Αξιοσημείωτα – Η ζωή είναι αλλού ~ Μίλαν Κούντερα

Η ζωή είναι αλλού ~ Μίλαν Κούντερα

-Κι επειδή εκείνη τη φορά το σώμα ήταν πάρα πολύ – και εκπληκτικά – ικανοποιημένο η ψυχή ξέχασε γρήγορα τη φιλοδοξία της επιστημονικής καριέρας και – έτσι όπως η σωστή ψυχή πρέπει πάντα να κάνει – έτρεξε στο σώμα να το βοηθήσει…

-Παράδωσε το σώμα της στην υποτέλεια των ξένων κρατών – και σ΄αυτό υπήρχε μεγάλη ανασφάλεια.

-… το σώμα της ζούσε επιτέλους σα σώμα… κατάλαβε πως είναι όμορφα να ζει κανείς έτσι.

-…η κοιλιά που μεγάλωνε και ασκήμιζε ήταν συνάμα μια δεξαμενή που γέμιζε από περηφάνια.

-…το στόμα στο στήθος της είναι μια απόδειξη αφοσίωσης που μπορεί να βασίζεται σ΄αυτήν απεριόριστα.

-…φανταζόταν πως στο στόμα του γιόκα της μαζί με το γάλα στάζουν και οι σκέψεις, οι ιδέες, τα όνειρά της.

-…απ΄τις ξυλιές τον έσωσε η ρίμα και πως η ποίηση για πρώτη φορά του αποκάλυψε τη μαγική της δύναμη.

-…κατάλαβε πως είναι παιδί που προφέρει λόγια με σημασία κι ήξερε πως ένα τέτοιο παιδί θα ‘πρεπε να πει κάτι σημαντικό, μόνο που τίποτα δεν περνούσε απ΄το μυαλό του γι αυτό κατέβασε το κεφάλι… τα λόγια έτσι απολιθωμένα, άκαμπτα, πιο διαρκή και πιο μεγάλα κι απ΄αυτόν τον ίδιο τον εαυτό του, πως αρχίζει να μεγαλώνει, να είναι το δωμάτιο, να είναι το σπίτι όλο.

-Μια μέρα όμως διαπίστωσε πως πίσω από το κοινό που τον χειροκροτάει παραμονεύει ένα άλλο κοινό που του είναι εχθρικό.

-Δεν ήταν τα πλούτη, ήταν η αγάπη της μαμάς του. Αυτή η αγάπη άφηνε ίχνη σε όλα.

–Η μητρική αγάπη βάζει στο μέτωπο των αγοριών τη σφραγίδα της έτσι που απωθεί την εύνοια των φίλων.

–Η διάνοια και η σωματική δύναμη ξέρουν να αλληλοσυμπληρώνονται έξοχα…

-… φοβήθηκε την ίδια της τη νοσταλγία κι αποφάσισε να μην πάει εκεί μόνη.

-…δε σταμάτησε βέβαια να ποθεί το θαυμασμό των άλλων αλλά έμαθε να τον αποσπά με σύντομες φράσεις που εκφράζονται με αφέλεια και μετριοφροσύνη.

-…μέσα σ΄αυτήν την γκρίζα ατμόσφαιρα η δόξα του εσωτερικού του κόσμου χάθηκε.

-Δεν ήταν τώρα καθόλου βέβαιος αν αυτό που κάποτε σκεφτόταν ή αν όλες οι ιδέες υπάρχουν στον κόσμο από παλιά έτοιμες κι οι άνθρωποι τις νοικιάζουν απ΄το κοινό δανειστήριο.

-…ο ζωγράφος δεν είναι για να  αντιγράφει αλλά για να δημιουργεί στο χάρτι τον κόσμο των δικών του γραμμών

-…κάτω απ΄την αναγκαιότητα της ελευθερίας γονάτιζε λες κι ήταν φορτωμένη με ένα ασήκωτο φορτίο.

-«Το χειρότερο δεν είναι που ο κόσμος δεν είναι ελεύθερος αλλά που οι άνθρωποι ξεμάθαν την ελευθερία«

-…την αγαπάει όπως την αγαπημένη γυναίκα που την κλέψαν απ΄το ανιαρό της σπίτι.

-Δεν είχε απ΄την αγάπη της καμιά απόλαυση αλλά ήξερε πως η αγάπη αυτή είναι μεγάλη και ωραία και πως δεν πρέπει να τη χάσει.

-…λες κι ήταν θεός που συνουσιάζεται με τη γυναίκα που ίδιος δημιούργησε για τον εαυτό του.

-…έμοιαζε με γυναίκα πάνω σε χειρουργικό τραπέζι, με γυναίκα που δεν πρέπει να σκέφτεται τίποτα, που πρέπει να παραδοθεί και να πιστεύει μόνο πως όλ΄αυτά θα περάσουν, πως η εγχείρηση κι ο πόνος θα τελειώσουν και πως τώρα πρέπει μόνο ν΄αντέξει.

