«Αλλά αποκλειστικά η πρόθεση εκείνου που τα λέει είναι που τα εκτιμά και καθορίζει το βαθμό της κακίας ή της καλοσύνης τους.» | Ζαν Ζακ Ρουσσσώ

Ιωάννινα ~ Ιούνιος 2019

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ονειροπολήσεις του μοναχικού οδοιπόρου» του Ζαν Ζακ Ρουσσσώ

– Δεν μπορεί να είναι κανείς στον κόσμο ευτυχισμένος παρά ανάλογα με την απομάκρυνσή του από τα πράγματα και το πλησίασμά του προς τον εαυτό.

– Οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ‘ρχονται σ’ εμένα, δε θα με ξανάβρισκαν πια. Με την καταφρόνια που μου έχουν εμπνεύσει, η συναναστροφή τους θα μου ήταν ανούσια και μάλιστα φορτική, κ’ είμαι εκατό φορές πιο ευχαριστημένος μέσα στη μοναξιά μου απ’ ότι θα μπορούσα να είμαι αν ζούσα μαζί τους. Ξερίζωσαν απ’ την καρδιά μου όλες τις χαρές της συντροφικότητας.

– Θα είμαι ευτυχισμένος αν, με τις προόδους στον εαυτό μου, μάθω πώς να βγω από τη ζωή, όχι καλύτερος, αυτό δεν είναι δυνατό, αλλά πιο ενάρετος απ’ ό,τι ήμουν όταν μπήκα.

– Δεν πίστεψα ποτέ ότι η ελευθερία του ανθρώπου συνίσταται στο να κάνει αυτό που θέλει, αλλά στο να μην κάνει ποτέ αυτό που δε θέλει, κι αυτή έχω πάντα επιδιώξει, και συχνά διατηρήσει, και που εξαιτίας της βρέθηκα πολύ συχνά σ’ αντίθεση με τους συγχρόνους μου.

– Εκείνος που η δύναμή του τον βάζει πάνω από τον άνθρωπο, πρέπει να είναι και πάνω απ’ τις αδυναμίες της ανθρωπότητας, ειδάλλως αυτή η υπερβολική δύναμη δε θα χρησίμευε παρά για να τον βάλει πραγματικά κάτω απ’ τους άλλους κι απ’ αυτό που θα ήταν κι ο ίδιος αν είχε μείνει ίσος μ’ αυτούς.

– Η δύναμη κ’ η ελευθερία κάνουν τους έξοχους ανθρώπους. Η αδυναμία κ’ η σκλαβιά δεν έχουν κάνει ποτέ παρά κακούς.

Advertisement

«…η γνώμη αφορά τον κόσμο των αισθήσεων, ενώ η γνώση αναφέρεται σ’ έναν υπερ-αισθητό αιώνιον κόσμο’ λόγου χάρη, η γνώμη ενδιαφέρεται με τα επί μέρους ωραία πράγματα, αλλ’ η γνώση ενδιαφέρεται με το κάλλος καθ’ εαυτό.» | Bertrand Russel

Αξιοσημείωτα του βιβλίου «Σωκράτης – Πλάτων και Αριστοτέλης» του Bertrand Russel

– Ο μύθος, ιστορικά, έχει πολύ μεγλύτερη σημασία από την πραγματικότητα. Ωστόσο, θ’ αρχίσουμε από τη δεύτερη. Διότι η πραγματικότητα ήταν η πηγή του μύθου.

– Οι έφοροι, μας λέγει, είχαν υπερβολικά προνόμια και ζούσαν κατά τρόπο αντίθετο προς το πνεύμα του πολιτεύματος, ενώ η αυστηρότητα σχετικά με τους κοινούς πολίτες ήταν τόσο αφόρητη ώστε κατέφευγαν σε μυστικές και παράνομες σαρκικές ακολασίες.

– Ας πάρουμε έναν άνθρωπο που αγαπά τα ωραία πράγματα που θεωρεί καθήκον του να παρακολουθεί τις νέες τραγωδίες, να βλέπει νέους πίνακες και ν’ ακούει κάθε νέο έργο μουσικής. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν είναι φιλόσοφος διότι αγαπά μόνον τα ωραία πράγματα, ενώ ο φιλόσοφος αγαπά το ωραίον καθ’ εαυτό. Ο άνθρωπος που μόνον αγαπά ωραία πράγματα ονειρεύεται, ενώ ο άνθρωπος που γνωρίζει την απόλυτη ομορφιά, βρίσκεται σ’ εγρήγορση. Ο πρώτος έχει μόνο γνώμη [δόξαν]’ ο δεύτερος έχει γνώση.

