“Γιατί δεν με καταλαβαίνουν;” Ρώτα τον Κρισναμούρτι

Ζούμε στη μαγική εποχή της επικοινωνίας. Καθημερινά έχουμε δεκάδες μέσα, συσκευές και τρόπους να επικοινωνήσουμε με τους άλλους, email, SMS, messenger, skype, meet, zom, viber, chat, instagram, twitter, smartphone και άλλοι τρόποι επικοινωνίας που θα έκαναν τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, να μας ζηλεύουν. Εκείνοι στη δική τους εποχή θεωρούσαν ως πολυτέλεια ακόμα κι ένα τηλεφώνημα και όταν είχαν νέα από τους αγαπημένους τους που ζούσαν μακριά, ένα γράμμα, ένα τηλέφωνο στον περιπτερά της γειτονιάς ή στο κτίριο της κοινότητας, έκαναν γιορτή και υπολόγιζαν κάθε λέξη που θα έλεγαν ή θα άκουγαν. Τα γράμματα που έστελναν ήταν γραμμένα προσεκτικά λέξη προς λέξη, επειδή η επικοινωνία άξιζε πολύ και καθυστερούσε ακόμα περισσότερο.

Τι συμβαίνει τότε και έχουμε χαθεί σήμερα στην επικοινωνία; Γιατί δεν μας καταλαβαίνουν; Τι είναι αυτό που κάνει την κατανόηση τόσο δύσκολη και την παρεξήγηση τόσο συχνή; Μια από τις αιτίες είναι ότι ζούμε στην εποχή της ελευθερίας και της εξατομίκευσης όπου ο καθένας επιλέγει πιο εύκολα από ό,τι δεκαετίες νωρίτερα το τι θα φορέσει, τι θα διαβάσει, πώς θα μιλήσει, πώς, πότε και κυρίως τι να φάει, πώς θα εκφράσει τη σεξουαλικότητά του, πώς θα ζήσει την καθημερινότητά του, πώς και ποιες δουλειές θα κάνει, πώς θα επιμορφωθεί…. και τόσα άλλα. Ζούμε στην “εποχή της προσωπικότητας” και έχουμε όλο και λιγότερα κοινά στοιχεία μεταξύ μας. Η ανάδειξη της δικής μας προσωπικότητας αφαιρεί τη λάμψη από την κοινότητά μας με τους άλλους. Μιλάμε ο καθένας τη δική του γλώσσα και δυσκολευόμαστε να ακούσουμε και να καταλάβουμε τις γλώσσες των άλλων.

Η κοινότητα επικοινωνίας μας έχει αντικατασταθεί από τα social media που έχουν δώσει αρκετές δημιουργικές δυνατότητες αλλά έχουν βοηθήσει και να χτιστούν και ψηφιακά τείχη μεταξύ μας. Εκεί έξω… ή καλύτερα πάνω, στο “νέφος” υπάρχουν εκατοντάδες, χιλιάδες διαφορετικές κοινότητες όπου ο καθένας μπορεί να επικοινωνεί ταυτόχρονα σε διαφορετικές κοινότητες, η κάθε μία, στο χρώμα των γυαλιών που φορά και ο ίδιος. Μπορούμε να συμμετέχουμε σε πολλές κοινότητες την ίδια ημέρα, και να μην έχουμε προβλήματα επικοινωνίας επειδή είμαστε ασφαλείς κάθε φορά στη δική μας επιλεγμένη κοινότητα.

Επιλέγουμε να βλέπουμε, να διαβάζουμε και να γράφουμε μέσα στις δικές μας ψηφιακές κοινότητες και σιγά, σιγά, νομίζουμε ότι η αλήθεια είναι μέσα στο δικό μας ψηφιακό χωριό. Ο ελεύθερος διάλογος, οι γόνιμες συγκρούσεις, οι αντιθέσεις, πρόσωπο με πρόσωπο, φθίνουν και έτσι φθίνει και η δυνατότητα να δούμε πέρα από τη μύτη μας και πέρα από το ψηφιακό μας χωριό. Ίσως είναι μια υπερβολή αλλά αυτό είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του μεσαίωνα.

