Εριχ Φρομ – Η καταστολή της κριτικής σκέψης

Ο ψευδοχαρακτήρας πού προσλαμβάνει η νόηση γίνεται καλύτερα κατανοητός από το ψευδοχαρακτήρα της βούλησης και των αισθημάτων. Είναι κατά συνέπεια προτιμότερο να αρχίσουμε το θέμα μας εξετάζοντας τις διαφορές ανάμεσα στη γνήσια νόηση και στην ψεύτικη νόηση.

Advertisements

Η επανάσταση ενός άχυρου ~Μασανόμπου Φουκουόκα.

Αποφθέγματα του Μασανόμπου Φουκουόκα.

· «Δεν μου αρέσει ιδιαίτερα η λέξη «δουλειά». Τα ανθρώπινα όντα είμαστε τα μόνα ζώα που πρέπει να δουλέψουμε και νομίζω ότι είναι το πιο γελοίο πράγμα στον κόσμο. Άλλα ζώα διαβιούν με το απλά να ζουν, αλλά οι άνθρωποι δουλεύουμε σαν τρελοί, νομίζοντας ότι πρέπει να το κάνουμε για να μείνουμε ζωντανοί. Όσο μεγαλύτερη είναι η δουλειά, τόσο μεγαλύτερη είναι η πρόκληση και τόσο πιο υπέροχο νομίζουμε ότι όλο αυτό είναι. Θα ήταν καλό να εγκαταλείψουμε αυτόν τον τρόπο σκέψης και να ζήσουμε μια εύκολη, άνετη ζωή με άφθονο ελεύθερο χρόνο. Νομίζω ότι ο τρόπος που τα ζώα ζουν στους τροπικούς, δηλαδή με το να βγαίνουν έξω το πρωί και το βράδυ για να δουν αν υπάρχει κάτι για να φάνε, και να απολαμβάνουν έναν υπνάκο το απόγευμα, πρέπει να είναι μια υπέροχη ζωή. Για τον άνθρωπο, μια ζωή τέτοιας απλότητας θα ήταν δυνατή αν κάποιος εργαζόταν μόνο για να παράγει τις άμεσες καθημερινές του ανάγκες. Σε μια τέτοια ζωή, η εργασία δεν θα ήταν η δουλειά όπως οι άνθρωποι την αντιλαμβανόμαστε αλλά απλά θα κάναμε μόνον αυτό που πραγματικά χρειάζεται να γίνει. »

«Τη λεφτεριά της μοναξιάς, τη σιγουριά της ακαταληψίας, γιατί όποιοι μας καταλαβαίνουν σκλαβώνουν κάτι μέσα μας.»~ Χαλίλ Γκιμπράν

photo by EvAr

Αποσπάσματα από τα βιβλία του Χαλίλ Γκιμπράν, «Ο τρελός»

ΑΓΑΠΗ
Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, μ’ όλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μ’ όλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει. Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την, μ’ όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν τον βοριά που ερημώνει τον κήπο.

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη»

Αθήνα, Οκτώβριος 2018

 

 

– Αν δεν προετοιμάζεις, δεν οργανώνεις την επανάσταση,τότε απλά δεν θέλεις την επανάσταση.

 

– Τώρα, κάτω από το καινούργιο φως της πείρας, με τα καινούργια μάτια που έβλεπα τη θεωρία, με την καινούργια οπτική της Ιστορίας έβλεπα πώς τα κάστρα πέφτουν από μέσα. Από εκείνους που θεωρούν τα κάστρα αυτοσκοπό, που χτίζουν εκεί ένα σπιτάκι και λένε «καλά είμαι εδώ». Ενδοτικοί απέναντι στον αντίπαλο, σκληροί απέναντι στον δικό τους που θέλει νο ξαναπιάσει το νήμα της αντίστασης.

