Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. | Mario de Andrade

Fire Sculptures by Johnny Di

Mario de Andrade

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Advertisement

Αρσένι Ταρκόφσκι {του καλοκαιριού και της θάλασσας | ποιήματα}

Summer in Greece 2020

Σε προαισθήσεις, δεν πιστεύω και προλήψεις
Δε φοβάμαι. Δε φοβάμαι μήτε τη συκοφαντία
Μήτε το δηλητήριο. Θάνατος δεν υπάρχει.
Αθάνατοι όλοι.  Αθάνατα όλα. Δεν πρέπει
Να φοβάσαι το θάνατο ούτε στα δεκαεφτά
Μήτε στα εβδομήντα. Δεν υπάρχει θάνατος

Οι ένοικοι είναι ίδιοι με τα διαμερίσματά τους. Άλλα είναι μίζερα άλλα ευχάριστα, σαν τα πρόσωπά τους. | Ζαν-Πολ Ντιντιελορ

Μετρό Αθήνας Οκτώβριος 2018

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ο αφηγητής του πρωινού τρένου» του Ζαν-Πολ Ντιντιελορ

– Σκέφτομαι πως μια μέρα, ίσως, η Γη θα πάψει να περιστρέφεται και θα ακινητοποιηθεί διαπαντός καθώς η νύχτα και η μέρα θα μείνουν ασάλευτες στις αντίστοιχες θέσεις τους, βυθίζοντάς μας σε μια μόνιμη αυγή. Σκέφτομαι τότε πως, λουσμένοι απ’ το θαμπό λυκαυγές που δίνει μια παστέλ απόχρωση στο καθετί, οι πόλεμοι θα είναι ίσως λιγότερο αποτρόπαιοι, οι λιμοί λιγότερο ανυπόφοροι, η ειρήνη πιο σταθερή, τα χουζουρέματα λιγότερο ελκυστικά, τα βράδια πιο αργόσυρτα και μονάχα το λευκό των φαγεντιανών μου θα παραμείνει αμετάβλητο και θα διατηρεί τη λάμψη του κάτω από τα ψυχρά φώτα νέον.

Η ψυχολογία της πληγωμένης αγάπης και η θεραπεία της

Γράφει ο Dr. Γρηγόρης Βασιλειάδης

Η ψυχολογία της αγάπης. Στην καθημερινότητα μας όλοι μας, με κάθε μας σκέψη, με κάθε κίνηση του νου και της καρδιάς μας, με κάθε μας πράξη, σε κάθε μας σχέση, σε κάθε μοναχική μας στιγμή, επιδιώκουμε ενσυνείδητα ή ανεπίγνωστα μας, ένα μόνο πράγμα: την αγάπη.

Έχουμε μια βασική έλλειψη, ένα στόχο, αναζητούμε μια ευκαιρία, έχουμε ένα όνειρο: να αγαπηθούμε. Να βιώσουμε αυτό –που όπως συνηθίζουμε να πιστεύουμε- δεν πήραμε, καθόλου ή πήραμε σε ανεπαρκή βαθμό, από τους γονείς μας, αυτό που δεν βιώνουμε επαρκώς στην σχέση με τον/την σύντροφό μας, με τα παιδιά, ή τους φίλους μας.

Η βασική αυτή έλλειψη κρύβεται πίσω από κάθε βίωμα μοναξιάς, αίσθηση ότι οι άλλοι μας αδικούνε ή μας περιορίζουν, πίσω από κάθε υλική διεκδίκηση, και κάθε αγωνιώδη προσπάθεια επίτευξης ενός ορατού στόχου. Όλη μας η προσωπική και συλλογική ζωή υποκινείται από την βαθύτατη αυτή, αλλά ταυτόχρονα –σε πολλές περιπτώσεις- ανεπαίσθητη ανεπάρκεια: την ανεπάρκεια της αγάπης.

[Πιο απάνου από το νόημα, νους που είναι από του ήχου τ’ ασύλληπτα, είναι το τραγούδι, η μουσική του στίχου…]~Κωστής Παλαμάς

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Κωστής Παλαμάς Ο δωδεκάλογος του έρωτα» της Αλεξάνδρας Στεφανοπούλου

Πιο απάνου από το νόημα, νους που είναι από του ήχου
τ’ ασύλληπτα, είναι το τραγούδι, η μουσική του στίχου,
χορεύτρα και μαγεύτρα κι οικοδόμα
είναι του στίχου η μουσική φως, τάμα, θάμα ακόμα.
Ο λόγος με του αισθήματος το πύρινο το σκάψε,

Η επιθυμία είναι το ισχυρότερο πράγμα στον κόσμο. Τα πάντα αποκτώνται με συνειδητή επιθυμία. | Γκουρτζίεφ

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ο Γκουρτζίεφ μιλά στους μαθητές του»

– «Ξέρω ότι καταλαβαίνεις κάτι για την ενότητα των νόμων που κυβερνούν το σύμπαν, αλλά όσα καταλαβαίνεις, τα εικάζεις, ή μάλλον, είναι θεωρητικά. Δεν είναι αρκετό να καταλαβαίνεις με το νου, είναι απαραίτητο να αισθάνεσαι με όλη σου την ύπαρξη την απόλυτη αλήθεια και το αμετάβλητο αυτής της πραγματικότητας– μόνο τότε θα είσαι ικανός, συνειδητά και με βεβαιότητα να πεις «γνωρίζω».»

