Να γιατί οι ηλίθιοι είναι επιθετικοί (MAXIME ROVERE)

photo by EvAr

Να γιατί, παραδόξως, οι ηλίθιοι προτιμούν τον πόλεμο .

Απολαμβάνουν τη χαρά της καταστροφής, τουλάχιστον στη σκέψη, και η απόλαυση αυτή θέτει ολόκληρο τον κόσμο σε κίνδυνο, ακόμα και στην πραγματικότητα. Θα ρωτήσετε ίσως από πού προέρχεται αυτή η παράδοξη απόλαυση που τους προσφέρει η καταστροφή. E, λοιπόν , κατ’ αρχάς οι ηλίθιοι δεν είναι τίποτε άλλο από γιγάντια κουτορνίθια που εκπλήσσονται από την ίδια τους τη δύναμη και που την ασκούν χωρίς να καταφέρουν να ξεπεράσουν τη δυσπιστία τους. Όπως τα βρέφη, εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να δοκιμάσουν την εξουσία τους σε οποιονδήποτε, ανεξαρτήτως τιμήματος – κυρίως επειδή, για εκείνους, η δύναμη παραμένει προβληματική. Καθώς τις αμφιβολίες τους ενθαρρύνουν άλλοι ηλίθιοι, οι οποίοι τους εξουσιάζουν, δε σταματούν ποτέ να αμφιβάλλουν για τον εαυτό τους, έτσι οι μεν ανακουφίζονται κυρίως ασκώντας εξουσία και οι δε υποτασσόμενοι. Ωστόσο, μέσα στην ίδια μέρα, η πολύμορφη ηλιθιότητά τους περνά από τη μια μεταμόρφωση στην άλλη – από την κυριαρχία στην υποταγή και την καταστροφή.

Advertisement

Εμείς είμαστε το μικρό και το μεγάλο (Χαλίλ Γκιμπράν)

«Καταδικασμένοι που ρίχνονται στην Κόλαση»
( 1539-40 Λεπτομέρεια από τη Δευτέρα Παρουσία Βατικανό, Ανάκτορα του Βατικανού, Καπέλα Σιξτίνα )

Ανάμεσα στους λόφους, ζούσε μια γυναίκα με το γιο της κι ήταν ο πρωτότοκός της και το μόνο της παιδί. Και τ’ αγόρι πέθανε από πυρετό, ενώ ο γιατρός του παραστεκόταν.

Η μητέρα ήταν τρελαμένη από τη λύπη και φώναζε στο γιατρό και τον παρακαλούσε, λέγοντας: “πες μου, πες μου, τι ήταν αυτό που σταμάτησε το πάλεμά του και σώπασε το τραγούδι του;”

Κι ο γιατρός είπε: “Ήταν ο πυρετός”. Κι η μητέρα είπε: “Τι είν’ ο πυρετός;”. Κι ο γιατρός απάντησε: “Δεν μπορώ να στο εξηγήσω. Είναι κάτι άπειρα μικρό που επισκέπτεται το σώμα και δεν μπορούμε να το δούμε με τ’ ανθρώπινό μας μάτι”.

Το φωτοστέφανο φθονούν του αισθηματία /Υποψήφιοι γαμπροί για την ευκολία | SearchingTheMeaningOfLife

Διήγηση αισθημάτων με ευκολία
Άλλοι το λένε και αλαζονεία
Πού να κατανοήσεις ερωτευμένο με τη μελαγχολία;!
Πετρωμένες καρδιές από φιλοχρηματία

άραγε να νοεί γιατί στον λαιμό η τριχιά | Μάρκος Μέσκος

photo by EvAr

Και πώς βρέθηκε παροπλισμένο μουλάρι στον μώλο
αμίλητο στα τέσσερα και την ουρά πέρα δώθε

«Κοίταξε εδω: ζω. Και πως αυτό, από τί; Ούτε η παιδική η ηλικία ούτε και το μέλλον απομειώνονται… Υπόσταση ακαταμέτρητη αναβλύζει μέσα απ’ την καρδιά μου.»~Rainer Maria Rilke

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο του Rainer Maria Rilke «Οι ελεγείες του Duino» υπό Βασ.Ι.Λαζανά

– Σε ποιόν να καταφύγουμε; Σ’ άγγελο μήτε μήτε σ’ ανθρώπους πάλι.
Καί τα ζώα ακόμη διαισθάνονται πώς δεν είμεθα ως υπάρξεις,
εδώ, ασφαλείς. Σ’ έναν κόσμο ζούμε, απλώς, γνωστόν, οικείο,
σοφά ερμηνευομένον έστω. Ίσως και τούτο
να είναι αρκετό: να βλέπουμε την κάθε μέρα ένα δέντρο
στην άκρη μιας πλαγιάς· Μας μένει ακόμη ο χθεσινός ο δρόμος
και η εμμονή, η προσήλωση, σε μια κακότροπη συνήθεια,
που ήταν ευάρεστη σ’ εμάς. Και προσκολλήθηκε’ δεν φεύγει.

– Οι αρχαίες οδύνες -οι πλέον αρχαίες— δεν έχουν ωριμάσει εντός σου,
ώστε να γίνουν γόνιμες; Ο καιρός δεν ήλθε αυτός, πού, όταν αγαπούμε,
να είμεθα πρόθυμοι από το πρόσωπο το προσφιλές να αποσπασθούμε–
ως νικητές ριγώντες, καθώς το βέλος -πού συσπειρωμένο
στο στόχο κατευθύνεται και υπερνικώντας τη χορδή του–
την υπέρβαση του εαυτού του επιτυγχάνει. Πουθενά στάση δεν υπάρχει!

