Δεν είχα όραση, γεύση και όσφρηση, άκουγα αμυδρά, δεν γνώριζα την ανατομία μου, ένιωθα τον εαυτό μου να μιλάει στους άλλους σα θαμμένος και πνιγμένος μέσα στον ίδιο του το λιπώδη ιστό -άραγε όλα τούτα τα συμπτώματα δεν ταίριαζαν στον Κάτω Κόσμο της ψύχωσης; | Φίλιπ Ροθ

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Το βυζί» του Φίλιπ Ροθ

– Την ξέρω καλά αυτή την οπτική, που βλέπει τα πάντα τρομερά και μυστήρια. Σκέψου την αιωνιότητα, σκέψου, αν θες, τη λήθη, και τότε όλα θα σου φανούν θαυμάσια. Πάντως, αν μου το επιτρέπετε ομολογώ με κάθε ταπεινοφροσύνη πως μερικά πράγματα είναι πιο θαυμάσια από τ’ άλλα. Ένα τέτοιο πράγμα είμαι κι εγώ.

– …δηλαδή ζώντας χώρια. Έτσι εξασφαλίζαμε ζεστασιά, ασφάλεια, αγάπη και συντροφιά, χωρίς το βάρος της εξάρτησης, χωρίς τη φθοροποιό πλήξη ούτε τους άγριους πόθους, τις στρατηγικές της απάτης του εξευμενισμού και της κυριαρχίας, που έχουν χαλάσει σχεδόν όλους του γνωστούς μου γάμους.

– Βλέπετε, δεν υπάρχει λόγος να είμαι κόσμιος ή ευπρεπής. Δε μ’ ενδιαφέρει, σας διαβεβαιώ, κανένα πρωτόκολλο, αφού έγινα βυζί.

– Ήθελα να γίνω πολλά πράγματα στη ζωή μου, και μάλιστα πολύ πιο παράξενα, εκτός απ’το ν’ αποκτήσω στήθος σε κείνη την παραλία, ή να γίνω το βυζί της Κλαίρης. Κι αν τελικά κι αυτό είναι παραμύθι, τότε γιατί μια αθώα επιθυμία (αν ήταν ποτέ «επιθυμία») προορισμένη μάλλον να θέλξει και να κολακέψει, παρά να γίνει αληθινή, μια επιθυμία που δεν πηγάζει από τη λαχτάρα, αλλά από την ευτυχία και την ευδαιμονία της στιγμής, γιατί να πραγματοποιηθεί, όταν ελπίδες και όνειρα επιτακτικά, όνειρα εκφρασμένα με απελπισία, τόσες φορές, έφτασαν να υλοποιηθούν βήμα βήμα;

Λέον Τολστόι: «Ευτυχία δεν είναι να κάνεις πάντα αυτό που θέλεις, αλλά να θέλεις πάντα αυτό που κάνεις»

Ήταν αθεράπευτα ντροπαλός μα είχε φύση ανήσυχη. Παρά το γεγονός ότι προερχόταν από αριστοκρατική οικογένεια, έχασε και τους δύο του γονείς πολύ νωρίς στη ζωή του. Έτσι δεν θα χαρακτήριζε κανείς την παιδική του ηλικία ως πολυτελή, αλλά περισσότερο ως επώδυνη.

Και αυτό διότι δεν έχασε μόνο τους γονείς του, αλλά και την επόμενη κηδεμόνα του, όπου τελικά μετακόμισε σε σπίτι θείου του. Παρά το γεγονός ότι περιβαλλόταν από το θάνατο των αγαπημένων του, ο Λέων προσπάθησε να διατηρήσει στη μνήμη του τις πιο ευτυχισμένες στιγμές εκείνων των χρόνων.

Ο Τολστόι αποτέλεσε έμπνευση για τον Γκάντι, ο οποίος επηρεάστηκε από δοκίμια του πρώτου για την ειρήνη, πάνω στα οποία θεμελίωσε στη συνέχεια τη θεωρία του περί μη βίαιης αντίστασης στην αδικία. Αλλά και ο Martin Luther King λέγεται πως εμπνεύστηκε από τις ιδέες του μεγάλου αυτού συγγραφέα.

