Το μίσος σου αυταπάτη

Το μίσος σου αυταπάτη

Είχα προβλέψει ότι θα με μισήσεις
νόμισες από έρωτα απόντα φιλιά…
Πνιγμένος στον πόνο σου πώς να νοήσεις;
Νανουρίζεις όνειρα, ελπίδων, απατηλά.

Είσαι σαν δεντράκι μικρό που κιτρίνισε
σε εδάφη άγονα, γι΄αυτό σκληρά
μάζεψε τις ρίζες και έλα πλησίασε
σε ανθρώπους που δίνουν, ζωντάνιας χαρά…

Advertisements

Η μελωδία σου, μια πρόσθεση

photo by ChrisTsik

Η μελωδία σου, μια πρόσθεση

Έχεις καιρό το λογαριασμό να κάνεις
δεν τραβήχτηκε της πρόσθεσης γραμμή.
Τότε οι πράξεις σου όλες θα αθροιστούνε
να δείξουν ποιος ακριβώς είσαι εσύ.

Όχι τα όνειρα που δεν τα έχεις πράξει
ούτε τα λόγια που δεν έχουν βιωθεί
όλα όσα τόλμησες ή δείλιασες να ζήσεις
όλα τα ρήματα προσθέτουν μουσική.

Ως το φούρνο

Ως το φούρνο

Είναι τα πλατάνια, στον ίσκιο τους που ξάπλωσα
Είναι οι πάπιες, που τις τάισα και χάζεψα
Είναι τα ποτάμια, τα πόδια μου που δρόσισα
Είναι οι πλαγιές, τις τούμπες μου που χάρηκα
Όταν οι σαΐτες σας το νου μου όλο στόχευαν
Βρήκανε στόχο μα πέσαν όλες άδοξα
Τα άλλα σώματα σεβάστηκα δεν άγγιξα
Με ξύλινα σπαθιά μονάχα τα τραυμάτισα
Να ράψουν μες στο νου τους μια πλοκή
Να συνεχίσει μες απ΄τα όνειρα η ζωή.

Θάλασσα στα Ουράνια

Θάλασσα στα Ουράνια

Στα βάθη σου γίνανε λυγμοί, βάσανα του κοσμάκη,
σε πνίγουν κι ακόμα καρτερείς του πλούσιου την αγάπη!
Ούτε σταγόνα θάλασσας στων λίγων το δισάκι
κι όσο τριγύρω ψάχνεσαι, σε τραβάν οι βράχοι.

Θέλεις γαλήνια νερά, να μη θαλασσοπνίγεις
κι έρχονται οι αέρηδες στου νού σου τη βιασύνη
κι έρχονται μπόρες, αστραπές, πνιγμοί και στο λιμάνι.
Κοπάζουν κι εσύ χάνεσαι στο παρελθόν σου πάλι.

Φώς με Εικασίες

Φώς με Εικασίες

Άσε τα «όχι» και τα «ναι» και πιάσε ένα «ίσως»
Αν έχεις όνειρα πολλά, δεν έχεις ποτέ μίσος
Δίνει άλλες προοπτικές πάντα μια εικασία
Κίνητρο για έρευνα μια σχετική ουσία

Όλα τα απόλυτα μπλοκάρουν συζητήσεις
Χάνεις την ποιητικότητα με παγωμένες ρήσεις

Ουράνιος Σύμμαχος

Ουράνιος Σύμμαχος
Ο ουρανός π΄ αγκάλιασε, τις αστραπές του ρίχνει
Το χέρι που σ΄ άγγιξε, σου δίνει μια μπουνιά
Να σε ξυπνήσει άμεσα νιώθει την ευθύνη,
μιλά για την οδύνη, με χέρι στην καρδιά.

Τα δάκρυα γούβες έσκαψαν στα μάτια,
μαργαριτάρια γίναν, γιορντάνια στο λαιμό.
Όλα Σου τα πολύτιμα φυλάω στην καρδιά,
το κλειδί φυγάδευσα σε κουτί θερμό.

Δράμα η Χαρά

Δράμα η Χαρά
Ποιος σου είπε ότι έχει πλάκα,
τον κόσμο όταν ενοχλείς.
Με χίλια ονόματα έχεις μάθει,
ψεύτρες ελπίδες να σκορπάς.
Τον κοινό νου μας τον κολλάς,
την ευφυΐα σπαταλάς.
Για πια Αγάπη μας μιλάς;

Νηφάλιο* το Σπασμένο Καρύδι

Νηφάλιο* το Σπασμένο Καρύδι

Θέλω να ραγίσω ήπια το τσόφλι
από νουθεσίες διαπαιδαγώγησης καμωμένο
το φως της φύσης να φτάσει την ψίχα
πιο κοντά στα όνειρα να νιώσεις
το παιδί που ήσουν, της Αγάπης θυμήσου
αλλιώς τον κόσμο που βλέπει
οι αισθήσεις να χρωματίζουν ουράνια τόξα

H2O

photo by EvAr

H2O

Σε αυτά που κάνεις χάνεσαι. 

Και δεν μπορείς να μην τα κάνεις. 

Και αυτή είναι η αδυναμία σου.

Θέλεις να ερμηνεύσεις τα όνειρα, 

να ζωγραφίσεις το ασύλληπτο με πινέλα… 

Με γήινα όνειρα πώς να πορευτείς; 

Καμαρώνεις για τις πολλές βιαστικές ώρες εργασίας,

με πρωταθλητισμό δεν προοδεύεις αληθινά, 

μόνο σε στάση ακινησίας με κλειστά μάτια. 

Μεγάλη ασέβεια να ονοματίζεις,

ακόμα και τα υποατομικά σωματίδια 

και ότι ξεχώρισες γρήγορα καταβροχθίζεις. 

Με κλειστά μάτια μονάχα βλέπεις. 

Όλο το βάθος που έχει το ένα.

by SearchingTheMeaningOfLife

Για περισσότερα :
www.stixoi.info
www.poemhunter.com
www.wattpad.com
www.smashwords.com
www.easywriter.gr

Από το διαδραστικό ebook «IoM [Internet of Meanings]»  FOR MOBILE (ISBN 9781370186792)