Η μνησικακία ως σύμπτωμα του σύγχρονου πολιτισμού

του Στράτου Τσαγκαρή

Ημνησικακία ως σύμπτωμα της κοινωνικής ζωής είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία. Προκύπτει από ποικίλους παράγοντες της, αλλά σε κάθε περίπτωση δηλώνεται και εκδηλώνεται εξαιτίας και εντός της κοινωνικής ζωής. Ο μνησίκακος άνθρωπος, είτε τον θεωρήσουμε με τη νιτσεϊκή εκδοχή του (βλ. Nietzsche, “Η Γενεαλογία της Ηθικής”,1887), σύμφωνα με την οποία η μνησικακία περιγράφεται και ερμηνεύεται ως συναίσθημα των αδύναμων, είτε με τη μη νιτσεϊκή εκδοχή του (βλ. Max Scheler, «Ο Μνησίκακος άνθρωπος”, 1913) σύμφωνα με την οποία η μνησικακία περιγράφεται ως “συναι­σθηματική εναντιότητα” σε άνισες και άδικες καταστάσεις, προσδιορίζεται και διαμορφώνεται από την συνύπαρξή του και σε άμεση και έμμεση σχέση με τα άλλα μέλη του κοινωνικού συνόλου, μέσα στο οποίο είναι ενταγμένος, και από την άποψη αυτή τα χαρακτηριστικά του καθορίζονται από αυτή την συνύπαρξη δεσμευτικά και αναπότρεπτα.

‘Προδοσία’

photo by ChrisTsik

 

Όταν με πρόδωσες δεν αρνήθηκα
Πήρα τον δρόμο τον ατελείωτο
Με ήρεμο βλέμμα σε λίμνη γαλήνης
Όρθια και μόνη στο άγριο πλήθος
Ποτέ δεν ένιωσες την τρομάρα μου

‘Ζωή από Τέχνη’

Marmaras, Chalkidiki, Hellas 2019 [photos by DesPin]

 

Τι και αν λιάστηκα στον βράχο!
Τι και αν στη θάλασσα κολυμπώ!
Τι και αν αισθάνθηκα του πουλιού το φόβο!
Τι και αν σε μουσεία περιηγούμαι
Αν το ξύπνημα συνείδησης σε αστραπή χωρώ!

Ξεφυλλίστε εδώ το νεο μας ψηφιακό βιβλίο «Καταφύγιο» με ISBN: 9781005964993

Kατεβάστε Εδώ Δωρεάν:

Ηλεκτρονικές εκδόσεις: smashword  , easywriter και poemhunter

Το ΝΕΟ διαδραστικό ebook «Καταφύγιο» FOR MOBILE με ISBN: 9781005964993

2023

By SearchingTheMeaningOfLife

Φαινόμενο Dunning-Kruger: Η λανθασμένη εκτίμηση των ικανοτήτων μας

H θεωρία αναπτύχθηκε το 1999 από τους Dunning-Kruger με τίτλο «Ανικανότητα και Άγνοια: Πώς οι δυσκολίες στην αναγνώριση της ανικανότητας κάποιου οδηγούν σε μεγάλες αυτό-αξιολογήσεις». Αυτή η γνωστική προκατάληψη εμφανίζεται όταν οι άνθρωποι αδυνατούν να αξιολογήσουν  το επίπεδο των ικανοτήτων τους – ή των ανικανοτήτων τους – θεωρώντας ότι είναι πιο ικανοί απ’ ό,τι στην πραγματικότητα.

Ένα από τα οδυνηρά πράγματα για την εποχή μας είναι ότι αυτοί που αισθάνονται βεβαιότητα είναι ηλίθιοι. Αυτοί με φαντασία και κατανόηση γεμίζουν με αμφιβολία και αναποφασιστικότητα Μπέρτραντ Ράσελ. 

Στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ, ο David Dunning, Καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Michigan, μαζί με το βοηθό του Justin Kruger, ανέπτυξαν την θεωρία τους. Οι συμμετέχοντες υποβλήθηκαν σε εξετάσεις χιούμορ, λογικής, επιστήμης και γραμματικής. Διαπίστωσαν ότι αυτοί που είχαν τις καλύτερες επιδόσεις υποτιμούσαν την ικανότητά τους. Αντιστρόφως, αυτοί που τα πήγαν χειρότερα πίστευαν πως τα είχαν πάει πολύ καλά. Διαπίστωσαν ότι σε κάθε τομέα, καθώς η γνωστική τους ικανότητα επιδεινώνονταν, όμοια και η ικανότητα του συμμετέχοντος να αξιολογήσει τις ικανότητες του. Σε ένα συγκεκριμένο πείραμα, ρώτησαν τους συμμετέχοντες αν ήταν εξοικειωμένοι με ορισμένες τεχνολογικές επιστημονικές έννοιες. Το κόλπο ήταν πως κάποιοι όροι ήταν εντελώς φτιαχτοί και ψεύτικοι. Οι Dunning-Kruger διαπίστωσαν πως:

Αλί Πέμπε | Την ψυχή μου

Skopelos Summer 2020 ~ photo by GTsik

Και την ψυχή μου έδωσα και την χειρίστηκαν σαν το χειρότερο κουρέλι. Την έστυψαν με όλη τους την δύναμη, την κατέστρεψαν και την πέταξαν όταν δεν είχε πια άλλο να δώσει. Έσκυψα και την μάζεψα την κράτησα στην αγκαλιά μου, την χάιδεψα και την φίλησα, την άπλωσα στον ήλιο και περίμενα μερόνυχτα στο προσκεφάλι της να την δω να στεγνώνει, να αποκτά την παλιά της μορφή.

