[Νερό Ουρανού]

Πνεύμα παιδικό
Σε ανέτοιμο κόσμο
Ψάχνει για τα «ρ»
Σε έναν ουρανό

Διάλεξε η καρδιά
Όνομα με αξία
Με άγνοια πολύ
Στου Ηρακλή τη λατρεία

[Ποιο λάθος;]

[Ποιο λάθος;]

Συ επέλεξες να γίνεις κομπάρσος
αρκεί στο φόντο του καμβά να μείνεις
να προκαλέσεις σπίθες είχες θράσος
τα χέρια στη φλόγα σιωπηλά τρίβεις

Ανάβεις φωτιές να βλέπεις πώς καίνε;
Παίζει με αθώων ανθρώπων ψυχές!
Στο δάκρυ τις πνίγεις να δεις να κλαίνε,
μα η ρηχή ζωή σου γεμίζει βροχές

Νικόλαος Κάλας ~6 ποιήματα

 

«Το τριακόσια τριάντα τρία δεν απαντά».
Πλάι στον αριθμό το «οδός Κριεζώτου 2».
Η εν Ισσώ μάχη!
«Δεσποινίς Πυθία δοκιμάσετε πάλι».
«Νικήτα Ράντο, δεν μʼ ακούς;
το τριάντα τρία η πρώτη σου ποιητική δοκιμασία»
το Είκοσι δύο επέστρεψαν οι Έλληνες απʼ την Μικράν Ασία.
Επέστρεφε ώ Ιστορία!
Η Τροία του Ομήρου, η Τροία του ονείρου
τριαδικά συστήματα προϊστορικά, μεταχριστιανικά
υπολογισμένα καβαλιστικά.
«νικήτα Ράντο γιατί δεν απαντάς;»
Τριάντα τρία χρόνια κι ύστερα επέστρεψεν η εν ηχώ μάχη:
«Δεν μʼ αναγνωρίζεις; Είμαι Πλακιώτης Μανχατανάς,
και βροντοφωνούσε μέσα μου
της ταραγμένης σου ψυχής φλογερά οράματα».

ΑΝΑΘΗΜΑ XVII ~ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ

photo by EvAr

ΑΝΑΘΗΜΑ

XVII

Το φίδι με παρακολούθησε

        να κατεβαίνω

την απάτητη προκυμαία

και ζήλεψε την αφοβιά μου.

[Το Αύριο στο μαξιλάρι]

Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων – Οκτώβριος 2018

Η δική σου σκιά σε ενοχλεί
Εσύ κάθεσαι μπροστά το φως
Γύρνα τα μάτια να σε δει
Ξυπνάς και πάλι μοναχός

Ξανά και ξανά ζεις το σήμερα
πιο άγριο, πιο δύσκολο από ποτέ
Μέχρι να καταλάβεις. Όλα εφήμερα!
Σπάσε τα όρια, το αύριο αν θες

[Υψώσου χωρίς μεμψιμοιρίες]

made by Sofoklis

Τόσο ήταν το ανάστημα
Άλλο δεν ψηλώνει
Απ’τη στιγμή που άρχισε να θρηνεί
Για τα ανάξια(κάθε μοίρα έχει)
Για το παντελόνι που έμεινε κοντό
(υποπτεύεται αλλά ποτέ δε θα παραδεχτεί την αναξιότητα)
Αδράνεια
Στο χέρι του είναι
Το μικρό δαχτυλάκι
Να κουνήσει στη ζωή
Να μπει στα καλά ρούχα του
Να ρουφήξει το μέλι

[Δύσκολο νανούρισμα]

[Δύσκολο νανούρισμα]

Στα χέρια κοιμίζω το σύμπαν
Ξανθό μικρό με μάτια κλειστά
Κι εσύ ακόμα μου δίνεις φιλιά
Οι σχέσεις αίματος κοιτούν μακριά

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική·
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.
Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν’ ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη.

Άτιτλο ~ FERNANDO PESSOA

Δεν ξέρω αν η αγάπη που προσφέρεις είναι αγάπη που έχεις

‘Η λες ότι έχεις. Μου την προσφέρεις. Αυτό αρκεί.

Δεν μπορούν τα χρόνια να με κάνουν νεότερο,

Επομένως γιατί όχι οι ψευδαισθήσεις;

ΔΥΝΑΜΗ~ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ

ΔΥΝΑΜΗ

Η φτελιά με συμβουλεύει να μην παραδίνομαι

                                                             στο ευτελές

γιατί εμείς συνεχίζουμε τη μακρά πορεία

και μετά το θάνατο

φυλακισμένοι στην ωραιότητα

των πολυτίμων λίθων οι εχθροί

θα δουν το άστρο μας να λάμπει