Πως θα μάθουμε να νιώθουμε όμορφα, σε έναν κόσμο που εστιάζει στο φαίνεσθε, όταν όλα μας θυμίζουν τι μας λείπει και τι πρέπει να αλλάξουμε στην εμφάνιση μας;

Έκθεση φωτογραφίας ~ Θεσσαλονίκη 2018

Αφυπνίσου τώρα και νιώσε αληθινά ολοκληρωμένος

 Γράφει η Πατρινού Ερσήλια

Σε μια εποχή που τα media μας διδάσκουν πώς να μοιάζουμε όλοι με τα πρότυπα που μας επιβάλουν, να αποδεχόμαστε το διαφορετικό χωρίς όμως να τολμάμε να διαφέρουμε, να λεμέ τι σκεφτόμαστε και να είμαστε «αυθεντικοί» χωρίς να υπολογίζουμε τα λόγια μας και πως γίνονται πολυβόλο στις πλάτες κάποιων συνανθρώπων μας, εμείς ψάχνουμε ατελέσφορα να βρούμε το τρόπο να νιώσουμε ολοκληρωμένοι. Πάρε αυτή τη κρέμα για να γίνεις νιάτο και να αρέσεις σου λέει η μία διαφήμιση, πιες καφέ να ξυπνήσεις όλο αισιοδοξία λέει μια άλλη και μια τρίτη σε ενημερώνει πως αν δεν αγοράσεις τώρα την τελευταία πρόσφορα στην τάδε συσκευή αύριο θα είναι αργά.

Advertisements

Μεγαλώνοντας ένα ευγενικό παιδί σ’ ένα κόσμο που δεν λέει «ευχαριστώ»

Έργο έκθεσης μοντέρνας τέχνης στην Θεσσαλονίκη Ιούνιος 2017

Μεγαλώνοντας ένα παιδί, κάθε μέρα περνάει από το μυαλό μας η βασανιστική ερώτηση «το κάνω σωστά;». Είναι αυτή η διαρκής αμφιβολία που άλλους τους κάνει να ψάχνουν και να διερωτώνται και να πηγαίνουν παρακάτω, και άλλους φορτίζει με ένα άγχος επάρκειας ως προς το γονεϊκό τους ρόλο.

Η δική μου προσπάθεια, της μέχρι σήμερα μητρικής μου καριέρας, είναι το μεγάλωμα παιδιών με συναισθηματική νοημοσύνη. Στόχος μου είναι να εμμένω στο συναίσθημα κάθε περίστασης και να παρακάμπτω το περιβάλλον σκηνικό. Προσπαθώ να ενθαρρύνω την έκφραση και αποδοχή του συναισθήματος και να ενισχύσω την ενσυναίσθηση. Τη δεξιότητα που σου επιτρέπει να μπεις στη θέση του άλλου να αντιληφθείς τι νιώθει και να αντιδράσεις ανάλογα.

Ας μιλήσουμε για τις άγνωστες λέξεις «παιδεία» και «ευγένεια».

 

photo by ChrisTsik

Της Λουκίας Πέτρου.

Δεν οδηγώ στις λεωφορειακές γραμμές. Δεν μπαίνω στη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης χωρίς λόγο. Δεν παίρνω την ουρά των ανθρώπων που περιμένουν, πριν από μένα και προσφέρω τη θέση μου ή τη σειρά μου σε εγκύους ή άτομα που έχουν ανάγκη. Ανάβω φλας για να στρίψω και πάντα παραχωρώ προτεραιότητα στις διαβάσεις πεζών (ως οφείλω άλλωστε). Δεν μιλάω με αγένεια στους ανθρώπους που με εξυπηρετούν και πάντα στο τέλος λέω και ένα ευχαριστώ. Σε καμία περίπτωση δεν έχω χρόνο για χάσιμο, αλλά θεωρώ εξίσου πολύτιμο και το χρόνο των υπολοίπων.

Ο διάσημος ιστορικός Γουβάλ Νώε Χαράρι προειδοποιεί: Έρχεται μια ψηφιακή δικτατορία

Η τεχνολογία, ιδίως οι δύο αιχμές της, η τεχνητή νοημοσύνη και η βιοτεχνολογία, μπορούν να διαβρώσουν τα θεμέλια της δημοκρατίας και να υποσκάψουν την ελευθερία και την ισότητα, ευνοώντας τη συγκέντρωση δύναμης στα χέρια μιας μικρής ελίτ, η οποία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια σύγχρονη τυραννία, μια ψηφιακή δικτατορία.

Αυτό προειδοποιεί ο διάσημος ισραηλινός ιστορικός Γουβάλ Νώε Χαράρι, συγγραφέας των μπεστ-σέλερ (και στη χώρα μας) «Sapiens» και «Homo Deus», στο νέο βιβλίο του «21 μαθήματα για τον 21ο αιώνα», το οποίο μόλις κυκλοφόρησε.