«Αφετηρία της ευτυχίας είναι επίσης το να τολμήσουμε να αγαπήσουμε κάτι που οι άλλοι απεχθάνονται.» | Δρ ΦΡΕΝΤΕΡΙΚ ΣΑΛΝΤΜΑΝ

Zoo Βουδαπέστη ~ Ιούλιος 2018

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Το καλύτερο φάρμακο είναι ο εαυτός μας» του Δρ ΦΡΕΝΤΕΡΙΚ ΣΑΛΝΤΜΑΝ

– Έχουμε τα δικά μας φάρμακα βαθιά μέσα μας για να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας, αλλά δεν το χρησιμοποιούμε. Εμείς οι ίδιοι είμαστε το φάρμακό μας, αλλά δεν το γνωρίζουμε.

– Όπως επισήμανα ήδη τριάντα λεπτά άσκησης τη μέρα μειώνουν κατά 40% τον κίνδυνο από όλες τις αιτίες θνησιμότητας, είτε πρόκειται για καρδιαγγειακά νοσήματα είτε για καρκίνους είτε για τη νόσο του Αλτσχάιμερ.

– Η περιοδική νηστεία επιτρέπει στον οργανισμό να αναζωογονηθεί και να ενεργοποιήσει εκ νέου τους λανθάνοντες μηχανισμούς κυτταρικής επιδιόρθωσης. Επίσης επιβραδύνει τη φθορά που προκαλεί ο χρόνος, βοηθώντας μας να ζήσουμε περισσότερο και με καλύτερη υγεία.

– Ανακαλύψαμε λοιπόν ότι δε χρειαζόμαστε περισσότερο από ένα πέμπτο του δευτερολέπτου για να ερωτευτούμε και ότι αυτό το συμβάν συνδέεται με τη δραστηριότητα, ούτε λίγο ούτε πολύ, δώδεκα διαφορετικών περιοχών του εγκεφάλου. Ο έρωτας προκαλεί τεράστια ευφορία, που μοιάζει με επίδραση ναρκωτικού. Μάλιστα δρα ως πολύ αποτελεσματικό παυσίπονο, σύμφωνα με ερευνητές από το πανεπιστήμιο Στάνφορντ, οι οποίοι απέδειξαν ότι το να κοιτάζει κανείς το άτομο με το οποίο είναι ερωτευμένος μειώνει τον πόνο, όπως τα φάρμακα που είναι σχεδιασμένα ακριβώς γι’ αυτό τον σκοπό, αλλά χωρίς παρενέργειες και χωρίς κανέναν κίνδυνο ανεπιθύμητου εθισμού.

🪶 Μακάρι να είχα περισσότερο χρόνο να του έδειχνα πως ο καθένας μας έχει ένα όνειρο και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να το ζήσουμε, κι όχι να ζούμε τα όνειρα των άλλων. | Στράτος Λάγιος

photo by EvAr

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο του Στράτου Λάγιου «Ο Γιός της Σελήνης»

🪶 Τα βιβλία τού δίδαξαν ότι από το πρώτο παιδί που γεννήθηκε μέχρι το τελευταίο, ο άνθρωπος προσπάθησε να φτάσει τον Δημιουργό. Κάθε παιδί ήταν ό,τι καλύτερο από την ένωση των δύο γονιών. Όταν το τελευταίο θα απορροφούσε όλη τη γνώση, ο άνθρωπος θα ήταν ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο του.

🪶 Το σκοτάδι έδωσε τη θέση του στο φως του νέου ήλιου, η ομίχλη εξαφανίστηκε από το τιτίβισμα των πουλιών, η φύση γέμισε με καταγάλανα νερά και χιονισμένες βουνοκορφές. Η Γνώση εξαπλώθηκε παντού και η μαγεία επέστρεψε.

🪶 «Δεν το έμαθες; Πέρασε στο Φως. Βρήκε τη γαλήνη».

