[Δικέ μου ξένε]

[Δικέ μου ξένε]

Όταν φοβάσαι
Να πιάνεσαι από τις ρίζες
Να τις αρπάζεις σφιχτά
Γιατί κρέμονται σε γκρεμό αβύσσου
Χρόνια τώρα
Τις ρένω με μέλι και γάλα
Να βαστιούνται ζωντανές

Αγκαλιά

Αγκαλιά

Σ’ έσφιξα στο στήθος με στοργή
μη σε τυφλώνουν του κόσμου ήλιων φώτα
ν’ ακούς κάθε χροιάς φωνή
λάμπουν στ’ αυτιά ως φίνα ουράνια τόξα

[Δροσιά Δημιουργίας]

photo by DesPin

Με μια βουτιά στο απέραντο γαλάζιο
Βυθίστηκα στις αφηρημένες έννοιες και ξέφυγα
Από τις οδυνηρές αναμνήσεις
Δημιούργησα το Ωραίο
Αναζήτησα το Αρμονικό και το Άριστο
Στα όρια του μέτρου του εφικτού
Σύμφωνα με τις φυσικές δυνάμεις
Αταίριαστο το μέτριο
Αν όμως αγγίξω την λάμπα της ύβρεως