«Ο Κομφούκιος λέει: «Πολλοί ζητούν την ευτυχία υψηλότερα από τον άνθρωπο, άλλοι χαμηλότερα, μα η ευτυχία είναι στο μπόι του ανθρώπου«. Σωστά. Υπάρχουν τόσες ευτυχίες, όσα και τα ανθρώπινα μπόγια. Ετούτη είναι, αγαπημένε μου μαθητή και δάσκαλε, η ευτυχία μου τώρα. Την μετρώ, την ξαναμετρώ ανήσυχος, για να μάθω τώρα ποιο είναι το μπόι μου. Γιατί ξέρεις καλά, το μπόι του ανθρώπου δεν μένει πάντα το ίδιο…

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ

Ορισμένες σημαντικές παρατηρήσεις για τον Νίκο Καζαντζάκη έκανε ο σπουδαίος ανθρωπιστής γιατρός Αλβέρτος Σβάιτσερ, ο «Άγιος Φραγκίσκος» της εποχής μας, όπως αποκαλούσε ο Καζαντζάκης τον άνθρωπο στον οποίον αφιέρωσε τον «Φτωχούλη του Θεού». Οι δυο τους συναντήθηκαν για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 1955, και ο Σβάιτσερ ήταν ένας από τους τελευταίους φίλους που τον επισκέφθηκαν στην κλινική του Φράιμπουργκ, στις 25 Οκτωβρίου του 1957, μία μέρα πριν αφήσει την τελευταία του πνοή. Για τη συνάντησή τους υπάρχει η μαρτυρία του ίδιου του Σβάιτσερ σε μία επιστολή του, το 1961, την οποία αναφέρει ο Πάτροκλος Σταύρου.

Λέει εκεί ο Σβάιτσερ ανάμεσα στα άλλα: «Συζητήσαμε για την ανάγκη της αναβίωσης του ανθρωπισμού. Ενός νέου μαχητικού ανθρωπισμού που θα αναχαιτίσει τη βία και την ταπείνωση του ανθρώπου…. Κουβεντιάσαμε ακόμα για βαρυσήμαντα θρησκευτικά θέματα. Για τη ζωή του Χριστού και για τα παλαιοχριστιανικά χρόνια. Μεταξύ μας υπήρχε μια σπάνια πνευματική επικοινωνία… Από μια επιπολαιότητα ενός Κινέζου γιατρού χάσαμε ξαφνικά έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να προσφέρει ακόμα πολλά στην εποχή του… Από τα βάθη της καρδιάς μου αγάπησα τον Καζαντζάκη και εναπόθεσα πολλές ελπίδες στην πνευματική του δράση».⁵

Advertisement

Στιγμή εικόνας view master όσα έφυγαν | SearchingTheMeaningOfLife

Βρυξέλλες 2016

Στιγμή εικόνας
view master όσα έφυγαν

Αφράτα δάχτυλα παρθένου /Να σβήνουν φυτίλι δεν μπορούν /Δραμαμίνες, βιταμίνες /Ψόφιο το χρόνο συντηρούν | SearchingTheMeaningOfLife

Βουδαπέστη ~ Ιούλιος 2018

Δεν έχω μνήμες κάποιας Σμύρνης
Κι ας είμαι Ίωνα παιδί
Μεθώ κρασί του ‘21
Κι αυτό μου δείχνει άλλη γη
Όνειρα bit κάποιων big data

«…η γνώμη αφορά τον κόσμο των αισθήσεων, ενώ η γνώση αναφέρεται σ’ έναν υπερ-αισθητό αιώνιον κόσμο’ λόγου χάρη, η γνώμη ενδιαφέρεται με τα επί μέρους ωραία πράγματα, αλλ’ η γνώση ενδιαφέρεται με το κάλλος καθ’ εαυτό.» | Bertrand Russel

Αξιοσημείωτα του βιβλίου «Σωκράτης – Πλάτων και Αριστοτέλης» του Bertrand Russel

– Ο μύθος, ιστορικά, έχει πολύ μεγλύτερη σημασία από την πραγματικότητα. Ωστόσο, θ’ αρχίσουμε από τη δεύτερη. Διότι η πραγματικότητα ήταν η πηγή του μύθου.

