Μα όχι, δεν ήταν αυτό’ κατά βάθος, υπήρχε μια αξιοθρήνητη αλήθεια ότι ο άνθρωπος είναι πάντοτε μόνος. Η συγχώνευση των ψυχών δεν ήταν παρά ένα ψέμα· ποτέ κανένα πλάσμα δεν σου δινόταν ολοκληρωτικά, ούτε η μητέρα που σ’ έβαζε να καθίσεις στα γόνατά της, ούτε ο φίλος στον οποίο λογάριαζες, ούτε η γυναίκα που κοιμάται πάνω στην καρδιά σου… | Γενς Π. Γιάκομπσεν

photo by Johnny Di

Αξιοσημείωτα απο το βιβλίο του Γενς Π. Γιάκομπσεν «Νιλς Λυν»

• Γι’ αυτήν, οι γονείς της, τ’ αδέλφια της και οι αδελφές της, οι γείτονες, οι φίλοι, δεν μιλούσαν ποτέ για κάτι άξιο προσοχής, γιατί ακριβώς οι σκέψεις τους δεν πετούσαν ποτέ πάνω από τη γη, την οποία αξιοποιούσαν, και τα βλέμματά τους δεν πήγαιναν πιο μακριά από ό,τι προσφερόταν σ’ αυτά εντελώς φυσιολογικά. Όμως οι στίχοι!…Γεμάτοι με ολοκαίνουργιες σκέψεις και βαθιές διδαχές, έδειχναν τη ζωή όπως ακριβώς ξετυλίγεται στο πλατύ σκηνικό του κόσμου, όπου είναι έντονος ο πόνος και η χαρά· από μέσα τους ξεπρόβαλαν εικόνες που έρεαν σαν μαργαριτάρια. Μιλούσαν για όμορφες νεαρές κοπέλες της αριστοκρατίας πoυ αγνοούσαν την αξία της ομορφιάς τους.

• Δυστυχώς, στo περιβάλλον της δεν υπήρχε ούτε ένα άτομο ανώτερο που να μπορεί να της δώσει το μέτρο της αξίας και της εξυπνάδας της’ δεν υπήρχε ούτε ένα άτομο με χαρακτήρα παραπλήσιο με τον δικό της. Έτσι λοιπόν έγινε συνήθεια να τη θεωρούν περιθωριακό άτομο, παράξενο, ένα είδος τροπικού φυτού που γεννήθηκε κάτω από έναν αμείλικτο ουρανό και που δε μπορούσε ν’ ανθίσει ελεύθερα· σ’ ένα πιο ήπιο κλίμα, κάτω από έναν πιο ζεστό ήλιο, θά ‘χε πετάξει κλωνάρια με λαμπερά λουλούδια, εξαιρετικά ωραία. Πίστευε ότι ήταν αυτό ακριβώς το φυτό από το οποίο έλειπαν οι πραγματικές προϋποθέσεις ύπαρξης και που γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο φθειρόταν μέσα στα όνειρα και τις επιθυμίες του.

Advertisement

Αναπαριστώντας ένα αντικείμενο δεν αντιγράφουμε, αλλά κατορθώνουμε μια τέτοια ερμηνεία του. Με άλλα λόγια, τίποτε δεν αναπαριστάται, είτε αποκομμένο από τις ιδιότητές του είτε στην πληρότητά τους. | Νέλσον Γκούντμαν

Αξιοσημείωτα απo το βιβλίο του Νέλσον Γκούντμαν «Γλώσσες της τέχνης»

🪶 Ακόμη, σε πολλές περιπτώσεις, κανένα από δύο αντικείμενα που μοιάζουν δεν αναπαριστά το άλλο: κανένα από τα αυτοκίνητα που μόλις συναρμολογήθηκαν στο εργοστάσιο δεν είναι εικόνα το ένα του άλλου. Επίσης, κανένας άνθρωπος συνήθως δεν αναπαριστά κάποιον άλλο, ούτε καν τον δίδυμο αδελφό του. Για να το θέσουμε απλά, η ομοιότητα σε οποιονδήποτε βαθμό δεν συνιστά ικανή συνθήκη για την αναπαράσταση.