Όλα αυτά έχουν κάνει ώστε να πιστεύουμε σθεναρά ότι έχουμε την αλήθεια και ότι οι άλλοι θα πρέπει να την αναγνωρίσουν. Μιλάμε, επικοινωνούμε και απαιτούμε να ακούσουμε από τους άλλους την ηχώ της δικής μας φωνής αλλά αυτό είναι δύσκολο έξω από τα όρια του ψηφιακού μας οχυρού. Κι έτσι, λίγο, λίγο, δημιουργούμε μια νέα Βαβέλ.

Αυτό το φαινόμενο μπορεί να αντιμετωπιστεί με τη φιλοσοφία, για αυτό επιλέξαμε ένα απόφθεγμα του Κρισναμούρτι για να στοχαστούμε.

«Πώς ακούς; Αναρωτήσου, ακούς μέσα από την εικόνα του εαυτού σου, μέσα από τις φιλοδοξίες, τις επιθυμίες, τους φόβους, τις αγωνίες σου, ακούγοντας μόνο αυτό που θέλεις να ακούσεις, μόνο αυτό που θα σε ικανοποιήσει, αυτό που θα σε ευχαριστήσει, αυτό που θα σε βολέψει, αυτό που, προς στιγμή, θα ανακουφίσει τον πόνο σου; Αν ακούς μέσα από την οθόνη των επιθυμιών σου, τότε προφανώς δεν ακούς αυτό που σου λέει ο άλλος, ακούς τη δική σου φωνή, ακούς τις δικές σου επιθυμίες».
– Τζίντου Κρισναμούρτι

Αυτή η φράση προσπαθεί να μας κάνει να καταλάβουμε αν ακούμε πραγματικά τους άλλους ή απλώς προβάλλουμε και φιλτράρουμε τα πράγματα μέσα από τις δικές μας ατομιστικές επιθυμίες ή φόβους. Θα πρέπει να προσπαθούμε να καταλάβουμε κάποιον άλλον, χωρίς προβολές και κρίσεις, χωρίς να τον βλέπουμε μέσα από τα δικά μας χρωματιστά γυαλιά. Αυτό πρέπει να κάνουμε ώστε να μπορούμε πραγματικά να τον κατανοήσουμε με τις δικές του λέξεις, να περιγράφει τη δική του εμπειρία.

Είναι εύκολο να κλειστούμε στα ασφαλή ψηφιακά κλουβιά μας και να τρεφόμαστε μέσα από τους έξυπνους αλγόριθμους των ψηφιακών δικτύων αλλά αυτό δεν είναι ζωή και σίγουρα δεν είναι εξέλιξη. Αποφασίστε την επόμενη φορά που κάποιος σάς μιλάει και δεν τον καταλαβαίνετε να αφαιρέσετε τα γυαλιά των πεποιθήσεών σας και να τον ακούσετε με ειλικρίνεια, σαν να είναι η πρώτη φορά που ακούτε στον κόσμο.

Κι αν βλέπετε ότι εσείς μιλάτε με την καρδιά σας αλλά ο άλλος δεν σας καταλαβαίνει, σκεφτείτε ότι κι αυτός είναι θύμα του ίδιου φαινομένου. Δείξτε μεγαλύτερη κατανόηση, συμπόνοια και αγάπη και όλο αυτό θα μετουσιωθεί σε υπομονή και επιμονή προς τον άλλον. Μπορεί να μην είναι έτοιμος να σας καταλάβει αλλά θα δει, μέσα από τη στάση σας, ότι έχετε ανοίξει τις πύλες του οχυρού σας, ότι δεν έχετε τα πυροβόλα στραμμένα πάνω του και ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να είναι καλοδεχούμενος αν και ακόμα ξένος αλλά τουλάχιστον… φιλοξενούμενος.

Δώστε του τον χρόνο και την ευκαιρία να βρει ξανά τη γλώσσα της ψυχής, που είναι η πιο αρχαία και κοινή γλώσσα όλων των ανθρώπων, πριν τον πύργο της Βαβέλ.

πηγή: https://philosophyreturns.gr/