φως χτύπησε τα τσίνορά μου, άλογα κάλπασαν, η μάνα πετούσε πάνω άπ’ το δρόμο, μου έγνεψε και πέταξε μακριά… | Αρσένι Ταρκόφσκι

Fire Sculptures by Johnny Di

Παιδί, αρρώστησα κάποτε
από πείνα και φόβο. Τα χείλια μου
ξεφλούδιζαν, πέτσες σκληρές, κι εγώ τα σάλιωνα.
Θυμάμαι ακόμα τη γεύση τους, υφάλμυρη και
δροσερή.
Και περπατούσα, και περπατούσα.
Κάθισα στα μπροστινά σκαλιά να ζεσταθώ,
περπάτησα ζαλισμένος σαν να χόρευα
στο σκοπό του αυλητή που ‘πιασε τα ποντίκια,
τραβώντας προς το ποτάμι. Κάθισα
στα σκαλιά να ζεσταθώ, τουρτουρίζοντας ολόκληρος.
Κι η μάνα στέκεται κει και γνέφει,
μοιάζει κοντά, μα δεν μπορώ να τη φτάσω:
την πλησιάζω, στέκεται εννιά βήματα, πιο πέρα,
μου γνέφει· την πλησιάζω, στέκεται
εννιά βήματα πιο πέρα και μου γνέφει.
Ζεστάθηκα πολύ,

[άνθρωποι χωρίς σκιά/ βραχίονες χωρίς χέρι]~Hannah Arendt

Hannah Arendt, Ich selbst, auch ich tanze: Die Gedichte, Piper Verlag Gmbh, München/Berlin 2015, 160 pp.

 

Σαράντα χρόνια μετά τον θάνατο της Χάννα Άρεντ (1906-1975) ανακαλύψαμε κάποιες πλευρές της που δεν γνωρίζαμε. Σε γενικές γραμμές, γνωρίζουμε την Άρεντ ως γερμανοεβραία διανοουμένη και πολιτική φιλόσοφο. Είναι κυρίως γνωστή χάρη στα σημαντικά έργα της για τον ολοκληρωτισμό, την πολιτική φιλοσοφία, την εβραϊκή της ταυτότητα και την «κοινοτοπία του κακού». Πριν από τρία χρόνια, όμως, εκδόθηκε στα γερμανικά μια συλλογή ποιημάτων της, με τίτλο Ich selbst, auch ich tanze [Κι εγώ, κι εγώ χορεύω]. Η Άρεντ είναι εδώ μια λυρική ποιήτρια, που αφήνει χώρο στα αισθήματα, την αμφισβήτηση και τον σπαραγμό, στοιχεία που σχεδόν δεν υπάρχουν στον φιλοσοφικό της στοχασμό. Από την συλλογή ποιημάτων της μαθαίνουμε, επίσης, για την τόσο περίπλοκη προσωπικότητα αυτής της μεγάλης διανοουμένης.

ΠΩΣ OΙ ΕΞΥΠΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΤΟΞΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

photo by DesPin

Τοξικότητα: Ο βαθμός στον οποίο μία ουσία (μία τοξίνη ή ένα δηλητήριο) μπορεί να βλάψει τους ανθρώπους ή τα ζώα. Η έντονη τοξικότητα συνεπάγεται επιβλαβείς επιδράσεις σε έναν οργανισμό μέσω μιας μόνο ή βραχυπρόθεσμης έκθεσης σε αυτήν.

Για τους περισσότερους από εμάς, η καθημερινή ζωή είναι αρκετά αγχωτική. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με αμέτρητες ευθύνες, προσωπικές και επαγγελματικές, που συχνά μας ωθούν κοντά στα όρια μας. Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο να μετριάσουμε τους στρεσογόνους παράγοντες που απειλούν την πνευματική, συναισθηματική και σωματική ευεξία μας.

Παρόμοιοι με τις τοξίνες στο περιβάλλον, είναι και οι τοξικοί άνθρωποι που μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές ζημιές. Αντίθετα με πολλές τοξίνες, όμως, δεν υπάρχει κάποιο είδος “προειδοποίησης” που μας εκπαιδεύει κατάλληλα για να αναγνωρίσουμε τις απειλές που εμφανίζουν τέτοιοι άνθρωποι. Έτσι, πρέπει να βασιστούμε στην κρίση, στο ένστικτο και στην θέληση μας να καταπολεμήσουμε αποτελεσματικά αυτούς τους τοξικούς ανθρώπους.

Στη μύηση του έρωτα σιωπώ Ασφαλίζω μέσα το ιερό Από κοινές ιδέες το προστατεύω Μεταμορφώνει απ΄τη ρίζα το κακό | SearchingTheMeaningOfLife

photo by Johnny di *abandonment*

Το ιερό γεμίζει τα κύτταρά μας
Γεννιέται από γέννας μας μαζί
Υπήρχε και υπάρχει
Όταν πεθαίνουμε αυτό έχει ροή
Ενώνει τα πάντα στη ζωή
Με σχέση εκ βαθέων
Να εκφράζεται με τέχνη, το μπορεί
Στης έμπνευσης την έξαρση φλυαρεί
Οι πολιτικές διαιρούν στο όνομά του
Και οι θρησκείες όταν τις ακολουθούν.

