Οι 4 βασικοί τύποι ναρκισσιστών και πώς να διακρίνουμε τα χαρακτηριστικά τους

Ο τυπικός μεγαλοπρεπής ναρκισσιστής, που απεικονίζεται περισσότερο σε ταινίες, μπορεί να επισκιάζει έναν λιγότερο γνωστό, αλλά εξίσου δύσκολο τύπο προσωπικότητας: τον ευάλωτο ναρκισσιστή.

Σύμφωνα με το Google Trends, η χρήση του όρου «ναρκισσιστής» έχει αυξηθεί κατά πολύ τα τελευταία 10 χρόνια. Συχνά χρησιμοποιείται ως περιστασιακή προσβολή. Σε κανέναν δεν αρέσει να είναι γνωστός ως ναρκισσιστής ή να τον κατηγορούν για ναρκισσιστική συμπεριφορά – παρόλο που, για έναν ψυχολόγο, οι ναρκισσιστικές ανάγκες είναι τόσο φυσιολογικές όσο και καθολικές.

Όλοι έχουν ανάγκη να επαινούνται από τους γονείς ή τους φροντιστές τους κατά την παιδική ηλικία και αργότερα στη ζωή τους να εκτιμώνται από τους φίλους και τους σημαντικούς άλλους. Αυτός ο συγκεκριμένος τύπος εκτίμησης – γνωστός ως επικύρωση – είναι απαραίτητος για την ανάπτυξη υγιούς αυτοεκτίμησης.

Το 1914, ο Σίγκμουντ Φρόιντ υποστήριξε ότι όλα τα βρέφη περνούν από ένα στάδιο «πρωτογενούς ναρκισσισμού», ένα πρωτόγονο εγωκεντρικό πλαίσιο του νου, στο οποίο δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι οι άλλοι άνθρωποι είναι εντελώς ξεχωριστά όντα. Αυτό το στάδιο, είπε ο Φρόιντ, συνιστά απλώς μια στάση στο δρόμο προς μια φυσιολογική, υγιή ενηλικίωση.

Έτσι, ο Φρόιντ πίστευε ότι οι ναρκισσιστικές ενήλικες προσωπικότητες οφείλονται σε μια υπερβολή του υγιούς ναρκισσισμού. Μια από τις διαδόχους του Φρόιντ, η Κάρεν Χόρνεϊ, πίστευε ότι αυτές οι ναρκισσιστικές προσωπικότητες θα μπορούσαν να προκληθούν από ένα συγκεκριμένο στυλ ανατροφής: αν οι γονείς υπερεκτιμούσαν ή υποτιμούσαν υπερβολικά τα παιδιά τους, είπε, τότε αυτά θα μεγάλωναν διαρκώς λαχταρώντας αφύσικες ποσότητες επαίνου ή επικύρωσης.

6 συνήθειες που θα κάνουν τους άλλους να σε θαυμάζουν και να σε σέβονται. Πόσες από αυτές έχεις;

Εάν έχεις ισχυρή προσωπικότητα, είσαι αφοσιωμένος σε αυτό που κάνεις και γεμάτος ενέργεια, οι άνθρωποι γύρω σου θα το παρατηρήσουν. Και είναι πιθανό να τους επηρεάσεις θετικά, αλλά και να τους κάνεις να σε σέβονται. Ποια είναι όμως τα στοιχεία που θα κάνουν τη διαφορά; Εδώ είναι 6 συνήθειες που θα κάνουν τους άλλους να σε θαυμάζουν και να σε σέβονται. Πόσες από αυτές έχεις;

1 | Κρατάς τον λόγο σου. Εάν κάνετε μια συμφωνία, να την τηρείτε. Αν υποσχεθείς να βοηθήσεις έναν φίλο, να κάνεις αυτό που είπες. Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος, αλλά είναι σημαντικό να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς για να είσαι συνεπής. Αυτό μετράει, και οι άλλοι άνθρωποι σίγουρα το εκτιμούν!