Ίσως αυτή είναι η τιμωρία για όσους υπήρξαν άκαρδοι: να καταλάβουν μόνον όταν τίποτα πια δεν μπορεί να γίνει. | Καλέντ Χοσεϊνί

photo by DesPin

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Στη χώρα των χρυσών ήλιων» του Καλέντ Χοσεϊνί

– Η καρδιά του άντρα είναι πολύ κακό πράμα, πολύ κακό. Δεν είναι σαν τη μήτρα της μάνας. Δε ματώνει, δεν τεντώνει για να κάνει χώρο για σένα Μόνο εγώ σ’ αγαπάω.

– Φοβάσαι ότι μπορεί να βρω την ευτυχία που εσύ δε γνώρισες ποτέ. Και δε θέλεις να γίνω ευτυχισμένη. Δε θέλεις να έχω μια καλή ζωή. Η δική σου καρδιά είναι κακή.

– Διότι μια κοινωνία δεν έχει καμία πιθανότητα να πάει μπροστά αν οι γυναίκες της είναι αμόρφωτες, Λεϊλά. Καμία πιθανότητα.

Ο παιδαγωγός σου δεν μπορεί να είναι άλλο από ελευθερωτής σου (Νίτσε – Ο Σοπενχάουερ ως παιδαγωγός)

Ο ταξιδευτής εκείνος, που είχε δει πολλές χώρες και λαούς και κάμποσες ηπείρους, και τον ρώτησαν ποια ιδιότητα των ανθρώπων συνάντησε παντού, έλεγε: «έχουν μια κλίση στην οκνηρία». Σε μερικούς θα φανεί ότι θα μιλούσε σωστότερα και πιο έγκυρα αν έλεγε: «είναι όλοι δειλοί». Κρύβονται κάτω από ήθη και απόψεις.

 

Κατά βάθος, κάθε άνθρωπος ξέρει καλά πως βρίσκεται στον κόσμο για μία φορά και μόνο, ως κάτι μοναδικό, και πως καμιά άλλη τόσο παράξενη σύμπτωση δε θα συνταιριάξει, για δεύτερη φορά, μια τόσο θαυμάσια πολλαπλότητα σε ενότητα, όπως είναι αυτός: το ξέρει αυτό, αλλά το κρύβει σαν μια κακή συνείδηση – για ποιο λόγο; Από φόβο μπρος στον γείτονα, ο οποίος απαιτεί τη σύμβαση, τη στιγμή που και ο ίδιος καλύπτεται με αυτή.

Τι είναι όμως αυτό που αναγκάζει κάποιον να φοβάται τον γείτονα, να σκέφτεται και να πράττει αγεληδόν, και να μην είναι ευχαριστημένος με τον ίδιο του τον εαυτό; Η ντροπαλοσύνη, ίσως, για λίγους και σπάνιους. Για τους περισσότερους, όμως, είναι η νωθρότητα, η φυγοπονία, δηλαδή εκείνη η ροπή στην οκνηρία, για την οποία μίλησε ο ταξιδιώτης.

Κίνητρό του ήταν η ειλικρίνεια και η βαθιά πίστη. Πολύ δύσκολα αντιστέκεται κανείς σε κάτι τέτοιο. | Αρούν Γκάντι

photo by DesPin

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο του Αρούν Γκάντι «Μαχατμα Γκάντι: Το δώρο του θυμού»

-Και παρότρυνε τις γυναίκες να μην αποδέχονται τον μύθο ότι είχαν αδύναμη θέληση ή ότι χρειάζονταν προστασία. Συχνά οι καταπιεσμένοι άνθρωποι αυξάνουν το βάρος που κουβαλούν, εσωτερικεύοντας την αρνητική εικόνα που τους δίνουν αυτοί οι οποίοι θέλουν να τους εξουσιάζουν. Προέτρεπε τις γυναίκες να μη σκέφτονται έτσι και να ορθώνουν το ανάστημά τους στους άντρες που προσπαθούσαν να τις υποδουλώνουν. «Κανείς δεν μπορεί να σας ελευθερώσει αν δεν ελευθερώσετε εσείς τον εαυτό σας», τους έλεγε.

-«Οι άνθρωποι θα με ακολουθήσουν στη ζωή μου, θα με λατρέψουν στον θάνατό μου, μα δεν θα κάνουν τον σκοπό μου σκοπό τους».

