«Διάλειμμα Χαρᾶς»~ Γιώργος Σεφέρης (1900-1971)

«Διάλειμμα Χαρᾶς»

Εἴμασταν χαρούμενοι ὅλοι ἐκεῖνο τὸ πρωὶ
θεέ μου πόσο χαρούμενοι.
Πρῶτα γυάλιζαν οἱ πέτρες τὰ φύλλα τὰ λουλούδια
ἔπειτα ὁ ἥλιος ἕνας μεγάλος ἥλιος
ὅλο ἀγκάθια μὰ τόσο ψηλὰ στὸν οὐρανό.

Advertisements

{Εγκληματικό Ραντεβού}

{Εγκληματικό Ραντεβού}

Ξενύχτησα να μετρώ
Τις στάλες της βροχής
Άπειρες σταγόνες
Σε τετελεσμένο χρόνο

Ποιος μεγαλοφυής;

photo by DesPin

Ποιος μεγαλοφυής;

Μπορώ να βρω κρυφό ταλέντο ν’ απολαύσεις
Μπορώ να σου μάθω να ζεις κάθε στιγμή
Μπορώ στο χάσιμο του χρόνου να σε χάσω
την Ιστορία να δεις πολύ σημαντική
την ανθρωπότητα να δεις μες στη βροχή

Κατέχεις την Ψυxή σου;

photo by DesPin

Οι άνθρωποι σε ωθούν σε φλυαρία
γράφεις στίχους, πλέκεις άλλη ιστορία…
Θέλεις κήπους για να έχεις ηρεμία.
Ποιά διήγηση είναι αλήθεια ή φαντασία;

«Θερινό Ηλιοστάσι» ~Γιώργος Σεφέρης

Γιώργος Σεφέρης «Θερινό Ηλιοστάσι»

Θ΄

Μιλούσες για πράγματα που δεν τα ‘βλεπαν

κι αυτοί γελούσαν.

Όμως να λάμνεις στο σκοτεινό ποταμό

πάνω νερά∙

να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο

στα τυφλά πεισματάρης

και να γυρεύεις λόγια ριζωμένα

σαν το πολύροζο λιόδεντρο –

άφησε κι ας γελούν.

«Δυνατός Νόμος Έρωτα»

«Δυνατός Νόμος Έρωτα»

Άνοιξαν όλες:

Oπές και σιωπές. Θαύμα,

{Καρφίτσες}

{Καρφίτσες}

Μία μία βγάζω τις καρφίτσες του πόνου
από τη φτέρνα. Καμία δεν έφτασε στην καρδιά!
Ό,τι φοβόμουν περισσότερο συνέβη ήδη

Από Χαρά σε Χαρά

photo by DesPin

Κλειδωμένη σε μήτρα. Ω! Χαρά μου!
Μ’ απασφάλισε μάνας καρδιά
Πυροτέχνημα στιγμιαίας Αλήθειας
Και κινά μιας ζωής Γολγοθά

Προσπαθείς να μ’ αλλάξεις. Ωχ! Μπελάς μου!
Με ξυπνάν τα απόντα φιλιά
Για αγάπη που απουσιάζει
Πώς ν’ανοίξω θερμή αγκαλιά;

Αγαπάς Ηρακλή;

Τί είχες να δώσεις πέρα απ’ τ’ αυγά σου λάγνε Ηρακλή;
Ρηχά αντιλήφθηκες της συν-ουσίας τη στιγμή…
Για σε ουτοπία του θηλυκού η ηδονή!
Μια τελειότητα χωράει το σύμπαν. Το δονεί!

«ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ» ποίημα του Λόρδου Byron

photo by ChrisTsik

ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ

Όταv στέρξει ο καιρός κι’ ύπνος τυφλός με πάρει,
ο ύπνος αυτός που ο Θάνατος τον νανουρίζει,
το άτονό σου φτερό, γλυκά, τότε, ας ριπίζει,
λήθη πάνω απ’ τo επιθανάτιο μου κλινάρι.

 

Φίλους μου που να κλαιν δε θέλω εκεί, κι ακόμη
το θάνατο μου αυτούς που λαχταρούνε:
μήτε γυναίκες που μ’ ευπρέπεια θα θρηνούνε
ή θα υποκρίνονται, με ξέπλεγη την κόμη.

 

Μ’ αφήστε με, στη γή να γείρω με γαλήνη,
δίχως η θλίψη κανενός να μ’ ενοχλήσει:
φίλου καρδιά δεν θά ‘θελα να πλημμυρίσει
φόβος, κι άσκημη της χαράς η ώρα να γίνει.