2 | Βοηθάς τους άλλους, αλλά δεν γίνεσαι… χαλί. Ένα άλλο πράγμα χαρακτηρίζει τους αληθινά ισχυρούς ανθρώπους είναι ότι γνωρίζουν τη διαφορά ανάμεσα στο να βοηθούν και να… γίνονται χαλάκι. Είναι εκεί για τους άλλους όποτε είναι δυνατόν, αλλά ποτέ δεν αφήνουν τους ανθρώπους να τους πατούν ή να τους εκμεταλλεύονται. Απλώς κάνουν ό,τι μπορούν και προσφέρουν ένα χέρι βοήθειας όταν είναι δυνατόν. Οι γύρω σας, παρατηρούν ότι είστε χρήσιμοι αλλά όχι αφελείς και το σέβονται.

Η κακία «διδάσκεται» στην παιδική ηλικία από τους ίδιους τους γονείς

Έχουμε ακούσει πολλές φορές τη φράση «κακό παιδί», «κακός άνθρωπος» ή ακόμα και «ανθρωπόμορφο τέρας» για ανθρώπους που προβαίνουν σε απεχθείς πράξεις.

Αυτό που εμείς σήμερα ονομάζουμε «κακία» είναι συνήθως αποτέλεσμα διδαχών και εμπειριών που προέρχονται από την βρεφική και την παιδική ηλικία. Όχι ότι αυτό δικαιολογεί τις πράξεις τους αλλά, σύμφωνα με την Ελβετίδα ψυχολόγο Άλις Μίλερ «τα παιδιά που έχουν υποστεί βία από τους γονείς ή τους δασκάλους τους στη βρεφική ή παιδική τους ηλικία κάποια στιγμή θα στρέψουν τη βία αυτή εναντίον της κοινωνίας».

Η Άλις Κούπερ, στο βιβλίο της «Δρόμοι της ζωής. Έξι ιστορίες» δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη βία που ασκείται στα παιδιά και στο πώς αυτή ανακυκλώνεται έπειτα στην κοινωνία. Αντίστοιχα και στο βιβλίο «Το ξύπνημα της Εύας» εξετάζονται τα αίτια και οι συνέπειες των παιδικών τραυμάτων.

Μπουκάι: «Εξαρτημένος είναι αυτός που ζει σαν να είναι κρεμασμένος στον αέρα, χωρίς να στηρίζεται πουθενά..»

Εξαρτημένος είναι αυτός που κρέμεται από κάποιον άλλο, που ζει σαν να είναι κρεμασμένος στον αέρα, χωρίς να στηρίζεται πουθενά, σαν να είναι ένα στολίδι για εκείνον που το φοράει.

Είναι εκείνος που έχει πάρει τον κατήφορο, μονίμως ατελής, αιωνίως χωρίς λύση.

Ήταν κάποιος μια φορά, που υπέφερε από έναν παράλογο φόβο: φοβόταν μήπως χαθεί μέσα στους άλλους.

Όλα άρχι­σαν μια νύχτα σ’ ένα χορό μεταμφιεσμένων, όταν ήταν πολύ νέος.

Κάποιος έβγαλε μια φωτογραφία όπου φαίνονταν στη σειρά όλοι οι προσκεκλημένοι.

Όμως, όταν ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είδε τη φωτογραφία, δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει τον εαυτό τον. Είχε ντυθεί πειρατής, μ’ έναν επίδεσμο στο μάτι και μαντίλι στο κεφάλι, όμως, κι άλλοι πολλοί είχαν μεταμφιεστεί με τον ίδιο τρόπο.

Η κατάθλιψη δεν είναι τίποτε άλλο από την τιμωρία του εαυτού σου

Όποτε σας ρωτώ στο Ιnstagram για τα θέματα που θα θέλατε να αναπτύξω στο blog μου, οι περισσότεροι μου ζητάτε να μιλήσω σχετικά με την κατάθλιψη. Με θλίβει που διαβάζω ότι η κατάθλιψη παρουσιάζει 80% αύξηση στην Ελλάδα τα τελευταία δυο χρόνια, με τις γυναίκες να υπερτερούν σε σχέση με τους άντρες.

Ξέρω, είναι Χριστούγεννα και οι περισσότεροι είστε σε μια διαφορετική διάθεση από το να διαβάζετε για την κατάθλιψη. Κι όμως, κάτι συμβαίνει τα Χριστούγεννα και οι ημέρες των γιορτών μπορεί να ενισχύσουν τα αρνητικά συναισθήματα, όπως το άγχος και η μελαγχολία.

