Όχι δάκρυα για τα τζιτζίκια

Πού να ξέραμε, μικρά παιδιά τότε, ότι το τζιτζίκι δεν είναι ένας σπάταλος χαραμοφάης αλλά ένας ετοιμοθάνατος που παρατηρούσε την σκόνη μέσα στην κλεψύδρα του να πέφτει σιγά-σιγά. Ότι όλο αυτό που μας ξεκουφαίνει κάθε καλοκαίρι είναι το κύκνειο άσμα του και το ερωτικό του κάλεσμα. Η καταραμένη μοίρα του που δεν μπορεί να αλλάξει. Ότι είναι δυο ανάσες πριν τον θάνατο…

 

Από τονΒΑΓΓΕΛΗ
ΜΑΚΡΗ

Είναι άδικο. Να περνάς ακόμα και 17 χρόνια σαν σκουλήκι κάτω από το χώμα. Να βγαίνεις στριμωγμένο με εκατομμύρια άλλους στην επιφάνεια της γης μια ζεστή ανοιξιάτικη μέρα. Αν υπήρξες τυχερό και έχεις καταφέρει να βγεις από το κουκούλι σου χωρίς να γίνεις τροφή για κάποιο ζώο, τότε οι τελευταίες εβδομάδες σου στην γη είναι ένα κάλεσμα στο ταίρι σου. Και μετά από αυτό πεθαίνεις. Και τα αβγά του θηλυκού πέφτουν από τα δέντρα στο έδαφος και ο κύκλος συνεχίζεται. Και το μόνο που μαθαίνουν για εσένα οι άνθρωποι από την νηπιακή τους ηλικία είναι ότι αυτό που ήθελες στην γη είναι να περάσεις καλά και να τραγουδήσεις. Ότι δε νοιαζόσουν για την αποταμίευση όπως τα μυρμήγκια αλλά για το κέφι σου.

Πού να ξέραμε, μικρά παιδιά τότε, ότι το τζιτζίκι δεν είναι ένας σπάταλος χαραμοφάης αλλά ένας ετοιμοθάνατος που παρατηρούσε την σκόνη μέσα στην κλεψύδρα του να πέφτει σιγά-σιγά. Ότι όλο αυτό που μας ξεκουφαίνει κάθε καλοκαίρι είναι το κύκνειο άσμα του και το ερωτικό του κάλεσμα. Η καταραμένη μοίρα του που δεν μπορεί να αλλάξει. Ότι είναι δυο ανάσες πριν τον θάνατο.

Η ερώτηση που προβλέπει αν θα είστε ευτυχείς στα 80 σας

 

Η πολυετής έρευνα του Vaillant (Grant Study), η οποία ξεκίνησε πριν από 70 περίπου χρόνια και συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, αποδεικνύει ότι η αγάπη είναι το μόνο που χρειάζεται και θα χρειάζεται σε όλη του τη ζωή κάποιος για να είναι ευτυχισμένος.

Όρια – Aισθάνομαι σημαίνει δημιουργώ ~Pessoa

Όρια – Aισθάνομαι σημαίνει δημιουργώ

Αισθάνομαι ίσον σκέφτομαι χωρίς ιδέες και επομένως αισθάνομαι ίσον καταλαβαίνω, εφόσον το Σύμπαν δεν έχει ιδέες.

-Αλλά τι σημαίνει αισθάνομαι;

Έχω απόψεις δεν σημαίνει αισθάνομαι.

Οι απόψεις μας είναι άλλων ανθρώπων.

Σκέφτομαι σημαίνει θέλω να μεταδώσω στους άλλους αυτό που νομίζω ότι αισθάνομαι.

Μπορεί κανείς να μεταδώσει στους άλλους μόνο εκείνο που σκέφτεται.

Αυτό που αισθάνεται κανείς δεν μπορεί να το μεταδώσει. Μπορεί μόνο να μεταδώσει τη σημασία αυτού που αισθάνεται. Μπορεί κανείς να μεταδώσει μόνο την εμπειρία αυτού που αισθάνεται. Δεν είναι ότι ο αναγνώστης μπορεί να νιώσει από κοινού τα βάσανα. Αρκεί που αισθάνεται το ίδιο.

Το αίσθημα ανοίγει τις πόρτες της φυλακής στην οποία η σκέψη κλειδώνει την ψυχή.

Η οξυδέρκεια θα έπρεπε να φτάνει μόνο ως το κατώφλι της ψυχής. Στους προθαλάμους του αισθήματος η σαφήνεια απαγορεύεται.

Ισορροπημένα Χάη

πηγή εικόνας: https://encrypted-tbn1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQGYzV-j1sDmxOW0QdMLLQHON60d0-Y7V72pDxpzF_p_kK2EM-epg

Ισορροπημένα Χάη

 

Πόσα χάη οφείλω να υπομένω
για ένα σύνολο οργανωμένο θεϊκό;
Στο ένα χάος με το άλλο αντιπαλεύω,
διεκδικούν της καρδιάς μου το ποτό.

 

Η καρδιά τώρα ξέρει που πηγαίνει!
Εκεί που θέλει την χαρά της για να βρει,
όλα τα άλλα δεν διστάζει ν’ απορρίπτει
έχει ουσία μονάχα να νοιαστεί.

