Σαν έγκλειστη, ριγμένη σε βαθύ, αδειανό πηγάδι, δεν ξέρω πια πού βρίσκομαι και τι με περιμένει. Το μόνο που γνωρίζω είναι η πεισματώδης κι ανελέητη πάλη μου με τον Σατανά -κυρίαρχο κάθε δυνάμεως της Ύλης- απ’ όπου είναι γραμμένο πως θα νικήσω εγώ. Και τότε, Ύλη και Πνεύμα θα σμίξουνε σε μια περίλαμπρη αρμονία κι η βασιλεία της Κοσμικής Βούλησης θ’ αρχίσει. | Αντoν Τσέχωφ

[…] Κάθε εκατό χρόνια τα χείλη ανοίγω να μιλήσω κι η πένθιμη φωνή μου αντηχεί στην ερημιά, χωρίς κανείς να την ακούει… Ούτε κι εσείς, αντιφεγγίσματα χλομά, μπορείτε να μ’ αφουγκραστείτε. Ο λασπωμένος βάλτος σάς γεννά πριν απ’ το χάραμα κι εσείς περιπλανιέστε, ωσότου έρθει φως δίχως λογισμούς, δίχως βούληση και δίχως παλμό ζωής. Γιατί ο Σατανάς, πατέρας της Αιώνιας Ύλης, φοβάται μήπως εντός σας γεννηθεί κάποια μορφή ζωής, γι’ αυτό μέσα σας εναλλάσσει αδιάκοπα κάθε σας μόριο, όπως και κάθε μόριο στην πέτρα και στο ύδωρ, για να σας μεταμορφώνει ακατάπαυστα. Στο Σύμπαν ολάκερο, μόνο το πνεύμα παραμένει σταθερό και αναλλοίωτο. (Παύση) Σαν έγκλειστη, ριγμένη σε βαθύ, αδειανό πηγάδι, δεν ξέρω πια πού βρίσκομαι και τι με περιμένει. Το μόνο που γνωρίζω είναι η πεισματώδης κι ανελέητη πάλη μου με τον Σατανά -κυρίαρχο κάθε δυνάμεως της Ύλης- απ’ όπου είναι γραμμένο πως θα νικήσω εγώ. Και τότε, Ύλη και Πνεύμα θα σμίξουνε σε μια περίλαμπρη αρμονία κι η βασιλεία της Κοσμικής Βούλησης θ’ αρχίσει. Όμως, αυτό θα επισυμβεί αγάλι αγάλι, με την παρέλευση μυριάδων χρόνων, όταν πια η Σελήνη, ο λαμπρός Σείριος και τούτη η Γη θα έχουν γίνει σκόνη. Και έως τότε, φρίκη… φρίκη… (Παύση. Στο βάθος της λίμνης ανάβουν δύο φωτεινά σημεία.) Και τώρα, να! ο παντοδύναμος εχθρός μου, ο Σατανάς, σιμώνει. Βλέπω τα πορφυρά, τρομαχτικά του μάτια…[…]

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αντoν Τσέχωφ «Ο Γλάρος»

by SearchingTheMeaningOfLife

Πίσω από την κατάθλιψη…

Δεν ξέρεις αν είσαι εσύ που ζεις την ζωή σου, ή κάποια άλλη.

Περνάει η ζωή μπροστά απ’ τα μάτια σου και χάνεται.

Κι εσύ πιάνεις τον εαυτό σου ν’ αναρωτιέται: «Άραγε ζω…; Έζησα ποτέ;…».

Μοιάζεις πάντα καλόβολη και συγκαταβαίνεις παθητικά και πρόθυμα στα αιτήματα των άλλων: του άντρα, των παιδιών σου, των συναδέλφων, του διευθυντή, των φιλενάδων σου.

Έχεις μόνιμα την αίσθηση πως όλοι έχουν πάντα περισσότερο δίκιο από σένα.

Κι αν δεν έχουν, δεν πειράζει…

Αυτοί, ούτως η άλλως, δικαιούνται να παίρνουν, κι εσύ υποχρεούσαι να δίνεις.

Ο κόσμος, λες, πιστεύει για σένα πως είσαι ψυχοπονιάρα, ήπιος κι ανέξοδος άνθρωπος με περίσσεια υπομονή και καλοσύνη.

Πάμπολλες φορές, ακόμα κι εσύ η ίδια έχεις ξεγελαστεί από την εικόνα της «μητέρας Τερέζας» που δίνεις προς τα έξω.