«Κι όταν πεθαίνεις, κανείς δεν ξέρει από πόσους καθημερινούς θανάτους σε προφυλάσσει αυτό το μικρό χωματένιο ύψωμα…»~Τάσος Λειβαδίτης

Μια δειλή πράξη σου, σε κάνει να πεθαίνεις μέσα στους άλλους…
Με μια συγνώμη αργοπορημένη, πεθαίνουν οι άλλοι μέσα σου…

*Ο*

*Ο*

Όλον τον κόσμο γύρισα
Όλος ο κόσμος μ΄είδε
Θαύμασε την Ομορφιά
Τίμια δεν την είδε

«Σιγά μην είναι τίμια
σε μένα ξένη δείχνει…»
Είπε και απαρνήθηκε
όλη την τέλεια φύση
«Δεν είμαι εγώ κομμάτι της
άλλα τα υλικά της
δεν είμαι εγώ καθρέφτης της
τρομάζω στη θωριά της.»

Και την σιωπή αντίκρισε
ως μυστικών κακία
κακία έχει το μέσα σας
με ζήλια εκδηλωμένη
αυτή κάνει εγωιστές
και τη μορφή ασχημαίνει

Αναρχίας ανασφάλεια

Αναρχίας ανασφάλεια

Όταν βασίλισσα αφήσει το κοπάδι
Μια ισότητα απλώνεται σιωπής
Χάνεται απρόβλεπτα η ιεραρχία
Η ανασφάλεια τους τρώει την ψυχή

’Έτσι οι μέλισσες όλες εγκαταλείπουν
Ερημώνουν της κυψέλης την θαλπωρή
Ψάχνουν βασίλισσα για να υπηρετήσουν
Σε δέντρο νόημα να έχει η ζωή

Το μίσος σου αυταπάτη

Το μίσος σου αυταπάτη

Είχα προβλέψει ότι θα με μισήσεις
νόμισες από έρωτα απόντα φιλιά…
Πνιγμένος στον πόνο σου πώς να νοήσεις;
Νανουρίζεις όνειρα, ελπίδων, απατηλά.

Είσαι σαν δεντράκι μικρό που κιτρίνισε
σε εδάφη άγονα, γι΄αυτό σκληρά
μάζεψε τις ρίζες και έλα πλησίασε
σε ανθρώπους που δίνουν, ζωντάνιας χαρά…