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Λολίτα» του Vladimir Nabokov

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Λολίτα» του Vladimir Nabokov

-Δεν είχα κατά κάποιο τρόπο αλλοιώσει το πεπρωμένο τους ανακατεύοντας το είδωλό τους στις ηδονές μου;

–Χρόνια κρυφών βασανισμών, μου είχαν διδάξει έναν υπεράνθρωπο αυτοέλεγχο.

-Είναι φανερό πως ήταν μια από κείνες τις γυναίκες που τα ευγενικά τους λόγια μπορεί ν΄αντανακλούν την ατμόσφαιρα ενός λογοτεχνικού συλλόγου ή μιας λέσχης του Μπρίτζ ή οποιασδήποτε άλλης θανατερής συμβατικότητας, αλλά ποτέ την ψυχή τους.

Η ψυχολογία της κριτικής

 

Κάθε φορά που ακούτε μια κριτική, μαθαίνετε περισσότερα για το χαρακτήρα του κρίνοντος παρά για το ποιόν του κρινόμενου.

Οι αρνητικές κρίσεις συσχετίζονται σχεδόν νομοτελειακά με τη νευρωσική προσωπικότητα αυτού που τις εκφέρει.Ναρκισσισμός, κατάθλιψη, μη ρεαλιστική αντίληψη, έλλειψη ικανοποίησης από τη ζωή, πλημμελής συναισθηματική νοημοσύνη, κυκλοθυμία, τραυματικές εμπειρίες, αντικοινωνικότητα, αίσθημα μειονεξίας και χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι μερικά από τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά όσων καθ´ έξιν προβάλλουν το δικό τους αξιολογικό σύστημα στις πράξεις και τα λόγια των υπολοίπων.

Εμείς εδώ Αυτοί εκεί

Εμείς εδώ Αυτοί εκεί

Σε έρημα γεροντικά χωριά, σχοινί κρατούν καμπάνας
Ζαλίσανε χτυπώντας την, τα παιδικά όνειρά μας
Καλά που δεν  

Πλάτωνα

πηγή εικόνας: http://www.ekivolos.gr/platon.files/image002.jpg

Πλάτωνα

Έζησες σε πλήθος σώματα, έγραψες με πολλά χέρια.
Κι αν σύζυγο δεν είχες ούτε γιο, παιδιά σου τα αστέρια.

Πνεύμα οικουμενικό! Λαούς έχεις ταυτίσει…
στο έργο σου το αιώνιο, υποκλίνεται η φύση!

Πήρες του Ήλιου όλο το φως, στράγγιξες την αλήθεια.
Άφθαρτο ον, αθάνατο, μας έγινες συνήθεια!

Ταξίδια έκανες πολλά, κι εμείς εκεί μαζί σου,
έριξες φως κι ομόρφυνες, τα σκοτεινά γιατί σου.

Οι ορμόνες της έλξης

 

Οι φερομόνες είναι αόρατες χημικές ουσίες που
συγκεντρώνονται στον ιδρώτα, εντοπίζονται στο δέρμα και επηρεάζουν την
ερωτική μας επικοινωνία και συμπεριφορά.

Το γονιμοποιημένο ωάριο, το πρώτο κύτταρο κάθε έμβιου όντος, περιέχει
τις ταινίες του DNA. Τα γονίδια αποτελούν αυτοτελείς μονάδες
κληρονομικής πληροφορίας συγκροτούμενα από DNA. Ένα μόριο DNA
οικοδομείται από δύο αλυσίδες νουκλεοτιδίων που τυλίγονται η μία γύρω
από την άλλη μοιάζοντας με ελικοειδή σκάλα. Αυτές οι διατάξεις
νουκλεοτιδίων, αζωτούχων βάσεων και ζαχάρων ταξιδεύουν εκατομμύρια
χρόνια στον χωροχρόνο.

Σε μια μαγική στιγμή για τον καθένα μας, σταθμεύουν. Τα πλάγια της
σκάλας σπάζουν. Οι δύο κλώνοι ξετυλίγονται και αναδιατάσσονται
αντικριστά με αστρονομική ακρίβεια στις τέσσερις διαστάσεις του
χωροχρόνου. Τα ελεύθερα πλέον νουκλεοτίδια επιλέγουν παρτενέρ από τις
ελεύθερες και ανάλογα τοποθετημένες βάσεις των αλυσίδων του άλλου γονέα.
Εκαστο νουκλεοτίδιο παρουσιάζεται στην προκαθορισμένη θέση του κατά
μήκος κάθε αλυσίδας με στρατιωτική πειθαρχία, ετοιμότητα μάχης και
χρόνου στο ραντεβού του.

Το φλιτζάνι του καφέ

Το φλιτζάνι του καφέ

Χρόνια στης νύχτας τα ρυάκια κολυμπάω
δεν κολλώ στο κατακάθι του καφέ.
Τις ομορφιές της, στα τείχη ζωγραφίζω
ξυπνώ τις μνήμες που ξεχάστηκαν στο χθες.

Ρίσκο Αγάπης δε φοβήθηκα να παίρνω,
ανοίγω μάτια, στις συνειδήσεις τις κλειστές.
Χωρίς λόγια, εμπειρίες δειγματίζω
λίγα ζω χρόνια, αιώνια ζούσα χθες