Όσοι άνδρες καταφέρνουν και εμποδίζουν τον εαυτό τους από την άκρατη και δίχως διακρίσεις αφιέρωση στη δουλειά και τους άλλους, αυτοί είναι τελικά ικανοί να μπουν στον περιτοιχισμένο χώρο, εκεί όπου βλέπουν να συμβαίνουν κάποια μαγικά. | Robert Bly

Ιωάννινα, Σεπτέμβριος 2018

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Αναζητώντας τον άνδρα»(Iron John- A book about men) του Robert Bly

– Η Alice Miller παρατηρεί πως, όταν εισβάλλει η κακοποίηση, όταν δηλαδή οι γονείς καταφεύγουν σε βιαιότητες τις οποίες το παιδί δεν μπορεί καν να φανταστεί ότι εκείνοι μεταχειρίζονται, τότε καταφεύγει είτε στη μεγαλοσύνη είτε υιοθετεί μια στάση κατάθλιψης. Αν συμβεί το πρώτο, υπερπηδούμε κι υπερνικούμε το τραύμα και την ντροπή. Αυτό, ενδεχομένως, να σημαίνει ότι παίρνουμε καλούς βαθμούς, ότι γινόμαστε το χαρωπό, γελαστό μέλος της οικογένειας ή ένα είδος γιατρού στα προσωπικά μας βάσανα ή, πάλι, ότι φροντίζουμε άλλους ανθρώπους. Κάτι θαυμάσιο μας συνεπαίρνει. Ωστόσο, μπορεί μεν να είμαστε γελαστοί, δεν είμαστε όμως και πολύ ανθρώπινοι.
Αν εντούτοις επιλέξουμε την οδό της κατάθλιψης τότε περνάμε τη ζωή μας βυθισμένοι στο τραύμα και την αισχύνη. Και βέβαια, εγγίζουμε μεν περισσότερο το τραύμα απ’ ό,τι εκείνοι που πήραν
το μονοπάτι της μεγαλοπρέπειας, αυτό όμως δεν σημαίνει πως είμαστε, και πάλι, πιο ανθρώπινοι. Και τούτο, διότι το θύμα παραμένει κι αυτό ένα άτομο επιβλητικό: Αποδέχεται την κορώνα της ιδιάζουσας θέσης του, γίνεται κι αυτό —από άλλη σκοπιά- ένας πρίγκιπας ή μια πριγκίπισσα. Την κατεύθυνση αυτή ακολουθούν ενίοτε οι ορφανοί από πατέρα άνδρες.
Να σημειώσουμε, όμως, ότι όλοι μας βαδίζουμε και τους δύο δρόμους, μολονότι τον έναν τον προτιμούμε τις Κυριακές και τις σχόλες, και τον άλλον τις καθημερινές. Κάποιοι άλλοι, ωστόσο χαράσσουν έναν τρίτο: πρόκειται για το δρόμο της παράλυσης, της τυποποιημένης κι άβουλης συμπεριφοράς, του έμμονου εσωτερικού λήθαργου -ένα κενό εκεί βαθιά μέσα μας, καμιά αντίδραση κανένα συναίσθημα, μήτε αισιοδοξίας, μήτε απαισιοδοξίας, μια ζωή παντελώς αυτοματισμένη.

– Όταν ο άνδρας αποδέχεται την ευαισθησία του ή αυτό που ενίοτε αποκαλούμε το «εσώτερο θήλυ», συχνά νιώθει περισσότερη ζεστασιά και συντροφικότητα, αισθάνεται πιο ζωντανός. Μα όταν πλησιάζει ό,τι εγώ θα ονόμαζα το «εσώτερο άρρεν», αισθάνεται ότι ριψοκινδυνεύει.

– Ο Φρόυντ είχε πει: «Τι οδυνηρή αντίθεση, πράγματι, ανάμεσα στην σπινθηροβόλο ευφυία ενός παιδιού και την ασθενική νοημοσύνη ενός μέσου ενήλικα!»

Advertisement

[Χορτάριασες]

photo by DesPin

Χορτάριασε και
ο εγκέφαλός σου μαζί