Ιωάννινα 2019
Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Αγαπητέ Θεέ» του Ερίκ Εμανουέλ Σμίτ
– Άμα δεν μιλάς, γίνεσαι ένας σκουπιδοτενεκές, γεμάτος παλιές σκέψεις που σαπίζουν.
– «Ναι. Μίσησέ τους με όλη σου τη δύναμη. Θα ‘ναι σαν να μασουλάς ένα κόκαλο. Όταν θα πάψεις να το μασουλάς αυτό το κόκαλο, θα καταλάβεις οτι δεν άξιζε τον κόπο.
– Αν ασχολούμαι, με το τι σκέφτονται οι χαζοί, δε θα μου μένει χρόνος γι’ αυτό που σκέφτονται οι έξυπνοι.
– Γύρω της είναι πολύ φως και γαλήνη – όταν πας κοντά της, είναι σαν να μπαίνεις σε εκκλησία.
– «Υπάρχουν δύο ειδών πόνοι, μικρέ μου Όσκαρ: ο σωματικός και ο ψυχικός. Τον σωματικό πόνο μας τον προκαλούν άλλοι’ τον ψυχικό, τον επιλέγουμε.»
«Δεν καταλαβαίνω.»
«Όταν σου καρφώνουν καρφιά στις παλάμες και στα πόδια, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς: πονάς. Το υπομένεις. Αντίθετα, στην ιδέα του θανάτου δεν είσαι υποχρεωμένος να πονάς. Δεν ξέρεις τι είναι. Άρα εξαρτάται από σένα.»
– Και ενώ, φυσικά, πέθανε, όπως όλος ο κόσμος, η ιδέα και μόνο πως θα πέθαινε της κατέστρεψε τη ζωή.
– Κοίτα το πρόσωπο του Θεού πάνω στο σταυρό: υπομένει τον σωματικό πόνο, αλλά επειδή έχει εμπιστοσύνη, δε νιώθει τον ψυχικό. Τα καρφιά δεν τον πονάνε τόσο πολύ. Αυτά είχα να σου πω. Αυτό κερδίζεις με την πίστη. Κι ήθελα να σ’ το δείξω.
– Η αρρώστια είναι σαν το θάνατο, Όσκαρ. Είναι γεγονός. Δεν είναι τιμωρία.
– «Πες της το, λοιπόν. Η σχέση δύο ανθρώπων είναι ευαίσθητη, κλονίζεται, αλλά, αν υπάρχει αγάπη, αξίζει να αγωνιστεί κανείς για να τη διατηρήσει.
– Η αρρώστια κι εγώ είμαστε ένα. Δεν πρέπει να μου συμπεριφέρονται διαφορετικά επειδή είμαι άρρωστος. Ή μήπως δεν μπορούν ν’ αγαπήσουν παρά μόνο έναν Όσκαρ υγιή;
– Σαν να ‘ταν η πρώτη φορά. Κοίταζα το φως, τα χρώματα, τα δέντρα, τα πουλιά, τα ζώα. Ένιωθα τον αέρα να περνάει μέσα απ’ τα ρουθούνια μου, να εισπνέω. Άκουγα τις φωνές που έρχονταν απ’ το διάδρομο σαν απ’ το θόλο μιας εκκλησίας. Ζούσα. Ριγούσα από χαρά. Η ευτυχία της ύπαρξης. Ήμουν μαγεμένος.
Searching The Meaning Of Life! (S.T.M.O.L) 
Σχολιάστε