Αξιοσημείωτα – Οδοιπορικό στη Μεγάλη Εβδομάδα ~ Στέφανος Κισιώτης

Οδοιπορικό στη Μεγάλη Εβδομάδα ~ Στέφανος Κισιώτης

–Η πραγματική αγάπη φαίνεται από το τι  κρατάς για τον εαυτό σου και από το τι δίνεις σ΄αυτόν που αγαπάς. Ο Νυμφίος της Εκκλησίας προσφέρει στη νύφη του ακόμη και τον εαυτό του.

– Η νύχτα μπορεί να έχει πολλές σημασίες. Μπορεί να σημαίνει την αγνωσία του Θεού, αλλά και την αμαρτία του ανθρώπου, που βιώνει την άρνησή του προς το Θεό, ως απουσία και σκότος.

-…το μέσον της νυχτός ανήκει  κατεξοχήν στην αγαπώσα ψυχή.

-Αποδέχεται ένα χαροποιό πένθος με λυτρωτικές διαστάσεις.

-…βλέποντας το Πάθος του, πρέπει να θρηνήσουμε για τις αμαρτίες μας.

–Έρχεται πεινασμένος για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, αλλά δεν βρίσκει σ΄αυτήν καρπό. Γιατί αυτήν υπαινίσσεται μεταφορικά με τη συκιά.

-…εξαιτίας της ακαρπίας της στην αρετή, έβγαλε τα τραχιά φύλλα.

–Η αρετή μόνο καρπός αγάπης μπορεί να είναι. Όποιος δεν αγαπά σύμφωνα με το λόγο του Αποστόλου, «δεν είναι τίποτε», «δεν ωφελείται τίποτε«, γιατί μόνον η αγάπη  έχει μεγάλη καρδιά, είναι ευεργετική, η αγάπη δεν φθονεί, δεν είναι  συμφεροντολόγα δεν θυμώνει  δεν μνησικακεί, δεν είναι χαιρέκακη, χαίρεται αληθινά στη χαρά  του άλλου, όλα τα ανέχεται , όλα τα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει«(Α΄Κορ. 13, 4-7).

-«πίστη χωρίς έργα αγάπης δεν είναι τίποτε», ότι  «η πίστη με την αγάπη γίνεται  πράξη, ενέργεια«

-«υπάρχουν πράξεις στη ζωή του ανθρώπου, που νομίζει πως είναι σωστές, τα αποτελέσματά τους όμως οδηγούν  τον άνθρωπο στον πυθμένα του άδη»(Σεραφείμ του Σαρώβ, εκδ. οικ. ΑΣΤΗΡ, 1996 σ. 70)

-Όμως καλή βέβαια και μεγάλη αρετή είναι η παρθενία… Αυτό το κακό κάνουν και σήμερα μερικοί άνθρωποι, άνδρες ή γυναίκες, οι οποίοι κατορθώνουν αρετές μεγάλες, όμως καταφρονούν τις μικρές…

-…αδελφοσύνη. Και αυτό συμβαίνει όταν ο μαθητής μαθαίνει από τον δάσκαλο, ο αδύναμος λαμβάνει ενίσχυση από τον δυνατό, όποιος πενθεί, παίρνει χαρά από τον μακάριο, και ο ολιγόπιστος ενισχύεται στην πίστη από τον πιστό.

-Έτσι η «κένωση» του Ιησού σημαίνει  κατέβασμα, δυνατότητα προσέγγισης, η «κένωση» της γυναίκας σημαίνει ξαλάφρωμα, άνοδο.

-Αυτήν  την πνοή, που παρέδωσε με εκείνο το ζωηφόρο φύσημα ο Δημιουργός Λόγος στον πρώτο  άνθρωπο και τον έκανε εικόνα του. Τώρα ο μαθητής εκπνέει τη Χάρη του Κυρίου.

