[Το Αύριο στο μαξιλάρι]

Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων – Οκτώβριος 2018

Η δική σου σκιά σε ενοχλεί
Εσύ κάθεσαι μπροστά το φως
Γύρνα τα μάτια να σε δει
Ξυπνάς και πάλι μοναχός

Ξανά και ξανά ζεις το σήμερα
πιο άγριο, πιο δύσκολο από ποτέ
Μέχρι να καταλάβεις. Όλα εφήμερα!
Σπάσε τα όρια, το αύριο αν θες

Advertisement

Ήταν η μητέρα μου και δε θα με εγκατέλειπε ποτέ. Αυτό το είχα απλώς αποδεχτεί και το θεωρούσα δεδομένο. Και δεν την είχα ευχαριστήσει ποτέ γι’ αυτό, όπως δεν είχα ευχαριστήσει ποτέ τον ήλιο που με ζέσταινε. | Καλεντ Χοσεϊνι

Μέτσοβο, Ιούνιος 2017

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Και τα βουνά μίλησαν» του Καλεντ Χοσεϊνι

– Πέρα μακριά από τις ιδέες
του πράττειν το λάθος ή το σωστό
υπάρχει ένα άλλο πεδίο. Εκεί θα σε συναντήσω.
Τζελαλεντίν Ρουμί, 13ος αιώνας

– Εκπαιδεύεται στις τέχνες, στα γράμματα και στις επιστήμες, στα φιλοσοφικά ρεύματα και στη φιλανθρωπία. Δεν του λείπει τίποτα. Κάποια μέρα, όταν γίνει άντρας, μπορεί να επιλέξει να φύγει, και θα είναι ελεύθερος να το κάνει. Υποψιάζομαι πως θα επηρεάσει πολλές ζωές με την ευγένειά του και θα προσφέρει χαρά σε όσους είναι παγιδευμένοι μέσα στη θλίψη.

– Αναρωτήθηκε πώς ένα τόσο εύθραυστο κορμάκι μπορούσε να περικλείει τόση χαρά, τόση καλοσύνη. Δεν μπορούσε· η καλοσύνη ξεχείλιζε από μέσα της, ξεχυνόταν από τα μάτια της. Ο πατέρας ήταν διαφορετικός. Ο πατέρας είχε τη σκληρότητα μέσα του. Τα μάτια του κοίταζαν τον ίδιο κόσμο που έβλεπαν τα μάτια της μητέρας, αλλά εκείνος έβλεπε μονάχα αδιαφορία, ατελείωτο κάματο. Ο κόσμος του πατέρα ήταν άτεγκτος. Κανένα καλό δεν παραχωρούσαν δωρεάν. Ακόμη και την αγάπη. Πλήρωνες για τα πάντα. Κι αν ήσουν φτωχός, ο μόχθος ήταν το νόμισμά σου.