– Η αναπόφευκτη κατάληξη όλων όσων έλεγε, ήταν ο μεγάλος νόμος της τριπλής ενότητας: ο νόμος των τριών αρχών, της δράσης, της αντίστασης και της ισορροπίας– οι αρχές του ενεργητικού, του παθητικού και του
ουδέτερου. Στηριγμένος τώρα πάνω στα γερά θεμέλια της γης, και, οπλισμένος με αυτόν το νόμο, τον εφάρμοσε, με ένα τολμηρό πέταγμα της σκέψης του, σε ολόκληρο το ηλιακό σύστημα. Μετά, η σκέψη του δεν προχωρούσε πια προς αυτόν το νόμο της τριπλής ενότητας, αλλά από αυτόν προς τα έξω, δίνοντάς του όλο και περισσότερη έμφαση, και εκφράζοντάς τον στα επίπεδα τα πιο κοντινά στον άνθρωπο, τα επίπεδα της Γης και του Ήλιου. Κατόπιν, με μια σύντομη φράση πέρασε πέρα από τα όρια του ηλιακού συστήματος. Αστρονομικά στοιχεία άστραψαν στην αρχή μπροστά μας, έπειτα φάνηκαν να φθίνουν και να εξαφανίζονται μπροστά στην απεραντοσύνη του διαστήματος. Απόμενε μόνο μια μεγάλη σκέψη, που πήγαζε από τον ίδιο μεγάλο νόμο. Οι λέξεις του ηχούσαν αργά και σοβαρά και την ίδια στιγμή έμοιαζαν να μικραίνουν και να χάνουν τη σημασία τους. Πίσω τους, γινόταν αισθητός ο σφυγμός μιας τρομακτικά επιβλητικής σκέψης.

[Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει το προσκλητήρι των καιρών να το φυσάει ή να το κρούει σάλπιγγα ή τύμπανο, το ακούει, δε λέει: «Παρών!…»]~Κωστής Παλαμάς

Βρυξέλλες 2016

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Κωστής Παλαμάς Ο δωδεκάλογος του έρωτα» της Αλεξάνδρας Στεφανοπούλου

Κι ο ποιητής ανάξιος πια!
Κι ακομ’ ανάξιος κι ο σοφός,
που δεν ανάφτουν πυρκαγιά
κι από του λύχνου τους το φως
όταν αλύπητη βαριά
ξεσπά η Ανάγκη, και προστάζει.

«Σώνει»! ποίημα του Κωστή Παλαμά

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Κωστής Παλαμάς Ο δωδεκάλογος του έρωτα» της Αλεξάνδρας Στεφανοπούλου

«Σώνει»!
Σώνει! Να μην ξαναπείς αυτό το Σ ώ ν ε ι!
Σκιάχτρο, κεντρί και από φωνή κι από σιωπή.
Το ίδιο πληγώνει και ξανάφτει και παγώνει,
πρόσταγμα, καταφρόνια, ικεσία, ντροπή.

Τίποτε μες στov κόσμο αυτό δεν είναι Σώνει,
σβήνουν, ξανάρχονται κι η αγάπη κι η αστραπή,
και μας πεθαίνουν οι χαρές, μας ζουν οι πόνοι.
Σώνει στη γλύκα, στο φαρμάκι ποιος θα ειπεί;

Καλύτερα ν’ ακούς σοφό να σε μαλώνει, παρά άμυαλο να σου τραγουδά | Εκκλησιαστής

photo by ChrisTsik

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ματαιότη; ματαιοτήτων» του Εκκλησιαστή σε μετάφραση του Αλέξ. Ίσαρη

– Γιατί μέσα στην πολλή σοφία κρύβεται θλίψη πολλή. Κι όποιος τις γνώσεις του πληθαίνει, τα βάσανα του μεγαλώνει.

– Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα, πώς η σοφία είναι πολύ ανώτερη απ’ την αφροσύνη, όπως το φως είναι ανώτερο απ’ το σκοτάδι. Ο σοφός έχει μάτια στο κεφάλι του, ενώ ο μωρός βαδίζει στα τυφλά. Όμως το τέλος τους δεν διαφέρει.

Όπως όταν τη σκόλη | Χάιντερλιν

Ιωάννινα, Σεπτέμβριος 2018

Όπως όταν τη σκόλη πηγαίνει ο γεωργός
Να δη το πρωί τους αγρούς, αφού
Μέσ’ από νύχτα ζεστή πέφταν αστραπές πoυ δροσίζουν,
Αδιάκοπα κι’ ακόμα πέρα βροντά ο κεραυνός.
Το ρεύμα ξαναγυρίζει στην όχθη του
Και πρασινίζει ολόδροσο τo χώμα
Κι’ απ’ τη ζωογόνα βροχή τoυ ουρανού
Στάζει το κλήμα κι’ αστράφτουν
Στον ήρεμο ήλιο τα δέντρα του άλσους:
Έτσι στέκεστε μέσ’ στην καλοκαιριά
Σεις που δεν ανατρέφει ένας δάσκαλος, μα τo θαύμα
Της φύσης το δυνατό το θεόμορφο
Με το παντοτεινό της το ελαφρό της αγκάλιασμα.
Γι’ αυτό σαν φαίνεται κοιμούμενη κάποτε
Στον ουρανό ή μέσ’στα φυτά ή στους λαούς
Θλίβεται κ’ η θωριά των ποιητών.
Φαίνονται μονάχοι κι’ όμως πάντα νοιώθουν.
Γιατί κι’ αυτή νοιώθοντας αναπαύεται.