🪶 »Σας είπα ότι με καταλαβαίνει; Όταν επισκέπτομαι την κούνια της και της κάνω παιχνιδάκια με τα χέρια μου, με κοιτάζει στα μάτια και μου χαμογελάει. Αλλά για πόσο θα με βλέπει ακόμη; Πόσο θα κρατήσει αυτή η αθωότητα, ώστε να μπορεί να επικοινωνεί μαζί μου έστω κι έτσι;»

Η μεταφορά και οι ποιητικές εικόνες έρχονται στην ύπαρξη με μια διεργασία που αναγνωρίζαμε στην επιστημονική ανακάλυψη σαν το να βλέπουμε μια αναλογία εκεί πού κανείς δεν την είχε δει ποτέ πριν από μας. | Άρθουρ Καισλερ

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Η πράξη της Δημιουργίας» του Άρθουρ Καισλερ

– Γελωτοποιός και Σοφός εξαρτώνται και οι δυο από την εξυπνάδα τους για να τα βγάλουνε πέρα, και θα δούμε ότι τα υπονοούμενα του Γελωτοποιού μας ανοίγουν μια πολύ χρήσιμη πίσω πόρτα για να τρυπώσουμε στο εσώτερο εργαστήρι της δημιουργικής πρωτοτυπίας.

Μέσα από τα συγκεκριμένα βιώματα τα δικά του, που βέβαια για να είναι γνήσια χρειάζεται να είναι συγκεκριμένα, ξεπετάχτηκε, δημιούργησε κάτι μεγάλο και καθολικό. Έσκαψε δηλαδή μέσα στον εαυτό του και μεταχειρίστηκε δικές του πέτρες, αλλά το δημιούργημά του αγγίζει όλους ακριβώς γιατί είναι προσωπικό. Για να είσαι γνήσιος, πρέπει να βγαίνουν από σένα τα πράγματα, να ψάξεις μέσα σου να τα βρεις από δικές σου ευαισθησίες και όταν είναι βαθύ και σωστό το σκάψιμο αυτό και βρεις πράγματα δικά σου, αυτά τα δικά σου στις ρίζες αποτελούν ρίζες κοινές για όλους τους ανθρώπους και μάλιστα ρίζες κοινές για αντίθετα πράγματα. | ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ

Ο Καβάφης στο φως και στη σκιά
Aισθάνομαι μια ιδιαίτερη συγκίνηση να μιλήσω για τον Καβάφη γιατί ο Καβάφης στάθηκε για μένα κάτι το πολύ πολύτιμο. Έριξε φως σε πάρα πολλά πράγματα της ζωής μου, ένα φως πολύ δυνατό γιατί δεν έμπαινε από παράθυρα αλλά από χαραμάδες, ένα φως που μόνο με ήλιο μπορώ να το παρομοιάσω. Τα ποιήματα του Καβάφη είναι ένα από τα τρία βιβλία που τους έχω δώσει μόνιμα μια ξεχωριστή θέση στη βιβλιοθήκη μου. Μόνο στο διάστημα της Κατοχής έμεινα χωρίς τα ποιήματα του Καβάφη, γιατί τότε αναγκάστηκα να πουλήσω όλα μου τα βιβλία, αλλά σχεδόν αμέσως μετά αγόρασα μια καινούρια έκδοση. Τα τρία βιβλία που έχω σε ξεχωριστή θέση, γιατί κάθε φορά που τα ξαναδιαβάζω έχουν μια μαγεία για μένα έστω κι’ αν τα ξέρω καλά (επειδή νομίζω πως είναι τόσο μεγάλα που δε χανουνε ποτέ τη δύναμή τους), είναι τα «Ταξίδια» του Κόντογλου, ένα βιβλίο με εικόνες του Θεόφιλου και τα ποιήματα του Καβάφη. Χρειάζεται να προσθέσω πως και ο Κόντογλου επίσης μ’ έχει επηρεάσει πάρα πολύ, ιδιαίτερα τα πρώτα μου χρόνια στην Αθήνα. 