– Οι έφοροι, μας λέγει, είχαν υπερβολικά προνόμια και ζούσαν κατά τρόπο αντίθετο προς το πνεύμα του πολιτεύματος, ενώ η αυστηρότητα σχετικά με τους κοινούς πολίτες ήταν τόσο αφόρητη ώστε κατέφευγαν σε μυστικές και παράνομες σαρκικές ακολασίες.

– Ας πάρουμε έναν άνθρωπο που αγαπά τα ωραία πράγματα που θεωρεί καθήκον του να παρακολουθεί τις νέες τραγωδίες, να βλέπει νέους πίνακες και ν’ ακούει κάθε νέο έργο μουσικής. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν είναι φιλόσοφος διότι αγαπά μόνον τα ωραία πράγματα, ενώ ο φιλόσοφος αγαπά το ωραίον καθ’ εαυτό. Ο άνθρωπος που μόνον αγαπά ωραία πράγματα ονειρεύεται, ενώ ο άνθρωπος που γνωρίζει την απόλυτη ομορφιά, βρίσκεται σ’ εγρήγορση. Ο πρώτος έχει μόνο γνώμη [δόξαν]’ ο δεύτερος έχει γνώση.

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ; | BΑΣΙΛΗΣ KΑΛΦΑΣ

Στη μυθολογία της φιλοσοφίας ο Σωκράτης είναι ο απόλυτος ήρωας, η ίδια η ενσάρκωση της φιλοσοφίας. H αλήθεια όμως είναι ότι για τον πιο γνωστό φιλόσοφο γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα. O ίδιος ο Σωκράτης δεν έγραψε τίποτε – και δεν ξέρουμε ούτε καν γιατί αποφάσισε να μη γράψει. Oσοι γνώρισαν τον Σωκράτη και θέλησαν να γράψουν γι’ αυτόν, το έκαναν μέσω της λογοτεχνίας. O Σωκράτης που όλοι γνωρίζουμε είναι ένα θεατρικό πρόσωπο. Eίναι η κωμική καρικατούρα του σοφιστή στις Nεφέλες και η ηρωική μορφή του φιλοσόφου στους πλατωνικούς διαλόγους. O πραγματικός Σωκράτης μένει πάντοτε κρυμμένος πίσω από μια μάσκα.

Από τα ελάχιστα πράγματα που γνωρίζουμε με ασφάλεια για τον ιστορικό Σωκράτη είναι η κατηγορία που διατυπώθηκε εναντίον του το 399 π.Χ. και που οδήγησε στην καταδίκη του σε θάνατο. Στηριζόταν σε δύο σημεία: ότι δεν αναγνωρίζει τους θεούς της πόλης και εισάγει «καινά δαιμόνια», και ότι διαφθείρει τη νεολαία.

Στη μυθολογία της φιλοσοφίας ο Σωκράτης είναι ο απόλυτος ήρωας, η ίδια η ενσάρκωση της φιλοσοφίας. H αλήθεια όμως είναι ότι για τον πιο γνωστό φιλόσοφο γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα. O ίδιος ο Σωκράτης δεν έγραψε τίποτε – και δεν ξέρουμε ούτε καν γιατί αποφάσισε να μη γράψει. Oσοι γνώρισαν τον Σωκράτη και θέλησαν να γράψουν γι’ αυτόν, το έκαναν μέσω της λογοτεχνίας. O Σωκράτης που όλοι γνωρίζουμε είναι ένα θεατρικό πρόσωπο. Eίναι η κωμική καρικατούρα του σοφιστή στις Nεφέλες και η ηρωική μορφή του φιλοσόφου στους πλατωνικούς διαλόγους. O πραγματικός Σωκράτης μένει πάντοτε κρυμμένος πίσω από μια μάσκα.

Από τα ελάχιστα πράγματα που γνωρίζουμε με ασφάλεια για τον ιστορικό Σωκράτη είναι η κατηγορία που διατυπώθηκε εναντίον του το 399 π.Χ. και που οδήγησε στην καταδίκη του σε θάνατο. Στηριζόταν σε δύο σημεία: ότι δεν αναγνωρίζει τους θεούς της πόλης και εισάγει «καινά δαιμόνια», και ότι διαφθείρει τη νεολαία.