👀 Μόνο τότε αντιλήφθηκα ένα καταπληκτικό γεγονός, δηλαδή ότι η ζωή δεν είναι διαδρομή ευθύγραμμη αλλά κυκλική. Ό,τι κι αν κάνεις, θα επιστρέψει στο ίδιο ακριβώς σημείο. Ένας φεγγίτης ανοίγει για να κατέβουμε στη γη, ένας φεγγίτης ανοίγει για να μας ρουφήξει ψηλά. | Σουζάννα Ταμάρο

made by Sofoklis

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Η ψυχή του κόσμου» της Σουζάννα Ταμάρο

👀 Αυτός ο γιος δεν ήταν θλιμμένος αλλά σαστισμένος. Ίσως έτσι συμβαίνει πάντα, όταν φεύγει και δεύτερος γονιός. Ξαφνικά βρίσκεσαι ολομόναχος, και μέσα στη μοναξιά σου αλλάζουν πολλά, δεν υπάρχει πια κανένας για να του εναντιωθείς. Το τέλος που κατά φυσική ακολουθία διαγράφεται στον ορίζοντα είναι το δικό σου.

👀 Μου άρεσε να με ξυπνάει η μητέρα μου και έτσι, μόλις άκουγα τα βήματα της, έκλεινα ξανά τα μάτια, ήταν κάτι σαν παιχνίδι. Ίσως μία μέρα για να δώσουν χαρά στο Θεό, όλοι οι νεκροί θα κάνουν πως έχουν ήδη πεθάνει. Σ’ ένα συμφωνημένο σινιάλο, θα το βάλουν στα πόδια από την κόλαση, τον παράδεισο και το καθαρτήριο, για να τρέξουν όλοι στο μέρος όπου τους είχαν θάψει.

👀 Ότι η μητέρα μου ήταν συνένοχή το κατάλαβα πολύ αργότερα, στα μισά της εφηβείας μου, όταν εκείνη, αντί να με υπερασπίζεται, άρχισε να μου επιτίθεται. Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι όσο κι αν φαινόταν ακατανόητο, τρελό, παράλογο, το πιο σημαντικό ήταν η σχέση των δυο τους: η ραδιοφωνική σαπουνόπερα του μίσους. Τόσα χρόνια εγώ έκανα τον θόρυβο του βάθους.

🍏 Ο άνθρωπος έχει φτερά, αλλά δεν μπορούν να τον βοηθήσουν να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του περισσότερο από όσο μπορεί να τον βοηθήσει το λιοντάρι. Ίσως μάλιστα δεν ξέρει καν ότι έχει φτερά ή ότι το λιοντάρι είναι εκεί, δίπλα του. Αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου. | Renė Magritte

*Νοσταλγία* by Renė Magritte

Αξιοσημείωτα απο το βιβλίο «Τα κείμενα» του Renė Magritte

 

🍏  Πωλ Ελυάρ: «Μέσα στα πιο σκοτεινά μάτια κλίνονται τα πιο φωτεινά»

 

🍏  Η φύση, που η αστική κοινωνία δεν έχει καταφέρει να εκμηδενίσει τελείως, μας προσφέρει τη δυνατότητα του ονείρου, το οποίο χαρίζει στο σώμα μας και στο πνεύμα μας την ελευθερία που τόσο έχουν ανάγκη.

 

🍏 Ο Σουρεαλισμός διεκδικεί για την καθημερινή ζωή μία ελευθερία παρόμοια με εκείνη του ονείρου.

 

🍏  Οι τίτλοι πρέπει να είναι ένα πρόσθετο μέτρο ασφαλείας, που θα αποκαρδιώσει κάθε απόπειρα να υποβιβαστεί η πραγματική ποίηση σε ένα παιχνίδι χωρίς συνέπειες.

Οι άνθρωποι, όπως δίδαξε ο Χριστός κι όπως μας υπαγορεύει το λογικό μας, έπρεπε σιγά-σιγά να ενωθούν, ενώ οι διάφορες διδασκαλίες απομακρύνουν περισσότερο ακόμα τους ανθρώπους μεταξύ τους. | Λέων Τολστόι

photo by DesPin

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Η θρησκεία μου» του Λέων Τολστόι

– Ο αρχαιότερος καί συνηθέστερος καθορισμός της λέξης θρησκεία, religio (religare = συνδέειν) είναι αυτός: Θρησκεία είναι ό κρίκος μεταξύ ανθρώπου και Θεου.

– Η αληθινή θρησκεία, σύμφωνα με τη λογική και τις γνώσεις του άνθρωπου, είναι η καθιερωμένη απ’ αυτόν σχέση απέναντι της άπειρης ζωής που τον περιβάλλει, που συνδέει τη ζωή του με τούτο το άπειρο και τον καθοδηγεί στίς πράξεις του.