🪶 Όμως η πρόσληψη και η ερμηνεία δεν είναι ξεχωριστές, αλλά πλήρως αλληλεξαρτώμενες λειτουργίες. Εδώ ισχύει το καντιανό ρητό: το αθώο μάτι είναι τυφλό και το παρθένο μυαλό άδειο. Ακόμη, το τι έχει προσληφθεί και το τι επεξεργασία αυτό έχει υποστεί, είναι κάτι που δεν μπορούμε να το διακρίνουμε στο τελικό αποτέλεσμα. Δεν μπορούμε να εξαγάγουμε περιεχόμενο ξεφλουδίζοντας διαδοχικά στρώματα σχολίων.

Aldo Carotenuto: «Αν δεν αφήσουμε τα πάθη μας να μας κυριεύσουν τότε γιατί ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο;»

Και ήρθε η ώρα να κάνουμε μια πολύ σοβαρή ερώτηση: “Να αφήσουμε τα πάθη μας να μας κυριεύσουν ή να τα τιθασεύσουμε;

Θα απαντήσουμε με την ερώτηση: αν δεν αφήσουμε τα πάθη μας να μας κυριεύσουν τότε γιατί ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο;

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ανάμεσα στα τόσα στοιχεία της ζωής κυρίαρχο είναι το πάθος. Η ένταση των συναισθημάτων που βιώνουμε σε μια σοβαρή σχέση.

Σε τελική ανάλυση, στιγμές αλήθειας ζούμε μόνο αν έχουμε δεσμό με άτομο που μας προκαλεί φλογερή επιθυμία και μας μεταγγίζει την ορμή των δικών του συγκινήσεων.

Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, δεδομένου ότι ζούμε στον πολιτισμό του ψεύδους, ότι συνηθίσαμε να αποκρύπτουμε και να ψευδόμαστε.

Μπέρτραντ Ράσελ: «Δεν θα πεθάνω ποτέ για τις ιδέες μου, γιατί μπορεί να κάνω και λάθος»

Τι κρίμα οι βλάκες να είναι τόσο σίγουροι και οι έξυπνοι τόσο διστακτικοί!

Απ’ ό,τι μπορώ να θυμηθώ, δεν υπάρχει ούτε μια λέξη στα Ευαγγέλια που να επαινεί την ευφυΐα.

Οι άνθρωποι γεννιούνται αμόρφωτοι, όχι ηλίθιοι. Γίνονται ηλίθιοι με την εκπαίδευση.

Αν στον κόσμο σήμερα υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που επιθυμούσε τη δική του ευτυχία περισσότερο απ’ ό,τι επιθυμούσε τη δυστυχία των άλλων, σε μερικά χρόνια θα είχαμε έναν παράδεισο.

Δεν θα πέθαινα ποτέ για τα πιστεύω μου, γιατί μπορεί να είναι λάθος.

Είναι σπατάλη ενέργειας να θυμώνεις μ’ έναν άνθρωπο που συμπεριφέρεται άσχημα, όπως είναι να θυμώνεις με ένα αμάξι που δεν παίρνει μπροστά.

Κι αν ακόμα υπάρχει Θεός, αμφιβάλλω ότι έχει τη ματαιοδοξία να προσβάλλεται από αυτούς που αμφισβητούν την ύπαρξή Του.

