Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. | Mario de Andrade

Fire Sculptures by Johnny Di

Mario de Andrade

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Advertisement

«Ελεονώρα» του Έντγκαρ Άλαν Πόε

μετάφραση: Βερίνα Χωρεάνθη

Sub conservatione formae specificae salva anima
[Υπό την προστασία μιας συγκεκριμένης μορφής, η ψυχή μπορεί να σωθεί]
(Ραϊμούνδος Λούλιος)

Προέρχομαι από μια γενιά που τη χαρακτηρίζουν η αχαλίνωτη φαντασία και το άσβεστο πάθος. Ο κόσμος με λέει τρελό, ωστόσο το ερώτημα δεν έχει ακόμα διασαφηνιστεί, αν η τρέλα είναι τελικά ή όχι η πιο ευγενής έκφανση της ευφυΐας – αν κάποιες από τις σκέψεις τις ξεχωριστές, αν όλες οι βαθυστόχαστες ιδέες δεν πηγάζουν από την ασθένεια του πνεύματος – από τις διαθέσεις του μυαλού που κυριαρχούν εις βάρος της γενικότερης νοημοσύνης. Εκείνοι που βλέπουν όνειρα την ημέρα είναι γνώστες πολλών πραγμάτων τα οποία περνούν απαρατήρητα από όσους ονειρεύονται μόνο τη νύχτα. Μέσα στα γκρίζα οράματά τους κατακτούν στιγμές της αιωνιότητας και καθώς ξυπνούν, ανακαλύπτουν με δέος ότι είχαν βρεθεί μια ανάσα από την αποκάλυψη κάποιου μεγάλου μυστικού. Μέσα σε λίγες στιγμές μαθαίνουν κάτι από τη σοφία του καλού και κάτι περισσότερο από την απλή γνώση του κακού. Εισχωρούν, ωστόσο, χωρίς πηδάλιο και χωρίς πυξίδα, στον απέραντο ωκεανό του «αρρήτου φωτός» και πάλι, όπως στις περιπέτειες του Νουβιανού γεωγράφου, «agressi sunt mare tenebrarum, quid in eo esset exploraturi» [«εισβάλλουν στη Θάλασσα του Σκότους για να ανακαλύψουν τι κρύβει»].

Ας πούμε λοιπόν ότι είμαι τρελός. Ή τουλάχιστον ας δεχτώ ότι υπάρχουν δύο διαφορετικές καταστάσεις πνευματικής υπόστασης: η κατάσταση της διαυγούς λογικής, η οποία είναι αδιαμφισβήτητη και σχετίζεται με την ανάμνηση των γεγονότων που αποτελούν την πρώτη εποχή της ζωής μου, και μια κατάσταση σκιάς και αμφιβολίας, που αφορά το παρόν και την αναπόληση όσων αποτελούν τη δεύτερη μεγάλη περίοδο της ύπαρξής μου. Επομένως, ό,τι αφηγηθώ σχετικά με τα πρώτα χρόνια, να το πιστέψετε. Και ό,τι πιθανώς αναφέρεται σε μια μεταγενέστερη εποχή, δώστε του όση πίστη κρίνετε εσείς ή και αμφισβητήστε το εντελώς ή, αν δεν μπορείτε να το αμφισβητήσετε, να αντιμετωπίσετε το αίνιγμά του όπως είχε κάνει κάποτε ο Οιδίποδας.

Εκείνη που αγάπησα στα νιάτα μου, και την ανάμνηση της οποίας τώρα καταγράφω με ηρεμία και σαφήνεια, ήταν η μοναχοκόρη της μονάκριβης αδελφής της μακαρίτισσας της μητέρας μου. Ελεονώρα ήταν το όνομα της ξαδέλφης μου. Ζούσαμε μαζί όλη μας τη ζωή, κάτω από τον τροπικό ήλιο, στην Κοιλάδα του Πολύχρωμου Γρασιδιού. Ήταν αδύνατο να φτάσει κανείς τυχαία σ’ αυτή την κοιλάδα – γιατί ήταν κρυμμένη πίσω από μια σειρά γιγάντιους λόφους που υψώνονταν γύρω της και δεν άφηναν τον ήλιο να φωτίσει τις πιο κρυφές γωνιές της. Τα μονοπάτια γύρω της ήταν απάτητα και, για να φτάσει κανείς στο ευτυχισμένο σπιτικό μας, έπρεπε να παραμερίσει με όλη του τη δύναμη τα φυλλώματα εκατοντάδων δέντρων και να τσαλαπατήσει την ομορφιά εκατομμυρίων μυρωδάτων λουλουδιών. Έτσι λοιπόν ζούσαμε ολομόναχοι, κι όλος ο κόσμος μας ήταν αυτή η κοιλάδα – εγώ, η ξαδέλφη μου και η μητέρα της.