– Όμως ποτέ καμιά ανθρώπινη κοινωνία, από τότε που οι άνθρωποι έγιναν λογικά όντα, μπόρεσε να ζήσει, ούτε μπορεί να ζήσει χωρίς θρησκεία.

– Τρείς αιτίες προκαλούν την ανθρώπινη ενέργεια: το αίσθημα, το λογικό και η υποβολή, που οι γιατροί την ονομάζουν ύπνωση.

– Αυτό συνέβηκε σ’ όλα τα μέρη μόλις παρουσιαζόταν νέα θρησκευτική διδασκαλία: συνήθως γινόταν ασυνείδητα απ’ τους πλούσιους πού διοικούσαν και είχαν συμφέροντα απ’ την ανισότητα των ανθρώπων, επειδή η ανισότητά τους επέτρεπε να διατηρούν την πλεονεκτική τους θέση απέναντι των άλλων έπαιρναν το δικαίωμα, απέναντι της εγκρινόμενης θρησκείας, να προσπαθούν με κάθε τρόπο να δώσουν στη θρησκευτική διδασκαλία τέτοιοι έννοια που η ανισότητα των ανθρώπων θα γινόταν παραδεχτή.

Θέλεις ναναι έγκυος χωρίς ούτε καν να ζητήσει το χέρι της; Επανέρχεσαι μέσα σου. Χωρίς να το πάρεις είδηση έχει κλείσει κι εκείνη τα μάτια. | Σάμουελ Μπέκετ

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Συντροφιά» του Σάμουελ Μπέκετ

• Για να είναι συντροφιά πρέπει να έχει μία κάποια διανοητική δραστηριότητα. Δεν είναι ανάγκη όμως να είναι υψηλής στάθμης.  Θα μπορούσε μάλιστα να υποστηριχθεί ότι όσο χαμηλότερης είναι τόσο καλύτερα είναι. Ως ένα ορισμένο σημείου. Όσο χαμηλότερης στάθμης είναι η διανοητική του δραστηριότητα, τόσο καλύτερη συντροφιά είναι. Ως ένα ορισμένο σημείο.

 

•  …λίγο-λίγο η σιωπή έπεσε και πλάκωσε το σκοτάδι. Αυτό θα ήταν ίσως πιο καλό για συντροφιά. Γιατί από τι οι αραιοί θόρυβοι; Από πού το μισόφωτο;

 

•  Σύννεφα λέει θα είδες. Κι έτσι, από τότες, τα θησαυρίζεις στην καρδιά σου μαζί με όλα τα’ άλλα. Γυρίζεις σπίτι καθώς πέφτει η νύχτα και πλαγιάζεις αδείπνητος. Κοίτεσαι στο μαύρο σκοτάδι και βρίσκεσαι πίσω σε εκείνο το φως.

Η αποτυχία είναι μέρος της εξέλιξης ή και της επιτυχίας. | Μίμης Ανδρουλάκης

photo by DesPin

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Έτσι κάνουν όλες» του Μίμη Ανδρουλάκη

– Κι εγώ Αύγουστο έθαψα τιν παππού μου, Αύγουστο τον πατέρα μου, Αύγουστο έφυγε κι ο Λεωνίδας. Μα δεν τον φοβάμαι για την πάρτη μου, όχι μόνο για τους άλλους, γιατί, εξομολογούμαι, είναι μακράν ο καλύτερος και πιο δημιουργικός μου μήνας και οι πιθανότητες να τα τινάξω Αύγουστο είναι αμελητέες. Δεν τον φοβάμαι, αλλά καλού κακού τον Αύγουστο δεν σηκώνω τηλέφωνο.

– Κολλητοί πολλά χρόνια, μεγαλώσαμε σε διαφορετικές όχθες της ζωής και ανήκουμε σε διαφορετικές σχολές σκέψης. Υπερεμπιστοσύνη εναντίον σκεπτικισμού. Σιγουριά εναντίον αμφιβολίας. Βεβαιότητα εναντίον διαχείρισης αβεβαιότητας. Ασφαλής, εντυπωσιακή πρόγνωση εναντίον πιθανοκρατικής σεναριακής σκέψης. Το κοινό και τα παγκόσμια ΜΜΕ αναμφίβολα προτιμούν την πρώτη. Τη δική του. Βγάζει μάτι.