Η δολοφονία της Genovese και η ανευθυνότητα του πλήθους

«Ο κόσμος είναι επικίνδυνος, όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα.»
Άλμπερτ Αϊνστάιν

–

Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι, δυστυχώς, φανταστική. Μοιάζει να βγήκε από ταινία τρόμου, ειδικά μόλις μαθαίνουμε ότι συνέβη μια Παρασκευή και 13. Συγκεκριμένα την Παρασκευή, 13 Μαρτίου του 1964.

Ήταν τρεις η ώρα το πρωί και η Κάθριν Τζενοβέζε γύριζε σπίτι από τη βραδινή της βάρδια. Έμενε στο Κουίνς της Νέας Υόρκης, σε μια πολυκατοικημένη αστική περιοχή.

Αφού πάρκαρε το αυτοκίνητο της προχώρησε προς την είσοδο της πολυκατοικίας της. Εκεί αντιλήφθηκε, μέσα στις σκιές, έναν άντρα –που πιθανότατα της φάνηκε ύποπτος- και γύρισε για να ξαναμπεί στο αυτοκίνητο της ή να τηλεφωνήσει στην αστυνομία.

Advertisements

Τα μυστικά μακροζωίας των Ικαριωτών, 400 χρόνια πριν

 

 

Θέλετε να ζήσετε περισσότερα και καλύτερα χρόνια; Δεν έχετε παρά να ακολουθήσετε τις συμβουλές από τις παρατηρήσεις ενός αρχιεπισκόπου που έζησε πριν από 400 χρόνια. Τα μυστικά απλά. Υγιεινή και λιτή διατροφή, καθημερινή άσκηση, λιγότερο άγχος, περισσότερες κοινωνικές συναναστροφές, εξωστρέφεια και αναπτυγμένο αίσθημα αλληλεγγύης είναι μερικές από τις συμπεριφορές που πρέπει να υιοθετήσουμε εάν θέλουμε να ζήσουμε περισσότερα και καλύτερα χρόνια. Αν μάλιστα μπορείτε να τις συνδυάσετε με ένα φυσικό περιβάλλον, όπως αυτό της Ικαρίας, τότε η μακροζωία είναι ένας εφικτός στόχος.

Στους ανθρώπους που αντιδρούν στην αναπηρία μου λέγοντας: “Λυπάμαι”

photo by EvAr

Συχνά οι άνθρωποι με πλησιάζουν και μου κάνουν ερωτήσεις για το αναπηρικό μου αμαξίδιο. Μερικές φορές νιώθω λίγο άβολα, αλλά όταν γίνεται με τον σωστό τρόπο και αποφασίζω να απαντήσω, συνήθως ο διάλογος είναι κάπως έτσι:

Η ερώτηση που προβλέπει αν θα είστε ευτυχείς στα 80 σας

 

Η πολυετής έρευνα του Vaillant (Grant Study), η οποία ξεκίνησε πριν από 70 περίπου χρόνια και συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, αποδεικνύει ότι η αγάπη είναι το μόνο που χρειάζεται και θα χρειάζεται σε όλη του τη ζωή κάποιος για να είναι ευτυχισμένος.

Μια Ημέρα Από Τη Ζωή Μιας Αθηναίας

Μια Ημέρα Από Τη Ζωή Μιας Αθηναίας
Τα παιδικά χρόνια ενός κοριτσιού δεν ήταν στερημένα από χαρά. Τα πρώτα χρόνια της ζωής η μάνα ή μια τροφός το κουνούσαν σ’ ένα κρεμαστό καλάθι ή το κρατούσαν στα χέρια και το λίκνιζαν τραγουδώντας του νανουρίσματα. Το παιδί τρεφόταν με χυλό στον οποίο έβαζαν μέλι για να γλυκάνει και το φύλαγαν από το κακό μάτι με πολλά φυλαχτά. Όλα θα πήγαιναν καλά αν δεν το τρόμαζαν συνεχώς με κάθε λογής ακάθαρτα και πονηρά πνεύματα, που παραφύλαγαν γύρω από το κρεβάτι του. Το κοριτσάκι δεν καταλάβαινε για τι λογής τέρατα γινόταν λόγος, παρ’ όλα αυτά όμως ο φόβος τρύπωνε στην ψυχή του. Όταν το κοριτσάκι άρχιζε να περπατάει, τα σύνορα του κόσμου του πλάταιναν αισθητά. Είχε έναν κηπάκο όπου μπορούσε να παίζει, είχε παιχνίδια και κατοικίδια ζώα. Τα παιχνίδια ήταν διάφορα: κούκλες πήλινες και κέρινες, βαμμένες ωραία, που μπορούσαν να κινούν τα χέρια και τα πόδια τους, σπιτάκια και βαρκούλες δερμάτινες, σχεδόν ίδιες με τις αληθινές, μαϊμουδάκια από άργιλο που κρατούσαν στα χέρια άψυχα πουλάκια. Αμαξάκια που κινούνταν με τροχούς και κουδουνίστρες που έκαναν φοβερό θόρυβο. Η κρεμαστή κούνια σηκωνόταν τόσο ψηλά που σου κοβόταν η αναπνοή.