Από τις σκοτεινές εκτάσεις πέρα από τα βουνά, στo υψηλότερο σημείο της προφυλαγμένης ιδιοκτησίας μας, ξεκινούσε ένα στενό και βαθύ ποτάμι που η λάμψη του ξεπερνούσε τα πάντα εκτός από τα μάτια της Ελεονώρας – στη φιδωτή διαδρομή του, σχημάτιζε στα κλεφτά μικρούς λαβυρίνθους και ένα μεγάλο μέρος του διέσχιζε ένα σκοτεινό φαράγγι ανάμεσα σε λόφους πιο ζοφερούς ακόμα κι από αυτούς από τους οποίους ξεκινούσε. Το λέγαμε «το Ποτάμι της Σιωπής» γιατί καθώς κυλούσε ήταν σα να επέβαλλε γύρω του την απόλυτη σιωπή. Δεν ακουγόταν το παραμικρό μουρμουρητό από τον πυθμένα του και κυλούσε τόσο ήρεμα, που τα μαργαριταρένια βότσαλα που μας άρεσε να χαζεύουμε κάτω χαμηλά στα βάθη του δεν έκαναν την παραμικρή κίνηση, μόνο έστεκαν ακίνητα, το καθένα στη θέση του, να λάμπουν εκπληκτικά στην αιωνιότητα.

Αρσένι Ταρκόφσκι {του καλοκαιριού και της θάλασσας | ποιήματα}

Summer in Greece 2020

Σε προαισθήσεις, δεν πιστεύω και προλήψεις
Δε φοβάμαι. Δε φοβάμαι μήτε τη συκοφαντία
Μήτε το δηλητήριο. Θάνατος δεν υπάρχει.
Αθάνατοι όλοι.  Αθάνατα όλα. Δεν πρέπει
Να φοβάσαι το θάνατο ούτε στα δεκαεφτά
Μήτε στα εβδομήντα. Δεν υπάρχει θάνατος

Οι ένοικοι είναι ίδιοι με τα διαμερίσματά τους. Άλλα είναι μίζερα άλλα ευχάριστα, σαν τα πρόσωπά τους. | Ζαν-Πολ Ντιντιελορ

Μετρό Αθήνας Οκτώβριος 2018

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ο αφηγητής του πρωινού τρένου» του Ζαν-Πολ Ντιντιελορ

– Σκέφτομαι πως μια μέρα, ίσως, η Γη θα πάψει να περιστρέφεται και θα ακινητοποιηθεί διαπαντός καθώς η νύχτα και η μέρα θα μείνουν ασάλευτες στις αντίστοιχες θέσεις τους, βυθίζοντάς μας σε μια μόνιμη αυγή. Σκέφτομαι τότε πως, λουσμένοι απ’ το θαμπό λυκαυγές που δίνει μια παστέλ απόχρωση στο καθετί, οι πόλεμοι θα είναι ίσως λιγότερο αποτρόπαιοι, οι λιμοί λιγότερο ανυπόφοροι, η ειρήνη πιο σταθερή, τα χουζουρέματα λιγότερο ελκυστικά, τα βράδια πιο αργόσυρτα και μονάχα το λευκό των φαγεντιανών μου θα παραμείνει αμετάβλητο και θα διατηρεί τη λάμψη του κάτω από τα ψυχρά φώτα νέον.

Η ψυχολογία της πληγωμένης αγάπης και η θεραπεία της

Γράφει ο Dr. Γρηγόρης Βασιλειάδης

Η ψυχολογία της αγάπης. Στην καθημερινότητα μας όλοι μας, με κάθε μας σκέψη, με κάθε κίνηση του νου και της καρδιάς μας, με κάθε μας πράξη, σε κάθε μας σχέση, σε κάθε μοναχική μας στιγμή, επιδιώκουμε ενσυνείδητα ή ανεπίγνωστα μας, ένα μόνο πράγμα: την αγάπη.