Πίσω από την υπερπροστασία γονιών & κηδεμόνων

photo by DesPin

Γονείς, παππούδες και γιαγιάδες ασχολούνται πρωί, μεσημέρι, βράδυ, με τα παιδιά και εγγόνια τους.

Τρέχουν από πίσω τους με το φαγητό στο χέρι, ζητώντας να προφτάσουν κάθε τους ανάγκη, κάθε επιθυμία κάθε πληγή, πριν ακόμα αυτά χτυπήσουν.

Θέλουν να ελέγχουν ασφυκτικά, εάν είναι δυνατόν, κάθε σκέψη, κάθε λόγο, και πράξη του παιδιού τους. Βιώνουν δραματικά, και ως δικαίωμα και «ιερό» τους καθήκον, που απορρέει απ’ τον κηδεμονικό τους ρόλο, να προλαβαίνουν κάθε ολίσθημα, κάθε λάθος, στραβοτιμονιά, κάθε πληγή η απροσεξία του παιδιού.

Ανησυχούν θανάσιμα και με το παραμικρό.

Οι άνθρωποι φθονούν ό,τι δεν τολμούν να φτάσουν

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα μέρος που ουδέποτε θα αποκαλυφθεί, υπήρχε ένας καθ’ όλα ευσεβής άντρας. Τιμούσε τις ώρες κοινής ησυχίας και τις μέρες νηστείας. Έβγαζε πάντα το καπέλο του για να χαιρετήσει τους επισήμους κι ύστερα το ξαναφορούσε προκειμένου να προφυλάξει το κρανίο του από τον επικίνδυνο ήλιο.

Κυρίως μετρούσε επιμελώς τα βήματά του καθώς λάτρευε να τα συγχρονίζει απόλυτα με αυτά των υπολοίπων. «Ούτε μπροστά μα ούτε πίσω. Μονάχα μαζί», τον άκουγαν συχνά πυκνά να μουρμουρίζει.

Εάν στα αλήθεια σε αφορά η ιστορία του, επίτρεψέ μου να σου πω ότι η σκούφια του κρατούσε από μακρινούς τόπους και πως από παιδί ακόμα συνήθιζαν να τον αποκαλούν «ο ξένος». Το φορτίο φάνταζε βαρύ για τους μικρούς του ώμους κι έτσι εκείνος σε κάθε αστέρι που έπεφτε ευχόταν να ταχτεί κάποτε στην πλευρά των ισχυρών.

Και τώρα μην ταυτίσεις τη λέξη «ισχυρός» με τ’ αμύθητα πλούτη και την αλόγιστη εξουσία. Για τον φίλο μας ισχυροί λογαριάζονταν οι άνθρωποι του μέσου όρου, οι όμοιοι με τόσους μέσα στο πλήθος, οι δουλευταράδες που σέβονταν την ισχύουσα τάξη, τη βέρα στο δεξί και τα χασμουρητά στο κρεβάτι.

Ο ήρωας της ιστορίας μας μεγάλωσε και σταδιακά ενσωματώθηκε στην κοινωνία. Δούλεψε, μάλιστα, σκληρά και κατάφερε σύντομα ν’ ανοίξει στη γειτονιά το δικό του μανάβικο. Καθώς υπήρξε μάστορας στην εξυπηρέτηση πελατών, προσέλκυσε αρκετούς στην επιχείρησή του. Όχι μόνο τα έβγαζε πέρα αξιοπρεπώς μα άφηνε και κάποιες δεκάρες στην άκρη.

Αναρωτιέσαι αν τελικά ακολούθησε το όνειρό του και πολλά δεν έχω να σου απαντήσω πάνω σε αυτό. Στην έκθεση, πάντως, με θέμα «τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω» εκείνος είχε απαντήσει «κοινωνικά αποδεκτός». Αν, λοιπόν, υποθέσουμε πως η παραπάνω υπήρξε η τρανότερη λαχτάρα του, τότε μπορούμε να παραδεχτούμε πως μια χαρά την έφερε εις πέρας την αποστολή του.