«Και πάντα η αίσθηση ότι ξαφνικά έχω χαθεί /Ή τέλος πάντων ότι βρίσκομαι κάπου αλλού από κει που ήθελα και ονειρευόμουν /Ένας δρόμος μακρύς από αυτούς που παίρνει πάντα κανείς μόνος του/ Η νοσταλγία που μιας ολόκληρης αιωνιότητας πριν γεννηθούμε /Κι ίσως μόνο το ανεκπλήρωτο να δίνει κάποιο νόημα στη ζωή μας/ Τα παιδιά τρέχουν κυνηγώντας φύλλα ή αινίγματα/ Λυπηθείτε τους ποιητές που τους τρελαίνουν δυο δισεκατομμύρια εκδοχές για ένα και μοναδικό κόσμο»[Η Δυναμη των λεξεων, Τ. Λειβαδίτης]

photo by EvAr

Η Δυναμη των λεξεων

Eίμαι εδώ για να μιλήσω , συνέβησαν τόσα στον καιρό μου : πόλεμοι επαναστάσεις όμως το ίδιο στάθηκα αυτόπτης μάρτυς και σε πολλά φανταστικά περιστατικά –
Με λίγα λόγια ένας θαυμάσιος οδοιπόρος , ακριβώς γιατί δεν έχω πια που να πάω
Κι ύστερα καθώς νυχτώνει λέγοντας λόγια τρελά σαν νεότητες ή βοηθώντας τον ομοφυλόφιλο να κοιμίσει τα θλιμμένα του μαλλιά πράγματα τόσο συνηθισμένα που γίνονται εφιαλτικάΜπαίνουμε στον υπόγειο σιδηρόδρομο και βγαίνουμε σε αγνώστους σταθμούς τη νύχτα αλλάζουν τις πινακίδες των δρόμων κάνεις δεν ξέρει που πάει
Ρωτάμε αλλά η απάντηση υπάρχει μόνο όσο δεν τη γνωρίζουμε είμαστε το όνειρο ενός μανιακού η μεγαλοφυΐα ενός τρελού που δραπετεύει μέσα σε μια λέξη κι άλλοτε έρχονται στιγμές που πρέπει να πεθάνει κανείς – ίσως γι αυτό τα βράδια παίρνουν κάποτε μια μαγεία που δεν την έχει η ζωή

🐸 «Αγαπήστε με, ό,τι κι αν κάνω». Ορισμένοι τα κάνουν θάλασσα ή μπαίνουν σε μπλεξίματα μόνο και μόνο για να δουν ως που μπορούν να φτάσουν πριν κάποιος πάψει να τους συγχωρεί’ πόσο μακριά μπορούν να πάνε πριν κάποιος τους απορρίψει ολοκληρωτικά. | Robert De Board

Hellas | N. Plagia | May 2022 | photo by ChrisTsik

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο του Robert De Board «Ο βάτραχος στο ντιβάνι»

🐸 Μόνο το ποτάμι κυλούσε, μαύρο και κατσουφιασμένο, πάντα αλλάζοντας και πάντα μένοντας ίδιο, για μερικά ζώα όριο και για άλλα λεωφόρος‘ κυλούσε με μια συγκρατημένη ενέργεια και δύναμη που γίνεται επικίνδυνη μονάχα όταν την αγνοούμε.

🐸 «όταν βλέπω κάποιον να εκδηλώνει την αγάπη του, να θυμώνει, να λυπάται ή να φοβάται, μπορώ να πω ότι βρίσκεται σε ‘κατάσταση παιδικού Εγώ‘;» «Ακριβώς!»

{Το νόημα Όλων}

{Το νόημα Όλων}

 

Να προσέχω
Ξέρουν περισσότερα
Απ’ όσα νομίζω
Κι αν ήθελες
Να με προσέχεις
Οι ρίζες με κρατούν

«Τα παιδιά ξέρουν καλά ότι το αδύνατο είναι η πιο ωραία λύση…» [Τα μοναχικά βήματα, Τάσος Λειβαδίτης]

photo by EvAr

Τα μοναχικά βήματα, Τάσος Λειβαδίτης

Υπάρχει λένε μια μεγάλη περιπέτεια για τον καθένα μας, αλλά που θα την βρούμε;

Προς το παρόν ξεφυλλίζουμε τα παλιά ημερολόγια μήπως και σώσουμε κάτι απ’ τα χρόνια…

Αλήθεια τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, ποιός θυμάται τι έγινε χτες, όλα θολά συγκεχυμένα…

Το πρωί περπατάω πάνω στα ερείπια δύο πολέμων για να πάω στην κουζίνα για καφέ.

Οι αλήτες κοιτάζουν τα τραίνα που φεύγουν και τα μάτια τους για μια στιγμή μένουν ορφανά και πάνω στις τζαμαρίες των σταθμών,
δεν είναι η βροχή αλλά τα απραγματοποίητα ταξίδια που κλαίνε.

Οι μεθυσμένοι τρικλίζουν κάτω απ’ το βάρος της απεραντοσύνης, έξω απ’ τα ορφανοτροφεία,
σωπαίνουν τα διωγμένα παραμύθια κι η γυναίκα στο παράθυρο τόσο θλιμμένη,
που είναι έτοιμη να φύγει για τον ουρανό.

Όλα θολά συγκεχυμένα… Οι άλλοι φτιάχνουν από μας ένα πρόσωπο για δική τους χρήση… ποιοί είμαστε; …
άγνωστο… και μόνο καμιά φορά μέσα στους εφιάλτες μας βρίσκουμε κάτι απ’ τον αληθινό εαυτό μας.