Είναι πολλά τα ποιήματα του Καβάφη που αισθάνομαι να μ’ έχουν επηρεάσει στην ζωή μου, εκείνα όμως που ξανά και ξανά γυρίζουν μέσα μου, είναι το «Che fece… il gran rifiuto» που το είχα πάντα σαν κάτι γραμμένο μπροστά στα μάτια μου που έπρεπε να το ακολουθήσω, είναι «Τα άλογα του Αχιλλέως» (γιατί μιλά γι’ αυτά τα μόνα ευγενικά ζώα έτσι όπως κι’ εγώ αγάπησα τα ζώα στην ζωή μου), είναι «Τα παράθυρα» που όταν τ’ ανοίξει κανείς δεν ξέρει τι καινούρια πράγματα θ’ αντικρύσει, είναι το «Όσο μπορείς» που κι’ αυτό στάθηκε κάτι σαν έμβλημά μου, μπορεί να μην θυμάμαι πια τόσο καλά τους στίχους, αλλά το περιεχόμενο τους διαρκώς το σκέφτομαι και βαραίνει μέσα μου. Και χαίρομαι που κάθε χρόνο στις εισαγωγικές εξετάσεις της δραματικής μας σχολής κάποιος υποψήφιος σπουδαστής θ’ απαγγείλει Καβάφη, (θυμάμαι κάποια κοπέλλα που έπαιξε για λίγο στο θέατρο, γιατί αυτοκτόνησε μετά, κι’ είχε απαγγείλει πολύ ωραία στις εισαγωγικές την «Πόλι»).

«Άσε με να σ’ αγαπώ…!»

Γράφει ο Dr. Γρηγόρης Βασιλειάδης

Ως ψυχολόγος που δουλεύω συχνά με προβλήματα σχέσεων, γάμου, ζευγαριών, και οικογένειας, ακούω συχνά στην ψυχοθεραπεία και σ’ όλες τις εκδηλώσεις της καθημερινής ζωής ανθρώπους να μου λένε με περισσή ευκολία τις φράσεις:

«Μα τον/ την αγαπώ τόσο πολύ!…», «Ποτέ δεν αγάπησα κάποιον περισσότερο…!», «Αυτός είναι ο αγαπημένος μου!», «Ποτέ δεν κατάλαβε πόσο την αγαπούσα…», «… Φταίει που αγάπησα πολύ…», «η αγάπη είναι το πιο σημαντικό πράμμα στην ζωή!», κ.λπ.

Οι άνθρωποι συστηματικά και τελείως ανεπίγνωστα καταχρώνται την λέξη «αγάπη» κι όλα της τα παράγωγα, επειδή δεν έχουν ιδέα σχετικά με τα αληθινά σημαινόμενα της λέξης. Επίσης, γιατί συνήθως δεν έχουν καμιά επίγνωση του τι είναι αυτό που πραγματικά νιώθουν μέσα στις σχέσεις τους.

«Το ένιωθαν ότι μια γυναίκα καταδικασμένη ήδη απ’ όλους δεν είχε και πολλά να χάσει – και γι’ αυτό θα μπορούσε να γίνει επικίνδυνη.» | Αρουντάτι Ρόϊ

Βρυξέλλες 2016

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ο Θεός των μικρών πραγμάτων» της Αρουντάτι Ρόϊ

– Κατά τρόπο παράδοξο, η εγκατάλειψη και η αμέλεια από μέρους των κηδεμόνων της είχαν οδηγήσει στην περίπτωσή της σε μια απελευθέρωση του πνεύματος. Η εξέλιξη αυτή μόνο συπτωματική μπορεί να θεωρηθεί.

– Τις στιγμές του έρωτα όμως τα μάτια της τον ενοχλούσαν. Τον κοίταζαν λες κι ανήκαν σε κάποιον άλλο. Κάποιον που κοίταζε απλώς. Κάποιον που αγνάντευε τη θάλασσα από το παράθυρό του. Μια βάρκα στο ποτάμι. Ή έναν περαστικό μέσα στην ομίχλη, φορώντας το καπέλο του.
Θύμωνε επειδή δεν καταλάβαινε τι σήμαινε αυτό το βλέμμα. Το τοποθετούσε κάπου ανάμεσα στην αδιαφορία και την απελπισία.