Ώσπου ασήμωσαν τα μαλλιά, άνοιξαν ρυάκια τα δάκρυα /Κι έπνιξαν τα σκουπίδια της ψευτιάς τον κόσμο | by SearchingTheMeaningOfLife

Ιωάννινα 2018

Τώρα που συνέταξε τα παράπονα της αλήθειας
Τώρα έμεινε άστεγη, νηστική και παραμελημένη

Ξεφυλλίστε εδώ τον Θεατρικό μονόλογο «Όλα για την Ομπρέλα» FOR MOBILE με ISBN: 9798215889749

Kατεβάστε Εδώ Δωρεάν:

Ηλεκτρονικές εκδόσεις: smashword  , easywriter και poemhunter

Το ΝΕΟ Θεατρικό μονόλογο «Όλα για την Ομπρέλα» FOR MOBILE με ISBN: 9798215889749

2023

By SearchingTheMeaningOfLife

Ποιήματα από τον Paul Eluard

*Νοσταλγία* by Renė Magritte

Απόσπασμα από το βιβλίο «Λογοτεχνία Ελυάρ» του Paul Eluard

 

Εδώ για να ζήσω
(1918)

Άναψα μια φωτιά, σαν το γαλάζιο με παράτησε,
Μία φωτιά φίλος της να γενώ,
Μία φωτιά στη χειμωνιάτικη νύχτα για να ‘μπω
Μια για καλύτερη ζήση.

Της έδωσα όλα όσα η μέρα μου είχε δώσει:
Δάση, θάμνους, αμπέλια, χωράφια από στάρι,
Φωλιές και πουλιά, κλειδιά και σπίτια
Ζουζούνια, λουλούδια, γούνες, γιορτές.

Έζησα με το μόνο θόρυβο της φλόγας που τρίζει
Με τη μόνη οσμή της ζεστασιάς της.
Ήμουν καράβι που βούλιαζε μες στο κλειστό νερό,
Ωσάν νεκρός μ’ ένα και μόνο της φύσης στοιχείο.

Κι όσο στα στενά πια δε χωρώ… Σε συγχωρώ! Σε συγχωρώ! | SearchingTheMeaningOfLife

Σιδηρόκαστρο 2020

Οι οφειλές πέρα απ΄ τη μνήμη
Πόλης αγρίμι. Τείχη δε συγχωρεί.
Λαθραία «πρόσθετα» νοστιμίζουν
Σαν καρυκεύματα π΄ οδηγούν με οσμή

Αν κάποιος σας ρωτούσε παθιασμένα Η αθωότητα ειν᾽ αρετή; Εγώ, δὲ θ᾽ απαντούσα Θα έβρισκα μια υπεκφυγή. | Μπόρις Βιαν

photo by EvAr

ΜΕ ΓΕΜΑΤΑ ΧΕΡΙΑ | Μπόρις Βιαν
Στους αθώους

Αν κάποιος σᾶς ρωτοῦσε παθιασμένα
Ἡ ἀθωότητα εἶν᾽ ἀρετή;
Ἐγώ, δὲ θ᾽ ἀπαντοῦσαι
Θὰ ἔβρισκα μιὰ ὑπεκφυγή.
Θὰ ἔλεγα: «Διαβάσατε Σεζάν;».

Σὲ ἄλλους δὲν περνάει ἀπ’ τὸ μυαλὸ
Νὰ ποῦνε ψέματα καὶ ἀπαντοῦν: «Δεν ξέρω !».
Κανένας δεν μπορεῖ νὰ τους πιέσει.

Μά, φυσικά, ἡ ἀθωότητα δὲν εἶναι ἀρετή.
Ἡ θειά μου ἦταν στολισμένη μ᾽ ἀρετές.
Τις ἔχει ἀκόμα. Κι εἶναι γριά.

Μια θολούρα τριγυρίζει Θύμα – Θήτη – Θεατή | SearchingTheMeaningOfLife

Ένα τέρας είσαι θύτη
Με συνένοχους σιωπής
Θεατές ανασφαλείς. Επιρρεπείς.
Σε μια εύνοια νικητή

Δίκιο θύμα μη γυρεύεις
Φαύλος κύκλος! Ποια αρχή;
Πιάνεις νήμα, κλωσοφέρνεις
Σάπιας φήμης εκδοχή