«Η ίδια η αρρώστια είναι ένα είδος μνησικακίας.» | Φρειδερίκου Νίτσε

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ίδε ο άνθρωπος» του Φρειδερίκου Νίτσε

-Η πλάνη (δηλαδή η πίστη στο ιδεώδες) είναι τύφλωση, η πλάνη είναι δειλία.
-Κάθε κατάκτηση, κάθε βήμα μπροστά στη γνώση, προκύπτει από το θάρρος, από τη σκληρότητα προς τον εαυτό μας από την καθαρότητα απέναντι στον εαυτό μας. Δεν απαρνούμαι τα ιδανικά, απλώς βάζω γάντια μπροστά τους.
–Ο άνθρωπος της γνώσης δεν πρέπει μόνο ν΄ αγαπάει τους εχθρούς του, αλλά και να μπορεί να μισεί τους φίλους του.
–Δεν ψάξατε να βρείτε τους εαυτούς σας και βρήκατε εμένα. Έτσι κάνουν όλοι οι πιστεύοντες γι΄ αυτό είναι ασήμαντη κάθε πίστη. Τώρα σας προστάζω να με χάσετε και να βρείτε τους εαυτούς σας, και μόνο όταν όλοι μ΄ αρνηθείτε θα ΄ρθω πάλι κοντά σας.
-…διάλεγα πάντα ενστικτωδώς το σωστό μέσο εναντίον των θλιβερών καταστάσεων, ενώ ο παρακμιακός διαλέγει μέσα που αποβαίνουν ολέθρια γι αυτόν.
-Ανέλαβα ο ίδιος τον εαυτό μου, τον ξανάκανα υγιή: η προϋπόθεση για να πετύχει αυτό κάθε φυσιολογικός θα το παραδεχοταν, είναι να ΄σαι υγιής κατά βάθος.
-Ένα ασθενικό πλάσμα δεν μπορεί να γίνει υγιές. Αντίθετα, για ένα τυπικά υγιές πρόσωπο, το να ΄ναι άρρωστο μπορεί να γίνει ενεργητικό ερέθισμα για ζωή, για περισσότερη ζωή.
-Είμαι πάντα ίσος με το τυχαίο, πρέπει να είμαι απροετοίμαστος για να ΄μαι κύριος του εαυτού μου.
–Το ξεπέρασμα της ευσπλαχνίας το κατατάσσω στις ευγενείς αρετές…
-…η ευσπλαχνία θεωρείται αρετή μόνο απ΄ τους παρακμιακούς.
-…η ευσπλαχνία αποκτά τη μυρωδιά του όχλου και δύσκολα διακρίνεται από τους κακούς τρόπους.
-…τα σπλαχνικά χέρια μπορεί να επιδράσουν με καταστρεπτικό τρόπο σ΄ ένα μεγάλο πεπρωμένο, στην αυξανόμενη μοναξιά ενός πληγωμένου, σ΄ ένα προνομιακό δικαίωμα για βαρετή ενοχή.
-…δυσπιστώ γενικά προς τις λεγόμενες «αφιλοκερδείς» παρορμήσεις προς την «αγάπη προς τον πλησίον», που είναι έτοιμη να δώσει συμβουλές και να δραστηριοποιηθεί.
-…στέλνω ένα κουτί γλυκά για να απαλλαγώ από μια οδυνηρή ιστορία.
–Άδικος μέσα στην καρδιά του προς το κάθετί που λάμπει, ψυχρός απέναντι στους ήλιους- έτσι κινείται κάθε ήλιος…Ακολουθούν την ακατάβλητη θέλησή τους: αυτή είναι η ψυχρότητά τους
-…κι αν υπάρχει αθωότητα στη γνώση μου, είναι επειδή υπάρχει μέσα της η θέληση για δημιουργία.
-…ο Θεός, όταν τέλειωσε το έργο του, ξάπλωσε κάτω από το δέντρο της γνώσης παίρνωντας την μορφή του φιδιού: έτσι αναπαύτηκε από το ότι ήταν Θεός
-…η γέννηση του χριστιανισμού από το πνεύμα της μνησικακίας, όχι από το «πνεύμα» όπως πιστεύει ο κόσμος.
-…ο καλός άνθρωπος ήταν εκείνος που ήξερε λιγότερο τον σωστό δρόμο
–Η συνθήκη ύπαρξης του καλού είναι το ψέμα. Για να εκφραστώ αλλιώς, είναι το να μη θέλει να βλέπει πως είναι φτιαγμένη η πραγματικότητα.
