς νυχτώνει λέγοντας λόγια τρελά σαν νεότητες ή βοηθώντας τον ομοφυλόφιλο να κοιμίσει τα θλιμμένα του μαλλιά πράγματα τόσο συνηθισμένα που γίνονται εφιαλτικάΜπαίνουμε στον υπόγειο σιδηρόδρομο και βγαίνουμε σε αγνώστους σταθμούς τη νύχτα αλλάζουν τις πινακίδες των δρόμων κάνεις δεν ξέρει που πάει
Ρωτάμε αλλά η απάντηση υπάρχει μόνο όσο δεν τη γνωρίζουμε είμαστε το όνειρο ενός μανιακού η μεγαλοφυΐα ενός τρελού που δραπετεύει μέσα σε μια λέξη κι άλλοτε έρχονται στιγμές που πρέπει να πεθάνει κανείς – ίσως γι αυτό τα βράδια παίρνουν κάποτε μια μαγεία που δεν την έχει η ζωή

🐸 «Αγαπήστε με, ό,τι κι αν κάνω». Ορισμένοι τα κάνουν θάλασσα ή μπαίνουν σε μπλεξίματα μόνο και μόνο για να δουν ως που μπορούν να φτάσουν πριν κάποιος πάψει να τους συγχωρεί’ πόσο μακριά μπορούν να πάνε πριν κάποιος τους απορρίψει ολοκληρωτικά. | Robert De Board

Hellas | N. Plagia | May 2022 | photo by ChrisTsik

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο του Robert De Board «Ο βάτραχος στο ντιβάνι»

🐸 Μόνο το ποτάμι κυλούσε, μαύρο και κατσουφιασμένο, πάντα αλλάζοντας και πάντα μένοντας ίδιο, για μερικά ζώα όριο και για άλλα λεωφόρος‘ κυλούσε με μια συγκρατημένη ενέργεια και δύναμη που γίνεται επικίνδυνη μονάχα όταν την αγνοούμε.

🐸 «όταν βλέπω κάποιον να εκδηλώνει την αγάπη του, να θυμώνει, να λυπάται ή να φοβάται, μπορώ να πω ότι βρίσκεται σε ‘κατάσταση παιδικού Εγώ‘;» «Ακριβώς!»

«Τα παιδιά ξέρουν καλά ότι το αδύνατο είναι η πιο ωραία λύση…» [Τα μοναχικά βήματα, Τάσος Λειβαδίτης]

photo by EvAr

Τα μοναχικά βήματα, Τάσος Λειβαδίτης

Υπάρχει λένε μια μεγάλη περιπέτεια για τον καθένα μας, αλλά που θα την βρούμε;

Προς το παρόν ξεφυλλίζουμε τα παλιά ημερολόγια μήπως και σώσουμε κάτι απ’ τα χρόνια…

Αλήθεια τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, ποιός θυμάται τι έγινε χτες, όλα θολά συγκεχυμένα…

Το πρωί περπατάω πάνω στα ερείπια δύο πολέμων για να πάω στην κουζίνα για καφέ.

Οι αλήτες κοιτάζουν τα τραίνα που φεύγουν και τα μάτια τους για μια στιγμή μένουν ορφανά και πάνω στις τζαμαρίες των σταθμών,
δεν είναι η βροχή αλλά τα απραγματοποίητα ταξίδια που κλαίνε.

Οι μεθυσμένοι τρικλίζουν κάτω απ’ το βάρος της απεραντοσύνης, έξω απ’ τα ορφανοτροφεία,
σωπαίνουν τα διωγμένα παραμύθια κι η γυναίκα στο παράθυρο τόσο θλιμμένη,
που είναι έτοιμη να φύγει για τον ουρανό.

Όλα θολά συγκεχυμένα… Οι άλλοι φτιάχνουν από μας ένα πρόσωπο για δική τους χρήση… ποιοί είμαστε; …
άγνωστο… και μόνο καμιά φορά μέσα στους εφιάλτες μας βρίσκουμε κάτι απ’ τον αληθινό εαυτό μας.

Πυρρίχιος, ο χορός της Αθηνάς Παλλάδας

Ο πιο σημαντικός ίσως χορός των Ελλήνων Ποντίων είναι ο χορός Σέρρα ή Πυρρίχιος. Όχι γιατί είναι ο πιο διαδεδομένος, αλλά γιατί είναι ο πιο γνωστός ακόμη και σε άτομα μη ποντιακής καταγωγής.

Οι πληροφορίες που μπορεί να πάρει κάποιος για το χορό από διάφορα site στο διαδίκτυο είναι πολλές και συγκεχυμένες. Αναφέρεται ο Πύρρος ή Νεοπτόλεμος ως το πρόσωπο από το οποίο πήρε το όνομα του ο χορός (Πίνδαρος, Λουκιανός). Επίσης πως ο Αθήναιος στους Δειπνοσοφιστές λέει ότι προέρχεται από τον Λάκωνα Πύρριχο, ενώ ο Στράβων και ο Πολυδεύκης τον συνδέουν με τον Κρητικό Πύρριχο.