-«Βλέποντας ο Ιούδας την πόρνη  να φιλάει τα πόδια του Ιησού, σκέφτεται της προδοσίας το φίλημα». » Έχοντας μέσα του την δυσώδη κακία» και κυριευμένος από το φθόνο, έχασε τη σωστή «όραση«, ώστε δεν μπορεί πλέον «να προτιμήσει το συμφέρον». Σκοτίστηκε πραγματικά ο νούς του.

-«Όπου βρίσκεται η καρδιά σας, εκεί είναι και ο θησαυρός σας»(Λουκ.12,34)

-Τα δάκρυα της γυναίκας, αληθινές πηγές, μόνο με τα νερά των νεφών που έφτιαξαν τις θάλασσες, μπορούν να συγκριθούν.

–Από τον κόσμο μας δεν παίρνει τίποτε άλλο παρά μονάχα τον άνθρωπο και αυτόν υβριζόμενο . Έτσι μένει γυμνός και εκφράζει την δική μας γύμνια  την πνευματική.

-Καθένα από τα μέλη της άγιας σάρκας σου, Χριστέ, ατιμία υπέμεινε για μας η κεφαλή τ΄αγκάθια, η όψη  του φτυσίματα, οι σιαγόνες τα ραπίσματα, στο στόμα σου τη γεύση, που ΄ταν μαζί χολή και ξύδι, τις φοβερές βρυσιές τ΄αυτιά σου, τα νώτα το φαγγέλωμα, το χέρι σου τον κάλαμο , του σώματος οι εκτάσεις στον Σταυρό, τα άκρα σου τους ήλιους και η πλευρά τη λόγχη εσύ που έπαθες για μας και λευτεριά από τα πάθη έδωσες εσύ, που φιλάνθρωπα κατέβηκες κοντά μας, εσύ, που μας ανύψωσες, Σωτήρα παντοδύναμε, ελέησέ μας.

-Ο Χριστός δεν υπέφερε «αντί για μας» ούτε «πήρε τη θέση μας», αλλά υπέφερε για χάρη μας. Αυτή είναι η αξία του Σταυρού του Χριστού για μας.

-…σε κάθε περίπτωση η νίκη, η θυσία και το πρότυπο είναι της αγάπης που πάσχει.

–Η μετάνοια είναι η δύναμη του αδύναμου ανθρώπου. Δύναμη, γιατί ξανασυνδέει τον άνθρωπο με το Δημιουργό και Πλάστη του, που είναι ταυτόχρονα και ο σκοπός του.

–Το ληστή συνοδοιπόρο  Κύριε έχοντας αυτόν που βούτηξε τα χέρια του στο αίμα μαζί του αρίθμησε και μας ως αγαθός και φιλάνθρωπος.

-Την εβδομάδα αυτήν ο Κύριός μας Ιησούς με την σταυρική Του θυσία μας χάρισε την ειρήνη με τον ουρανό, μας συμφιλίωσε με τον Πατέρα Του, κατάργησε τον θάνατο, κατέλυσε την τυραννία του  διαβόλου και έκανε τον ουρανό διαβατό για τους ανθρώπους.

-…τελευταία κραυγή του Ιησού πάνω στο σταυρό : «Τετέλεσται«. (Ιω.19,30) Δεν πρόκειται για κραυγή αυτοεγκατάλειψης, αλλά για κραυγή νίκης. Τέλειωσε, κατορθώθηκε. Εκπληρώθηκε!

-Μεγάλη υπήρξε η νίκη  της αγάπης πάνω στο μίσος.

-…ράπισμα δέχτηκε στο πρόσωπο από τα χέρια, που εκείνος έπλασε.

-Το αγκάλιασμα προϋποθέτει την αγάπη αλλά, όταν αυτή γίνεται χωρίς αγάπη καταλήγει σε στραγγαλισμό.

-…αυτός που εξετάζει το βάθος της ανθρώπινης καρδιάς, άδικα ανακρίνεται

-Η αγάπη μου σταυρώθηκε για μένα. Γιατί να σκεφτεί την ανθρώπινη κρίση; Βλέπει το σώμα το νεκρό και όμως αισθάνεται τον πόθο να τ΄αγκαλιάζει σαν ζωντανό.