Από το μανάβικό του περνούσε πλήθος κόσμου κι ο Ευταξίας -το όνομα του φίλου μας- τους υποδεχόταν με πλατύ χαμόγελο κι απαράμιλλο επαγγελματισμό. Μεταξύ μας, του κάθονταν λιγάκι στο στομάχι οι ονειροπόλοι, με τα μεγάλα σχέδια και τον μηδαμινό κυνισμό.

Σιωπηλά αγανακτούσε, όμως, με τους επαναστάτες, που έκαναν λόγο για εργασιακά δικαιώματα κι απεργίες. Τι τον σκότιζαν… Αυτός πια ήταν ιδιοκτήτης μανάβικου, τουτέστιν δυνατός εργοδότης που απεχθανόταν τους ταραξίες.

Ένα μεσημέρι, στην επιχείρηση του φίλου μας φάνηκε μια οικεία φιγούρα. Ο Ευταξίας τον κοίταξε καλά καλά ώσπου αναγνώρισε στο πρόσωπό του τον παλιό φωστήρα της τάξης, με τις ευφυείς απαντήσεις και τη σπάνια επιμέλεια. Οι δυο συμμαθητές χαιρετήθηκαν θερμά.

Πώς ένας όμορφος χώρος μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου

Έχω αποκτήσει τη φήμη ανθρώπου που ενθαρρύνει τους άλλους να συμμαζέψουν το δωμάτιό τους. Ίσως να οφείλεται στο ότι βλέπω πολύ σοβαρά αυτήν την τετριμμένη συμβουλή και στο ότι ξέρω ότι είναι πολύ πιο δύσκολη αποστολή απ’ ό,τι φαίνεται. Παρεμπιπτόντως, εδώ και τρία χρόνια περίπου προσπαθώ χωρίς μεγάλη επιτυχία να συμμαζέψω το δικό μου δωμάτιο – δηλαδή το γραφείο του σπιτιού μου (το οποίο σε γενικές γραμμές διατηρώ σε σχετικά άψογη κατάσταση).

Η ζωή μου βυθίστηκε σε τέτοιο χάος το εν λόγω χρονικό διάστημα εξαιτίας των πολλαπλών αλλαγών που βίωσα –πολιτικές διενέξεις, στροφή στην καριέρα μου, ατέλειωτα ταξίδια, βουνά αλληλογραφίας, διαδοχικές ασθένειες– ώστε απλούστατα πελάγωσα. Η αποδιοργάνωση οξύνθηκε εξαιτίας του γεγονότος ότι με τη γυναίκα μου είχαμε μόλις ολοκληρώσει την ανακαίνιση μεγάλου μέρους του σπιτιού μας, και ό,τι δεν έβρισκε τη σωστή του θέση κατέληγε στο γραφείο μου.

Κυκλοφορεί ένα μιμίδιο στο διαδίκτυο που με κατηγορεί για υποκρισία εξαιτίας ενός καρέ απομονωμένου από κάποιο βίντεο που γύρισα στο γραφείο μου, όπου στο βάθος διακρίνεται αρκετή ακαταστασία (όχι ότι κι εγώ ο ίδιος δείχνω σε πολύ καλύτερη κατάσταση). Ποιος νομίζω ότι είμαι και κάθομαι και λέω στους άλλους να συμμαζέψουν τον χώρο τους πριν επιχειρήσουν να βάλουν σε τάξη τον υπόλοιπο κόσμο, τη στιγμή που καταπώς φαίνεται αδυνατώ να το κάνω εγώ ο ίδιος; Η συγκεκριμένη ένσταση έχει ιδιαίτερη επικαιρότητα και νόημα, καθώς επί του παρόντος δεν έχω βάλει σε τάξη τη ζωή μου και το δίχως άλλο αυτό καθρεφτίζεται στην κατάσταση που επικρατεί στο γραφείο μου.

Λόγω των ταξιδιών μου, κάθε μέρα συσσωρεύονταν όλο και περισσότερα και όλα συγκεντρώνονταν γύρω μου. Επικαλέστηκα εξαιρετικές περιστάσεις και κατάφερα να βάλω μια τάξη σε πολλά άλλα πράγματα την εποχή που το γραφείο μου εξόκειλλε, μολαταύτα και πάλι έχω την ηθική υποχρέωση να μπω εκεί μέσα και να διορθώσω την κατάσταση. Και το θέμα είναι ότι δεν θέλω απλώς να μαζέψω τις ακαταστασίες. Θέλω επίσης να το ομορφύνω: να ομορφύνω τον χώρο μου, το σπίτι μου και κατόπιν, ίσως, με όποιον τρόπο μπορέσω, την κοινότητα. Ένας Θεός ξέρει πόσο το χρειάζεται.

