Κάθε κακή πράξη, κάθε αίσθημα ταπεινό, είναι και μια απιστία στην Αγάπη σου μια μοιχεία. | Novalis

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ύμνοι στη Νύχτα» του Novalis

– Πιο ουράνια κι απο τα λαμπερά εκείνα αστέρια μας φαίνονται τ’ απέραντα μάτια που άνοιξε η Νύχτα μέσα μας. Βλέπουν κι απ’ τα πιο χλωμά μες στ’αμέτρητα εκείνα πλήθη πιο πέρα – δε χρειάζονται το φως για να περάσει η ματιά τους στα βάθη μέσα καρδιάς ερωτεμένης- κι αυτό γεμίζει έναν ανώτερον τοπο με ηδονή ανείπωτη.

– ΌΛΟ θα ξανάρχεται η αυγή; Ποτές δε θα τελειώσει του γήινου η τυραννία; Κακορίζικες φροντίδες αφανίζουν της Νύχτας το ουράνιο διάνεμα. Ποτές αιώνια δε θα καίει της αγάπης η κρυφή θυσία;

– Ακόμα ξυπνάς, γελαστό φως, για τη δουλειά τον αποσταμένο-χαρούμενη ζωή σταλάζεις μέσα μου – όμως δε με ξεπλανάς μακριά απ‘ της θύμησης το χορταριασμένο μνημείο.

– Ξέρω τώρα πότε θα είναι η στερνή αυγή – σα δε θα σκιάζει πια το Φως τη Νύχτα και την Αγάπη– σα θα ειν’ αιώνιος ο ύπνος κι ένα μονάχα όνειρο δίχως τελειωμό.

– Αληθινά εγώ ήμουν πριχού γενείς εσύ —η Μητέρα μ’ έστειλε με τ’ αδέρφια μου μαζί, να κατοικήσω τον κόσμο σου, με αγάπη να τον αγιάσω, για να γίνει μνημείο αιώνια να το θωρούν -μ’ άνθη αμάραντα να τον φυτέψω.

– Πέρα εκεί πορεύομαι
κι όλοι οι σπαραγμοί
κεντρί θα ‘ναι κάποτε
για την ηδονή.
Λίγον καιρό ακόμα
και θα λυτρωθώ,
στης αγάπης τον κόρφο
γερτός θα μεθώ.
Απέραντη εντός μου
ζωή ξεχειλά,
κοιτάζω από πάνω
σ’ εσέ χαμηλά.
Η λάμψη σου σβήνει
στο μνήμα σα φτάνει-
το φέρνει ένας ίσκιος
το δροσοστεφάνι.
Ω! πιες με, καλέ μου,
σαν που λαχταρώ,
κι έτσι να υπνώσω
και ν’ αγαπώ.
Ξανάνιωμα ο θάνατος
νιώθω σταλάζει,
σ’ αιθέρα και βάλσαμο
το αίμα μου αλλάζει-
Πίστη όλος και θάρρος
τη μέρα εγώ ζω
πεθαίνω τις νύχτες
με ζήλο ιερό.

– Τη γη ελάτε να ξορκίσουμε,
τι’ναι ο θάνατος ξανοίξτε,
της ζωής τον Λόγο βρήτε,
στρίψτε αλλιώς για μια φορά.
Γή, σε λίγο η δύναμή σου
και το ξένο φως θα σβήσουν,
οπου να ‘ν’ θα σε ξορκίσουμε,
παει η βασιλεία σου πια.

– Τα χρυσά δεσμά τινάξτε,
ρουμπίνια όλο και σμαράγδια,
τα στολίδια τα πανώρια,
μαζί θάμπος και κλαγγή.
Απ’ τους τάφους, τα ρημάδια,
το υγρό βάραθρο, πετάξτε
στη γλαυκή του Μύθου χώρα
μ’ άυλα ρόδα στη μορφή.

– Λίγοι κατέχουν
της αγάπης το μυστήριο,
αχόρταγη να ‘ναι η καρδιά τους
κι αιώνια να διψά.
Της άγιας μετάληψης
το θεϊκό το νόημα
αίνιγμα μένει
για τις γήινες αίσθησες.
Μα όποιος ρούφηξε κάποτε
από θερμά, αγαπημένα χείλια
την ανάσα της ζωής,
οποιανού την καρδιά ένθεη πύρα
σε ολότρεμα κύματα την έλιωσε,
οποιανού άνοιξαν τα μάτια
κι αναμέτρησε τ’ ουρανού
τ’ αβυσσαλέο το βάθος,
αυτός θα τρώει απ’ το σώμα του
και θα πίνει απ’ το αίμα του
αναιώνια

– Σέρνουμε τις αμαρτίες των πατέρων μας, καθώς επήραμε και τα καλά τους, κι έτσι οι άνθρωποι στ’ αλήθεια ζουν σε όλο το περασμένο και στο μελλούμενο, και το πιο λίγο απ’ όλα στο σήμερα.

– Είναι κανείς μόνος με ό,τι αγαπά.

– Ένα ρομάντζο πρέπει να είναι πέρα και πέρα ποίηση. Η ποίηση είναι δηλαδή, καθώς και η φιλοσοφία, ένας αρμονικός συντονισμός της ψυχής μας, όπου όλα εξωραΐζονται, όπου κάθε πράγμα βρίσκει την ταιριαστή του άποψη, και το κάθετί τη σωστή του συνάφεια και ατμόσφαιρα.

– Κάθε κακή πράξη, κάθε αίσθημα ταπεινό, είναι και μια απιστία στην Αγάπη σου μια μοιχεία.

– Ο φιλόσοφος ζει από τα προβλήματα, καθώς ο άνθρωπος από τις θροφές. Πρόβλημα αξεδιάλυτο είναι ό,τι και θροφή αχώνευτη. Ό,τι είναι τα μπαχαρικά στο φαγητό, το ίδιο και η παραδοξολογία στα προβλήματα. Τότε αληθινά ένα πρόβλημα έχει λυθεί, όταν εκμηδενιστεί πια. Το ίδιο πάλι και η θροφή, τότε διαλύεται.
Και στα δύο το κέρδος είναι η ενέργεια που προκαλούν και τα δύο. Ωστόσο υπάρχουν θρεφτικά προβλήματα καθώς και θρεφτικές θροφές, που με τα στοιχεία τους αυξαίνουν τον νού μου.

by SearchingTheMeaningOfLife