Θεϊκός οιωνός;

Πιο πιθανή είναι μια άλλη εκδοχή. Από τα λίγα πράγματα που γνωρίζουμε με βεβαιότητα για τον Σωκράτη είναι η σχέση του με το περίφημο «δαιμόνιο». Ο Σωκράτης άκουγε κατά καιρούς μια εσωτερική «φωνή», που του έδινε κάποια σημάδια για τη μελλοντική του συμπεριφορά. Στις υποδείξεις του δαιμονίου ο Σωκράτης φαίνεται ότι είχε απόλυτη εμπιστοσύνη. Η σχέση του Σωκράτη με το προσωπικό του δαιμόνιο ήταν κάτι πασίγνωστο σε όσους τον συναναστρέφονταν, αλλά θα πρέπει να είχε γίνει γνωστή και σε ευρύτερους κύκλους, συνεισφέροντας ένα ακόμη κομματάκι στο παζλ της «άτοπης» προσωπικότητας του μοναδικού αυτού ανθρώπου.

Έχουμε πολλές ενδείξεις ότι το δαιμόνιο ενεπλάκη με κάποιον τρόπο στη δίκη του Σωκράτη. Ο Πλάτων το υπαινίσσεται στην Απολογία του, όταν ο Σωκράτης λέει «αυτό το δαιμόνιο που ο Μέλητος κοροϊδεύοντας το συμπεριέλαβε στην κατηγορία» (31d). Και στον Ευθύφρονα βάζει τον φανατικό θρησκόληπτο ομώνυμο μάντη να συμπαρίσταται στον Σωκράτη, λέγοντάς του ότι η κατηγορία που απαγγέλθηκε εναντίον του για καινοτομία στα θρησκευτικά ζητήματα θα πρέπει να οφείλεται στο πασίγνωστο δαιμόνιο. Η τάση του πλήθους, συμπληρώνει ο Ευθύφρων, είναι να περιγελούν όσους ισχυρίζονται ότι προλέγουν το μέλλον (3bc).

Ο Ξενοφών πάλι, ο οποίος δεν ήταν παρών στη δίκη του Σωκράτη, είναι σχεδόν σίγουρος ότι πίσω από τις κατηγορίες βρίσκεται το σωκρατικό δαιμόνιο. «Είχε διαδοθεί η φήμη ότι ο Σωκράτης ισχυριζόταν ότι το δαιμόνιο τού έδινε μαντικά σημάδια (σημαίνειν) γι’ αυτό τελικά νομίζω ότι κυρίως τον κατηγόρησαν ότι εισάγει καινά δαιμόνια» (Απομνημονεύματα Ι, 1,2). Με τη φιλοσοφική απλοϊκότητα που τον διακρίνει, αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να κατηγορηθεί ως ασεβής κάποιος που προσφέρει θυσίες στα δημόσια ιερά και που «καταφεύγει φανερά στη μαντική» μέσω του δαιμονίου του. Για τον Ξενοφώντα, το σωκρατικό δαιμόνιο είναι μια μορφή θεϊκού οιωνού, η οποία δεν διαφέρει καθόλου από τα άλλα θεϊκά σημάδια που χρησιμοποιούν οι μάντεις, όπως τα πτηνά, οι φωνές των ανθρώπων και των ζώων, τα όνειρα ή τα σπλάχνα των ζώων στις θυσίες. Ο Σωκράτης μέσω του δαιμονίου προέβλεπε το μέλλον, τόσο γι’ αυτά που θα συμβούν στον ίδιο όσο και στους άλλους, και η μαντική του ικανότητα αυτομάτως σήμαινε ότι ήταν θεοσεβής. Μόνο στους θεοσεβείς οι θεοί δείχνουν τέτοια σπάνια εύνοια. Αυτή η γραμμή ερμηνείας γίνεται κυρίαρχη στη μεταγενέστερη αρχαιοελληνική γραμματεία, όπου ο Σωκράτης παρουσιάζεται να προλέγει όχι μόνο τις μελλοντικές πράξεις ατόμων, αλλά και την έκβαση πολιτικών και στρατιωτικών γεγονότων, όπως η σικελική καταστροφή.