Ο Χαράρι θυμίζει ότι δεν υπάρχει τίποτε αναπόφευκτο και μη αναστρέψιμο στις σημερινές δημοκρατίες, οι οποίες, παρά τις επιτυχίες τους, αποτελούν ένα «ανοιγοκλείσιμο» του ματιού στον μακρύ ιστορικό χρόνο. Οι μοναρχίες, οι ολιγαρχίες και άλλες μορφές αυταρχικής διακυβέρνησης έχουν υπάρξει για πολύ περισσότερο καιρό -και συνεχίζουν να υπάρχουν σήμερα σε ουκ ολίγες χώρες.

Αδερφή του 38χρονου αυτόχειρα στη Θεσσαλονίκη: «Τον βίασαν στον στρατό και δεν τιμωρήθηκε κανείς»

Ένα καλά κρυμμένο μυστικό έκρυβε η βουτιά θανάτου ενός 38χρονου άνδρα σε εμπορικό κέντρο πριν από λίγες ημέρες στη Θεσσαλονίκη. Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, ο άνδρας έπεσε από τον πέμπτο όροφο του κτιρίου μπροστά στα μάτια δεκάδων ατόμων που βρίσκονταν στο ισόγειο του εμπορικού κέντρου.

Λίγα 24ωρα αργότερα η αδερφή του 38χρονου ανήρτησε ένα κείμενο στο facebook αποκαλύπτοντας τα όσα δεινά είχε περάσει ο αδερφός της, αλλά και την κακοποίηση που είχε δεχθεί κατά τη θητεία του στο στρατό, γεγονός που επιβάρυνε την ψυχική του υγεία, οδηγώντας τον στο απονενοημένο διάβημα.

Η Αναστασία, αδελφή του νεαρού άνδρα, μίλησε στο protothema.gr για το τραγικό συμβάν που συνέβη στην οικογένεια της με το θάνατο του αδελφού της αλλά και για την σεξουαλική κακοποίηση που είχε υποστεί στο στρατό.

«O αδελφός μου δεν μίλησε γι’αυτό που του συνέβη παρά χρόνια αργότερα. Δεν τιμωρήθηκε κανείς. Όπως συνήθως συμβαίνει, πολλά από τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, άντρες και γυναίκες, ντρέπονται και φοβούνται να μιλήσουν γι’ αυτό που τους συνέβη. Ειδικά στον στρατό τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Ο αδελφός μου είχε ιδανικά, ιδεαλισμό. Πήγε στο στρατό για να υπηρετήσει την πατρίδα του και πίστευε πολύ σ’ αυτό. Πολλοί άντρες στο στρατό, όμως δεν το βλέπουν έτσι. Κοροϊδεύουν αυτούς που νοιάζονται γι’ αυτό που κάνουν, θεωρούν τον στρατό μια ευκαιρία για χαβαλέ και για την επίδειξη του ανδρισμού τους. Δεν τους ενδιαφέρει καθόλου αυτό που πάνε να υπηρετήσουν.

Μεγαλώνουμε παιδιά με «δυσανεξία» στην αληθινή ζωή

Σε αυτή τη χώρα της καθολικής καταβαράθρωσης οι περισσότεροι γονείς εξακολουθούν να αρνούνται το δικαίωμα του παιδιού τους στην αποτυχία. Δεν είναι τυχαίο ότι στον τόπο των αρνητικών ρεκόρ, η παιδική ηλικία θυμίζει ακόμη αγώνα δρόμου για την ψυχαναγκαστική τελειότητα. Η βαλλόμενη πανταχόθεν ελληνική οικογένεια επιμένει σχεδόν εμμονικά να λειτουργεί σαν εταιρεία, εστιάζοντας κυρίως στον τομέα της παραγωγικότητας και των ικανοτήτων (π.χ. Proficiency στην Α‘ Γυμνασίου). Αποστολή της εταιρείας είναι να παράξει τέλεια παιδιά.

Η αποστέρηση του δικαιώματος στην αποτυχία συμβαδίζει ασφαλώς με την εξ απαλών ονύχων προστασία από τη δυστυχία. Τα τέλεια παιδιά καλούνται να ζήσουν μια τέλεια ζωή, προστατευμένα ακόμη και από τη σπαρακτική πραγματικότητα. Οι εγχώριοι γονείς είναι πεπεισμένοι πως, ό,τι και να συμβαίνει, τα δικά τους παιδιά πρέπει να μεγαλώσουν μέσα σε έναν κόσμο χωρίς προβλήματα, ρωγμές, ματαιώσεις. Να μπουσουλούν στο διηνεκές μέσα σε ένα αχανές playroom με σουηδικά ξύλινα παιχνίδια, σπιτικά cupcakes που μόλις βγήκαν από τον φούρνο, μια παντελώς ανέφελη οικογενειακή ζωή και παραμύθια με happy endings. Οι άλλοι είναι πάντοτε εκείνοι που συνθλίβονται, αποτυγχάνουν, στραπατσάρονται, τρώνε τα μούτρα τους.