Δεν είναι καθόλου εύκολο να φτιάξεις κάτι όμορφο, αλλά αξίζει πραγματικά τον κόπο. Αν μάθεις να κάνεις κάτι στη ζωή σου πραγματικά όμορφο –έστω και ένα πράγμα–, τότε έχεις εδραιώσει μια σχέση με το κάλλος. Από εκεί μπορείς να αρχίσεις να επεκτείνεις αυτήν τη σχέση και σε άλλα στοιχεία της ζωής σου και του κόσμου. Κι αυτό αποτελεί πρόσκληση για μέθεξη με το θείο. Πρόκειται για επανασύνδεση με την αθανασία της παιδικής ηλικίας και με τη γνήσια ομορφιά και το μεγαλείο του Είναι που δεν βλέπεις πια. Κι αυτό απαιτεί τόλμη.

Όποιος καταπιάνεται με τις εικαστικές τέχνες (και τη λογοτεχνία και τις ανθρωπιστικές σπουδές), το κάνει για να εξοικειωθεί με τη συλλογική σοφία του πολιτισμού μας. Είναι πολύ καλή ιδέα –πραγματική αναγκαιότητα, θα λέγαμε–, γιατί η ανθρωπότητα προσπαθεί εδώ και αιώνες να δώσει απάντηση στο ερώτημα πώς πρέπει να ζούμε. Το απότοκο αυτής της αναζήτησης είναι παράξενο αλλά και ασύλληπτα πλούσιο, επομένως γιατί να μην το χρησιμοποιήσεις ως οδηγό; Η οπτική σου θα διευρυνθεί και τα σχέδιά σου θα γίνουν εκτενέστερα. Θα λάβεις υπ’ όψιν τους άλλους ευφυέστερα και πληρέστερα.

Θα φροντίσεις τον εαυτό σου πιο αποτελεσματικά. Θα αποκτήσεις βαθύτερη κατανόηση του παρόντος, καθώς είναι ριζωμένο στο παρελθόν, και θα εξαγάγεις συμπεράσματα πολύ πιο προσεκτικά. Επίσης θα αρχίσεις να αντιμετωπίζεις το μέλλον σαν μια περισσότερο απτή πραγματικότητα (καθώς θα έχεις αναπτύξει ακριβέστερη αίσθηση του χρόνου) και θα είναι λιγότερο πιθανό να το θυσιάσεις στον βωμό παρορμητικών απολαύσεων.

Θα αναπτύξεις εμβρίθεια, σοβαρότητα και πραγματική σύνεση. Θα εκφράζεσαι με μεγαλύτερη ακρίβεια και οι άλλοι θα τείνουν να σε ακούν και να συνεργάζονται μαζί σου με παραγωγικό τρόπο, ενώ το ίδιο θα κάνεις κι εσύ απέναντί τους. Θα γίνεις περισσότερο ο εαυτός σου και λιγότερο ένα ανιαρό και άμοιρο θύμα των κοινωνικών πιέσεων, της μόδας, των τάσεων του συρμού και της ιδεολογίας.

Αγόρασε ένα έργο τέχνης. Βρες κάποιο που σου μιλάει και απόκτησέ το. Αν είναι γνήσιο καλλιτεχνικό δημιούργημα, θα εισβάλει στη ζωή σου και θα την αλλάξει. Ένα αληθινό έργο τέχνης συνιστά παράθυρο στο υπερβατικό, κι αυτό είναι κάτι που χρειάζεσαι στη ζωή σου, επειδή εσύ ο ίδιος είσαι ένα πεπερασμένο και περιορισμένο ον, περιχαρακωμένο στην άγνοιά του.

