{Με τί κίνητρο;}

Ιωάννινα 2019

Ανεβαίνω καρφιά
Καρφωμένα στον τοίχο
Ιδιότυπη σκάλα
Ενός άλλου καιρού
Έχω ανέβει ψηλά
Όλο πρέπει να σκύβω
Πάτημα έχει στενό

{Ήσουν άνθρωπος Εσύ!}

Zoo Βουδαπέστη Ιούλιος 2018

Σε έβλεπα πολύχρωμο πουλί
Πετούσες κοντά μου
Σε φωτογράφιζα
Και έφευγες πετώντας
Ξαφνικά στάθηκες απέναντί μου
Με κοίταξες στα μάτια
Έμπλεξες τα δάχτυλά σου
Με τα δάχτυλά μου
Και δάκρυσες
Για όλα

{Φίλοι Απείρου}

photo by EvAr

Δε με αγγίζεις
Κι όλο χάνομαι
Μέσα στον κόσμο της σιωπής
Γνώση επίγνωσης
Αισθάνομαι
Θλίψη
Απ’ τα βάθη της δομής
Γελώ!
Και όλο ελευθερώνομαι
Τα όρια μετακινώ
Τις αναμνήσεις τις ξεσκόνισα
Σκουπίζω όλα τα «Εγώ»
Χώρο να έχω για το άπειρο
Να μείνει ό,τι Αγαπώ
Ρέει στα μάτια
Η ενέργεια
Χορό χορεύει η αλώ
Κι εσύ θαυμάζεις το λαμπρό ( ; )

{Βασική ανικανότητα άλλου}

Έκθεση φωτογραφίας ~ Θεσσαλονίκη 2018 ~ photo by GTsik

 

Τι κι αν Όλους σας Αγάπησα
Ακόμα κι αν όλοι με αγαπήσετε
Ένα κενό στατικού ηλεκτρισμού
Θα προκαλεί ζημιές σ’ όσους συνδέονται
Ανίκανοι να διορθώσουμε τη βλάβη
Πώς να αντικαταστήσουμε τη μητρική;

‘Απατηλά φτερά’

Ελλάδα, Ιωάννινα 26 Μαΐου 2020, photo by GTsik

Πάνω απ’ τις κόκκινες σκεπές πιάνω τα σύννεφα.
Σπρώχνω τα όρια της πιο φασματικής ζωής.

{Αγάπη Αγνή}

{Αγάπη Αγνή}

Το χαμόγελο μόνιμο
Σαν σημάδι εκ γενετής
Στο πρόσωπο
Βίωνε Αγάπη
Έντονα, μυστικά
Χωρίς διαφυγή
Πρόσφερε χαρά
Στους παγιδευμένους
Στη θλίψη
Με μια αχτίδα αυγής
Αναγεννιόταν
Κι ας ήταν
Κοινωνικά δύσκολο
Για γυναίκα

προς το Αγαθό

Μέτσοβο, Ιούνιος 2017

 

Πέρα απ’ τις αισθήσεις
χωρίς τις εμπειρίες
επέλεξα να βιωθώ
σαν νοητή Ιδέα

Είμαι η Αλήθεια που ζητάς
και κρύβομαι στα όντα
του ‘Όμορφου, ο ορισμός
του Ωραίου, του Δικαίου

Είμαι για πάντα της σκιάς
ο λόγος που υπάρχει
των πάντων είμαι πρόσωπο
καθολικό που άρχει

Ζωής Καφές

Ζωής Καφές

Τα χείλη καίει ένας ζεστός καφές
Βουτώ μπισκότο να γευτώ την πανδαισία
Μια ρουφηξιά ως τον στυφό ντελβέ
Βλέπω το άρωμα, ακούω τη γεύση

{Τίποτα δε χάθηκε γιαγιά}

{Τίποτα δε χάθηκε γιαγιά}

Τον χάσαμε το δρόμο γιαγιά!
Κι ας σώθηκες απ’ τη φυγή!
Στο υπόγειο της πόλης που ήρθες
Στέκουμε για πάντα σκονισμένοι
Απ’ των άστρων τη θαμπάδα που εισβάλει
Απ’ τις τρύπες που με κόπο άνοιξα
Στην προσπάθεια να συγκολλήσω λαούς
Θριαμβολογούν πως νίκησαν το Θάνατο

Από λίγες σταγόνες

photo by DesPin

Η παιδική φιλία χαράς
σφραγίστηκε
με λίγες σταγόνες λεμόνι.
Αρκετές
για να γεννήσουν