Ήταν λοιπόν ο Σωκράτης ένας μάντης; Και πώς μπορούσε να συμβιβάζει τη φιλοσοφική του δεινότητα, η οποία μάλιστα κατά κύριο λόγο στηριζόταν στον επίμονο έλεγχο των αστήρικτων απόψεων των άλλων, με την άκριτη πίστη στα θεϊκά σημάδια; Πώς συμβιβάζεται η διακηρυγμένη πεποίθησή του ότι ο ίδιος «δεν γνώριζε τίποτε» με την αποδοχή εκ μέρους του της δελφικής ρήσης ότι ο «δεν υπάρχει κανείς σοφότερος του Σωκράτη»; Σε τελευταία ανάλυση, μπορεί ο ίδιος άνθρωπος να είναι υπερασπιστής του φιλοσοφικού κριτικού λόγου και ταυτοχρόνως να ασκεί οποιουδήποτε είδους μαντική;

Τα ερωτήματα αυτά αποτελούν πλευρές του λεγόμενου σωκρατικού προβλήματος. Πώς δηλαδή να διακρίνει κανείς τον ιστορικό Σωκράτη από τον Σωκράτη της σωκρατικής λογοτεχνίας, και κυρίως τον Σωκράτη του Πλάτωνα; Θεωρώ ότι το πρόβλημα αυτό δεν μπορεί να λυθεί, από τη στιγμή που τα τεκμήρια που διαθέτουμε για τον ιστορικό Σωκράτη και τη φιλοσοφία του είναι τόσο ιδιόμορφα και προκατειλημμένα. (Για το σωκρατικό πρόβλημα βλ. το έξοχο βιβλίο του Ολόφ Ζιγκόν, Σωκράτης, ελλ. μετάφραση, Γνώση, Αθήνα 1995).

«Mια φωνή μέσα μου…»

 

πηγή: https://georgepelagia.wordpress.com/

Εάν δεν διεκδικήσεις τη θέση σου σε αυτή τη ζωή, μην περιμένεις κανείς να το κάνει για εσένα

Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι εκεί έξω που δεν ζουν. Απλώς επιβιώνουν. Δεν έχουν μάθει να σέβονται και να εκτιμούν ό,τι έχουν. Έχουν μάθει να είναι αχάριστοι, να θέλουν πολλά περισσότερα από αυτά που ήδη έχουν. Χωρίς να υπολογίζουν την ύπαρξη άλλων ανθρώπων, καταπατώντας τα δικαιώματά τους, υπολογίζοντας μόνο την εδραίωση και ικανοποίηση του εγωισμού τους.

Δεν είναι για όλους η ειλικρίνεια και η εκτίμηση. Δεν είναι για όλους ο σεβασμός, η αλληλεγγύη, η εμπιστοσύνη. Είναι μόνο για εκείνους που ξέρουν πώς να κερδίζουν τις αξίες αυτές.

Και τις κερδίζουν διότι ξέρουν το υλικό ύπαρξής τους. Ξέρουν πως υφίστανται, πως υπάρχουν, πως μπορούν να διατηρηθούν και να εξελιχθούν, σεβόμενοι τη διαφορετικότητα που έχουν. Κατανοούν τις απαιτήσεις που έχουν και της πληρούν πλήρως, εάν χρειαστεί.

Ο Πλάτωνας και η έννοια του Θεού

«Είπα στη μυγδαλιά: «Αδερφή, μίλησέ μου για τον Θεό». Κι η μυγδαλιά άνθισε…»
Ν. Καζαντζάκης

Ο μεγάλος συγγραφέας Ν. Καζαντζάκης όπως όλοι ξέρουμε κατηγορήθηκε ότι ήταν άθεος. Όμως μέσα στο έργο του οι αναφορές στον θεό είναι πάρα πολλές. Παρόμοια και στην αρχαιότητα ο μεγάλος φιλόσοφος Σωκράτης, παρουσιάζεται στους διαλόγους του Πλάτωνα να αναφέρεται με σεβασμό στους θεούς. Έτσι μεταξύ άλλων διαβάζουμε πχ να χρησιμοποιεί την φράση «αν θεός εθέλει» παρόμοια με τους απλούς θρήσκους σημερινούς ανθρώπους του λαού, οι οποίοι όταν αναφέρονται σε κάποια μελλοντική πράξη ή γεγονός λένε: «θα γίνει, αν θέλει ο θεός..». Kαι όμως ο Σωκράτης κατηγορήθηκε ότι εισάγει «καινά δαιμόνια». ⁽¹⁾