7 λόγοι για να συνεχίσεις να ονειροπολείς

Hellas | photo by EvAr

Μάθε γιατί κάνει καλό να ταξιδεύεις νοητικά.

Γράφει η Φλώρα Κασσαβέτη

Στα επόμενα 3 λεπτά θα μάθεις:

– Ότι η ονειροπόληση αποτελεί απαραίτητο στάδιο μάθησης.
– Πώς βελτιώνεται η λειτουργία του εγκεφάλου.

---

Για ακόμα μια φορά, λοιπόν, οι φίλοι και οι συνάδελφοί σου βλέπουν το βλέμμα σου να χάνεται σε κόσμους μακρινούς και σε ρωτούν: «πού ταξιδεύεις;». Και εσύ, κάθε φορά που σε τσακώνουν να το σκας με το μυαλό σου, νιώθεις άσχημα γι’ αυτό; Είναι πολύ πιθανό να ισχύει αυτό, αν κουβαλάς (κι εσύ) προκαταλήψεις από τα παιδικά σου χρόνια που έχουν προκύψει από τις επιπλήξεις γονιών και δασκάλων, που σου έβαζαν τις φωνές κάθε φορά που τολμούσες να αφαιρεθείς λίγο και να ταξιδέψεις σε κόσμους μαγικούς, κοιτώντας έξω από το παράθυρο. Κι έτσι κάπως κατέληξες να πιστεύεις ότι όσοι ονειροπολούν δεν έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας, είναι ανώριμοι, αργόσχολοι, αντιπαραγωγικοί, ζουν στον κόσμο τους και δεν μπορούν να συγκεντρωθούν στην επίτευξη των στόχων τους.

Η αθάνατη αίγλη της Αρχαίας Αιγύπτου

Στην έκθεση που έγινε τον περασμένο Σεπτέμβρη στο Παρίσι, 1.3 εκατομμύρια επισκέπτες μπόρεσαν να θαυμάσουν 150 αντικείμενα τα οποία βρέθηκαν στον τάφο του Τουταγχαμών. Η έκθεση ήταν αυτή με τις περισσότερες επισκέψεις ποτέ στη Γαλλία.

Πολλά από τα αντικείμενα περιλάμβαναν μίνι-φέρετρα, ένα επιχρυσωμένο κρεβάτι καθώς και ένα βάζο από ασβεστίτη άφησαν την Αίγυπτο προσωρινά, για να πάνε στη Γαλλία.

Η δημοτικότητα της έκθεσης απηχεί το κύμα της «Τουταγχομανίας» που κατέκλυσε τη Δύση περίπου 100 χρόνια πριν, όταν ο Κάρτερ ανακάλυψε για πρώτη φορά τον τάφο του αγοριού-βασιλιά. Ξαφνικά, όλοι στράφηκαν προς την Αιγυπτολογία, πράγμα που φάνηκε στη μόδα, στις τέχνες, την κουλτούρα καθώς και τις διαφημίσεις της εποχής και κυρίως στη λεγόμενη «αρ-ντέκο» σε κτίρια της Νέας Υόρκης όπως το κτίριο Κράισλερ.

Χνάρια σε περίπατο καθιστικό /Από τζάμι τον κόσμο να αναθεωρώ | SearchingTheMeaningOfLife

Zoo Βουδαπέστη Ιούλιος 2018

Χνάρια σε περίπατο καθιστικό
Από τζάμι τον κόσμο να αναθεωρώ
Ενέπνευσα αίσθημα τρυφερό

«άκαρποι μαγνήτες σβησμένοι παντοτινά για την όρασή της/που αρνείται, να δει αρνείται να χαμογελάσει/ να φύγει πάλι αρνείται.» | Μάρκος Μέσκος

photo by Johnny di

Σάν τη φάλαινα πού ξεβράζει το κύμα κάποια νύχτα
βαγόνι της θάλασσας μονάχο στην ακτή
κι όσα καλέσματα κατόπιν από τους ορίζοντες

Ψυχοθεραπεία και η επικοινωνία στις συντροφικές σχέσεις

«Δεν σε αντέχω άλλο!…» εκείνη εκρήγνυται προς τον σύντροφο της.

«… Με εξοργίζει αυτή η παθητική σου σιωπή κάθε φορά που σου λέω τα παράπονα μου για την σχέση μας…!».

Εκείνος μου λέει στην ψυχοθεραπευτική συνεδρία: «Δεν ξέρω πώς να αντιδράσω όταν θυμώνει!… Αντί να μερώσει καθώς την ακούω, αυτή μοιάζει να εξοργίζεται περισσότερο! Τι κάνω λάθος…;».

Αναρωτιέμαι, άραγε θα διατηρούνταν το παραπάνω δυσλειτουργικό μοτίβο σ’ αυτήν την σχέση εάν ο καθένας έλεγε στον άλλον με ακρίβεια αυτό που πραγματικά μέσα του συμβαίνει…;

Δηλαδή αν ο Γ. της έλεγε: «ο Θυμός σου με ακινητοποιεί. Είμαι πολύ πρόθυμος να ακούσω, τι έχεις να μου πεις, αρκεί να μην με προσβάλλεις όταν παραπονιέσαι, και να μιλάς πιο ήρεμα κάθε φορά που θέλεις να μου ζητήσεις ν’ αλλάξω κάτι στην συμπεριφορά μου. Αντίθετα, επειδή όταν νιώθω ότι μου επιτίθεσαι φωνάζοντας μέσα στ’ αυτιά μου, εγώ για να προστατευτώ, κλείνομαι πιο πολύ στον εαυτό μου μετρώντας από μέσα μου μέχρι να σταματήσεις τις φωνές…».