Ιστοριούλα: Ο ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ Η ΜΑΓΙΚΗ ΚΛΩΣΤΗ

Ο Πέτρος ήταν ένα πολύ ζωηρό μικρό αγόρι. Όλοι τον αγαπούσαν: οι γονείς του, οι δάσκαλοι του και οι φίλοι του. Είχε, όμως, μια αδυναμία.
Ποια ήταν αυτή;.. Ο Πέτρος δεν μπορούσε ποτέ να ζήσει τη στιγμή. Δεν είχε μάθει ν’ απολαμβάνει τη διαδικασία της ζωής. Όταν ήταν στο σχολείο ονειρευόταν να ήταν έξω και να έπαιζε. Όταν ήταν έξω και έπαιζε ονειρευόταν τις καλοκαιρινές διακοπές. Ο Πέτρος ονειρευόταν συνεχώς με τα μάτια ανοιχτά, χωρίς να αφιερώνει χρόνο να γευτεί τις ξεχωριστές στιγμές που γέμιζαν τις μέρες του!

Ένα πρωί, ο Πέτρος περπατούσε σε κάποιο δάσος κοντά στο σπίτι του.Κάποια στιγμή κουράστηκε και αποφάσισε να ξεκουραστεί για λίγο ξαπλώνοντας πάνω στη χλόη, τελικά όμως αποκοιμήθηκε. Μόλις λίγα λεπτά αργότερα αφότου είχε πέσει σε βαθύ ύπνο, άκουσε κάποιον να φωνάζει το όνομά του:

Ιστοριούλα – Το κορίτσι που φορούσε μάσκες

Μια φορά ήταν ένα κορίτσι πολύ όμορφο. Ήταν ψηλό, με λεπτό όμορφο σώμα. Μακριά ξανθά μαλλιά πέφταν στους ώμους της. Έβλεπε τον κόσμο μέσα από δύο καταπράσινα μάτια. Η γλυκιά μας Κατερίνα, όπως ήταν το όνομα της, είχε μια συνήθεια. Της άρεσε να φοράει μάσκες. Είχε πολλές στην τσάντα της και έβαζε μια για κάθε περίσταση. Το πρωί πάντα έβαζε την γελαστή μάσκα.

Ιστοριούλα – Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι – Μπ. Μπρεχτ

Αξίζει να παραθέσουμε και σε γραπτό λόγο, για όσους επιθυμούν να ανατρέχουν σε αυτήν, τούτη την εκπληκτική αλληγορία του Μπ. Μπρεχτ από το έργο του “Ιστορίες του Κυρίου Κόινερ”, σε ελληνική μετάφραση του Γ. Βελουδή:

«”Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι”, ρώτησε τον κύριο Κ., η κόρη της σπιτονοικοκυράς του, “θα φερόντουσαν τότε καλύτερα στα μικρά ψαράκια;”.

Ιστοριούλα – Ο πλούσιος, ο φτωχός κι ο φιλόσοφος

Στο μεγάλο δρόμο, απάνω στα σκαλοπάτια ενός μεγάρου, κάθεται ένας ζητιάνος. Δίπλα του είναι ξαπλωμένος ένας μαύρος, μαλλιαρός σκύλος. Ο σκύλος του ζητιάνου.
Ο ήλιος πυρώνει από ψηλά τον άνθρωπο και το σκύλο, απάνω στα λευκά μάρμαρα.

«Αν θες να αλλάξεις τη ζωή σου, άλλαξε password!»

Η ιστορία που ακολουθεί είναι αληθινή και την έγραψε στο Medium ο Mauricio Estrella.

 

Η μέρα είχε ξεκινήσει μια χαρά μέχρι τη στιγμή που κάθισα στον υπολογιστή του γραφείου μου.

«Ο κωδικός πρόσβασης έχει λήξει».

Ένα μήνυμα αναβόσβηνε στην οθόνη μου.

«Πατήστε «Αλλαγή password» για να τον αλλάξετε».

Το να αλλάξεις κωδικό πρόσβασης δεν είναι τίποτα σπουδαίο, εκτός αν δουλεύεις στην εταιρία που εργάζομαι.

Μπορεί να είναι για το καλό!

Ενας βασιλιάς στην Αφρική είχε ένα καλό φίλο με τον οποίο είχαν μεγαλώσει  μαζί.O φίλος του

 είχε την συνήθεια να σχολειάζει κάθε περιστατικό στη ζωή του ,καλό ή κακό , με τη φράση

<<Μπορεί να είναι για καλό >> . Μια μέρα ο βασιλιάς και οι φίλοι του πήγαν για κυνήγι .Ο

φίλος ετοίμασε τα όπλα και τα γέμισε. Κάτι όμως πρέπει να έκανε στραβά και όταν ο βασιλιάς

πήρε το όπλο και το έριξε , του  κόπηκε ο αντίχειρας. Ο φίλος είδε τι έγινε και σχολίασε

<< Μ πορεί να είναι και για το καλό>> .                                                                                          .

