Ολοκληρώθηκες

Ολοκληρώθηκες
Τι κι αν το γυάλινο γοβάκι δεν σου κάνει
Όσα βατράχια κι αν φίλησες στη Γη
Πρίγκιπα δεν άγγιξες μα αδέρφια γουρουνάκια
Και φίλους νάνους που σε νοιάζονται πολύ

Advertisement

Προς τα Νησιά της Σωτηρίας

Προς τα Νησιά της Σωτηρίας
Στον λαβύρινθο της μνήμης η Χαρά έχει χαθεί,
σέρνει πίσω της τη Θλίψη, την Φαντασία ακολουθεί.
Τον συρμό ψάχνουν της σκέψης. Μόνο μέρα λειτουργεί.
Όταν πέφτει το σκοτάδι, ονειρεύεται πολύ…
Γεγονότα και απόψεις σε βαγόνι τακτοποιεί.
Όταν κλαίει και η Χαρά μας, κάτι δεν πάει καλά.
”Με ποιόν φίλο θες να παίξεις κι όταν χάσεις τον γυρεύεις;”
Την ρωτά η Φαντασία και την κάνει να γελά
σε ένα σύννεφο ανεβαίνει, στη Ζωή ξαναγυρνά.

Δεν είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση να δεχτεί το τετελεσμένο του θανάτου, χωρίς να αφήσει μια θύρα ανοιχτή για κάποια ελπίδα. | Kubler Ross

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο της Kubler-Ross, E (1973) «On Death and Dying»

-Η ζωή δεν είναι το παν στον κόσμο. Η ποιότητα της ζωής, το γιατί ζείς τη ζωή σου.

-…τη ζωή αξίζει να τη ζει κανείς όσο καιρό μπορεί, ν΄ αξίζεις κάτι και να κάνεις κάτι που αξίζει.

-Φαίνεται, πως έκανε συμβιβασμό με τις ανάγκες της, που την έκαναν διαφορετική από τις αδελφές της, ώστε διατηρώντας την ταυτότητά της να είναι συγχρόνως το καλό κορίτσι, που ήθελε η μαμά, με το να γίνει μοναχή. Και μόνο λίγο μετά τα τριάντα της αρρώστησε. Και έγινε πιο απαιτητική, ώστε να γίνει όσο πάει πιο δύσκολη για να μείνει «καλό κορίτσι». 

«Για αυτό το αύριο που δεν θα έρθει ποτέ…»

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες», σαν «ανάγκες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό».

Επιστήμονα…

Επιστήμονα…
Είναι επιστήμη η συγκέντρωση γνώσης;
Με αλήθειες και ψέματα, όλα μαζί;
Χωρίς καμία δημιουργία;
Χωρίς ένα στόχο ζωής;
Και τώρα που λέγεσαι εσύ μορφωμένος,
Πτυχία κορνίζωσες να δοξαστείς,
Δεν έχεις ανάγκη από θρησκεία;
Της Φύσης στοιχεία πιο μέσα να βρεις;
Άνθρωπε στο άπειρο να συνδεθείς(religion);
Με κρίκους αδιάσπαστους να υποδεθείς;
Άκου τα πρόβατα πως βελάζουν…
Κανόνες και έθιμα τηρούν!
Ευλαβικά με ψαλμούς γιορτάζουν,
για να διδάξουν δεν έχουν το νου,
τα έντερά τους τυφλά τιμωρούν.

Τρείς Διαλέξεις του Δρ Μάνου Δανέζη, αστροφυσικού στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο του Δήμου Αλίμου

1η διάλεξη – συζήτηση του Δρ. Μάνου Δανέζη, Αστροφυσικού,

του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο του Δήμου Αλίμου

με θέμα: «Η μνήμη του παρελθόντος, Επιστήμη και Κοινωνία»

Τη Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017, ώρα 19:00 Στη Θεατρική Σκηνή Αλίμου «Κάρολος Κουν», Υψηλάντου και Θησείου – Άλιμος Συμμετοχή Δωρεάν.

«Λήθη» ~ Λορέντζος Μαβίλης

photo by DesPin

Λήθη

Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε
την πίκρια της ζωής. Όντας βυθίσει
ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να ΄ναι.

Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση·
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
σα στάξει γι΄αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε.

Η περιοχή του εγκεφάλου που κάνει τον άνθρωπο μοναδικό

Την περιοχή του εγκεφάλου που κάνει τον άνθρωπο τόσο μοναδικό εντόπισαν νευροεπιστήμονες του INSERM στη Γαλλία

Νευροεπιστήμονες ανακάλυψαν ότι η κατώτερη μετωπιαία έλικαχαρίζει στο ανθρώπινο μυαλό τις μοναδικές ικανότητές του, συμπεριλαμβανομένης της γλώσσας

Νευροεπιστήμονες εντόπισαν μια περιοχή του εγκεφάλου η οποία πιθανότατα χαρίζει στο ανθρώπινο μυαλό τις μοναδικές ικανότητές του, συμπεριλαμβανομένης εκείνης της γλώσσας. Η συγκεκριμένη περιοχή αποδείχθηκε ότι «ανάβει» μόνο σε εγκεφάλους ανθρώπων και όχι πιθήκων, όταν τους παρουσιάστηκαν διαφορετικοί τύποι πληροφοριών που αφορούσαν αφηρημένες έννοιες.

Μπρος Στροβιλίσου

photo by DesPin

Μπρος Στροβιλίσου
Αυτά που ήρθαν κι αυτά που θα ‘ρθουν,
νερά του ίδιου ποταμού, ρέουν στο νου
κελαριστά, τα μυστικά τους τραγουδούν,
βρεγμένοι παρόν σε πεπρωμένο στροβιλισμού.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Χωρίς τα σύννεφα η λίμνη ξεραμένη,
στον Ήλιο υποφέρουν τα σωθικά,
η Γή κινείται και περιμένει,
την υγρασία που λαδώνει την καρδιά.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αναμένοντας Αποκάθεξη

Αναμένοντας Αποκάθεξη

Αυτό που εμένα σώζει, στον πόνο στη χαρά…ελπίδα
Του ονείρου η ρανίδα θα βγάλει λέω φτερά
Το άγνωστο θα διασχίσει, του ουρανού στολίδι, γιατρειά

Κι όταν ο πόνος λιώνει, το όνειρο τελειώνει
Ελπίδα μου μοιραία θα είσαι η τελευταία
Ελάχιστη φωτός παρηγοριά, σ΄ απόμακρη του σκότους αγκαλιά