–Αν το ποίημα είναι πραγματικό ποίημα πρέπει να διαβαστεί κι από κάποιον άλλο μόνο τότε θα  αποδείξει πως δεν είναι κρυπτογραφικό ημερολόγιο, πως μπορεί να ζήσει τη δική του ζωή ανεξάρτητα απ΄αυτόν που το έχει γράψει.

-…σπίτι δεν είναι τα εσώρουχα… αλλά η παρουσία του ανθρώπου που αγαπάμε.

-…αν έμενε για πολύ στα ίδια πράγματα, θα πέθαινε…

-Και τίποτα δεν είναι πιο όμορφο απ΄τη στιγμή πριν το ταξίδι, τη στιγμή που ο αυριανός ορίζοντας έρχεται να μας επισκεφτεί και να μας πει τις υποσχέσεις του.

-Ο ύπνος γι αυτόν δεν είναι το αντίθετο της ζωής, ο ύπνος γι΄αυτόν είναι ζωή και η ζωή όνειρο. Περνάει από  όνειρο σε όνειρο σαν να περνάει από τη μια ζωή στην άλλη.

-…το ρυτιδωμένο δέρμα γύρω από τα μάτια, τις δυο υπέροχες βαθιές λακουβίτσες δίπλα στο στόμα και ήταν  ευτυχισμένος με τόσα χρόνια ωριμότητας μέσα στην αγκαλιά του…

-Όταν ο άνθρωπος είναι πολύ ευτυχισμένος, ακολουθεί έπειτα ο ύπνος σαν ανταμοιβή.

–Ήθελε η κάθε του πράξη, η κάθε του μέρα, η κάθε του ώρα και στιγμή να μετριέται με το ανώτατο κριτήριο του θανάτου.

-…σκέφτηκε πως αν δεν μπορεί να γλιτώσει εκείνη τη χαμένη ζωή, πρέπει να κάνει μεγάλη αυτή ακριβώς που ζει τώρα.

-Αλλά ο κόσμος έξω απ΄το  παράθυρο ήταν πολύ πιο όμορφος. Κι αν για χάρη του εγκατέλειπε την  αγαπημένη του, μετά αυτός ο κόσμος θα του ήταν πολύ πιο πολύτιμος.

-…κάποιος μέσα σου γράφει ποιήματα. Αυτός ο ποιητικός κάποιος είναι εκείνος το τεράστιο ρεύμα του υποσυνείδητού μας που διαρρέει τον άνθρωπο και δεν αποτελεί καμιά αξία αυτό το ρεύμα, που στον καθένα  είναι ίσο με του άλλου, να ΄χει διαλέξει εσένα για το παιχνίδι του… μπορούσε να περηφανεύεται για την εκλογή του.

-…ονειρευόταν το σώμα να λιώνει σιγά σιγά  στο  χώμα και του φαινόταν  αυτό  σα μια  υπέροχη συνουσία, που στη διάρκειά της το σώμα αργά και γλυκά μεταμορφωνόταν σε γη!

-…ποθούσε να κατακτήσει το κοριτσίστικο πρόσωπο, που σα δείγμα αγάπης θα του έδινε το σώμα.

-…η τρυφερότητα είναι φυγή μπροστά στην ώριμη ηλικία.

-…το κοριτσίστικο σώμα αποτελείται από χιλιάδες υπάρξεις  …το ν΄αγαπάς αυτό το σώμα  σημαίνει ν΄αφουγκράζεσαι τούτες τις υπάρξεις και ν΄ακούς πως με φυσική γλώσσα μιλούν μαζί τα δυο της στήθη.

-…ο άνθρωπος φτάνει  στην πληρότητα του εαυτού του  τότε μόνο, όταν  είναι  πλήρης ανάμεσα στους άλλους.

-…κατάλαβε έκπληκτος πως μπροστά του στέκεται  η γυναίκα που τον αγαπάει, που τον αγάπησε με την πρώτη ματιά θαυματουργά και χωρίς να το αξίζει.

-…το να μην έχεις γονείς είναι η πρώτη προϋπόθεση της ελευθερίας.

-…μέσα στην αγκαλιά του παρέλυε εντελώς, ήταν ανυπεράσπιστη, αποφασισμένη για όλα, μπορούσε να την  αγγίξει όπου ήθελε. Το θεωρούσε αυτό σα μεγάλο δείγμα αγάπης…

-Χίλιες  φορές  θα ‘δινε  την ωριμότητά τους για να  κερδίσει  τη δική του  ωριμότητα. Θα ‘δινε όλα τα ποιήματά του  για μια συνουσία.

–Νιάτα, ποίηση και επανάσταση είναι ένα!

-Νέος είναι εκείνος που καταδύεται στο μέλλον και δεν γυρίζει ποτέ πίσω.