 << Οχι αυτό δεν μπορεί να είναι για το καλό >> .,απάντησε ο βασιλιάς και τον έστειλε φυλακή.

    Ενα χρόνο αργότερα , ο βασιλιάς κυνηγούσε σε μια περιοχή στην οποία ήξερε ότι δεν έπρεπε να πάει .Εκεί υπήρχαν κανίβαλοι οι οποίοι  τον έπιασαν και τον πήραν στο χωριό τους. Τον έδεσαν

χειροπόδαρα σε ένα πάσσαλο. Οταν όμως πήγαν να βάλουν φωτιά στον πάσσαλο , παρατήρησαν

ότι ο βασιλιάς δεν είχε αντίχειρα .Ηταν προληπτικοί και δεν έτρωγαν άνθρωπο αν δεν ήταν ολόκληρος και αρτιμελής. Γι αυτό , τον άφησαν ελεύθερο .Επιστρέφοντας στο σπίτι του έφερε στο νου του το περιστατικό που έχασε το δάχτυλο του , και αισθάνθηκε τύψεις για το φέρσιμο του στο φίλο του.<< Είχες δίκιο >> , του είπε ,<< ήταν για καλό που έχασα το δάχτυλο μου >> , και

Ιστοριούλα ~ Εγκατάλειψη της δυστυχίας

Προσφέρεις το διαλογισμό ως μέσο προκειμένου να αφήσω πίσω μου τις δυστυχίες κι εγώ το μόνο που κάνω είναι να αντιστέκομαι. Δεν με ενθουσιάζει η σκέψη πως θα είμαι ακίνητος και σιωπηλός΄ για την ακρίβεια, με τρομάζει αυτό. Θα μπορούσες να μου εξηγήσεις την αντίστασή μου προς τον διαλογισμό;

Η ιδέα της ακινησίας και της σιωπής δεν ενθουσιάζει κανέναν. Δεν είναι προσωπικά δικό σου το πρόβλημα. Είναι πρόβλημα του ανθρώπινου νου καθεαυτού, γιατί αν είσαι ακίνητος, αν είσαι σιωπηλός, σημαίνει τούτο ότι είσαι στην κατάσταση του μη-νου.

Ο νους δεν μπορεί να είναι ακίνητος. Χρειάζεται συνεχώς τις σκέψεις, τις ανησυχίες. Ο νους λειτουργεί σαν το ποδήλατο΄ αν κινείς συνεχώς το πετάλι, προχωρεί. Τη στιγμή που σταματάς το πετάλι, θα πέσεις κάτω. Ο νους είναι ένα δίτροχο όχημα ακριβώς σαν το ποδήλατο και οι σκέψεις σου είναι σαν το συνεχές πετάλι.

Ο μεγαλύτερος Δάσκαλος

Ποιος είμαι εγώ;

ρώτησε ένας νέος τον δάσκαλο του.

Είσαι εκείνο που σκέφτεσαι!

απάντησε ο σοφός. Θα σου το εξηγήσω με μια ιστορία.

Μια μέρα, από τα τείχη της πόλης, στο ηλιοβασίλεμα βαθιά στον ορίζοντα, φάνηκαν δυο άνθρωποι που αγκαλιαζόντουσαν.

Η απολογία ενός «τρελού»

Η απολογία ενός «τρελού»

Κάποτε κλήθηκε ο Ιπποκράτης στα Άβδηρα να εξετάσει για τρέλα τον Δημόκριτο, διότι υπήρχαν παράπονα για αυτόν ότι δεν φέρεται φυσιολογικά, και ότι γελάει με παράξενο τρόπο, κάθε φορά που αντίκριζε ανθρώπους. Ακολουθεί μέρος της «εξέτασης».

«Ο Ήλιος του Ηλία»

«Ο Ήλιος του Ηλία»

-Παππού να βάλω ένα ακόμα;

-Μισό όχι ολόκληρο. Το πίνεις και ανέρωτο, επτά χρονώ κορίτσι!

-Α, εσύ μου το ‘μαθες. Ούζο ανέρωτο ποτέ ξενέρωτο. Έλα παππού ρίξε μια σβούρα ακόμα. Το τραγούδι σου παίζει στο ράδιο, «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια».

-Όπα! Να μου ζήσεις εγγόνα μου…Χτύπα παλαμάκια…δυνάμωσέ το…να μάθουν όλοι στη γειτονιά. Ο Ηλίας έχει Χαρά…με την εγγόνα του γλεντά, Αγαπάει και Αγαπά και είναι η πρώτη του φορά.

-Τί λες βρε παππού; Εβδομήντα χρόνια δεν βρέθηκε κανείς να αγαπηθείτε;