«Ποτέ δεν εγέρθηκε άγαλμα για κριτικό!»~Αύγουστος Κορτώ

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Δεκαέξι» του Αύγουστου Κορτώ

– Λένε πως η αυτοκτονία πονά περισσότερο γιατί το θύμα αρπάζει με το θάνατό του ένα κομμάτι απ´τις ψυχές όσων το αγάπησαν, σκοτώνοντάς τους κάθε μέρα με την επίμονη ενοχή πως δεν την αποτρέψαν, έστω κι αν ήταν πέρα ως πέρα αναπόφευκτη.

-«Ώσπου να κάνει καλό, η αγάπη θα σου κάνει ασύλληπτο κακό»

-…μολονότι προσωπικά το θεωρώ καταγέλαστο ν´ αντιμετωπίζουμε με δεισιδαιμονία, σαν κάτι το μαγικό τάχα, ό,τι μουσική και να ´ναι, δεν πρέπει επ´ουδενί να παραβλέψουμε τη σημασία της πνευματικής προσφοράς, του συντρόφου Ραμπίνοβιτς, το μέγεθος της οποίας και μόνον αρκεί για να εμπνεύσει -φφφ, κι εγώ δεν ξέρω- κάποιας μορφής… ανεπιθύμητες… ή… ύποπτες αντιδράσεις σε ορισμένους φανατικούς οπαδούς του.

Advertisements

Φως στην άβυσσο

photo by DesPin

Όσο και όπως
ποτέ δε μ’αγάπησε
μάνα καμιά.

Ζητώ απ’εσένα
Έρωτα: Να καλύψεις
αβύσσου κενά.

Αιτούμαι κρυφά!

SYLVIA PLATH… Είμαι Καθέτως

photo by EvAr

Am Vertical

But I would rather be horizontal.

I am not a tree with my root in the soil

Sucking up minerals and motherly love

So that each March I may gleam into leaf,

Nor am I the beauty of a garden bed

Attracting my share of Ahs and spectacularly painted,

Unknowing I must soon unpetal.

Compared with me, a tree is immortal

And a flower-head not tall, but more startling,

And I want the one’s longevity and the other’s daring.

Tonight, in the infinitesimal light of the stars,

The trees and flowers have been strewing their cool odors.

I walk among them, but none of them are noticing.

Sometimes I think that when I am sleeping

I must most perfectly resemble them–

Thoughts gone dim.

It is more natural to me, lying down.

Then the sky and I are in open conversation,

And I shall be useful when I lie down finally:

The trees may touch me for once, and the flowers have time for me.

Είμαι καθέτως

Αλλά θα προτιμούσα να ’μαι οριζοντίως.

Δεν είμαι δέντρο με τη ρίζα μου στη γη

Να πίνω μέταλλα και μητρική αγάπη

Έτσι που κάθε Μάρτη να βλασταίνω φως,

Η θέση του Μηδέν

Η θέση του Μηδέν

Πίσω απ΄όλα το τίποτα(01,02,01999…)
θέτεις στόχους κουτά
τους φτάνεις και χάνεσαι
το κενό σε λυγά.

Μπροστά βάλε το τίποτα(10,2000,…)
δώσε αξία στα πάντα
η πορεία με νόημα
απ΄της καρδιάς τα πλάνα.

Μπορούν να είναι φίλοι ένας άντρας με μία γυναίκα ;

Είναι μια ερώτηση προκαλεί πάντα έντονες συζητήσεις. Ωστόσο το ερώτημα παραμένει αναπάντητο. Η καθημερινή μας εμπειρία δείχνει ότι η μη ερωτική φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών δεν είναι μόνο εφικτή, αλλά είναι και κάτι συνηθισμένο. Άνδρες και γυναίκες ζουν, εργάζονται, και γενικώς συνυπάρχουν χωρίς απαραίτητα να ξαπλώνουν μαζί. Όμως παραμένει η υποψία ότι αυτή η φαινομενικά πλατωνική συνύπαρξη είναι απλώς ένα προπέτασμα που καλύπτει τις σεξουαλικές παρορμήσεις.

Μητρική Αγάπη

Μητρική Αγάπη

Την απομάκρυνση αντέχω από μένα
κι όσο πονώ, να σε ωθώ πιο μακριά!
Καμιά Αγάπη δεν θέλει εξαρτημένα…
Πράξεις και όνειρα, δίνουνε φτερά.

Μαρασμός εμμονικών Ψευδαισθήσεων

Μαρασμός εμμονικών Ψευδαισθήσεων

Έριξες άγκυρα πάνω στις ψευδαισθήσεις,
σκέψεις παλίνδρομες ανέφικτης ζωής
Με αλατόνερο πώς θες να επιζήσεις;
Άλλο ελπίδα κι άλλο ψευδαίσθησης χαμός.

Είναι ζηλιάρικη η φαντασίωσή σου,
είναι εκδίκησης, δικαίωσης καημός.
Ανεπίδοτα βογκούν τα συναισθήματά σου,
πονάς και η σκέψη σου ένας γόρδιος δεσμός.

«Αν την είχε κάνει εύθυμη σαν εσένα, χαρούμενη, εύστροφη, αεικίνητη, θα πέθαινε γριά μ´εγγόνια. Έτσι όπως θα πας εσύ, γιατί η ελαφράδα χαρίζει χρόνια.»~Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Αξιοσμείωτα από το θεατρικό «Αγάπης Αγώνας Άγονος» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ

-ΑΡΜΑΔΟ: Εμένα η αγάπη μου είναι αμόλυντη και τα χρώματά της είναι το λευκό του δέρματος και το ερυθρό του αίματος.

ΣΚΝΙΠΑΣ: Οι πιο μουχλιασμένες σκέψεις, αφεντικό κρύβονται κάτω από τέτοια χρώματα.

-Καλέ μου άρχοντα Μπουαγιέ, η ομορφιά μου, αν και μέτρια, δεν έχει ανάγκη από τα βαμμένα στολίδια των εγκωμίων σου: η ομορφιά αγοράζεται μετά από κρίση του ματιού, όχι επειδή  ο χυδαίος έμπορος τη διαλαλεί.

–Η περηφάνια είναι πάντα οικειοθελής: εξαίρεση καμία.

Παράδεισος: Αγάπη

Παράδεισος: Αγάπη

Τα μοιρολόγια την καρδιά σου πληγώνουν,
έχεις επίγνωση της θλίψης εσύ!
Απαρηγόρητη μέσα σου ζει…
Να την σκαλίζεις είν΄ ανάγκη κρυφή.

Προσβάλλεσαι εύκολα, ξέρεις γιατί;
Έχεις επίγνωση του ψέματος εσύ…
Η κοροϊδία μεγάλη ηδονή.
Η αυτοεκτίμηση αιμορραγεί.

Βγάζεις τα ρούχα!

Βγάζεις τα ρούχα!

Βγάζεις τα ρούχα!
Με τη γύμνια σου δε μοιάζεις…
Το κοκκίνισμα νομίζεις για αρετή;
Τα πάθη σου όλα σε ένα χρώμα μαζεύτηκαν:
”Ποια θα είναι η άποψη για σένα του κοινού;”
Μένεις εκεί, για γέννα πλέον δεν μιλάμε.
Όσα κι αν πίστεψες ήτανε ψέματα απλά;
Τα εκλογίκεψες στου νου σου τα ρηχά.
Μένεις δειλά στην αδύναμή σου φύση,
στις εξαρτήσεις έχεις προστατευτεί.
Εξουσιάζεσαι! Μαζοχικά σ΄αρέσει.