 

– Εγώ σκέφτομαι, και αυτό με χάραξε βαθιά, την επιλογή του Τσε στην απόβαση του «Γκράνμα» στην Κούβα, όπως τη διάβασα ξεφυλλίζοντας όρθιος το βιβλίο του στα γραφεία των εκδόσεων Καρανάση στην οδό Ζωοδόχου Πυγής – το 1974, στα τέλη του. Τότε που, κάτω απο τα πυκνά εχθρικά πυρά, έπρεπε να επιλέξει να σώσει ένα κουτί φάρμακα ή ένα κουτί σφαίρες. Επέλεξε τις σφαίρες, επειδή ήξερε ότι εκείνη τη στιγμή αυτό ήταν πιο χρήσιμο στον αγώνα και όχι επειδή είχε υπέρμετρη αγάπη στις σφαίρες και τα όπλα.

 

– Έβγαλα τότε τρία βασικά συμπεράσματα: Πρώτο, δεν παίζουμε με τη φωτιά. Δεύτερο, ρίχνουμε μια ματιά στα μπαλκόνια. Τρίτο, μόνος σου δεν γίνεται να πηγαίνεις, χρειάζεται μια ομάδα, ακόμα και για τα πιο απλά.

«Ο ηρωισμός και η αγιότητα δεν με συγκινούν. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι να είμαι άνθρωπος.»~ Άλμπερ Καμύ

Μέτσοβο, Ιούνιος 2017

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Η Πανούκλα» του Άλμπερ Καμύ

– Ένας βολικός τρόπος για να γνωρίσεις μια πόλη είναι να ενδιαφερθείς να μάθεις πως δουλεύουν, πως ερωτεύονται και πως πεθαίνουν οι κάτοικοί της.

– Υπάρχουν όμως πόλεις και χώρες όπου οι άνθρωποι υποψιάζονται που και που και κάτι άλλο. Σε γενικές γραμμές τούτο δεν αλλάζει τη ζωή τους. Αρκεί όμως που τους γεννήθηκε η υποψία κι αυτό είναι πάντα κάτι.

– Στο Οράν, όπως κι αλλού, από έλλειψη χρόνου και σκέψης, οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι ν’ αγαπιούνται δίχως να το ξέρουν.

«Γυρνώντας κανείς τα πάντα προς όφελός του» ~Κρισναμούρτι

Η Θ. Γ. εξήγησε ότι πάντα πιάνει τον εαυτό της να διψάει, να θέλει ν’ αγαπηθεί, στρέφοντας κάθε συζήτηση, κάθε συνάντηση με κάποιον άλλον, σε όφελός της. Ήδη πριν από κάθε συνάντηση, λογάριαζε τις ωφέλειες και τα κέρδη απ’ αυτήν, για την ίδια. Αυτές οι σκέψεις την απασχολούσαν έχοντας διάφορες απαιτήσεις. Αυτό το παιχνίδι το έπαιζε για πολλά χρόνια και το είχε βαρεθεί. Ήθελε να σοβαρευτεί, αλλά είδε ότι το μυαλό της έκανε πάντα υπολογισμούς, υποκρινόταν, ήταν πάντα άπληστο. Τι θα μπορούσε να κάνει για να ελευθερώσει τη σκέψη της από αυτήν την απομονωτική ματαιοδοξία. Ήταν λύση η στροφή της προς το Θεό;

O δάσκαλος συνθλίβει το χρόνο μέσα του και παραμένει παιδί, από τον Ευάγγελο Παπανούτσο

photo by EvAr

Αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του να γίνεται παιδί.

“Δάσκαλος δεν είναι αυτός που μαθαίνει στα παιδιά μας τα σχολικά γράμματα, μουσική, καλούς τρόπους… Αυτά τα μαθήματα είναι εξωτερικά. Μένουν στην επιφάνεια σαν τα ρούχα που φορούμε.

Δεν εισχωρούν παράμεσα στην ψυχή μας, δεν μας πλάθουν, δεν διαμορφώνουν αυτό που λέμε προσωπικότητα: Πνεύμα, ήθος, χαρακτήρα. Εκτός αν εκείνοι που τα προσφέρουν δεν περιορίζονται στην απλή μετάδοση γνώσεων αλλά τα χρησιμοποιούν ως μέσα να για να πετύχουν το στόχο της διαμόρφωσης της προσωπικότητας.