-«Οι καλοί άνθρωποι ποτέ δεν λένε την αλήθεια »
–Οι καλοί ήταν πάντα η αρχή του τέλους.
Κι όποια κι αν είναι η ζημεία που προκαλούν αυτοί που συκοφαντούν τον κόσμο, η ζημιά που προκαλούν οι καλοί είναι πιο ολέθρια.
-…είναι η έλλειψη της φύσης, είναι το κυριολεκτικά φοβερό γεγονός πως η ίδια η αντιφύση τιμήθηκε σαν ηθική και στερεώθηκε πάνω από την ανθρωπότητα σαν νόμος και σαν κατηγορική επιταγή.
–Ορισμός της ηθικής: Ηθική η ιδιοσυγκρασία των παρακμιακών με την κρυφή πρόθεση να εκδικηθούν τη ζωή- και μάλιστα με επιτυχία.
–Η ίδια η αρρώστια είναι ένα είδος μνησικακίας.
-…ο άρρωστος έχει ένα μόνο φάρμακο...Να μη δέχεσαι τίποτε, να μην παίρνεις πια τίποτε, να μην αφομοιώνεις πια τίποτε…δηλαδή να πάψεις να αντιδράς…μπορεί επίσης να διατηρήσεις τη ζωή κάτω από τις πιο επικίνδυνες συνθήκες, μειώνοντας τον μεταβολισμό, επιβραδύνοντάς τον, σαν ένα είδος θέλησης για διαχείμαση.
-Τίποτα δεν σε εξαντλεί γρηγορότερα από τα αισθήματα μνησικακίας.
–«Η έχθρα δεν τελειώνει με την έχθρα, η έχθρα τελειώνει με την φιλία»(Βούδας) Δεν είναι ηθική αυτή που μιλάει έτσι αλλά η φυσιολογία.
-…το επιθετικό πάθος ανήκει τόσο αναγκαία στη δύναμη όσο ανήκαν στη αδυναμία η εκδικητικότητα και το μίσος.
-Εγώ ο ίδιος, ένας αντίπαλος του Χριστιανισμού de rigueur, απέχω πολύ από το να κατηγορώ τα άτομα από κάτι που είναι συμφορά χιλιετηρίδων.
-…οι συναναστροφές με τους ανθρώπους βάζουν σε δοκιμασία την υπομονή μου: η ανθρωπιά μου δεν συνίσταται στο να νιώθω πως είναι οι άνθρωποι, αλλά στο να αντέχω αυτό που νιώθω μαζί τους.
-…προσέχω να μην αφήνω κανένα κοντά μου να μιλάει, κι ακόμη περισσότερο να σκέφτεται. Γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν ήδη διάβασμα.
–Το διάβασμα είναι ακριβώς η αναψυχή μου από την ίδια την σοβαρότητά μου.
–«Η μόνη δικαιολογία του Θεού είναι το ότι δεν υπάρχει»(Σταντάλ)
–Ο μεγάλος ποιητής αντλεί μόνο από τη δική του πραγματικότητα– στο σημείο να μην μπορεί να υποφέρει καθόλου το έργο του μετά.
-Μοιάζουν με σπίρτα που πρέπει να τα στρίψεις για να βγάλουν σπίθες»σκέψεις»
-…η τέλεια γυναίκα κάνει κομμάτια αυτόν που αγαπά.
–Ο έρωτας είναι, όσον αφορά τα μέσα του, πόλεμος. Κατά βάθος, είναι το θανάσιμο μίσος των δυο φύλων.
-…το κήρυγμα της αγνότητας είναι μια δημόσια παρότρυνση να πλησιάσουν οι άνθρωποι την αντιφύση.
-…η θέαση της ίδιας της ηθικής ως συμπτώματος παρακμής είναι ένας νεωτερισμός και μια μοναδικότητα πρώτης σειράς στην ιστορία της γνώσης.
-Τούτο το ανώτερο, το πιο χαρούμενο, το πιο ξέχειλο και ορμητικό Ναι στη ζωή αντιπροσωπεύει όχι μόνο την ανώτερη σκέψη αλλά και τη βαθύτερη, τη σκέψη που επιβεβαιώνεται και γεννιέται από την αλήθεια και την επιστήμη.
