Η μελωδία σου, μια πρόσθεση

photo by ChrisTsik

Η μελωδία σου, μια πρόσθεση

Έχεις καιρό το λογαριασμό να κάνεις
δεν τραβήχτηκε της πρόσθεσης γραμμή.
Τότε οι πράξεις σου όλες θα αθροιστούνε
να δείξουν ποιος ακριβώς είσαι εσύ.

Όχι τα όνειρα που δεν τα έχεις πράξει
ούτε τα λόγια που δεν έχουν βιωθεί
όλα όσα τόλμησες ή δείλιασες να ζήσεις
όλα τα ρήματα προσθέτουν μουσική.

Advertisements

Άρα Ζω

Άρα Ζω

Υπάρχει Ελπίδα.
Φοβάμαι μην τη χάσω.
Με το φόβο, ζώ.

 

 

by SearchingTheMeaningOfLife

Για περισσότερα :
www.stixoi.info
www.poemhunter.com
www.wattpad.com
www.smashwords.com
www.easywriter.gr

Από το διαδραστικό ebook «IoM [Internet of Meanings]»  FOR MOBILE (ISBN 9781370186792)  

Υπάρχουμε;

Υπάρχουμε;

Με ένα:
Χα!
Άουτς!
Ούφ!
Άχ!
Γαβ!
Ειρωνείες, προστυχιές, συκοφαντίες…
Πορευόμαστε με την εντύπωση πως υπάρχουμε…
Πήραμε διαζύγιο απ’ την Αλήθεια…
Ας μαρτυρά λαλίστατη η φύση,
με κελαρύσματα και τιτιβίσματα
το παραμύθι του κόσμου:

Δεν Αποχαιρετώ

Δεν Αποχαιρετώ

Τη λέξη «αντίο» σε κανέναν δεν την λέω
όπου κι αν πάω μες στη σκέψη ζω
πιο μακριά απ΄ την καρδιά είμαστε ξένοι
και το «αντίο» πάλι ανούσιο να πω.

Είμαι αστέρι όπως ήμουν και θα είμαι
νύχτα με είδες γιατί υπήρξα λαμπερό
μην απελπίζεσαι και μέρα εκεί είμαι
αναγνωρίζω τον βυθό που Αγαπώ.

Κάψε τα σεντόνια, άλλαξαν τα χρόνια
ηδονή κι οδύνη; Σώμα ζωντανό!
Πάλι θα νυχτώσει άναψε τα φώτα
σε ουρανό να λάμψει της γης το μυστικό.

«ΕΝΑ ΠΙΑΝΟ, ΣΕΞ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ»~Πέτρος Θεοδώρου

ΕΝΑ ΠΙΑΝΟ, ΣΕΞ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ

Ένα πιάνο. Με πολλά όμορφα άσπρα και μαύρα πλήκτρα.
Το έργο του καθενός είναι να παράγει μία μόνο νότα.
Κανένα πλήκτρο δεν είναι φτιαγμένο για να κατανοεί
ή να νοιάζεται για τη μουσική που παράγει ολόκληρο το πιάνο.
Η μουσική αυτή είναι ένα αμάλγαμα πολλών πραγμάτων.
Και οφείλεται σε μία πρόθεση που ενώνει

Προσωπική Άνοιξη

Προσωπική Άνοιξη

Απαρνήθηκες την αυθεντική σου ταυτότητα
Και δίκασες όλο τον κόσμο για την επιλογή σου
Κανείς δεν σου κράτησε τα χέρια όταν πετούσες πέτρες
Στόχευες ανελέητα! Καλυμμένα απόλυτα(;)
Ακόμα ανθίζει η καρδιά!!!!… Απορρώ!

Αξία Ανθρώπου

Αξία Ανθρώπου

Με όσους κι αν κάνεις σεξ, παραμένεις αναλφάβητος του Έρωτα
Όλους τους νόμους κι αν τηρείς, δεν θα γίνεις δίκαιος
Όσα αγαθά κι αν αγοράσεις, πάλι σπάταλος(στο όνομα της ρευστότητας) είσαι
Όταν οι συνεργάτες σε κάτι δεν ελπίζουν, μαθαίνεις ότι δεν έχεις φίλους
Όλα μετατράπηκαν σε μετρήσιμα, με κοινή μονάδα μέτρησης το χρήμα
Όλες οι αξίες καταργήθηκαν, ως μη μετρήσιμες
Μόνη αξία το χρήμα, σε βαθμό εξευτελισμού
Έρωτας, Αγάπη, Φιλία, Δικαιοσύνη, Ανδρεία… κρίθηκαν ανάξια
Μένουν ακατανόητα ως μη μετρήσιμα
Στο όνομα της παραγωγικότητας χάθηκε η Ανθρωπιά
Η αξία του ανθρώπου τύπος μαθηματικός
Με μεζούρα και ρολόι πώς μετριέται η Χαρά;

Είναι ο κόσμος λόγω αισθήσεων αισθητός
Είναι ψευδαίσθηση η ύλη προφανώς
Ένα δημιούργημα του νου σε φως και σκότος
Αξίζει ο τόσος εξευτελισμός; Τζάμπα ο κόπος!
Ό,τι είσαι είμαι, μια ολότητα ενιαία

Μόνο από θαυμασμό Αγάπη

Μόνο από θαυμασμό Αγάπη

Από φόβο; Από οίκτο; Από ευγνωμοσύνη;
Πώς να βρει η χρυσή καρδιά γαλήνη;
Υποκρισίας συμβιβασμοί!
Δεν είναι Αγάπης αυτοί οι δεσμοί…

Αν έχεις ζήσει άδολη Αγάπη
δίχως σκοπούς. Να μη θέλει το κάτι!
Να επιμένει να είναι εκεί,
από θαυμασμό στην άξια ζωή…

Πόνος για τη Χαρά

photo by DesPin

Πόνος για τη Χαρά

Είδα στα μάτια σου μια πίκρα
που η γλώσσα σου δεν έχει πει.
Όσα σου είπα είναι αλήθεια,
αλλάζει η ζωή τροπή.

Καμιά αγάπη δεν είναι ψέμα,
στο χρόνο που ‘χει εκφραστεί.
Είναι ο δρόμος προς το Τέρμα
που παίρνει απότομα στροφή.

«Θα ήταν ευχής έργο τα παιδιά στο μέλλον να μαθαίνουν από πολύ νωρίς να μπορούν να παίρνουν στα σοβαρά τα συναισθήματά τους, να τα κατανοούν και να τα ιεραρχούν με σωστό τρόπο.»~Alice Miller

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Οι φύλακες της παιδικής μας ηλικίας» της Alice Miller

– Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Δεν θέλουν να γνωρίζουν τίποτα από την προσωπική ιστορία και έτσι δεν συνειδητοποιούν ότι, στην ουσία, η ιστορία τους τους καθορίζει συνεχώς στο παρόν.

– Η βίωση όμως της προσωπικής μας αλήθειας και η συνειδητή κατανόησή της, παρά τις όποιες μεταγενέστερες αμφιταλαντεύσεις, μας δίνουν τη δυνατότητα να επιστρέψουμε στο δικό μας συναισθηματικό κόσμο όταν είμαστε πια ενήλικες-χωρίς παραδείσους, αλλά με την ικανότητα να πενθήσουμε. Και η ικανότητα αυτή όντως μας ξαναδίνει τη χαμένη μας ζωτικότητα.