Έχουμε μια βασική έλλειψη, ένα στόχο, αναζητούμε μια ευκαιρία, έχουμε ένα όνειρο: να αγαπηθούμε. Να βιώσουμε αυτό –που όπως συνηθίζουμε να πιστεύουμε- δεν πήραμε, καθόλου ή πήραμε σε ανεπαρκή βαθμό, από τους γονείς μας, αυτό που δεν βιώνουμε επαρκώς στην σχέση με τον/την σύντροφό μας, με τα παιδιά, ή τους φίλους μας.

Η βασική αυτή έλλειψη κρύβεται πίσω από κάθε βίωμα μοναξιάς, αίσθηση ότι οι άλλοι μας αδικούνε ή μας περιορίζουν, πίσω από κάθε υλική διεκδίκηση, και κάθε αγωνιώδη προσπάθεια επίτευξης ενός ορατού στόχου. Όλη μας η προσωπική και συλλογική ζωή υποκινείται από την βαθύτατη αυτή, αλλά ταυτόχρονα –σε πολλές περιπτώσεις- ανεπαίσθητη ανεπάρκεια: την ανεπάρκεια της αγάπης.

μα θεέ μου τόση αλλοπαρμένη ανθοφορία τόσο ανιδιοτελής | Μάρκος Μέσκος

Η χαρά των αρχαίων ψαριών τη θάλασσα ασημίζει κι ακόμη
τυχαίνει να δουν τα μάτια μας πλαγιές με χαμομήλια
το πιο πιστό κόκκινο η ζωή της παπαρούνας κόμπος και σωρός
μετά πλήθος άγνωστα ανθάκια συντροφιά στα μονοπάτια
για που τραβάει η άγρια ομορφιά ποιος θα το πει

[Πιο απάνου από το νόημα, νους που είναι από του ήχου τ’ ασύλληπτα, είναι το τραγούδι, η μουσική του στίχου…]~Κωστής Παλαμάς

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Κωστής Παλαμάς Ο δωδεκάλογος του έρωτα» της Αλεξάνδρας Στεφανοπούλου

Πιο απάνου από το νόημα, νους που είναι από του ήχου
τ’ ασύλληπτα, είναι το τραγούδι, η μουσική του στίχου,
χορεύτρα και μαγεύτρα κι οικοδόμα
είναι του στίχου η μουσική φως, τάμα, θάμα ακόμα.
Ο λόγος με του αισθήματος το πύρινο το σκάψε,

Η επιθυμία είναι το ισχυρότερο πράγμα στον κόσμο. Τα πάντα αποκτώνται με συνειδητή επιθυμία. | Γκουρτζίεφ

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ο Γκουρτζίεφ μιλά στους μαθητές του»

– «Ξέρω ότι καταλαβαίνεις κάτι για την ενότητα των νόμων που κυβερνούν το σύμπαν, αλλά όσα καταλαβαίνεις, τα εικάζεις, ή μάλλον, είναι θεωρητικά. Δεν είναι αρκετό να καταλαβαίνεις με το νου, είναι απαραίτητο να αισθάνεσαι με όλη σου την ύπαρξη την απόλυτη αλήθεια και το αμετάβλητο αυτής της πραγματικότητας– μόνο τότε θα είσαι ικανός, συνειδητά και με βεβαιότητα να πεις «γνωρίζω».»

