[Το φάντασμα]

[Το φάντασμα]

Ανύπαρκτος ο τόπος που γεννήθηκα
Ψάχνω τη γη. Ψάχνω τους ανθρώπους.
Κανείς και τίποτα δεν έμεινε ίδιο.

Νίτσε – Ο θησαυρός μας βρίσκεται στην κυψέλη της γνώσης μας

Ο θησαυρός μας βρίσκεται στην κυψέλη της γνώσης μας. Και πάντα προς τα εκεί πηγαίνουμε, αφού είμαστε φτερωτά έντομα της φύσης και συλλέκτες του μελιού του νου

 

Όπως ο Σοπενχάουερ, έτσι και ο Νίτσε ενδιαφέρθηκε στη νεότητά του για το φάσμα των ανατολικών φιλοσοφιών που συγκλίνουν στην Ινδία. Κληρονόμος μιας μακράς πνευματικής παράδοσης προσανατολισμένης στο γνώθι σ αυτόν, ο Rαμάνα Mαχάρσι υπήρξε ίσως ο τελευταίος «μεγάλος γκουρού» που εργάστηκε με το όργανο που μας κάνει ανθρώπους: τον νου.

[Ζωή για πότες]

[Ζωή για πότες]

Αφού γευτήκαμε το κρασί
και το ξύδι της ζωής
Υψώσαμε τα ποτήρια

ΕΛΕΥΣΙΣ~ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ

Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων – Οκτώβριος 2018

ΕΛΕΥΣΙΣ

Η τετράχρονη ιέρεια

διδάσκει με περισσή σοβαρότητα

            τα βήματα στους πρόσφυγες

και το πνεύμα του τόπου

             κινεί αυτόνομα τα πέλματα

                 των χορευτών

σε ένα ρυθμό που συνηχεί

με τις ελιές και τις λεύκες

στο μεγάλο αντηχείο του Σύμπαντος

Από ‘να κήπο με κουνούπια/ Να ζω με τρόπο φυσικό /Όποιος θέλει να τον σκαλίσει(; )/ Θέλω μαζί του να πονώ | SearchingTheMeaningOfLife

Χάρη σου κάνω κοινωνία
Από εσέ ν΄αποκοπώ
Σου δίνω της ποίησης τα ηνία
Για να τη ρίξεις στο γκρεμό
Θέλω ερημίτης να γενώ
Αυτό το «θέλω» μου δε θέλεις
Εσένα κι εμένα τόσο ν΄Αγαπώ
Για ‘σε ελευθερία να ποθώ
Για ‘σε της αλήθειας παθόν
Απομακρύνομαι για ΄σένα κι εμένα
Σε ένα τσιπάκι σε κρατώ
Να ΄χω στην έρημο ένα φίλο

[Αδυναμία]

Βρυξέλλες 2016

Με επίθετα απαξίωσης χαρακτηρίζεις
ό,τι δυσχεραίνει το να ξεφύγεις.
Όπως απομακρύνεσαι κάθε φορά

Η Νεράιδα και ο Δράκος

made by Sofoklis

Ήταν κάποτε ένας δράκος.

Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σε σπηλιές.

Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να φυσά φλόγες.

Μια μέρα λοιπόν μια Νεράιδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του… Ο δράκος ξαφνιάστηκε.
Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε:

– Δε φοβάσαι μήπως σε φάω;
– Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις

– Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα;

[Πάω μπροστά]

Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων – Οκτώβριος 2018

Εγώ περπατώ
όσο κι αν εσύ τρέχεις.

Περιφρονούσε κάθε υπερφυσικό σ’ ένα μονάχα είχε εμπιστοσύνη: στο νου του ανθρώπου. Αυτός ήταν που στέκουνταν στην πόρτα της καρδιάς μου και δεν άφηνε το θάμα να μπεί. | Νίκου Καζαντζάκης

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Αναφορά στο Γκρέκο» του Νίκου Καζαντζάκης

– Ο ήλιος βασίλεψε, θάμπωσαν τα βουνά, οι οροσειρές του μυαλού κρατούν ακόμα λίγο φως στην κορφή τους, μα η άγια νύχτα πλακώνει, ανεβαίνει από τη γης, κατεβαίνει από τον ουρανό, και το φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί’ μα το ξέρει, σωτηρία δεν υπάρχει· δε θα παραδοθεί, μα θα σβήσει.

-Ένιωθα πως αυτό ήταν το χρέος μου, το μοναδικό, να φιλιώσω τα αφίλιωτα, ν’ ανεβάσω από τα νεφρά μου το πηχτό προγονικό σκοτάδι και να το κάμω, όσο μπορώ, φως.

[Το χρήσιμο θνητό]

Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων – Οκτώβριος 2018

Ό,τι έχει όνομα τελειώνει
Είναι η προέλευση πολλών
Έτσι όπως φαίνεται σου λείπει