Ο Πλάτωνας όπως είναι γνωστό επονομάστηκε από τους μαθητές του «θείος» ακόμη και όταν ήταν στη ζωή. Ποια ήταν η στάση του όσον αφορά τον θεό; Κατ’ αρχάς η στάση σεβασμού του Σωκράτη προς τους θεούς μπορούμε να πούμε ότι ήταν και του Πλάτωνα, αφού σύμφωνα με πολλούς μελετητές –αρχαίους και μεταγενέστερους μέχρι σύγχρονους- τα πιο πολλά από αυτά τα οποία αποδίδονται στον Σωκράτη από τον μεγάλο φιλόσοφο είναι σε μεγάλο βαθμό πλατωνικές απόψεις.

Μην αναλύεις ποτέ εξονυχιστικά μια σχέση, σε θυματοποιεί

Γνωρίζεις φυσικά ότι δεν είναι δυνατό να σε καταλαβαίνουν πάντα οι άλλοι, ούτε και συ μπορεί να καταλαβαίνεις πάντατους άλλους.
Ο σύντροφός σου θα κάνει πράγματα που δεν καταλαβαίνεις, τα παιδιά σου θα σε ξαφνιάζουν και θα σε εκπλήσσουν σ’ ολόκληρη τη ζωή σου, οι πολιτικοί θα κάνουν και θα λένε απρόσμενα πράγματα και οι γύρω σου θα συνεχίσουν να σ’ απογοητεύουν και ν’ απογοητεύονται και οι ίδιοι, ως τη συντέλεια του κόσμου.

Αν περιμένεις από τους άλλους να καταλαβαίνουν οτιδήποτε λες και κάνεις, όχι μόνο θα νιώθεις πάντα απογοητευμένος, αλλά θα γίνεις και θύμα.

Έτσι:
Η εξονυχιστική ανάλυση μιας σχέσης μπορεί να σε θυματοποιεί.

Αν αισθάνεσαι υποχρεωμένος να κάθεσαι κάτω και να “διερευνάς” μόνιμα κάποια σχέση σου – και πιο ιδιαίτερα τον γάμο σου – ξεκινάς ίσως μια περιπέτεια πολύ πιο νευρωτική απ’ όσο φαντάζεσαι.
Η διερεύνηση των σχέσεων συχνά περιλαμβάνει μακριές συζητήσεις, προσπάθεια να καταλάβει ο καθένας τα κίνητρα του άλλου, καθώς και την υποχρέωση της διαρκούς συναισθηματικής συμπαράστασης. Όλα αυτά τα πράγματα είναι πολύ ωραία κατά καιρούς, αλλά, αν γίνουν τακτικό μέρος της σχέσης, γίνονται βασανιστικά, απογοητευτικά και αφάνταστα κουραστικά.

Ποιος έχει διάθεση να τρέχει όλη μέρα στις δουλειές του και να γυρίζει το βράδυ για να “διερευνήσει” μια σχέση; Πριν θεωρήσεις την αντίδραση του άλλου ως αδιαφορία, κοίτα καλύτερα αυτό που υποστηρίζεις. Οι πιο όμορφες σχέσεις που έχω δει είναι ανάμεσα σε ανθρώπους που δέχονται ο ένας τον άλλον όπως είναι, αντί να αναλύουν οτιδήποτε κάνουν.

Η Νεράιδα και ο Δράκος

Ιωάννινα ~ Ιανουάριος 2019

Ήταν κάποτε ένας δράκος.

Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σε σπηλιές.

Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να φυσά φλόγες.

Μια μέρα λοιπόν μια Νεράιδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του… Ο δράκος ξαφνιάστηκε.
Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε:

– Δε φοβάσαι μήπως σε φάω;
– Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις

– Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα;

– Όχι…όποτε θέλω εξαφανίζομαι.

– Δε φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω;

Όταν ξέρεις…

Όταν ξέρεις ποιος είσαι, θόρυβο δεν χρειάζεται να κάνεις κανένα.

Όταν ξέρεις ποιος είσαι, τα βήματά σου είναι σταθερά.

Όταν ξέρεις ποιος είσαι, έχεις λιγότερες ερωτήσεις και περισσότερες απαντήσεις.

Όταν ξέρεις ποιος είσαι, εστιάζεις, δεν χαζολογάς.

Όταν ξέρεις ποιος είσαι, επιλέγεις συνειδητά.