Η αξία της υπομονής! – Πώς καλλιεργείται στα παιδιά;

“Η υπομονή είναι αρετή”, ακούνε συχνά τους μεγάλους να λένε αλλά δυσκολεύονται να το κάνουν πράξη. Ας το παραδεχτούμε όμως, σε κανέναν μας δεν αρέσει να περιμένει – πόσο μάλλον τα μικρά παιδιά που είναι από τη φύση τους ανυπόμονα, δεν έχουν μάθει ακόμα γιατί η υπομονή είναι σημαντική και ούτε έχουν αναπτύξει τις δεξιότητες εκείνες που χρειάζονται για να το πράξουν με επιτυχία.

Η μυστική δύναμη της έμμηνου ρύσεως σας αποκαλύπτεται!

πηγή εικόνας:http://www.healingeffect.gr/wp-content/uploads/2016/02/11258700078-300×225-1.jpg

της KatherineSmith

Ο εμμηνορροϊκός κύκλος έχει να κάνει με την ενέργεια και την δύναμη των γυναικών, την δύναμη να υπάρχουν, να βοηθάνε, να λαμβάνουν και να δημιουργούν.

Στην διάρκεια της ιστορία διαφορετικοί πολιτισμοί έχουν κρατήσει διαφορετική στάση απέναντι στην εμμηνόρροια των γυναικών. Οι θέσεις κυμαίνονται από την ιεροποίηση του αίματος της περιόδου ως την θεώρησή του ως επικίνδυνο και ακάθαρτο.

Για παράδειγμα η Αγία Γραφή λέει:
Ἄς παρατηρήσουμε τήν ἀντιστοιχία τῶν δώδεκα ἐτῶν τῆς ἀσθενείας τῆς αἱμορροούσης καί τῆς ἡλικίας τῆς θυγατέρας τοῦ Ἰαείρου. Ἡ αἱμορροοῦσα γυναίκα θεωρεῖτο ἀκάθαρτη (βλ. Λευιτ. 15,19-30)

Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία η εβραϊκή παράδοση θεωρεί τις γυναίκες ακάθαρτες και βρόμικες, ενώ βρίσκονται σε εμμηνόρροια. Ταμπού του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού επίσης, πίστευαν ότι το εμμηνορροϊκό αίμα μπορούσε να ξινίσει το κρασί, να μαράνει καλλιέργειες, να προκάλεσε φρούτα να πέσουν από τα δέντρα και να εξασθενίσει τον χάλυβα, και ούτω καθεξής…

Σήμερα, στη δυτική κοινωνία, ένα μεγάλο μέρος της γλώσσας και της στάσης που περιβάλλει την έμμηνο ρύση είναι αρνητική, αφού πολλοί αναφέρονται στην εμμηνόρροια ως «κατάρα».
Πολλές γυναίκες θεωρούν την μηνιαία αιμορραγία τους ως επαχθείς και άβολη. Μόνο μέχρι να θέλουν να μείνουν έγκυες.

Παράλυση, ένας μοντέρνος τρόπος να περιμένεις το μέλλον

photo by KrisLou

Γράφει ο κ. Βασίλης Καραποστόλης

Ενα από τα πιο χτυπητά παράδοξα των ημερών μας είναι το ότι, αν και ανασφαλείς, οι άνθρωποι αποφεύγουν να πάρουν τα μέτρα τους. Επικρατεί ένα διάχυτο «μούδιασμα», όλοι το αντιλαμβάνονται, όλοι το νιώθουν. Αλλά η σκέψη τους αποφεύγει να θέτει καθαρά και ανοιχτά το ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσοι κίνδυνοι γύρω και ο απειλούμενος να μην μπορεί και σχεδόν να μη θέλει να γίνει εγρήγορος;

Το «σπίτι-δουλειά» μας γερνάει πριν την ώρα μας

photo by EvAr

Από μικρή βαριόμουν μέχρι αηδίας οτιδήποτε συμβατικό. Ακόμη και την ίδια τη ζωή, αν κατέληγε να ταυτιστεί με μια ακόμη σύμβαση. Ίσως όλα να ‘ναι συμβάσεις, αναπόφευκτα τελικά, ποιος ξέρει. Ίσως όχι. Το point μου όμως είναι ότι όπως και να ‘χει, ό,τι κι αν ισχύει, ακόμη κι αν μιλάμε για συμβάσεις κάθε είδους, ας τις γουστάρουμε τουλάχιστον τις άτιμες, ποιος μας εμποδίζει στο κάτω-κάτω;