-Αλλά αυτό δεν το ξέρει κανείς ποτέ την παρούσα στιγμή, αν δηλαδή η πραγματικότητα είναι όνειρα ή το όνειρο πραγματικότητα…

-…ο Μπωλνταίρ γράφει: «Πρέπει να ‘σαι συνεχώς μεθυσμένος… από κρασί από ποίηση, από αρετή σύμφωνα μ΄αυτό που σ΄ευχαριστεί…»

–Η επανάσταση δεν ποθεί να τη μελετήσουν και να την προσέξουν, ποθεί οι άνθρωποι να ενωθούν μαζί της, μ’ αυτή την έννοια η λυρική ποίηση είναι αναγκαία.

-Όταν σε είδα για πρώτη φορά, μου φάνηκε πως τα παλιά ποιήματά μου ξαναζούν και μεταμορφώνονται σε γυναίκα.

-Ο ποιητής δεν είναι ανάγκη ν’ αποδείξει τίποτα, η μόνη απόδειξη το πάθος της εμπειρίας.

-Η μεγαλοφυΐα της λυρικής ποίησης είναι η μεγαλοφυΐα απειρίας.

-Αλλά θα πέφταμε στη μεγαλύτερη σκληρότητα, αν δεν είχαμε το θάρρος να είμαστε σκληροί απέναντι στους σκληρούς.

–Καμιά ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας. Ξέρω είναι  σκληρό  αλλά  έτσι πρέπει.

-Ο άνθρωπος διωγμένος απ΄την  περιφραγμένη κι ασφαλή αυλή της παιδικής ηλικίας, ποθεί να περάσει στον κόσμο αλλά επειδή συνάμα τον φοβάται, δημιουργεί με τους ιδιαίτερους στίχους του ένα τεχνητό, εφεδρικό κόσμο.

–Σκεφτόταν τη μάνα του με μίσος, εκείνη που τον κρατάει δέσμιο με το μακρύ αόρατο σκοινί, που ‘ναι  περασμένο στο λαιμό του.

-…το «ανικανοποίητο» είναι η αρετή των δημιουργών…

-…αυτή τον σπρώχνει προς τα σπάργανά του κι αυτός τη σπρώχνει προς τον τάφο της…

-…διαισθανόταν  πως ο θυμός του είναι αδικαιολόγητος και άδικος προς την κοπέλα αλλά  γι’ αυτό  ακριβώς ίσως ήταν  και σκληρότερος, γιατί ό,τι τον τραβούσε πιο πολύ ήταν η άβυσσος, η άβυσσος της απομόνωσης…

-…του φαινόταν πως με το δάκρυ ο άνθρωπος ξεπερνάει την υλική μοίρα του, τα σύνορά του, μεταμορφώνεται  σε  απόσταση και γίνεται σύμπαν.

-…κλαίγαν και κάναν έρωτα ως ήταν αυτή τη στιγμή μακριά από τον κόσμο, ήταν σαν κάποια λίμνη που ξέκοψε απ΄τη γη κι αρχίζει ν΄ανεβαίνει προς τους ουρανούς…

-Αλλά επειδή ακριβώς ο άνθρωπος δεν μπορεί να πηδήξει κάπως έξω απ΄τη ζωή του, αυτός δεν είναι  ο λόγος που γίνεται το μυθιστόρημα πολύ πιο ελεύθερο και ικανό για κάτι τέτοιο…

-Αφού, αν δεν υπάρχει αυτός δεν υπάρχει και η αιτία της μακροχρόνιας φυλάκισής της και όλα μετατρέπονται μόνο σε κάποιο κακό όνειρο, σε παραλογισμό, σε κάτι το ανύπαρκτο.

-…έβαζε την αγάπη και το θάνατο στην ίδια ζυγαριά.

-…ήταν κοντά του πάντα σε ασφάλεια, όπως σε ασφάλεια είναι ο άνθρωπος που θα  βρεθεί για λίγο έξω  απ΄τα σύνορα της μοίρας του, όπως σε ασφάλεια είναι το πρόσωπο του δράματος όταν πέσει η αυλαία στην πρώτη πράξη κι ακολουθήσει το διάλειμμα, τότε τα υπόλοιπα πρόσωπα βγάζουν τις μάσκες και κάτω απ΄αυτές υπάρχουν άνθρωποι που ανέμελα κουβεντιάζουν.

-…γυρίζοντας την πλάτη στην ίδια  του τη μοίρα και προσέχοντας μόνο τον εαυτό του, τις χωρίς υποχρεώσεις διασκεδάσεις και τα βιβλία του …

-Μόνο ο αληθινός ποιητής ξέρει πόση μοναξιά υπάρχει στο σπίτι της ποίησης με τους καθρέφτες.

-Υπάρχει κάτι που είναι πολυτιμότερο απ΄την τιμή; Ναι, Λερμόντοφ. Η ζωή σου, το έργο σου.

by SearchingTheMeaningOfLife