Του Νίκου Τσούλια
Η καλή συντροφιά είχε περάσει στην τελευταία φάση της διασκέδασής της. Είχαν καλοφάει, είχαν πιει ωραίο κρασί, τραγούδησαν, είπαν πειράγματα και υπαινιγμούς, αστειεύτηκαν, άρχισαν τις αφηγήσεις. Ήξεραν ότι εκεί θα κατέληγαν, αφού το νήμα που ένωνε τις ζωές τους ήταν το ερημωμένο πια χωριό των παιδικών τους χρόνων.
Εκεί στο μοναχικό και όμορφο εξοχικό κέντρο της περιοχής έβγαλαν τους καημούς τους, ανακουφίστηκαν από τη μια αφήγηση που έφερνε πίσω της την άλλη. Τελειωμό δεν είχαν οι εξιστορήσεις και όλοι βιάζονταν να πουν τη δική τους αναφορά να γίνει και πάλι κοινό κτήμα το καταχωνιασμένο από τη βαριά του χρόνου σκόνη παιδικό τους βίωμα. Ο δάσκαλος της παρέας ήθελε να πει ξεχωριστά τη δική του αφήγηση, στο τέλος να μην ανακατευθεί με τις άλλες.
«Δεν είναι απλή ιστορία. Είναι βαρύ μυστικό. Και δεν ξέρω που αναφέρεται. Είναι ένα γράμμα από τον παππού μου· τον θυμάστε που ήταν Επιθεωρητής στα σχολεία παλιά. Στο μπαούλο ήταν καταχωνιασμένο με κάποια άλλα παλιόχαρτα. Κάποιες λιγοστές ασπρόμαυρες, φορτωμένες με κίτρινες κηλίδες, φωτογραφίες που ήταν μαζί τους τις έχουμε οικογενειακό κειμήλιο και τσακωνόμαστε τα αδέρφια ποιος θα τις έχει περισσότερο καιρό στα χέρια του. Όμως μέσα στα παλιόχαρτα βρήκα ένα γράμμα γραμμένο με πένα. Δεν έχει κανένα όνομα, μα είναι φανερό ότι είναι του παππού μου. Είναι γράμμα ερωτικό, τρυφερό, όλο αγάπη και παράπονο. Κάπου θα ήθελε να το στείλει σε κάποια κοπέλα του χωριού. Αλλά δεν το έκανε, ίσως από ντροπή, ίσως γιατί δεν έπρεπε. Ποιος να ξέρει…»
Το σκηνικό άλλαξε αμέσως. Η ομήγυρη ένιωσε ότι μαζεύτηκε εδώ μετά από καιρό για να ακούσει αυτό το γράμμα. Ήταν το διαμάντι της συνάντησης, η θράκα που βάστηξε την αγάπη τόσες δεκαετίες. Όλα τα άλλα ξεχάστηκαν…
«Να φύγει η συννεφιά από το βλέμμα σου. Το φως των ματιών σου να φανερωθεί, να σκορπίσει τη γλύκα της ψυχής σου, να δείξει τη γοητεία της ομορφιάς σου. Να σε έχω συνέχεια στην αγκαλιά μου να διώξω τα βάσανα που σου κουβάλησαν άλλοι. Να γευθείς το μεγαλείο του εαυτού σου, την ευτυχία, τη χαρά που τόσο εύκολα μπορείς να απλώνεις γύρω σου.
Μια αγκαλιά αγάπης… Μόνο αυτή θα βρει τη χαμένη αύρα της ζωής σου. Τα χείλη σου δεν θα μαραίνονται από τη βαριά σκιά της έλλειψης του φιλιών. Τα χέρια σου δεν θα είναι άδεια, θα αγγίζουν το παιχνίδι του έρωτα. Η καρδιά σου δεν θα χτυπά μόνη της. Να σε ξαναβρεί το χαμόγελο των παιδικών σου ονείρων, η θέρμη των νεανικών φαντασιώσεών σου.
Την ομορφιά σου, την ομορφιά της ζωής σου κανένας δεν μπορεί να στην πάρει. Ένα λάθος δεν μπορεί να σου γυρίσει τον κόσμο σου ανάποδα. Η σκληρότητα που συνάντησες δεν θα σου κρύψει την ακτινοβολία του προσώπου σου· τα σύννεφα της μαυρίλας θα τα διώξει ο άνεμος της ξαστεριάς. Μην αφήνεις το χρόνο να δώσει απαντήσεις. Εμείς φτιάχνουμε τη ζωή μας και αν δεν το κάνουμε, άλλοι θα το αναλάβουν. Και τότε μεταμορφώνουμε την πεταλούδα σε κάμπια, τη ζωή μας σε ύπαρξη, τον εαυτό μας σε σκιά του…
Το νιώθω, θα με λες «κύριε Νίκο» μέχρι τέλους. Ας είναι. Έχεις δίκιο. Αυτό είναι το σωστό. Μόνο κάτι θέλω να ακούσεις. Η ζωή σου είναι όλη μπροστά σου, κοιτάζει το μέλλον. Μια αναλαμπή – σκίρτημα φωτός ανοίγει τα σκοτάδια. Σε βρήκαν παιδικά παραμύθια. Είναι μαζί με τις δυο μεγάλες αγάπες σου, της Αγάπες όλης της ζωής σου. Από κει πάντα δεν γεννιούνται τα πρώτα σημάδια των ονείρων μας; Ξαναπιάσε το νήμα της ζωής μαζί με την πιο γλυκιά, την πιο ταξιδεμένη αφήγηση του παιδικού παραμυθιού, με τις λατρευτές σου υπάρξεις».
Searching The Meaning Of Life! (S.T.M.O.L) 
Σχολιάστε