«Η επιβίωση εξαρτάται από τις δικές μας ενέργειες. Η ευκαρία για θρίαμβο εξαρτάται από τις ενέργειες των άλλων.»~Σουν Τζου

Είπε ο Σουν Τζου ( ~5ος αιών π.χ. , Κινέζος θεωρητικός της στρατηγικής)

 

• Προσποιήσου ότι είσαι κατώτερος και ενθάρρυνε την αλαζονεία του εχθρού.

• Να φαίνεσαι αδύναμος όταν είσαι δυνατός και δυνατός όταν είσαι αδύναμος.
  

Ένα λογοτεχνικό απόσπασμα στο πνεύμα των Χριστουγέννων.

«Πως θα πλουτίσουν γρήγορα, αυτό είναι το πρόβλημα που προσπαθούν να λύσουν αυτή τη στιγμή πενήντα χιλιάδες νέοι που βρίσκονται όλοι στην ίδια θέση μ’ εσάς. Είστε ένα νούμερο μέσα σ’ όλο το πλήθος. Αναλογιστείτε τι προσπάθειες πρέπει να καταβάλετε και με πόση λύσσα πρέπει να παλέψετε. Πρέπει να αλληλοσπαραχθείτε σαν αράχνες εγκλωβισμένες μέσα σε βάζο, δεδομένου ότι δεν βρίσκονται πενήντα χιλιάδες καλές θέσεις. Ξέρετε πως ανοίγει κανείς το δρόμο του εδώ; Ή με τη λάμψη του μυαλού του, ή με την επιτηδειότητα της διαφθοράς. Πρέπει να εισβάλεις μέσα σ’ αυτήν την ανθρώπινη μάζα ή σαν οβίδα κανονιού ή ύπουλα, τρυπώνοντας σαν την πανούκλα. Η εντιμότητα δε χρησιμεύει σε τίποτα. (…)

«Η γλώσσα μεγάλωσε τη συνοχή μέσα στις ομάδες και όρθωσε τείχη ανάμεσα στις ομάδες. Η ανακάλυψη του θανάτου από τη νόηση, και η απόρριψή του από το ένστικτο έγινε ένα παράδειγμα του διχασμένου νου.»~Άρθουρ Κάισλερ

Έκθεση φωτογραφίας ~ Θεσσαλονίκη 2018 

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ένα φάντασμα στη Μηχανή» του Άρθουρ Κάισλερ

– Τα μέλη μιας ιεραρχίας, έχουν σαν το Ρωμαίο θεό Ιανό, δύο πρόσωπα που κυττάνε προς αντίθετες κατευθύνσεις. Το πρόσωπο που στρέφουνε προς τα κατώτερα επίπεδα είναι το πρόσωπο του αυτόνομου συνόλου. Το πρόσωπο που σηκώνουν ψηλά, πρός την κορυφή, ανήκει σ’ ένα εξαρτώμενο μέρος. Το ένα είναι το πρόσωπο του αφέντη, τ’ άλλο είναι πρόσωπο ενός δούλου. Αυτό το «σύνδρομο Ιανού« είναι ένα θεμελιακό χαρακτηριστικό των ύπο-συνόλων σε όλους τους Ίεραρχικούς τύπους.

– Ο όρος που θα πρότεινα είναι «ολόνιο», από το Ελληνικό όλος που θα πει σύνολο με την κατάληξη ονιο που, όπως στην περίπτωση του νετρόνιου ή του πρωτόνιου, δηλώνει ένα σωμάτιο ή ένα μέρος του.
«Ένας άνθρωπος», έγραψε ο Μπέν Τζόνσον, «δέν πλάθει μια νέα λέξη χωρίς κάποιον κίνδυνο, γιατί αν αυτή η νέα λέξη τύχει και γίνει δεκτή, τα εγκώμια είναι πολύ λίγα. Αν απορριφθεί, έχει εξασφαλίσει τη γενική περιφρόνηση. Πιστεύω παρ’ όλ’ αυτά πώς αξίζει να ριψοκινδυνέψει κανεις για το ολόνιο, γιατί ικανοποιεί μια γνήσια ανάγκη. Ακόμα συμβολίζει τον κρίκο – ή μάλλον τη διαδοχή των κρίκων — που λείπει ανάμεσα στις ατομιστικές προσεγγίσεις του Μπηχεβιοριστή και την ολιστική προσέγγιση του ψυχολόγου της Γκεστάλτ.