«Γιατί πρέπει τα σώματά μας να τελειώνουν στο δέρμα; […]»~Donna Haraway

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Cyborg Μανιφέστο» της Donna Haraway

 

“Το να είσαι Ένας σημαίνει ότι είσαι αυτόνομος, είσαι ισχυρός, είσαι Θεός. Όμως το να είσαι Ένας σημαίνει ότι είσαι ψευδαίσθηση, κι επομένως έχεις εμπλακεί σε μια διαλεκτική έσχατης αποκάλυψης με τον άλλο. Το να είσαι άλλος εντούτοις σημαίνει να είσαι πολλαπλότητα, χωρίς ξεκάθαρο σύνορο, με φθορές, χωρίς ουσία. Ο Ένας είναι υπερβολικά λίγος, όμως οι δυο είναι υπερβολικά πολλοί.” (Haraway, 2014, 265)

 

“Η σύγχρονη ιατρική είναι επίσης γεμάτη από κυβόργια και από ζευγαρώματα οργανισμού και μηχανής, που καθένα τους έχει συλληφθεί με τη μορφή κωδικοποιημένων εφευρημάτων…” (Haraway, 2014, 224)

“Οι μηχανές στον ύστερο 20ό αιώνα έκαναν ολότελα αμφίβολη τη διαφορά ανάμεσα στο φυσικό και το τεχνητό, στο νου και το σώμα, στην αυτο-ανάπτυξη και τον έξωθεν σχεδιασμό…” (Haraway, 2014, 227)

Αυτό που κυνηγούσα γύρω γύρω πρέπει να ήταν η ουρά του σκοταδιού μέσα μου. |Χαρούκι Μουρακάμι

photo by EvAr

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Μετά το σεισμό» του Χαρούκι Μουρακάμι

– Τι ειν’ αυτό το κάτι; Η μητέρα μου ήταν τρελή με την πέτσα του σολομού. Πάντοτε ευχόταν να υπήρχε ένα είδος σολομού που να ήταν μόνο πέτσα. Άρα μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να είναι καλύτερα να μην έχεις τίποτα απο μέσα.

– Οι φλόγες δέχονταν σιωπηλά τα πάντα, τα παίρναν μέσα τους, καταλάβαιναν και συγχωρούσαν. Έτσι μάλλον θα είναι μια αληθινή οικογένεια, σκεφτηκε.

– Αν την κοιτάς και νιώθεις κάτι βαθύ, κάτι να σε ηρεμεί, είναι επειδή η φωτιά σου δείχνει το βαθύ και ήρεμο εαυτό που έχεις μέσα σου.

– Η λέξη «Θεός» τον έκανε να σκεφτεί τη μητέρα του.

Ρούπερτ Σπάιρα: Πότε είναι απαραίτητο να σκεφτόμαστε

Οι σκέψεις είναι απαραίτητες μόνο σε τρεις περιπτώσεις: 1) για να αντιμετωπίσουμε πρακτικά ζητήματα, 2) για να ερευνήσουμε τη φύση μιας εμπειρίας και 3) για να γιορτάσουμε μια εμπειρία. Αν οι σκέψεις δεν εξυπηρετούν καμία από αυτές τις περιπτώσεις, τότε προέρχονται από τον ψευδή εαυτό μας.

 

Πρώτη περίπτωση: Έστω ότι μας τηλεφωνεί ο γείτονάς μας και μας λέει ότι χρειάζεται τη βοήθειά μας για κάτι που του συμβαίνει. Εμείς πρέπει να αντιδράσουμε. Θα πάμε στο σπίτι του, ή θα καλέσουμε ένα ασθενοφόρο, ή θα κάνουμε κάτι άλλο. Σ’ αυτήν την περίπτωση είναι απαραίτητο να σκεφτούμε. 

«Μην εξαρτιέσαι, γιατί στην καλοσύνη δεν υπάρχει εξάρτηση». Αν θέλεις να είσαι καλός, δεν μπορείς να εξαρτιέσαι από τίποτα.» | Τζιντου Κρισναμούρτι

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Το ξύπνημα της νοημοσύνης» του Τζιντου Κρισναμούρτι

– Ο Κρισναμούρτι δήλωνε ξανά και ξανά ότι οι άνθρωποι δεν χρειάζονται καθοδήγηση, χρειάζονται αφύπνιση.

– «Μια θεωρία βασισμένη στην εμπειρία κάποιου άλλου ανθρώπου πάνω σε ζητήματα της ψυχής ή της εσωτερικής ζωής δεν έχει καμιά απολύτως αξία… Πρέπει να την εγκαταλείψουμε ολοκληρωτικά γιατί πρέπει να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας.

