Οι Γιαγιάδες μας | Maya Angelou (ελεύθερη μετάφραση στα ελληνικά από το SearchingTheMeaningOfLife)

Οι Γιαγιάδες μας

Ξάπλωσε, με το δέρμα κάτω στην υγρή βρωμιά

τρέμει το μπαστούνι

με το θρόισμα των φύλων, και

την δυνατή λαχτάρα των κυνηγόσκυλων και

την λεηλασία των κυνηγών που τσακίζουν τα κοντινά

κλαδιά.

Μουρμούρισε, σηκώνοντας το κεφάλι της και γνέφοντας προς την

ελευθερία

Δεν πρόκειται, δεν πρόκειται να συγκινηθώ

Μάζεψε τα μωρά της,

τα δάκρυά τους γλιστρούν σαν λάδι στα μαύρα πρόσωπα,

τα νεανικά τους μάτια σκαρφίζονται πρωινά τρέλας.

Μαμά, θα σου πουλήσει ο Δάσκαλος

από εμάς αύριο;

Ναι.

Εκτός και αν συνεχίσεις να περπατάς περισσότερο

και να μιλάς λιγότερο.

Ναι.

Εκτός αν ο φύλακας της ζωής μας

με απαλλάσσει από όλες τις εντολές.

Ναι.

Και οι ζωές σας,

δε θα χρειαστεί να τις ζήσω,

θα εκτελεστούν στο πάτωμα που θα σκοτώσει

αθώους.

Εκτός κι αν ταιριάζετε με την καρδιά και τα λόγια μου,

λέγοντας μαζί μου,

δεν θα συγκινηθώ.

Σε καπνοχώραφα της Βιρτζίνια,

σκύβοντας στην καμπύλη

του Steinway

πιάνα, κατά μήκος των δρόμων του Αρκάνσας,

στους κόκκινους λόφους της Τζόρτζια,

στις παλάμες των αλυσοδεμένων χεριών της, αυτή

φώναζε ενάντια στη συμφορά,

Προσπάθησες να με καταστρέψεις

και παρόλο που χάνομαι καθημερινά,

δεν θα συγκινηθώ.

Το σύμπαν της, συχνά

συνοψίζεται σε ένα μαύρο σώμα

που πέφτει τελικά από το δέντρο στα πόδια της,

κάνοντάς την να κλαίει κάθε φορά με μια νέα φωνή.

Όλο το παρελθόν μου σπεύδει στην ήττα,

και οι ξένοι διεκδικούν τη δόξα της αγάπης μου,

Η αδικία με έχει δέσει στο κρεβάτι του.

Ωστόσο, δεν πρέπει να συγκινηθώ.

Άκουσε τα ονόματα,

στροβιλιζόμενες κορδέλες στον άνεμο της ιστορίας:

αράπης, σκυλάραπας, αγελάδα,

μανούλα, ιδιοκτησία, πλάσμα, πίθηκος, μπαμπουίνος,

πόρνη, καυτή ουρά, πράγμα, αυτό.

Είπε, Αλλά η περιγραφή μου δεν μπορεί

να ταιριάξει στη γλώσσα σου, γιατί

έχω έναν συγκεκριμένο τρόπο ύπαρξης σε αυτόν τον κόσμο,

και δεν πρόκειται, δεν πρόκειται να συγκινηθώ.

Κανένας άγγελος δεν άπλωσε προστατευτικά φτερά

πάνω από τα κεφάλια των παιδιών της,

φτερουγίζοντας και προτρέποντας τους ανέμους της λογικής

στις συγχύσεις της ζωής τους.

Βλάστησαν σαν νεαρά ζιζάνια,

αλλά δεν μπορούσε να θωρακίσει την ανάπτυξή τους

από τις αλεστικές λεπίδες της άγνοιας, ούτε

να τα διαμορφώσει σε συμβολικές κορυφογραμμές.

Τους έστειλε μακριά,

υπόγεια, χερσαία, με άμαξες και

ξυπόλυτους.

Όταν μαθαίνεις, διδάσκεις.

Όταν παίρνεις, δίνεις.

Όσο για μένα,

δεν θα συγκινηθώ.

Στάθηκε στη μέση του ωκεανού, αναζητώντας στεριά.

Έψαχνε το πρόσωπο του Θεού.