[Μα πώς σε αντέχεις;]

Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων – Οκτώβριος 2018

Το αντιλαμβάνομαι πως με δέρνετε
Όταν απουσιάζω
Στεναχωριέμαι!
Όχι για μένα αλλά για εσάς

[Από ένα σόλο]

Ιωάννινα – Οκτώβριος 2018

Μια φωνή της χορωδίας
Μια μονάχα απ’ τις πολλές
Λίγο βαριά και ίσως αστεία
Για σόλο επιλέχτηκα! Τί τα θες;

Μόνη στο ύψος των περιστάσεων
Στάθηκα δίχως αφορμή
Λόγια χαμένων καταστάσεων
Με δύναμη ορθώθηκαν στη στιγμή

Οι άνθρωποι, όπως δίδαξε ο Χριστός κι όπως μας υπαγορεύει το λογικό μας, έπρεπε σιγά-σιγά να ενωθούν, ενώ οι διάφορες διδασκαλίες απομακρύνουν περισσότερο ακόμα τους ανθρώπους μεταξύ τους. | Λέων Τολστόι

photo by DesPin

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Η θρησκεία μου» του Λέων Τολστόι

– Ο αρχαιότερος καί συνηθέστερος καθορισμός της λέξης θρησκεία, religio (religare = συνδέειν) είναι αυτός: Θρησκεία είναι ό κρίκος μεταξύ ανθρώπου και Θεου.

– Η αληθινή θρησκεία, σύμφωνα με τη λογική και τις γνώσεις του άνθρωπου, είναι η καθιερωμένη απ’ αυτόν σχέση απέναντι της άπειρης ζωής που τον περιβάλλει, που συνδέει τη ζωή του με τούτο το άπειρο και τον καθοδηγεί στίς πράξεις του.

– Όμως ποτέ καμιά ανθρώπινη κοινωνία, από τότε που οι άνθρωποι έγιναν λογικά όντα, μπόρεσε να ζήσει, ούτε μπορεί να ζήσει χωρίς θρησκεία.

– Τρείς αιτίες προκαλούν την ανθρώπινη ενέργεια: το αίσθημα, το λογικό και η υποβολή, που οι γιατροί την ονομάζουν ύπνωση.

– Αυτό συνέβηκε σ’ όλα τα μέρη μόλις παρουσιαζόταν νέα θρησκευτική διδασκαλία: συνήθως γινόταν ασυνείδητα απ’ τους πλούσιους πού διοικούσαν και είχαν συμφέροντα απ’ την ανισότητα των ανθρώπων, επειδή η ανισότητά τους επέτρεπε να διατηρούν την πλεονεκτική τους θέση απέναντι των άλλων έπαιρναν το δικαίωμα, απέναντι της εγκρινόμενης θρησκείας, να προσπαθούν με κάθε τρόπο να δώσουν στη θρησκευτική διδασκαλία τέτοιοι έννοια που η ανισότητα των ανθρώπων θα γινόταν παραδεχτή.

Εγκεφαλικά ημιθανείς, ψυχικά χλιαροί κι επίκαιροι

Έργο έκθεσης μοντέρνας τέχνης στην Θεσσαλονίκη Ιούνιος 2017

Για να γράψω ένα κείμενο πρέπει κάτι να μου συμβεί, κάτι που θα ταράξει για λίγο το ίζημα της καθημερινότητας.

Πιο έντονη επιθυμία, ανάγκη αδήριτη, προκαλεί η ψυχική αναταραχή. Η οργή και ο θυμός, η αγανάκτηση, η θλίψη, ο πόθος κι η ευτυχία, φτιάχνουν λέξεις και ιδέες που ζητούν να γραφτούν.

Αν ήμουν χορευτής θα τις χόρευα αυτές τις λέξεις, αλλά δυστυχώς με τον χορό ποτέ δεν τα πήγαινα καλά -γι’ αυτό και ζηλεύω τους χορευτές.

Η λέξη δεν παρηγορεί, το μαντίλι δε σφουγγίζει. | Αρσένι Ταρκόφσκι

Fire Sculptures by Johnny Di

Απ’ το πρωί, χτες, σε περίμενα,
το ‘ξεραν πως δε θα ‘ρθεις, το ‘ χαν μαντέψει
Θυμάσαι τι όμορφη μέρα ήταν;
Σωστή γιορτή! Δε χρειαζόμουν πανωφόρι.

[Στροφή απείρου]

photo by DesPin

Ξέχασα τα άλλα πρόσωπά μου
Καβάλησαν σβουριχτά το άπειρο
και χάθηκαν. Αθάνατη
η μνήμη τους στο νου αγαπημένων.