Ο Αριστοτέλης και το περιεχόμενο της άριστης παιδείας

Έργο έκθεσης μοντέρνας τέχνης στην Θεσσαλονίκη Ιούνιος 2017

Ο Αριστοτέλης και το περιεχόμενο της άριστης παιδείας

 

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Από τη στιγμή που έχει ξεκαθαριστεί ότι η παιδεία είναι θέμα πολιτικό, αυτό που απομένει είναι η αναζήτηση του περιεχομένου της άριστης παιδείας: «Έχουμε αποδείξει ήδη ότι επιβάλλεται να υπάρχει νομοθετική πρόνοια για την παιδεία και να είναι δημόσια. Οφείλουμε όμως να επισημάνουμε ποιος θα είναι ο χαρακτήρας της παιδείας και με ποιο τρόπο χρειάζεται να παρέχεται. Γιατί σήμερα διατυπώνονται διαφορετικές απόψεις για τα εκπαιδευτικά προγράμματα. Διαφωνούν για το περιεχόμενο των σπουδών που είναι καλό να παρακολουθήσουν οι νέοι είτε αποβλέπει στην αρετή είτε στον άριστο βίο, και είναι ασαφές επίσης αν η παιδεία πρέπει να αποβλέπει στην πνευματική ανάπτυξη μάλλον ή στην ψυχική καλλιέργεια». (1337a 33 – 39).

ΤΑ 12 ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΤΟΥ ΗΓΕΤΗ

photo by DesPin

Οι ηγετικές ικανότητες σε πολιτικό ή επιχειρησιακό επίπεδο πηγάζουν από τον εσωτερικό κόσμο του ατόμου και αποτελούν ένα συνδυασμό μιας φιλοσοφικής προσέγγισης και επίκτητων προσόντων.

Mπορεί μια εταιρεία να εκπαιδεύσει ένα μάνατζερ ή έναν προϊστάμενο, ώστε αυτός να αναδειχθεί σε ηγέτη; Mπορεί ένα άτομο να αναπτύξει εσωτερικά ηγετικά προσόντα;

H απάντηση είναι σίγουρα ναι και πρέπει να μάθουμε να αναπτύσσουμε ηγέτες ως επαγγελματίες αλλά και ως πολιτικούς ως έθνος. Tα χρόνια που διανύουμε, άλλωστε, αποτελούν τη μεγαλύτερη πρόκληση σε εργασιακό αλλά και σε πολιτιικό και προσωπικό επίπεδο.

Όπου και να στρέψουμε το βλέμμα, βρίσκουμε βιβλία γραμμένα για την «πρόκληση», την «τελειότητα» και την ανάγκη για αφοσίωση στο έργο της ανάπτυξης ηγετών. Bιβλία όπως τα Tρίτο Kύμα του ‘λβιν Tόφλερ, Mεγατάσεις του Tζον Nάισμπιτ, Σε Aναζήτηση της Tελειότητας των Πίτερς και Oυότερμαν και Kύριοι της Aλλαγής της Pόζαμπεθ Mος Kάντερ.

Έμμεσα και άμεσα, αυτά τα βιβλία μάς αφήνουν να εννοήσουμε ότι τα έθνη που κάνουν μια συνειδητή και συντονισμένη ανανεωτική προσπάθεια για την ανάπτυξη ηγετών θα είναι οι επιτυχημένες κυρίαρχες δυνάμεις του μέλλοντος.

H ηγεσία πηγάζει από τον εσωτερικό κόσμο του ατόμου. Eίναι τόσο μια φιλοσοφική προσέγγιση όσο και μια πλειάδα επίκτητων προσόντων που είναι σημαντικά.

Iδού, λοιπόν, ένας κατάλογος των δώδεκα βασικών προσόντων ενός ηγέτη σε τοπικό, ή εθνικό επίπεδο.

Βασίλης Ραφαηλίδης – Ο νόμος της ζούγκλας

Η φτώχεια και ο πλούτος είναι δυο σημαδιακές για την ανθρώπινη συμπεριφορά λέξεις. Ποτέ κανείς δεν διάλεξε με τη θέληση του τη φτώχεια (εξαιρούνται οι συνεπείς προς τις ασκητικές ιδέες τους ασκητές). Ποτέ κανείς πλούσιος δεν είπε: τι ωραία που θα ’ταν αν ήμουν φτωχός!