Εξασφαλισμένα,

έβαλε τη φωτιά της υπηρεσίας της

στο βωμό, και αν και

ντυμένη με τα καλά της πίστης,

όταν εμφανίστηκε στην πόρτα του ναού,

κανένα σημάδι καλοδεχούμενου

Μαύρη Γιαγιά, Μπες εδώ.

Μέσα στον ήχο του τρακαρίσματος,

στην κακία, φώναξε,

Κανείς, ούτε ένας στο εκατομμύριο

σ’αυτούς που τολμούν να με αρνηθούν Θεέ, βγαίνω μπροστά

κατά μήκος, και στέκομαι ως δέκα χιλιάδες.

Το Θείο στα δεξιά μου

με ωθεί να τραβήξω για πάντα

το μάνταλο της πύλης της Ελευθερίας.

Το Άγιο Πνεύμα στα αριστερά μου οδηγεί

τα πόδια μου χωρίς διακοπή στο στρατόπεδο των

δικαίων και στις σκηνές των ελεύθερων.

Αυτά τα πρόσωπα μαμάδων, λεμονοκίτρινα, δαμασκηνο

μωβ,

μελί-καφέ, έκαναν γκριμάτσες και στράβωσαν

κάτω από μια πυραμίδα για χρόνια.

Αυτή είναι η Σεβά, η Πλανόδια,

η Χάριετ και η Ζόρα,

η Mary Bethune και η Angela,

Η Άννυ στη Ζηνοβία.

Στέκεται

μπροστά στην κλινική αμβλώσεων,

μπερδεμένη από την έλλειψη επιλογών.

Στην ουρά της Πρόνοιας,

περιορισμένη στον οίκτο της ελεημοσύνης.

Χειροτονημένη στον άμβωνα, προστατευμένη

από τα μυστήρια.

Στο χειρουργείο,

συζυγικής ζωής.

Στο πατάρι της χορωδίας,

κρατώντας τον Θεό στο λαιμό της.

Στις μοναχικές γωνίες του δρόμου,

πουλάει το σώμα της.

Στην τάξη, αγαπώντας

τα παιδιά για να τα καταλάβουν.

Με επίκεντρο τη σκηνή του κόσμου,

τραγουδάει στις αγάπες και τους αγαπημένους της,

στους εχθρούς και τους συκοφάντες της:

Αν και με αντιλαμβάνονται με εξαπατούν,

όσο κι αν η άγνοια και η έπαρσή μου,

αφήνονται στην άκρη των φόβων σας ότι θα καταστραφώ,

γι’αυτό εγώ δεν θα συγκινηθώ.

Σε μια γραφή της Υπερβατικής Σοφίας βρίσκουμε το ακόλουθο βαθύ απόφθεγμα του Βούδα: Στο πνεύμα, το πνεύμα δεν θα βρεθεί· η φύση του πνεύματος είναι καθαρό φως. | Δαλάι Λάμα

photo by DesPin

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ο δρόμος για μια ζωή γεμάτη Νόημα» του Δαλάι Λάμα

– Είναι προτιμότερο να συζητάει κανείς τέτοια πράγματα που μας συμβαίνουν μόνο μια φορά. Ενώ τα αρνητικά συναισθήματα που ανήκουν στην άλλη κατηγορία -όπως η λαγνεία, το μίσος, η εχθρότητα, η ζήλια και η αντιπαλότητα- δεν πρέπει να τα συζητάμε με τρίτους. Γιατί, σε αυτή την περίπτωση, συμβαίνει να επαναλαμβάνονται όλο και πιο συχνά. Η όποια εκδήλοσή τους τείνει να τα κάνει δυνατότερα και περισσότερο κυρίαρχα. Είναι προτιμότερο να στοχαζόμαστε πάνω στις κακές συνέπειες που έχει η εμπλοκή μας σε τέτοιες συγκινήσεις και να προσπαθούμε να τις αντικαθιστούμε με συναισθήματα πληρότητας και αγάπης. Οφείλουμε, όταν εμφανίζονται οι αρνητικές μας αυτές συγκινήσεις, να τις υπερνικούμε με δυναμισμό. Αλλά είναι περισσότερο επιθυμητό να
ανακαλύπτουμε τρόπους που να εμποδίζουν την εμφάνισή τους.

– Επομένως, το κίνητρο του προσώπου είναι εκείνο που προσδιορίζει τι είδους κάρμα σωρεύει από τα ενεργήματά του.