Τι γίνεται όταν φοβάμαι να σε συναντήσω;

Αρθρογράφος: Μαρία Φούντα

Είναι δύσκολο στις μέρες να εμπιστευτούμε και να επενδύσουμε σε ανθρώπους και καταστάσεις χωρίς δεύτερες σκέψεις και σενάρια καταστροφής. Προβάλλουμε μία εικόνα του εαυτού στους γύρω μας, μέσα από τη κοινωνική μας ζωή, και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, υψώνουμε τείχη και πείθουμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε αυτάρκεις και ολοκληρωμένοι. Έτσι, ο άλλος καλείται να πάρει έναν δευτερεύοντα ρόλο, μοιραία.

Φτιάχνουμε έναν ψευδή εαυτό, κρατώντας αποστάσεις, από φόβο μην μας πληγώσουν. Μην καταλάβουν ότι η ανάγκη που έχουμε για συντροφικότητα είναι η δύναμη που μας οδηγεί να αναζητάμε κάποιον να έρθει κοντά μας. Δηλώνουμε παντοδύναμοι και αυτάρκεις, παρόλο που μέσα μας γνωρίζουμε πόσο ανάγκη έχουμε ένα άλλο μισό να καλύψει το δικό μας κενό. Και πολλές φορές φοβόμαστε να δείξουμε και να εκφράσουμε πόσο διαθέσιμοι είμαστε εμείς να τον δούμε και αναμειχθούμε συναισθηματικά μαζί με τον άλλο.

Δημιουργώντας λοιπόν τη φούσκα μας, και φτιάχνοντας τα σενάρια της τέλειας σχέσης και του συντρόφου – σωτήρα, δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα από μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία, παλινδρομούμε σε ασυνείδητες τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος και τις αφήνουμε να μας οδηγούν. Και όταν εκείνος έρθει, και καταφέρει να σκαλίσει και να ακουμπήσει εκείνα τα κομμάτια μας, τα σενάρια καταστροφής που μας κατακλύζουν, λειτουργούν σαν άμυνα και τον απομακρύνουν. Ασυνείδητες αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, που λίγο πολύ όλοι έχουμε βιώσει και μας αφήνουν με ερωτηματικά και ένα δυσβάστακτο αίσθημα κενού.

Advertisement

Δικό μου φως | Ιωάννης Γρυπάρης

Δικό μου φως

Μεσουρανίς η ολόφεγγη η Σελήνη
λαμποκοπά κι αστράφτει πέρα ως πέρα
το φως της μες στον έρημον αιθέρα
της νύχτας όλα τάλλα φώτα σβύνει.

Μα εκεί βαθιά που ροδοφέγγει η μέρα
όταν μικρή ζωή στη νύχτα μείνη,
έν’ άστρο λίγο μα δικό του χύνει
φως τρέμιο από την άγνωστή του σφαίρα.

«Όταν θελήσει η μοίρα μου τον κόσμο αυτό ν’ αφήσω και κάθε ελπίδα για ζωή απ’ την καρδιά μου σβήσω μια κούπα από τη στάχτη μου να φτιάξετε συντρόφοι σαν θα γεμίζει με κρασί μπορεί να ξαναζήσω.» | Ομάρ Καγιάμ (1048 – 1131)

Τέσσερα Ρουμπαγιάτ του Ομάρ Καγιάμ (1048 – 1131)

(μτφ. Κώστας Γ. Κατσίμπαλης, εκδ. Γκοβόστης)

22

Για κείνα που δεν έκανα και που έχω καμωμένα,
Κι αν έχω τη ζωή σωστά, είτε στραβά παρμένα,
Αυτό θαν’ το μαράζι μου; Κρασί λοιπόν! Ποιος ξέρει
Μη βγαίνει ετούτη η αναπνοιά στερνή φορά από μένα.

23

Γλέντα, γιατί την αμοιβή σου την ορίσανε από Χτες,
Κι είναι μακριά από σένανε, δεν είν’ στο Χέρι σου το χτες ‘
Γλέντα κι όλα ας μην πέτυχαν που πάσχισες να κάνεις,
Για τ’ Αύριο τα που μελετάς σου τα χαράξανε από Χτες.

«Ήρεμος περιμένει το τέλος» ποίημα του Φερνάντο Πεσσόα

photo by ChrisTsik

Ήρεμος περιμένει το τέλος

Ήρεμος περιμένει το τέλος που λίγο αργεί.
Τι είναι οποιαδήποτε ζωή; Σύντομος ήλιος είναι και όνειρο.
Πότε σκέπτεσαι λιγάκι
Να σκεφτείς;

«ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ Ο ΠΟΝΟΣ» ποίημα του Γιαννιώτη Βασίλη

Πάργα, Ιούνιος 2017

ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ Ο ΠΟΝΟΣ

Οι δίκαιοι κοιμούνται σαν τα σκυλιά
όπου με παν πηγαίνω
η σιωπή είναι χρυσός
και το μαχαίρι φίλος.

