Ιστοριούλα για βαθύ στοχασμό – Το αυγό
Ήσουν στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι, όταν σκοτώθηκες.
Αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Τίποτα το ιδιαίτερα ξεχωριστό, αλλά θανατηφόρο παρά ταύτα. Άφησες πίσω μια γυναίκα και δύο παιδιά. Ο θάνατός σου ήταν ανώδυνος και ακαριαίος. Οι διασώστες στο ασθενοφόρο έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να σε επαναφέρουν, αλλά μάταια. Έτσι κι αλλιώς, το σώμα σου ήταν τόσο στραπατσαρισμένο που καλύτερα που κατέληξαν έτσι τα πράγματα, πίστεψέ με.
Και τότε, με είδες μπροστά σου.
«Τι… τι έγινε;» Με ρώτησες. «Πού βρίσκομαι;»
«Έχεις πεθάνει», απάντησα, δεν είχε νόημα να μασάμε τα λόγια μας.
«Ήταν… ένα φορτηγό… ερχόταν με το πλάι…»
«Ναι, ναι, έτσι ακριβώς», σου είπα εγώ.
«Και… δηλαδή… πέθανα;»
«Ναι καλέ μου. Αλλά μην το παίρνεις κατάκαρδα. Όλοι πεθαίνουν»
Κοίταξες τριγύρω. Υπήρχε… το τίποτα. Μόνο εσύ κι εγώ.
«Και τώρα, τι είναι αυτό το μέρος; Πού βρισκόμαστε;» ρώτησες. «Εδώ είναι το “μετά θάνατον”;» Συνεχίστε την ανάγνωση