Η πίστη στο φως

photo by DesPin

“Στον πιο βαθύ μηδενισμό μας, απάντησα ψάχνοντας να βρω μόνον αιτίες να τον ξεπεράσω. Κι όχι βέβαια από αρετή ούτε από σπάνια μεγαλοψυχία, αλλά από ενστικτώδη πίστη στο φως όπου γεννήθηκα κι όπου, εδώ και χιλιετίες, οι άνθρωποι έμαθαν να τιμούν τη ζωή ακόμη και στη δυστυχία της. Ο Αισχύλος κατέχεται συχνά από απελπισία, παρ’ όλα αυτά ακτινοβολεί κι εκπέμπει ζεστασιά. Στο κέντρο του κόσμου του δε βρίσκουμε το ισχνό παράλογο, αλλά το αίνιγμα, ένα νόημα δηλαδή που δύσκολα γίνεται κατανοητό γιατί τυφλώνει με τη λάμψη του”.

Αλμπέρ Καμύ

Το ελληνικό φως είναι τραγικό φως. Το φως αυτό γέννησε την τραγωδία και η τραγωδία με τη σειρά της  έφερε αυτό το φως στο θέατρο, του ’δωσε λόγο και το άφησε να μιλά, να τραγουδά και να χορεύει μπροστά στα μάτια των θεατών του πανάρχαιου δράματος. Η τραγικότητα του ελληνικού φωτός έγκειται στη διττή φύση του, απόρροια της αντιφατικότητάς του:  τη λαμπρότητα και τη σκοτεινότητά του. Εκτυφλωτικές και οι δύο. Ο Σεφέρης το έδειξε  αυτό σε ένα μόνο στίχο στο ποίημά του Κίχλη (1946):  «αγγελικό και μαύρο, φως». Ο Νίτσε χρειάστηκε ένα ολόκληρο βιβλίο (Η γέννηση της τραγωδίας) για να το εξηγήσει. Ο Έλληνας ποιητής δείχνει, δεν εξηγεί. Και οι δυο τους όμως, ο ποιητής κι ο στοχαστής, μιλούν για το ελληνικό φως ενεργοποιώντας τον ελληνικό μύθο. Κι εδώ συναντούν τον Αλμπέρ Καμύ.
Η μεσογειακή ευαισθησία του Αλμπέρ Καμύ  –απόρροια των βιωμάτων της δύσκολης αλλά ηλιόλουστης νιότης του στην Αλγερία– και η συνακόλουθη ακλόνητη πίστη του στον κόσμο του φωτός, ο θαυμασμός του για τον ελληνικό μύθο και η αξιοποίηση των αρχετυπικών συμβόλων του στη λογοτεχνία του[1],  η εύθραυστη υγεία του και το τραγικό  (παράλογο) τέλος του (σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα σε ηλικία 47 ετών), όλα αυτά  τον φέρνουν και ως συγγραφέα και ως πεπρωμένο κοντά στη σύλληψη της τραγικότητας του ελληνικού φωτός του Γιώργου Σεφέρη. Τα λιγότερο γνωστά δοκίμιά του (Το καλοκαίρι, Οι γάμοι) δίνουν την πιο διαυγή προσωπική  μαρτυρία της τραγικότητας του μεσογειακού  ήλιου. Αυτό το πρόσεξε ο Ελύτης, ο οποίος χαρακτήρισε τα δοκίμια αυτά του Καμύ ως «την πιο διάφανη και αράγιστη πεζογραφία της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνίας»[2]. Και με άλλη ευκαιρία ο Έλληνας ποιητής ομολογεί πάλι την κοινή πίστη τους στο φως με τα εξής λόγια: «Ένας που με καταλάβαινε, και με ζήλευε μάλιστα για την ιδιότητά μου του Έλληνα, ήταν ο Char. Μαζί με τον Camus είχανε αποφασίσει, θυμάμαι, να βγάλουνε το περιοδικό Εμπεδοκλής πάνω στην αυστηρή γραμμή της μάχης για το φως και της μεσογειακής αίσθησης, όπως αυτά είχανε κιόλας αρχίσει να ιχνογραφούνται με σπάνια ενάργεια στα ποιήματα του ενός, με διαύγεια διαμαντένια στα δοκίμια του άλλου»[3]. Ας προσεχτούν στα παραπάνω λόγια του Ελύτη ιδιαίτερα οι λέξεις «διάφανη» και «διαύγεια» που αποδίδονται στη λογοτεχνία του Καμύ και τα οποία ξαναφέρνουν στο προσκήνιο το πάγιο ελληνικό αίτημα  για διαφάνεια.