– Η αναπόφευκτη κατάληξη όλων όσων έλεγε, ήταν ο μεγάλος νόμος της τριπλής ενότητας: ο νόμος των τριών αρχών, της δράσης, της αντίστασης και της ισορροπίας– οι αρχές του ενεργητικού, του παθητικού και του
ουδέτερου. Στηριγμένος τώρα πάνω στα γερά θεμέλια της γης, και, οπλισμένος με αυτόν το νόμο, τον εφάρμοσε, με ένα τολμηρό πέταγμα της σκέψης του, σε ολόκληρο το ηλιακό σύστημα. Μετά, η σκέψη του δεν προχωρούσε πια προς αυτόν το νόμο της τριπλής ενότητας, αλλά από αυτόν προς τα έξω, δίνοντάς του όλο και περισσότερη έμφαση, και εκφράζοντάς τον στα επίπεδα τα πιο κοντινά στον άνθρωπο, τα επίπεδα της Γης και του Ήλιου. Κατόπιν, με μια σύντομη φράση πέρασε πέρα από τα όρια του ηλιακού συστήματος. Αστρονομικά στοιχεία άστραψαν στην αρχή μπροστά μας, έπειτα φάνηκαν να φθίνουν και να εξαφανίζονται μπροστά στην απεραντοσύνη του διαστήματος. Απόμενε μόνο μια μεγάλη σκέψη, που πήγαζε από τον ίδιο μεγάλο νόμο. Οι λέξεις του ηχούσαν αργά και σοβαρά και την ίδια στιγμή έμοιαζαν να μικραίνουν και να χάνουν τη σημασία τους. Πίσω τους, γινόταν αισθητός ο σφυγμός μιας τρομακτικά επιβλητικής σκέψης.

Να γιατί οι ηλίθιοι είναι επιθετικοί (MAXIME ROVERE)

photo by EvAr

Να γιατί, παραδόξως, οι ηλίθιοι προτιμούν τον πόλεμο .

Απολαμβάνουν τη χαρά της καταστροφής, τουλάχιστον στη σκέψη, και η απόλαυση αυτή θέτει ολόκληρο τον κόσμο σε κίνδυνο, ακόμα και στην πραγματικότητα. Θα ρωτήσετε ίσως από πού προέρχεται αυτή η παράδοξη απόλαυση που τους προσφέρει η καταστροφή. E, λοιπόν , κατ’ αρχάς οι ηλίθιοι δεν είναι τίποτε άλλο από γιγάντια κουτορνίθια που εκπλήσσονται από την ίδια τους τη δύναμη και που την ασκούν χωρίς να καταφέρουν να ξεπεράσουν τη δυσπιστία τους. Όπως τα βρέφη, εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να δοκιμάσουν την εξουσία τους σε οποιονδήποτε, ανεξαρτήτως τιμήματος – κυρίως επειδή, για εκείνους, η δύναμη παραμένει προβληματική. Καθώς τις αμφιβολίες τους ενθαρρύνουν άλλοι ηλίθιοι, οι οποίοι τους εξουσιάζουν, δε σταματούν ποτέ να αμφιβάλλουν για τον εαυτό τους, έτσι οι μεν ανακουφίζονται κυρίως ασκώντας εξουσία και οι δε υποτασσόμενοι. Ωστόσο, μέσα στην ίδια μέρα, η πολύμορφη ηλιθιότητά τους περνά από τη μια μεταμόρφωση στην άλλη – από την κυριαρχία στην υποταγή και την καταστροφή.

Εμείς είμαστε το μικρό και το μεγάλο (Χαλίλ Γκιμπράν)

«Καταδικασμένοι που ρίχνονται στην Κόλαση»
( 1539-40 Λεπτομέρεια από τη Δευτέρα Παρουσία Βατικανό, Ανάκτορα του Βατικανού, Καπέλα Σιξτίνα )

Ανάμεσα στους λόφους, ζούσε μια γυναίκα με το γιο της κι ήταν ο πρωτότοκός της και το μόνο της παιδί. Και τ’ αγόρι πέθανε από πυρετό, ενώ ο γιατρός του παραστεκόταν.

Η μητέρα ήταν τρελαμένη από τη λύπη και φώναζε στο γιατρό και τον παρακαλούσε, λέγοντας: “πες μου, πες μου, τι ήταν αυτό που σταμάτησε το πάλεμά του και σώπασε το τραγούδι του;”

Κι ο γιατρός είπε: “Ήταν ο πυρετός”. Κι η μητέρα είπε: “Τι είν’ ο πυρετός;”. Κι ο γιατρός απάντησε: “Δεν μπορώ να στο εξηγήσω. Είναι κάτι άπειρα μικρό που επισκέπτεται το σώμα και δεν μπορούμε να το δούμε με τ’ ανθρώπινό μας μάτι”.