Tα 14 πράγματα που κάνουν μόνο οι καταπληκτικοί γονείς

Οι καταπληκτικοί γονείς κάνουν καταπληκτικά πράγματα! Και δεν εννοώ περίπλοκα, δύσκολα, ή κάτι τέτοιο, αλλά εννοώ πράγματα που είναι καταπληκτικά επειδή έχουν καταπληκτική επίδραση στα παιδιά τους!

1. Τονώνουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού.

Τι πιο καταπληκτικό πράγμα για ένα παιδί να ακούσει τον γονιό του να του λέει «πιστεύω σε εσένα!». Θα μου πείτε «σιγά το πράγμα;». Δοκιμάστε να το πείτε στο παιδί σας, και να το εννοείτε, και θα δείτε το χαμόγελό του, την σιγουριά στον εαυτό του και διαφορά στη συμπεριφορά του! Αν το κάνετε κάθε μέρα, το παιδί σας θα γίνεται όλο και καλύτερο κάθε μέρα!

2. Καθοδηγούν, ενθαρρύνουν και υποστηρίζουν.

Και δεν σπρώχνουν ή πιέζουν διαρκώς το παιδί. Όλοι οι γονείς επιθυμούν να δουν το παιδί τους καλό μαθητή, επιτυχημένο στη ζωή του, αλλά δεν χρησιμοποιούν όλοι τη σωστή μέθοδο. Συχνά πολλοί γονείς που έχουν κουραστεί να παρακαλάνε το παιδί τους να διαβάσει καταφεύγουν σε απειλές, τιμωρίες, δωροδοκίες… Οι τακτικές αυτές μπορεί να έχουν κάποιο αποτέλεσμα, στο τέλος όμως παύουν να έχουν ισχύ και να λειτουργούν και το παιδί απλώς δεν μαθαίνει να διαβάζει ή να κάνει αυτό που πρέπει και, βέβαια, δεν μαθαίνει να νιώθει καλά για τον εαυτό του.

Advertisement

Το ταμπού της ασθένειας και η έπαρση της υγείας

Θυμάμαι τον δάσκαλό μου στην ψυχοθεραπεία πριν αρκετά χρόνια να υποστηρίζει πως το ισχυρότερο ταμπού της εποχής δεν είναι το σεξ, αλλά ο θάνατος. Και όχι το σεξ, γιατί βρίσκεται παντού, προσφέρεται αφειδώλευτα στην πραγματική και εικονική πραγματικότητα, μιλιέται ανερυθρίαστα και δεν κρύβει κανένα μυστικό.
Ο δε θάνατος κρύβει καλά τα μυστικά του, η αναφορά σε αυτόν προκαλεί αμηχανία, φόβο, τάση αλλαγής θέματος και ενίοτε και χτύπημα ξύλου. «Μακριά από μας!»
Όπως μακριά από μας η ασθένεια και η φθορά.

Ο καθρέφτης του έρωτα

Στον πρώτο μου έρωτα θυμάμαι με τράβηξε ένα κορίτσι γλυκό αλλά, σκληρό. Που έκανε τον πόνο του βία και χειριστικότητα προς τους άλλους. Ένας άνθρωπος ελκυστικός σε κάποιον –σαν κι εμένα- τρομαγμένο, επειδή είχε το ταλέντο να γίνεται αφοπλιστικά χειριστικός.

Θυμάμαι πως με έλκυσε σε κείνη ένα βασικό της χαρακτηριστικό: η ικανότητά της να ταξιδεύει στην διπολικότητα του συναισθήματος. Την μια στιγμή τρυφερή και σαγηνευτική, την άλλη βίαια διεκδικητική κι ανεπαίσθητα της κακοποιητική.

Διαδικτυακή σεξουαλική παρενόχληση και Cyber Stalking: Τι είναι, πώς εντοπίζονται και πώς αντιμετωπίζονται

Τι είναι ακριβώς το Cyber Stalking και η διαδικτυακή σεξουαλική παρενόχληση; Αποτελούν αξιόποινες πράξεις; Τέτοιου είδους ερωτήματα εγείρονται κυρίως γιατί το διαδίκτυο γίνεται ολοένα και περισσότερο μέρος της ζωής μας- πόσο μάλλον εν μέσω πανδημίας- με αποτέλεσμα να αποτελεί ακόμη ένα πεδίο εκδήλωσης συμπεριφορών που συνδέονται με τις έμφυλες διακρίσεις και τον σεξισμό.

Από την Ανθή Αργυρίου, Δικηγόρο- Μέλος Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης & Ιδρυτικό μέλος της DATAWO

Τι είναι ακριβώς το Cyber Stalking και η διαδικτυακή σεξουαλική παρενόχληση; Αποτελούν αξιόποινες πράξεις; Τέτοιου είδους ερωτήματα εγείρονται κυρίως γιατί το διαδίκτυο γίνεται ολοένα και περισσότερο μέρος της ζωής μας- πόσο μάλλον εν μέσω πανδημίας- με αποτέλεσμα να αποτελεί ακόμη ένα πεδίο εκδήλωσης συμπεριφορών που συνδέονται με τις έμφυλες διακρίσεις και τον σεξισμό.

Η σωστή χρήση της γλώσσας στην ανατροφή ενός παιδιού

Γράφει ο  Γιάννης Ξηνταράς

Τo σημαντικότερο χαρακτηριστικό για ένα παιδί είναι η ανατροφή που θα πάρει, και αυτό το έργο καλείτε να το εκτελέσει ο γονιός.

Ένα από τα πιο σημαντικά σημεία στην ανατροφή του παιδιού είναι η σωστή χρήση της γλώσσας, ο τρόπος που θα του μιλήσουμε, που θα επικοινωνήσουμε μαζί του, γιατί ο χαρακτήρας ενός παιδιού διαμορφώνεται και αλλάζει αξιοσημείωτα από αυτά που βιώνει, βλέπει και ακούει μέσα στο οικογενειακό του περιβάλλον.

Νίτσε: «Δεν είναι η έλλειψη αγάπης, αλλά η έλλειψη φιλίας που κάνει τους γάμους αποτυχημένους»

Thessaloniki 2021

Σήμερα στον απόηχο της κρίσης, στη δίνη μιας πανδημίας και σ’ ένα γενικότερο κλίμα κρίσης αξιών, υπερκαταναλωτικών τάσεων, στρεβλωμένων και νέων, «μη εύπεπτων» προτύπων, δεν γίνεται να μείνουν ανεπηρέαστες οι ανθρώπινες σχέσεις.

Ο αγώνας για την επιβίωση εν έτει 2020 είναι επιτακτικός και συνεχώς δυσκολεύει μέσα σε ένα πλαίσιο αυξανόμενων, επίπλαστων αναγκών. Μέσα σε ένα τόσο θολό τοπίο, όπου η κούραση, η ένταση, η σύγχυση, το άγχος αλλοιώνουν τη κρίση μας, το νόημα και ο βαθύτερος σκοπός της ζωής μας φαίνεται να απομακρύνονται. Χωρίς να το έχουμε καταλάβει βρισκόμαστε να παλεύουμε με μικρά και ανούσια γεγονότα.

Όπως αναφέρει και ο Άλαν Γουάτς, «Το νόημα της ζωής είναι απλώς να είσαι ζωντανός. Είναι τόσο ξεκάθαρο και τόσο αυτονόητο και τόσο απλό. Αλλά παρόλα αυτά, όλοι τρέχουν τριγύρω μέσα στον πανικό, λες και χρειάζεται να επιτύχουν κάτι πέρα από αυτό που είναι».

H σεξουαλική συνεύρεση: Τα σημαινόμενα της ερωτικής πράξης

Γράφει ο Dr. Γρηγόρης Βασιλειάδης

Το σεξ ή η σεξουαλική συνεύρεση είναι πολλά περισσότερα από ένα μέσο σωματικής απόλαυσης, ή χρήσης του άλλου για επιδίωξη ατομικής ικανοποίησης.

Μέσα από τις φαντασιώσεις που οι εραστές εκδραματίζουν κατά την σεξουαλική πράξη, από τον τρόπο που κάνουν έρωτα φανερώνουν –συγκεκαλυμμένα απ’ τα μάτια του αμύητου- όλα τα προσωπικά εμπόδια, την απωθημένη θλίψη, τα τραυματισμένα τους όνειρα.

Εκφράζουν σωματικά τις εξελικτικές τους ασυνέχειες, όλα τα ψυχικά τους μπλοκαρίσματα, ενός εαυτού που πασχίζει να έρθει σε επαφή με τα ασυνείδητα του τραύματα, προβάλλοντας τα στο ερωτικό σύντροφο.

Ερωτοτροπώντας με τον άλλον, ο εραστής επιδιώκει να συναντήσει πληγωμένα και προδομένα του κομμάτια, με την προσδοκία πως η ερωτική και φυσική εγγύτητα θα τα θεραπεύσει.

«Άσε με να σ’ αγαπώ…!»

Γράφει ο Dr. Γρηγόρης Βασιλειάδης

Ως ψυχολόγος που δουλεύω συχνά με προβλήματα σχέσεων, γάμου, ζευγαριών, και οικογένειας, ακούω συχνά στην ψυχοθεραπεία και σ’ όλες τις εκδηλώσεις της καθημερινής ζωής ανθρώπους να μου λένε με περισσή ευκολία τις φράσεις:

«Μα τον/ την αγαπώ τόσο πολύ!…», «Ποτέ δεν αγάπησα κάποιον περισσότερο…!», «Αυτός είναι ο αγαπημένος μου!», «Ποτέ δεν κατάλαβε πόσο την αγαπούσα…», «… Φταίει που αγάπησα πολύ…», «η αγάπη είναι το πιο σημαντικό πράμμα στην ζωή!», κ.λπ.

Οι άνθρωποι συστηματικά και τελείως ανεπίγνωστα καταχρώνται την λέξη «αγάπη» κι όλα της τα παράγωγα, επειδή δεν έχουν ιδέα σχετικά με τα αληθινά σημαινόμενα της λέξης. Επίσης, γιατί συνήθως δεν έχουν καμιά επίγνωση του τι είναι αυτό που πραγματικά νιώθουν μέσα στις σχέσεις τους.

Το σύνδρομο της “ελληνικής οικογενειακής πολυκατοικίας”: Δυναμική & ψυχοπαθολογία

Γράφει ο Dr. Γρηγόρης Βασιλειάδης

Η ψυχοθεραπευτική μου εμπειρία δείχνει πως η ψυχολογία της ελληνικής οικογένειας συμβαδίζει συχνά με την ψυχοπαθολογία της. Η συνεξάρτηση διαπλέκεται με τον φόβο της ελευθερίας των μελών της, οι φοβίες με την ανάγκη. Η ψυχοθεραπεία καλείται να επανασυνδέσει την επιθυμία με την επίγνωση, το “θέλω” με το “μπορώ”, τον φόβο με την ανάγκη της υπέρβασής του..

Το σύνδρομο της “ελληνικής οικογενειακής πολυκατοικίας” και η ψυχοπαθολογία

Ακούω συχνά στην αίθουσα των ψυχοθεραπευτικών συνεδριών: « είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια…».

Εννοώντας έχουμε μια «πολύ καλή» οικογένεια. Η υπενθύμιση: «Είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια» κρύβει την διευκρίνιση-απειλή:«Κανένας από αυτή την οικογένεια δεν είναι έτοιμος – ώριμος να αποχωριστεί κανέναν». Όσο πιο αδύναμα καθιστούν οι γονείς τα μικρότερα ηλικιακά μέλη της οικογένειας, τόσο πιο «δεμένη» και «καλή», την αντιλαμβάνονται.

Στην σημερινή Ελλάδα, οι γονείς της «καλής» οικογένειας διατηρούν τρόπους εκπαίδευσης και συμπεριφοράς που ευνουχίζουν την συναισθηματική ωριμότητα των παιδιών. Μέσα στο πλαίσιο της υπερβολικής προστασίας και προσφοράς, αρνούνται να τα αφήσουν να εξελιχθούν και να αναλάβουν τον εαυτό τους.

Ψυχοθεραπεία: Το δάκτυλο που δείχνει τον Ήλιο

 

 

Γράφεο ο Dr. Γρηγόρης Βασιλειάδης

Πολύ συχνά οι άνθρωποι προσπαθούν μέσα από την διανοητική ερμηνεία της ψυχικής τους κατάστασής, και των δεδομένων της ζωής τους, να γεμίσουν το απλήρωτο συναισθηματικό τους κενό.

Πιστεύουν λανθασμένα πως το καλύτερο που θα πάρουν από την ψυχοθεραπεία είναι η γνώμη, οι σκέψεις, οι απόψεις, τα συμπεράσματα του ψυχοθεραπευτή.

 

Ελπίζουν πως αυτά θα τους βοηθήσουν να ρυθμίσουν αποτελεσματικότερα την ψυχική και σχεσιακή τους ζωή.

Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα.

 

Το υπαρξιακό κενό, η ψυχική ακαταστασία, η καθημερινή δυσλειτουργικότητα των σχέσεων δεν «λύνεται», δεν αποκαθίσταται με λυσάρια «σοφίας», ούτε με ανταλλαγή και καταγραφή παγιωμένων απόψεων.