Θα είμαστε φίλοι;

Θα είμαστε φίλοι; 

Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω.
Κάποτε ήμουν ο τάφος για ένα κουνελάκι, ένα καλάθι του μπάσκετ
στο γκαράζ, ένα λαχανί μπάλωμα, θάμνοι και δέντρα πασχαλιάς
που τα σκαρφάλωναν μυρμήγκια.
Ήμουν βραχόσκαλες και μια τεράστια στέρνα,
φωτιές από ξερόχορτα,
ήμουν νεροπόλεμος και πινγκ-πόνγκ στο υπόγειο.
Ήμουν μικρούλης, άσπρος φράχτης, ένα κρεβάτι και μια σιφονιέρα σφένδαμο 
που μοιραζόμουνα μ’ αδέρφια, μια σκυλίτσα που την λέγαν Σάντυ και χόρευε. 
Φίλους ήταν εύκολο να βρεις.
Σκαρφαλώναμε δέντρα, χτίζαμε χορτοκάλυβα, κυνηγούσαμε φίδια- και ονειρευόμαστε πολύ.
         Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από χρόνια παιδικά.

Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω.
Κάποτε ήμουν εύκολος να με προβλέψεις. Ήμουνα μορφωμένος, εκπαιδευμένος, μ’ αγαπούσαν- όχι όπως ήμουνα, μα όπως έδειχνα να είμαι. Ο ρόλος μου ήταν ο ασφαλής μου τρόπος για να κρύβομαι. Δεν είχα λόγο ν’ αλλάξω!
Με παραδεχόντουσαν. Τους ευχαριστούσα.
Τότε άξαφνα σχεδόν άλλαξα.
Τώρα είμαι λιγότερο σίγουρος , πιότερο ο εαυτός μου.
Ο ρόλος μου σχεδόν εξαφανίστηκε.
Οι ρίζες μου δεν είν’ στην εκκλησιά μου, τη δουλειά μου, την πόλη μου’
ούτε καν στον κόσμο μου
Είναι μέσα μου.
Φίλους δεν είναι εύκολο να βρεις- και ονειρεύομαι πολύ.
       Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ρόλους.

Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω.
Είμαι πιο μόνος από πριν. Κομμάτι ζώον, μα όχι προστατευόμενο από ένστικτα ούτε περιορισμένο από την όρασή του και μόνο.
Είμαι και κομμάτι πνεύμα, όμως σπάνια ελεύθερο,
περιορισμένο από τη γεύση, την αφή, το χρόνο-
με μια λαχτάρα για τη ζωή ολάκαιρη.
Δεν υπάρχει ασφάλεια. Η ασφάλεια είναι επανάληψη και φόβος, 
η αναβολή της ζωής. Η ασφάλεια είναι προσδοκίες και δεσμεύσεις και πρώιμος θάνατος.
Με την αβεβαιότητά μου ζω. Υπάρχουνε μπροστά  βουνά να σκαρφαλώσω, σύγνεφα να καβαλήσω, αστέρια να εξερευνήσω
και φίλοι για να βρω.
Υπάρχω μόνο εγώ – και ονειρεύομαι πολύ.
        Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ασφάλεια.

Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω. 
Δεν ψάχνω μέσα στην ανάγκη, στο κενό, 
μα σ’έναν πόθο που όλο μεγαλώνει.
Το κενό ψάχνει για οποιαδήποτε φωνή για να γεμίσει, 
για οποιαδήποτε μορφή να διώξει το σκοτάδι. Το κενό μας φέρνει πλήθη και σκιες
που αναπληρώνονται εύκολα. Η ολοκλήρωση μας φέρνει έναν φίλο, μοναδικό,
α-ναν-τι-κα-τά-στα-το. Δεν είμαι τόσο άδειος όσο πριν.
Έχω τη θάλασσα, τον άνεμο, τη μουσική και τα βιβλία,
τη δύναμη και τις χαρές του μέσα, και τη νύχτα.
Δεν είναι ανάγκη η φιλία πια, αλλά πανηγύρι.
Δεν είναι ιεροτελεστία, αλλά πραγματικότητα.
Δεν είναι απαίτηση, αλλά προτίμηση.
Η φιλία είναι εσύ κι εγώ- και ονειρεύομαι πολύ.
        Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ανάγκη.

Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω. 
Ποιος είσαι; Θέλω να το μάθω.
Δεν είπαμε τα κάλαντα μαζί, δεν πήγαμε στο ίδιο σχολείο.
Δεν είμαστε από την ίδια πόλη, τον ίδιο θεό ούτε καν τον ίδιο κόσμο.
Δεν υπάρχει ρόλος να παίξουμε,
ασφάλεια να προσφέρουμε,
δέσμευση να κάνουμε.
Δεν περιμένω απάντηση καμία
έξω από την παρουσία σου
τα μάτια σου,
εσένα.
Η φιλία είναι λεύτερη 
κυλάει
είναι σπάνια.
Δεν θέλει ερεθισμούς, 
είναι ερεθισμός η ίδια.
Εμπιστεύεται, καταλαβαίνει,
αναπτύσσεται, εξερευνά,
χαμογελάει και κλαίει.
Δεν κρεμιέται, ούτε εξουθενώνει,
δεν περιμένει, ούτε απαιτεί.
Είναι -κι αυτό είναι αρκετό-
και ονειρεύεται πολύ
Θα είμαστε φίλοι; 

( Το ποίημα αυτό το βρήκα στο βιβλίο «Συντροφικότητα κι αυτονομία, εκδ. Θυμάρι, του Γ. Πιντέρη)

Πηγή:http://princess-airis.blogspot.gr