-Η γνώση, το να λες Ναι στην πραγματικότητα, είναι για τον δυνατό τόσο αναγκαία όσο είναι για τον αδύνατο, για εκείνον που εμπνέεται από την αδυναμία, η δειλία και η φυγή από την αδυναμία, η δειλία και η φυγή από την πραγματικότητα- δηλαδή το «ιδεώδες».
-Αυτοί δεν είναι ελεύθεροι να γνωρίσουν: οι παρακμιακοί χρειάζονται το ψέμα, το ψέμα είναι μια από τις συνθήκες της διατήρησής τους.
-…για να είναι ο ίδιος η αιώνια χαρά του γίγνεσθαι, πέρα από κάθε τρόμο και κάθε οίκτο-τούτη η χαρά που περικλείει ακόμη και τη χαρά της καταστροφής.
–Δεν είχε νόημα, δεν είχε ουσία, δεν είχε σκοπό: ήταν απλώς «κοινή γνώμη».
–Ο παράδεισός μου βρίσκεται «στη σκιά του σπαθιού μου»
…γνωμικό του Σταντάλ που μας συμβουλεύει να κάνουμε την είσοδό μας στην κοινωνία με μια μονομαχία.
–Ο πόνος δεν θεωρείται αντίρρηση στη ζωή:»Αν δεν έχεις πλέον ευτυχία να μου δώσεις, καλά λοιπόν! έχεις ακόμα τον πόνο σου».
–Το σώμα εμπνέεται, ας αφήσουμε την ψυχή έξ΄ απ΄ αυτό. – Θα μπορούσε κανείς να με δει συχνά να χορεύω, εκείνες τις μέρες μπορούσα να περπατώ στα βουνά εφτά ή οχτώ ώρες χωρίς ίχνος κόπωσης. Κοιμόμουν καλά γελούσα πολύ- η ρώμη μου και η υπομονή μου ήταν τέλεια!
-Πληρώνει κανείς ακριβά για την αθανασία: πρέπει να πεθάνει πολλές φορές ενώ βρίσκεται ακόμη στη ζωή.
-…η μνησικακία του μεγάλου:κάθετί μεγάλο-ένα έργο, μια πράξη- μόλις συντελεστεί στρέφεται αμέσως, ενααντίον του ανθρώπου που το έκανε. Κάνοντάς το αυτός έχει γίνει αδύναμος…
-...έχει σκεφτεί την πιο «αβυσσαλέα ιδέα«, δεν τη θεωρεί μολαταύτα αντίρρηση στην ύπαρξη, ούτε και την αιώνια επιστροφή της, αλλά μάλλον έναν ακόμη λόγο για να είναι ο ίδιος το αιώνιο Ναι σε όλα τα πράγματα...
-…το ανώτερο είδος όλων των υπαρχόντων όντων…
«Η ψυχή που έχει τη μακρύτερη σκάλα και μπορεί να κατέβει βαθύτερα, ή η πιο ευρύχωρη ψυχή που μπορεί να τρέξει, να χάσει το δρόμο της και να περιπλανηθεί μέσα στον εαυτό της, η πιο αναγκαία ψυχή που βυθίζεται χαρούμενα μέσα στο τυχαίο, η ψυχή που επειδή υπάρχει βουτάει μέσα στο γίγνεσθαι, η ψυχή που έχει, αλλά  θέλει να θέλει και να επιθυμεί, η ψυχή που φεύγει από τον εαυτό της και τον ξαναβρίσκει στους πλατύτερους κύκλους, η πιο σοφή ψυχή που την προτρέπει πιο γλυκά η τρέλα, η ψυχή που αγαπάει πιο πολύ τον εαυτό της, στην οποία όλα τα πράγματα έχουν το ρεύμα και το αντίρευμά τους και την άμπωτη και την παλίρροιά τους».
-Αλλά ζω απ΄ το ίδιο μου το φως, ρουφάω μέσα μου τις φλόγες που βγαίνουν από μένα. Δεν ξέρω την ευτυχία εκείνων που παίρνουν… Αυτή είναι η φτώχεια μου, το ότι το χέρι μου δεν σταματά ποτέ να δίνει, αυτή είναι η ζήλια μου, το ότι βλέπω μάτια που προσμένουν κι ολόφωτες νύχτες που απαντέχουν με πόθο.

by SearchingTheMeaningOfLife