[Υψώσου χωρίς μεμψιμοιρίες]
Τόσο ήταν το ανάστημα
Άλλο δεν ψηλώνει
Απ’τη στιγμή που άρχισε να θρηνεί
Για τα ανάξια(κάθε μοίρα έχει)
Για το παντελόνι που έμεινε κοντό
(υποπτεύεται αλλά ποτέ δε θα παραδεχτεί την αναξιότητα)
Αδράνεια
Στο χέρι του είναι
Το μικρό δαχτυλάκι
Να κουνήσει στη ζωή
Να μπει στα καλά ρούχα του
Να ρουφήξει το μέλι Συνεχίστε την ανάγνωση