Κι όμως, είναι ένα αίσθημα βαθιάς, πικρής, ασήκωτης ενοχής. Αισθάνομαι ένοχη – όχι για κάτι συγκεκριμένο, αυτό θα το καταλάβαινα και θα το άντεχα, όλοι μας φταίμε για κάτι, κι εγώ προφανώς δεν αποτελώ εξαίρεση. Αισθάνομαι… απροσδιόριστα ένοχη, λες και φταίω για όλα τα κρίματα αυτού του κόσμου | Τίνη Φακίνου

*Νοσταλγία* by Renė Magritte

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «ΕΝΟΧΗ» της Τίνη Φακίνου

😿 Εκείνη τη στιγμή το πιστεύω ότι με μισεί – άλλωστε δεν με φιλάει ποτέ, κάτι δείχνει αυτό, έτσι;

😿 Μας δένουν τόσα πολλά – κι ας μην το δέχεται-, τον ξέρω καλύτερα απ’ όλους όπως μόνο μία έξυπνη ερωμένη μπορεί να ξέρει έναν άντρα, γι’ αυτό και μερικές φορές τον λυπάμαι – αυτό το λαμπερό αλλά ανέκφραστο βλέμμα, αυτή η ανάγκη να παίζει συνέχεια κάποιο ρόλο, σαν να μην μπορεί να αντέξει τον εαυτό του…

😿 Η οργή μου είχε περιέργως καταλαγιάσει. Είναι μεγάλη παρηγοριά να μοιράζεσαι με κάποιον το θυμό σου.

😿[ Ένα αγρίμι είμαι – να με σέβεσαι. Έχω αντέξει πολλά για να κερδίσω το προνόμιο να ζω, έχω παλέψει, έχω γεμίσει άσχημες, φριχτές πληγές, που λίγο έλειψε να με σκοτώσουν, μα επέζησα.
Κρύφτηκαν σε μία σπηλιά σ’ ένα μακρινό δάσος, που ποτέ το χώμα του δεν θα πατήσεις, κι έμεινα εκεί, καιρό πολύ, να τις γλείφω με μία αγάπη που δεν ήξερα ότι έκρυβα μέσα μου, μέχρι που τις γιάτρεψα. Τις βλέπεις τις ουλές; Το αντίτιμο ήταν, μην κοιτάς αλλού με απέχθεια.
Ένα σημαδεμένο μα ασυμβίβαστο αγρίμι είμαι – να μείνεις κοντά μου, πώς μπορείς;]

😿 Αλήθεια λέω, δεν φταίω για τίποτα, κάποιοι μου τη φόρτωσαν αυτή την ενοχή κι εγώ την κουβαλώ σαν τιμωρία ανέκκλητη, κι έχω μία φρικτή υποψία ότι θα την κουβαλώ για πάντα, μέχρι το τέλος.

😿 Μπορώ να αποκτήσω παιδιά – μα δεν θα το κάνω. Δεν θα είχα τίποτα να τους δώσω. Είμαι πολύ εγωίστρια για να μοιραστώ κάτι με οποιονδήποτε άλλο.

«Οι πολιτισμοί αλλάζουν μόνο αν το μορφωτικό επίπεδο των πολιτών επιτρέψει την κατανόηση των συντελεσθέντων αλλαγών.»~Δρ. Μάνος Δανέζης

Elia, Chalkidiki, Hellas 2019 [photos by DesPin]

Οι πολιτισμοί δεν αλλάζουν λόγω της καλής θέλησης των διοικητικών δομών, μέσω νόμων και διαταγμάτων.
Οι πολιτισμοί αλλάζουν μόνο αν το μορφωτικό επίπεδο των πολιτών επιτρέψει την κατανόηση των συντελεσθέντων αλλαγών.
Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να στρέφονται οι προσπάθειές μας.

«…η περιουσία δεν κάνει τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος την περιουσία. Μπορεί κάποιος να μην έχει τίποτα, αλλά αν έχει καλοσύνη, κατανόηση και φιλευσπλαχνία είναι πλουσιότερος …» | Ντολόρες Κάννον

Αθήνα, Οκτώβριος 2018

Αξιοσημείωτα του βιβλίου «Ο Ιησούς και οι Εσσαίοι» της Ντολόρες Κάννον

– Έχετε ένα σώμα, αλλά δεν είστε ένα σώμα.

– Εκείνη φαινόταν να είναι σαν μια πολύ παλιά ψυχή μέσα σε ένα απατηλά νεαρό σώμα. Μερικές φορές αναρωτιόμουν αν και κάποιος άλλος είχε την ίδια εντύπωση με εμένα.