-Στο θάνατο αυτό, εκείνο που σώζεται, είναι η ζωή. Αυτήν περιπόθητα αγκαλιάζει, αυτή φιλάει. Να γίνει κοινωνός της θέλει.

-…ο Χριστός αποδείχθηκε ξένος προς την φθορά

-Δηλαδή, μια νέκρωση, νάρκωση, που μέσα της κρύβει τη ζωή στον ανώτερο βαθμό, στον υπερθετικό, αυτό «θα πει» ζωαρχικότατος«.

–Παρθένος, ξύλο και θάνατος ήταν τα σύμβολα της ήττας μας. Παρθένος ήταν η Εύα, γιατί δεν είχε γνωρίσει ακόμα τον άνδρα της. Ξύλο ήταν το δέντρο και θάνατος η τιμωρία του Αδάμ. Αλλά να, και πάλι Παρθένος και ξύλο και θάνατος, αυτά τα σύμβολα της ήττας έγιναν σύμβολα της νίκης. Γιατί αντί της Εύας έχουμε τη Μαρία, αντί του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, έχουμε το ξύλο του σταυρού, αντί του θανάτου ως τιμωρία του Αδάμ έχουμε το θάνατο του Χριστού. Βλέπεις ότι ο διάβολος νικήθηκε με τα όπλα, που άλλοτε νίκησε!

-Αλλού φανερώνεται ο Χριστός σαν λιοντάρι:»Ωσπερ λέων, Σώτερ, αφυπνώσας σαρκί»

–Το μίσος, θολώνει το νου σκοτίζει τα κριτήρια, παραμορφώνει τα πρόσωπα των «άλλων», τους διαφοροποιεί από μας, τους κάνει ξένους. Ένας ξένος είναι σαν να μην υπάρχει είναι ένας νεκρός.

-Αυτό το άδικο μνήμα θα γίνει η πηγή της ζωής. Θα ποτίσει και θα θρέψει με το ψωμί και το κρασί της Αθανασίας τους θνητούς ανθρώπους για να τους μεταβάλει σε αθάνατους, αιώνιες ζωντανές υπάρξεις,  δίνοντάς τους ζωή από τη Ζωή.

-…όχι να βρέξουν τα χείλη τους και να σβήσουν πρόσκαιρα τη δίψα τους, αλλά να πιουν και να «πληρωθούν» από την παρουσία της ζωής, από την ίδια τη ζωή, που μένει «εις τον αιώνα».

-Μόνος! Δεν υπάρχει βοηθός και συμπαραστάτης. Εδώ οι σύντροφοι και οι φίλοι τον εγκατέλειψαν πάνω στη γη. Ποιος μπορούσε να τον ακολουθήσει στα μονοπάτια και στο βασίλειο του θανάτου; Κανείς. Μόνον όποιος είναι η ζωή, μπορούσε να τον ακολουθήσει. Όλοι όμως «περίκεινται  ασθένεια», αδυναμία με πρώτη και κύρια το θάνατο. Μόνος! Τελικά, η δόξα και η νίκη ανήκουν σ΄εκείνον. Γι’ αυτό,  «αφού έλαβε πολλά λάφυρα από τη νίκη του ανήλθε«.

-Η «ζωή», για να υπάρξει, χρειάζεται τις δικές της συνθήκες, το δικαστή χρόνο, την αιωνιότητα. Πραγματικά μια ζωή, που ξεπερνά τη φθορά και το θάνατο μένει στον αιώνα. Τα στενά περιθώρια του κοσμικού χρόνου δεν την χωρούν. Απλώνεται πέρα από τα ανθρώπινα δεδομένα που τα ωρολόγια ορίζουν. Αγκαλιάζει τον κόσμο, κάθε ύπαρξη, κάθε χρονικό μέτρο, και όλα αυτά τα ανακαινίζει. Γι΄αυτό και η δοξολογία που από αυτή τη στιγμή αρχίζει δεν σταματά ποτέ.

by SearchingTheMeaningOfLife