[Το φάντασμα]

[Το φάντασμα]

Ανύπαρκτος ο τόπος που γεννήθηκα
Ψάχνω τη γη. Ψάχνω τους ανθρώπους.
Κανείς και τίποτα δεν έμεινε ίδιο.

[Ζωή για πότες]

[Ζωή για πότες]

Αφού γευτήκαμε το κρασί
και το ξύδι της ζωής
Υψώσαμε τα ποτήρια

ΕΛΕΥΣΙΣ~ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ

Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων – Οκτώβριος 2018

ΕΛΕΥΣΙΣ

Η τετράχρονη ιέρεια

διδάσκει με περισσή σοβαρότητα

            τα βήματα στους πρόσφυγες

και το πνεύμα του τόπου

             κινεί αυτόνομα τα πέλματα

                 των χορευτών

σε ένα ρυθμό που συνηχεί

με τις ελιές και τις λεύκες

στο μεγάλο αντηχείο του Σύμπαντος

Από ‘να κήπο με κουνούπια/ Να ζω με τρόπο φυσικό /Όποιος θέλει να τον σκαλίσει(; )/ Θέλω μαζί του να πονώ | SearchingTheMeaningOfLife

Χάρη σου κάνω κοινωνία
Από εσέ ν΄αποκοπώ
Σου δίνω της ποίησης τα ηνία
Για να τη ρίξεις στο γκρεμό
Θέλω ερημίτης να γενώ
Αυτό το «θέλω» μου δε θέλεις
Εσένα κι εμένα τόσο ν΄Αγαπώ
Για ‘σε ελευθερία να ποθώ
Για ‘σε της αλήθειας παθόν
Απομακρύνομαι για ΄σένα κι εμένα
Σε ένα τσιπάκι σε κρατώ
Να ΄χω στην έρημο ένα φίλο

[Αδυναμία]

Βρυξέλλες 2016

Με επίθετα απαξίωσης χαρακτηρίζεις
ό,τι δυσχεραίνει το να ξεφύγεις.
Όπως απομακρύνεσαι κάθε φορά

Η Νεράιδα και ο Δράκος

made by Sofoklis

Ήταν κάποτε ένας δράκος.

Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σε σπηλιές.

Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να φυσά φλόγες.

Μια μέρα λοιπόν μια Νεράιδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του… Ο δράκος ξαφνιάστηκε.
Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε:

– Δε φοβάσαι μήπως σε φάω;
– Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις

– Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα;

[Πάω μπροστά]

Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων – Οκτώβριος 2018

Εγώ περπατώ
όσο κι αν εσύ τρέχεις.

[Το χρήσιμο θνητό]

Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων – Οκτώβριος 2018

Ό,τι έχει όνομα τελειώνει
Είναι η προέλευση πολλών
Έτσι όπως φαίνεται σου λείπει

Πέτα τη στάχτη από τα χέρια /Τον παλιό εαυτό σε ωκεανό /Γέμισε με λουλούδια πανέρια | SearchingTheMeaningOfLife

Βρυξέλλες 2016

Πέτα τη στάχτη από τα χέρια
Τον παλιό εαυτό σε ωκεανό
Γέμισε με λουλούδια πανέρια
Κι έλα σε κήπο ιδανικό
Εκεί πλήθος κρίνα ευωδιάζουν
Εκεί να γιορτάσει η ψυχή
Να νιώσει τον ήλιο, τα αστέρια
Το φως να σ’αγγίξει μπορεί!

[Θέλεις μήλο;]

photo by DesPin

Αυτόν το δράκο εγώ θα κάνω φίλο
Τον ζωγράφισα με χαμόγελο σε φύλο
Κάθε πρωί με καμάρι του χαμογελώ