Από τότε που υπάρχει πείνα, δηλαδή από της εμφανίσεως του ανθρώπου στη Γη, ο νηστικός καρβέλια ονειρεύεται. Κι ο πλούσιος, είτε δεν ονειρεύεται τίποτα, όταν έχει αποβλακωθεί πάρα πολύ είτε ονειρεύεται διαμάντια, κότερα κι άλλα τέτοια πολυτελή, τουτέστιν αρμόζοντα σε αυτόν που έχει «πολύ τέλος», δηλαδή μεγάλη περιουσία (τέλος ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες την ατομική περιουσία) ή σε αυτόν που πληρώνει «πολλά τέλη» (πολλούς φόρους) σύμφωνα με μια αυθαίρετη «ετυμολογία της λέξης, αν και όπως έδειξαν τα πράγματα αυτοί που έχουν «πολύ τέλος» δεν πληρώνουν κατ’ ανάγκην και πολλά τέλη.

Τρείς Διαλέξεις του Δρ Μάνου Δανέζη, αστροφυσικού στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο του Δήμου Αλίμου

1η διάλεξη – συζήτηση του Δρ. Μάνου Δανέζη, Αστροφυσικού,

του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο του Δήμου Αλίμου

με θέμα: «Η μνήμη του παρελθόντος, Επιστήμη και Κοινωνία»

Τη Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017, ώρα 19:00 Στη Θεατρική Σκηνή Αλίμου «Κάρολος Κουν», Υψηλάντου και Θησείου – Άλιμος Συμμετοχή Δωρεάν.

Νικόλαος Λουδοβίκος: «Ο Έλληνας έχει εγκαταλείψει, λόγω συλλογικής κατάθλιψης, την προσπάθεια να μπει στην ιστορία ξανά» + βίντεο + ομιλίες

Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος, ένας από τους σπουδαιότερους θεολόγους της εποχής μας που βρίσκεται σε έναν γόνιμο οικουμενικό διάλογο, αν και υποστηρίζει ότι η νεοελληνική αυτοσυνειδησία είναι ενοχική επισημαίνει πως μια ομάδα διανοουμένων προσπαθεί να μας πείσει ότι είμαστε κουτσουρεμένοι και ανάπηροι και φωνάζει: «Ε, λοιπόν δεν είμαστε». Τονίζει ότι η ταυτότητα έρχεται από το μέλλον και μας εξηγεί πως μπορούμε να σταθούμε και πάλι στα πόδια μας.

 

Καταρχήν εγώ έχω μια τελείως διαφορετική προσέγγιση όσον αφορά στο πρόβλημα της ταυτότητας. Δεν υπάρχει ταυτότητα που να μην είναι σε κρίση, και μάλιστα η εθνική ταυτότητα. Ξέρετε, αυτό συνάπτεται και με την έννοια του έθνους και είναι σημαντικό να εξετάσουμε το πως εξελίχθηκε αυτή η έννοια της εθνικής ταυτότητας. Υπήρξε μια ομάδα στοχαστών στα θέματα αυτά οι οποίοι εν πολλοίς αντιπαρατέθηκαν μεταξύ τους. Αυτοί οι άνθρωποι ωστόσο δημιούργησαν μια εικόνα για την έννοια του έθνους, την οποία έχουμε σήμερα. Ας μην μπούμε σε αυτή τη συζήτηση γιατί είναι τεράστια, μπορούμε εάν θέλετε…

Ας το εξερευνήσουμε λίγο…

Εντάξει ,μόνο περιληπτικά, γιατί θα μας ξεστράτιζε…Κοιτάξτε, σε μια προηγούμενη εποχή το έθνος θεωρείτο από τους Γκέλνερ, τον Άντερσον, τον Χομπσμπάουμ κλπ, ότι είναι ένα εφεύρημα. Αυτοί λοιπόν υποστήριζαν, λίγο ή πολύ, ότι το έθνος είναι ένα εφεύρημα το οποίο κατά κάποιο τρόπο γεφυρώνει ένα αποξενωμένο κράτος με ένα πραγματικό λαό, μια φανταστική κοινωνία, όπως έλεγε ο Άντερσον, ανθρώπων που δεν γνώριζαν ο ένας τον άλλο. Θεωρούσαν τελοσπάντων ότι ήταν μια κατασκευή.

Φτάσαμε στη νεότερη εποχή σε μια πιο θετική αντίληψη για το έθνος με τον Μίροσλαβ Χροχ και τον Άντονι Σμιθ, ας πούμε. Είναι αντικειμενικές κοινωνικές οι σχέσεις το έθνος, λένε αυτοί. Λέει ο Σμίθ ότι είναι μια πραγματικότητα το έθνος, ένα ανθρώπινο σύνολο με τους μύθους, αναμνήσεις, οικονομία, κουλτούρα, υποχρεώσεις και τα λοιπά. Επομένως, πρέπει να δούμε πως τίθεται το θέμα της ταυτότητας. Σύμφωνα με τη δική μου κρίση, η καλύτερη βοήθεια που μπορούμε να λάβουμε για να το καταλάβουμε αυτό, είναι η Λακανική αντίληψη περί έθνους, όπως αναπτύχθηκε από ορισμένους διανοητές στις μέρες μας. Η κατανόηση δηλαδή του έθνους ως μίας ταυτότητας πάντα σε κρίση.