«Αλλά σήμερα είναι Παρασκευή, αύριο Σάββατο έφυγε το πολύ, έμεινε το λίγο, δε δίνω σημασία.»~Ναζίμ Χικμέτ

Σιδηρόκαστρο 2020

[Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ο νεκρός της πλατείας Μπεγιαζιτ» του Ναζίμ Χικμετ]

ΣΤΗ ΒΕΡΑ

Έχω ένα δέντρο μέσα μου.
Τη ρίζα του την έφερ’ απ’ τον ήλιο.
Τα φύλλα του κουνιούνται σαν ψάρια της φωτιά
οι καρποί του κελαηδούν σαν τα πουλιά.

Οι επιβάτες των πυραύλων
από καιρό κατέβηκαν στ’ αστέρι που ‘χω μέσα μου,
Μιλάνε με τη γλώσσα π’ άκουσα στον ύπνο μου,
δεν έχουν θέση οι εντολές, οι περηφάνιες, τα παρακάλια, οι ικεσίες.

Είναι που ο πόνος… σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο μόνη… | Philip Roth

Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων 2018 Οκτώβριος

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Καθένας» του Philip Roth

– «Η πραγματικότητα δεν ξαναφτιάχνεται» του είπε. «Δέξου την όπως έρχεται. Μην υποχωρείς και δέξου την όπως έρχεται.»

– Όπως μας έλεγε ο πατέρας μας, όταν μία ωραία κοπέλα φοράει ένα κόσμημα, οι άλλες γυναίκες νομίζουν πως, αν το φορέσουν κι αυτές, θα γίνουν έτσι ωραίες.

– Το χάρισμα της ήταν να δίνει ελπίδες στον άρρωστο – τόσες πολλές ελπίδες, ώστε αυτός, αντι να κλείνει τα μάτια του για να σβήσει τον κόσμο, τ’ άνοιγε διάπλατα για να ρουφήξει τη σφύζουσα παρουσία της- και ξανάνιωνε.

Ο θυμός και η «μιζέρια» ως αίτημα στις σχέσεις: ερμηνεία και προτάσεις

Όλοι καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ανεπίγνωστων «κραυγών» για αγάπη.

Στη οικογένεια, ανάμεσα σε φίλους, σε συντροφικές σχέσεις, σ’ αυτές των γονέων με τα παιδιά τους, στην δουλειά, στον δρόμο…

…Όπου βλέπεις δύο, ή περισσότερους να τσακώνονται, ή να επικρίνουν πάντα το ίδιο μοτίβο: Είναι σαν να ακούς να λένε:

«Δεν πήρα –γι’αυτό- δεν έχω μέσα μου αγάπη. Πονάω που ακόμα δεν αγαπήθηκα –καθόλου ή αρκετά- που δεν την ανακάλυψα.

Όταν ο εχθρός επιτίθεται…

Thessaloniki 2020

Τα άτομα που μας προξενούν θυμό είναι μια ισχυρή πηγή σοφίας, καθώς φέρνουν στο φως τα αδύνατα σημεία μας και γίνονται καθρέπτης στον οποίον κοιταζόμαστε. Ο Αριστοφάνης έλεγε ότι «οι σοφοί άνθρωποι μαθαίνουν πολλά από τους εχθρούς τους».

Ένας δάσκαλος μπορεί να μας διδάξει τη σπουδαιότητα της υπομονής, του ελέγχου και της ανεκτικότητας. Όλες όμως αυτές τις ικανότητες δεν έχουμε την δυνατότητα να τις εξασκήσουμε, παρά μόνο στην αληθινή ζωή, όταν θα συναντήσουμε τον “εχθρό”. Στις πολεμικές τέχνες μαθαίνουμε ότι η επίθεση του αντιπάλου μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς όφελός μας όταν γνωρίζουμε πώς να διοχετεύσουμε την ορμή της, την κατάλληλη στιγμή, προς τη σωστή κατεύθυνση. Ο εχθρός μας αναγκάζει να δράσουμε εδώ και τώρα και να βγούμε από την άνεση μας που τελικά θα μας  κάνει μαλθακούς. Μας αναγκάζει να φέρουμε στην επιφάνεια τον καλύτερο καθώς και τον χειρότερο εαυτό μας και να μεταλλάξουμε τη γνώση σε σοφία μέσω της εμπειρίας.  Όταν καταφέρουμε να δούμε τις αντιδράσεις μας αποστασιοποιημένοι και με λίγο χιούμορ, τότε θα ανακαλύψουμε πως σε κάθε σύγκρουση κρύβεται ένα μεγάλο μάθημα σχετικά με τις ποιότητές μας αλλά και τις αδυναμίες μας.

Η ελπίδα– Καστοριάδης

Ας πάρουμε τα τρία περίφημα καντιανά ερωτήματα σχετικά με τα ανθρώπινα ενδιαφέροντα: «Τι μπορώ να γνωρίσω; Τι πρέπει να κάνω; Τι μου επιτρέπεται να ελπίζω;».

Για τα δύο πρώτα δεν έχω έτοιμη απάντηση. Σας θυμίζω απλώς ότι η σχετική συζήτηση ξεκίνησε από τους Έλληνες. Στο τρίτο όμως ερώτημα έχω την απάντηση: τίποτα. Και ισχυρίζομαι πως η απάντηση αυτή βρίσκεται στη βάση της ελληνικής σύλληψης του κόσμου. Πρέπει βέβαια να διευκρινίσουμε τον όρο ελπίδα. Η ελπίδα ή προσδοκία έχει δύο έννοιες.