– «Εγώ κοιτάζω τη φύση και βρίσκω την ομορφιά σ’ αυτήν. Γιατί να κοιτάζεις μια κακή απομίμηση, όταν υπάρχει μπροστά σου το αληθινό; Κατανοώ την ομορφιά και την ανάγκη για δημιουργία, αλλά δεν μπορείς άραγε να δημιουργήσεις πολύ σημαντικότερα πράγματα; Οι ζωγραφιές είναι πολύ όμορφες».

Το σ εξ είναι ο τελικός στόχος σχεδόν κάθε ανθρώπινης προσπάθειας

Ο Άρθουρ Σοπενχάουερ δεν δίστασε να μελετήσει τα θεμελιώδη ζητήματα της ζωής. Η πιο τολμηρή του φιλοσοφική διερεύνηση ήταν η εξερεύνηση του σεξουαλικού πάθους, ένα θέμα που το απέφευγαν ως τότε οι φιλόσοφοι.

Ξεκινά τη διαπραγματευσή του μ ένα εξαιρετικό επιχείρημα για τη δύναμη και την καθολική παρουσία του σεξουαλικού ενστίκτου.

Μετά την αγάπη για τη ζωή, το σεξ αποδεικνύεται το ισχυρότερο και το πιο ενεργό κίνητρο διεκδικώντας αδιάκοπα τις μισές δυνάμεις και σκέψεις του νεότερου μέρους της ανθρωπότητας. Είναι ο τελικός στόχος σχεδόν κάθε ανθρώπινης προσπάθειας. Έχει αρνητική επίδραση στις πιο σημαντικές υποθέσεις, διακόπτει κάθε ώρα τις πιο σημαντικές ασχολίες, και μερικές φορές σαστίζει για καιρό τα μεγαλύτερα ανθρώπινα πνεύματα… το σεξ είναι πραγματικά το αόρατο σημείο κάθε δράσης και συμπεριφοράς, και ξεπετιέται οπουδήποτε, παρ’ όλα τα παραπετάσματα με τα οποία το κουκουλώνουμε. Είναι αιτία πολέμου, αλλά και στόχος και αντικείμενο της ειρήνης,… είναι ανεξάντλητη πηγή ευφυολογημάτων, κλειδί για κάθε υπαινιγμό, είναι το νόημα κάθε μυστηριώδους νύξης, κάθε άρρητης προσφοράς, κάθε κλεμμένης ματιάς. Είναι στη σκέψη των νέων αλλά συχνά και των γέρων, αυτό σκέφτονται κάθε στιγμή οι ακόλαστοι, κι αυτή τη φαντασίωση επαναλαμβάνουν συνεχώς στο νου τους παρά τη θέλησή τους οι ενάρετοι.

Διότι κάθε ζωή υπάρχει μόνο σαν ένα θαύμα που απαρνείται συνεχώς τον θαυμαστό χαρακτήρα του. | Lou Andreas-Salome

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Σεξουαλικότητα και Ερωτισμός» της Lou Andreas-Salome

– …με τη λογική παρουσιάζουμε τα πράγματα καταπνίγοντας όσο γίνεται την υποκειμενικότητά μας, ώστε να παρουσιάζονται ξένα προς εμάς τους ίδιους, προκειμένου να γίνουν κατανοητά στην ολότητα και στο αδιαίρετο μιας έκφρασης ζωής, αλλά σαν ένα κομμάτι αποσυναρμολογημένης ζωής που πρέπει να διατυπωθεί με στερεότυπα, να αντιμετωπισθεί με καθησυχαστική βεβαιότητα, να ιδωθεί κάτω από ένα μόνο πρίσμα παρά την πολυπλοκότητά του.

– …όσο περισσότερο εμβαθύνουμε σ’ ένα αντικείμενο, τόσο πιο διάπλατα αυτό μας ανοίγεται προς τις δύο κατευθύνσεις, όπως ακριβώς ανυψώνεται ο ορίζοντας με κάθε βήμα που κάνουμε προς αυτόν.

Με λύπη διαπιστώνει κανείς ότι τα είδη τα πιο πολιτισμένα και εξυπνότερα είναι και τα λιγότερο τίμια. | Μόρις Μέτερλινγκ

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Η ζωή των μυρμηγκιών» του Μόρις Μέτερλινγκ

– …η μυρμηγκοφωλιά πρέπει να θεωρηθεί σαν ένα άτομο που τα κύτταρά του, αντίθετα μ’ αυτό που συμβαίνει με τα κύτταρα του σώματός μας, τα οποία φθάνουν τα εξήντα τρισεκατομύρα, δεν είναι συσπειρωμένα, αλλά διεσπαρμένα, διαχωρισμένα, εξοστρακισμένα και παράλληλα υποταγμένα, παρ’ όλη την φαινομενική τους ανεξαρτησία, στον ίδιο κεντρικό νόμο.