Αν δεν μπορέσεις να συνδεθείς με το υπερβατικό, δεν θα βρεις τη δύναμη να υπερισχύσεις όταν οι προκλήσεις της ζωής αποδειχθούν τρομακτικές. Χρειάζεται να εδραιώσεις έναν σύνδεσμο με κάτι που είναι πέρα από σένα, σαν άνθρωπος ριγμένος στη θάλασσα που παλεύει με τα κύματα και χρειάζεται επειγόντως σωσίβιο, και ένας τρόπος για να το πετύχεις αυτό είναι να προσκαλέσεις το κάλλος στη ζωή σου.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι ανάγκη να κατανοήσουμε τον ρόλο της τέχνης και να πάψουμε να την έχουμε στο μυαλό μας σαν μια προαιρετική επιλογή, σαν πολυτέλεια ή, ακόμη χειρότερα, σαν ακκισμό. Η τέχνη είναι το υπόβαθρο του ίδιου του πολιτισμού. Είναι το θεμέλιο της διεργασίας με την οποία πετυχαίνουμε την ψυχολογική ενότητα του εαυτού μας και εδραιώνουμε παραγωγική ειρήνη με τους άλλους.

Όπως λένε, «ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος» (Κατά Ματθαίον 4:4). Πολύ σωστά. Δεν ζούμε μονάχα με ψωμί, ζούμε με λογοτεχνία, ζούμε με τέχνη. Δεν είναι δυνατό να ζήσουμε χωρίς κάποια σύνδεση με το θείο στοιχείο –και το κάλλος είναι αυτό ακριβώς–, γιατί χωρίς αυτό η ζωή είναι αβάσταχτα σύντομη, θλιβερή και τραγική.

Και πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, σε επιφυλακή και σε ετοιμότητα, ώστε να μπορέσουμε να επιβιώσουμε καταπώς πρέπει και να προσανατολιστούμε στον κόσμο καταπώς πρέπει, χωρίς να καταστρέφουμε διάφορα πράγματα, μεταξύ των οποίων και τον εαυτό μας – και η ομορφιά μπορεί να μας βοηθήσει να εκτιμήσουμε το θαύμα του Είναι και να μας δώσει το κίνητρο να αναζητήσουμε την ευγνωμοσύνη εκεί που σε διαφορετική περίπτωση μπορεί να τείναμε προς την ολέθρια μνησικακία.

Απόσπασμα από το διεθνές bestseller του Jordan B. Peterson “Πέρα από την τάξη” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Key Books.

πηγή: https://enallaktikidrasi.com/

Άννα Κανδαράκη: «Εκτίμησε εκείνον που φεύγει οριστικά. Εκείνον που δεν θυσιάζεται»

Pilio Greece 2021[photo by StTsik]

«Έχω χάσει τις μέρες.. τι μέρα έχουμε;» Tον βλέπω από την άλλη πλευρά της οθόνης, ξυρισμένο αλλά και όχι, ντυμένο με ρούχα δουλειάς αλλά και όχι, κουρασμένο αλλά και όχι.

«Δουλεύω μέσω υπολογιστή αλλά και δεν δουλεύω.. κάθομαι αλλά και δεν κάθομαι. Δεν έχω όρεξη να δουλέψω και όταν δε δουλεύω νιώθω ενοχές. Που θα πάει όλο αυτό;»
Αυτή την ερώτηση την ακούω ξανά και ξανά: «Που θα πάει όλο αυτό;»

Η σωστή γυναίκα θα σας κάνει καλύτερους με αυτούς τους 10 τρόπους

Η κατεύθυνση της ζωής σας έχει να κάνει πολύ με το άτομο με το οποίο επιλέγετε να την περάσετε μαζί. Όμως, ένας από τους λόγους για τους οποίους τόσοι πολλοί άντρες αντιστέκονται στη δέσμευση, είναι επειδή φοβούνται μήπως χάσουν ένα κομμάτι του εαυτού τους.

Και ζητάνε να συνεχίσουν να είναι «κυνηγοί» της ζωής. Με την ανεξαρτησία που έρχεται μαζί με την ανύπαντρη ζωή. Με την ελευθερία να κάνουν ό,τι θέλουν ή να ξοδεύουν τα χρήματά τους σε ό,τι θέλουν ή να κοιμούνται με όποια θέλουν.

Δεν ξέρουν όμως ότι η σωστή γυναίκα, μια καλή γυναίκα, θα βελτιώσει τη ζωή τους. Εδώ είναι μερικοί τρόποι που συμβαίνει: