Tα 14 πράγματα που κάνουν μόνο οι καταπληκτικοί γονείς

Οι καταπληκτικοί γονείς κάνουν καταπληκτικά πράγματα! Και δεν εννοώ περίπλοκα, δύσκολα, ή κάτι τέτοιο, αλλά εννοώ πράγματα που είναι καταπληκτικά επειδή έχουν καταπληκτική επίδραση στα παιδιά τους!

1. Τονώνουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού.

Τι πιο καταπληκτικό πράγμα για ένα παιδί να ακούσει τον γονιό του να του λέει «πιστεύω σε εσένα!». Θα μου πείτε «σιγά το πράγμα;». Δοκιμάστε να το πείτε στο παιδί σας, και να το εννοείτε, και θα δείτε το χαμόγελό του, την σιγουριά στον εαυτό του και διαφορά στη συμπεριφορά του! Αν το κάνετε κάθε μέρα, το παιδί σας θα γίνεται όλο και καλύτερο κάθε μέρα!

2. Καθοδηγούν, ενθαρρύνουν και υποστηρίζουν.

Και δεν σπρώχνουν ή πιέζουν διαρκώς το παιδί. Όλοι οι γονείς επιθυμούν να δουν το παιδί τους καλό μαθητή, επιτυχημένο στη ζωή του, αλλά δεν χρησιμοποιούν όλοι τη σωστή μέθοδο. Συχνά πολλοί γονείς που έχουν κουραστεί να παρακαλάνε το παιδί τους να διαβάσει καταφεύγουν σε απειλές, τιμωρίες, δωροδοκίες… Οι τακτικές αυτές μπορεί να έχουν κάποιο αποτέλεσμα, στο τέλος όμως παύουν να έχουν ισχύ και να λειτουργούν και το παιδί απλώς δεν μαθαίνει να διαβάζει ή να κάνει αυτό που πρέπει και, βέβαια, δεν μαθαίνει να νιώθει καλά για τον εαυτό του.

Advertisement

Ξεφυλλίστε εδώ τον Θεατρικό μονόλογο «Όλα για την Ομπρέλα» FOR MOBILE με ISBN: 9798215889749

Kατεβάστε Εδώ Δωρεάν:

Ηλεκτρονικές εκδόσεις: smashword  , easywriter και poemhunter

Το ΝΕΟ Θεατρικό μονόλογο «Όλα για την Ομπρέλα» FOR MOBILE με ISBN: 9798215889749

2023

By SearchingTheMeaningOfLife

Ο Θάνατος των αγαπημένων προσώπων και τα στάδια του πένθους

Το πένθος είναι οι συναισθηματικές και σωματικές αντιδράσεις και επιπτώσεις που αισθάνονται οι άνθρωποι λόγω θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου. Περιλαμβάνει ένα μεγάλο φάσμα συναισθημάτων όπως λύπη, θυμό, απελπισία, ενοχές, φόβο. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να παρουσιάσει ένα διαφορετικό συνδυασμό συναισθημάτων και σωματικών ενοχλήσεων.

Ο θάνατος ενός παιδιού δημιουργεί ένα ανυπόφορο αίσθημα αδικίας. Η απώλεια του μέλλοντος του παιδιού, τα ανεκπλήρωτα όνειρα και το παράλογο της συμφοράς, καθιστούν το χαμό ενός παιδιού από τις πλέον οδυνηρές ανθρώπινες εμπειρίες.

Οι γονείς μπορεί να αισθάνονται υπεύθυνοι για το θάνατο του παιδιού όσο παράλογο και εάν αυτό φαίνεται. Οι γονείς παράλληλα νιώθουν ότι έχουν χάσει ένα σημαντικό μέρος του ίδιου του εαυτού τους.

Ο θάνατος ενός συζύγου, είναι μια εξαιρετικά οδυνηρή εμπειρία. Εκτός από το σοβαρό συναισθηματικό σοκ, προκαλούνται νέα δύσκολα προβλήματα όπως αποδιοργάνωση της οικογένειας, ανάγκη αλλαγής τρόπου ζωής, απώλεια εισοδήματος, κοινωνικές επιπτώσεις.

Οι ψυχολογικά στερημένες μητέρες δημιουργούν ανώριμα παιδιά

photo by EvAr

Η σύγχρονη μητέρα είναι ένα πολυσύνθετο φαινόμενο. Δεν είναι η απλή μορφή της παλιάς μητέρας, που οι απαιτήσεις της, η μόρφωσή της, τα ιδανικά της ή και οι προοπτικές τής ζωής της ήταν πολύ περιορισμένες.

Στην εποχή μας έχουν αλλάξει τα πράγματα. Είναι μεταβατική εποχή. Η γυναίκα και θέλει πολλά πράγματα και δεν τα ‘χει ξεκάθαρα μέσα της. Αναφέρομαι στην πλειοψηφία των γυναικών, όχι βέβαια στη μειοψηφία. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε πως μέσα στην οικογένεια συχνά ούτε και οι άντρες μπορούν να καταλάβουν τη γυναίκα τους, ούτε τα παιδιά μπορούν να συλλάβουν την εικόνα της μητέρας τους ξεκάθαρα.

Η μητέρα, είτε εργάζεται είτε όχι, είναι πολύ συχνά υπερπροστατευτική, αγχώδης κι από κει εκπορεύεται ένα μεγάλο ποσοστό της ανωριμότητας των σύγχρονων παιδιών. Η σύγχρονη γυναίκα έχει πολλές διαψεύσεις κι ακριβώς αυτές τις διαψεύσεις τις περνά χωρίς να το θέλει στο παιδί.

Η εμπειρία του θανάτου και το νόημα της ζωής

Είναι αλήθεια, -όπως λέει και ο I. Yalom- πως «ενώ ο ίδιος ο θάνατος σε αφανίζει, η ιδέα του θανάτου μπορεί να σου σώσει την ζωή».

Εννοώντας πως η επεξεργασία και η επίγνωση του γεγονότος της θνητότητάς σου μπορεί να νοηματοδοτήσει θετικά τη ζωή σου.

Είναι όμως, κατά την άποψή μου, εξίσου –αν όχι σημαντικότερη- αλήθεια πως η υπαρξιακή & πνευματική τοποθέτηση του ανθρώπου στο γεγονός του θανάτου του διαμορφώνει αποφασιστικά την ψυχική του στάση απέναντι στην αναπόφευκτη φυσική του φθαρτότητα, και στις επιδράσεις που αυτή έχει στην ψυχολογική του ζωή κατά το γήρας.

Τοξική θετικότητα

photo by ChrisTsik

Αυτόν τον όρο τον χρησιμοποιώ όλο και περισσότερο όσο προχωρώ στις σπουδές ψυχολογίας και μάλιστα ένα παραπάνω αυτή τη δύσκολη εποχή της γνωστής και μη εξαιρετέας πανδημίας. Ναι, αυτό που σοφά ονομάζεται «τοξική θετικότητα», υπάρχει. Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε όλες τις κοινωνίες ή μόνο σε αυτές όπως η δική μας, αλλά παρατηρώ μια τάση για υπερβολική εξύψωση του να είσαι «θετικός», με όλα τα απαραίτητα συμπράγκαλα της δύναμης, του πείσματος να προχωρήσεις, του να προσπαθείς να δεις τη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων, του να βρίσκεις ευκαιρίες ακόμα και στα δύσκολα.

Προφανώς δε διαφωνώ ότι αυτό όταν γίνεται είναι κάτι το υπέροχο. Ο κόμπος, όμως, βρίσκεται στην άλλη πλευρά του νήματος, δηλαδή στα άτομα που δεν προβαίνουν πάντα σε αυτές τις τακτικές και τα οποία τείνουν να στιγματίζονται. Γιατί; Είναι άραγε τόσο κακό να πεις «ναι, έπεσα, άνθρωπος είμαι, θα σηκωθώ στο δικό μου χρόνο»; Είναι τόσο ανήκουστο να νιώσεις ότι δεν αντέχεις άλλο και ότι η μόνη σου επιθυμία είναι να σπάσεις κάτι και να κλάψεις σε εμβρυική στάση; Απαντήσεις όπως «έλα, μην κατσουφιάζεις», «χαμογέλα» και «θα μπορούσε να είναι και χειρότερο» όχι μόνο δε βοηθάνε, αλλά μας κάνουν να νιώθουμε ότι κανείς δε μας καταλαβαίνει και ότι όλοι μας θεωρούν αχάριστους. Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα κούφιο, τοξικό πράγμα πίσω από τη μάσκα της θετικότητας.

Το ταμπού της ασθένειας και η έπαρση της υγείας

Θυμάμαι τον δάσκαλό μου στην ψυχοθεραπεία πριν αρκετά χρόνια να υποστηρίζει πως το ισχυρότερο ταμπού της εποχής δεν είναι το σεξ, αλλά ο θάνατος. Και όχι το σεξ, γιατί βρίσκεται παντού, προσφέρεται αφειδώλευτα στην πραγματική και εικονική πραγματικότητα, μιλιέται ανερυθρίαστα και δεν κρύβει κανένα μυστικό.
Ο δε θάνατος κρύβει καλά τα μυστικά του, η αναφορά σε αυτόν προκαλεί αμηχανία, φόβο, τάση αλλαγής θέματος και ενίοτε και χτύπημα ξύλου. «Μακριά από μας!»
Όπως μακριά από μας η ασθένεια και η φθορά.

Η αβάσταχτη μοναξιά του “είναι”

Thessaloniki, Hellas 2019

Η μοναξιά χωρίζεται σε κατηγορίες προκειμένου να κατανοηθεί βαθύτερα η σύνθετη έννοιά της. Επομένως, μιλάμε για τη διαπροσωπική, την ενδοπροσωπική και την υπαρξιακή μοναξιά.
Η διαπροσωπική μοναξιά αναφέρεται στην απομόνωση από τους άλλους ανθρώπους. Μπορεί να οφείλεται σε συνθήκες γεωγραφικής απόστασης ή επιβεβλημένης φυσικής απόστασης, όπως π.χ. η καραντίνα που τώρα ζούμε. Παρατηρείται, επίσης, στους ανθρώπους που δυσκολεύονται πολύ με την ανθρώπινη κοντινότητα ή παρουσιάζουν συγκεκριμένα στοιχεία προσωπικότητας, π.χ. σχιζοειδή, ναρκισσιστικά.

Ο καθρέφτης του έρωτα

Στον πρώτο μου έρωτα θυμάμαι με τράβηξε ένα κορίτσι γλυκό αλλά, σκληρό. Που έκανε τον πόνο του βία και χειριστικότητα προς τους άλλους. Ένας άνθρωπος ελκυστικός σε κάποιον –σαν κι εμένα- τρομαγμένο, επειδή είχε το ταλέντο να γίνεται αφοπλιστικά χειριστικός.

Θυμάμαι πως με έλκυσε σε κείνη ένα βασικό της χαρακτηριστικό: η ικανότητά της να ταξιδεύει στην διπολικότητα του συναισθήματος. Την μια στιγμή τρυφερή και σαγηνευτική, την άλλη βίαια διεκδικητική κι ανεπαίσθητα της κακοποιητική.

Διαδικτυακή σεξουαλική παρενόχληση και Cyber Stalking: Τι είναι, πώς εντοπίζονται και πώς αντιμετωπίζονται

Τι είναι ακριβώς το Cyber Stalking και η διαδικτυακή σεξουαλική παρενόχληση; Αποτελούν αξιόποινες πράξεις; Τέτοιου είδους ερωτήματα εγείρονται κυρίως γιατί το διαδίκτυο γίνεται ολοένα και περισσότερο μέρος της ζωής μας- πόσο μάλλον εν μέσω πανδημίας- με αποτέλεσμα να αποτελεί ακόμη ένα πεδίο εκδήλωσης συμπεριφορών που συνδέονται με τις έμφυλες διακρίσεις και τον σεξισμό.

Από την Ανθή Αργυρίου, Δικηγόρο- Μέλος Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης & Ιδρυτικό μέλος της DATAWO

Τι είναι ακριβώς το Cyber Stalking και η διαδικτυακή σεξουαλική παρενόχληση; Αποτελούν αξιόποινες πράξεις; Τέτοιου είδους ερωτήματα εγείρονται κυρίως γιατί το διαδίκτυο γίνεται ολοένα και περισσότερο μέρος της ζωής μας- πόσο μάλλον εν μέσω πανδημίας- με αποτέλεσμα να αποτελεί ακόμη ένα πεδίο εκδήλωσης συμπεριφορών που συνδέονται με τις έμφυλες διακρίσεις και τον σεξισμό.