Τέχνη, αφού, καλά ή κακά, θέλουµε να δώσουµε µια διέξοδο στην πυθική σπίθα, που δεν κοιτάει την ώρα να γίνει Λόγος και να µπει επικεφαλής µιας καινούριας αποτίµησης του κόσµου· και Τύχη, αφού είναι αυτή που θα σµίξει τα χρώµατα και τα σχήµατα, τις ευωδιές και τους ήχους, την καρδιά µας και την καρδιά του Σύµπαντος σ’ ένα σηµείο, το λυρικό σηµείο που ονειρευόµαστε· και Τόλµη, αφού κάθε βήµα σωστό µέσα στην κοινωνία αυτή γραφτό είναι ν’ αφήνει πίσω του αίµατα, καπνούς, και δάκρυα… | Οδυσσέας Ελύτης

Fire Sculptures by Johnny Di

ΤΕΧΝΗ – ΤΥΧΗ – ΤΟΛΜΗ, δεν είναι άλλες, είναι οι τρεις αυτές περίφηµες λέξεις που µου ‘ρχονται κάθε φορά στο νου, όταν ετοιµάζοµαι ν’ ανοίξω ένα γράµµα, κι αργοπορώ, κοιτάζοντας τη µεγάλη και τυπική σφραγίδα των Τ.Τ.Τ.

Τη δικιά µου σφραγίδα είναι καιρός τώρα που την κουβαλώ µε αδικαιολόγητην υπερηφάνεια χαραγµένη επάνω στοδέρµα µου και συνήθισα πάντα να τη διαβάζω σύµφωνα και µόνο µε τα αισθήµατα που µου την εµπνεύσανε.

Τέχνη – Τύχη – Τόλµη, οι τρεις αυτές λέξεις, συνοδεύοντας πεισµατικά το περιεχόµενό τους, γίνανε αµέσως – αµέσως δορυφόροι άσβηστοι γύρω από την πρώτη µου εφηβεία, γύρω από την πρώτη µου αντίληψη του κόσµου, δορυφόροι που ακόµη κι ως τα σήµερα, µε αποκορυφωµένη ένταση, δεν παύουν να µου είναι πιστοί.

Ωστόσο, ανάµεσα σ’ όλα τα κυµατιστά, µονά ή ζυγά, χρόνια που µας φέρνουν πιο κοντά ή πιο µακριά σ’ εκείνα που αγαπούµε, δεν είναι -ας τ’οµολογήσουµε- και µερικά που, σάµπως ν’ ανάβει άξαφνα µέσα τους ένας λαµπτήρας από ισχυρότατο φως, ανεβαίνουνε µονοµιάς πάνω από την επιφάνεια και ξεχωρίζουνε αποφασιστικά;

 

∆εν είναι αυτά που, χάρη στο πυκνότους περιεχόµενο, αποχτούνε µια σµαραγδένια λάµψη και στερεότητα και περνιούνται σα δαχτυλίδια θύµησηςδηµιουργικής στα δάχτυλα όσων ανθρώπων θέλησαν µια µέρα να βαδίσουν έξω από την κοινή γραµµή – πιο ψηλά ήπιο χαµηλά, αδιάφορο, πάντα όµως προς κάποιαν εφικτήν ή ανέφικτη κατάκτηση;

«Ο Αριστοτέλης πίστευε πως ό,τι είναι άπειρο υπερβαίνει την ανθρώπινη γνώση. Αν ο άνθρωπος μπορεί να εξετάζει τη φύση του κόσμου, αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή ο κόσμος είναι πεπερασμένος και απαρτίζεται αποκλειστικά από πεπερασμένα πράγματα.» | John D. Barrow

Ιωάννινα ~ Μάρτιος 2019

Αξιοσημείωτα από το η βιβλίο «Άπειρο» του John D. Barrow

– Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, καθώς περνάμε από τον επίπεδο κόσμο στον κόσμο των τριών διαστάσεων όπου θα περιμέναμε να υπάρχει πολύ περισσότερος «χώρος», οι δυνατότητές μας σαφώς περιορίζονται. Οι άπειρες δυνατότητες που είχαμε στις δυο διαστάσεις, στις τρεις διαστάσεις γίνονται λίγες και πεπερασμένες.

– Επομένως, η φύση της ύλης υπερβαίνει τις ανθρώπινης κατανόησης και το άπειρο αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο αυτού του απροσπέλαστου αγνώστου που ξεπερνά τον ανθρώπινο νου.