«Ο θάνατος δίνει τέλος σε μια ζωή, όχι σε μια σχέση»~Μιτς Άλμπομ

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής» του Μιτς Άλμπομ

– «Τόσοι άνθρωποι κυκλοφορούν γύρω μας κάνοντας μια ζωή χωρίς νόημα. Φαίνονται μισοκοιμισμένοι, ακόμα κι όταν ασχολούνται με πράγματα που τα θεωρούν σημαντικά. Αυτό οφείλεται στο ότι κυνηγούν λάθος στόχους. Ο μόνος τρόπος για να δώσεις νόημα στη ζωή σου είναι ν’ αφιερώσεις τον εαυτό σου στην αγάπη των άλλων, να τον αφιερώσεις στην κοινωνία που υπάρχει γύρω σου, να τον αφιερώσεις σε κάτι που σου δίνει σκοπό και νόημα» .

– «’Οτι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι να μάθεις να δίνεις αγάπη, όπως και να την αφήνεις να μπαίνει μέσα σου»

– «Η επίδραση ενός δασκάλου αγγίζει την αιωνιότητα. Ποτέ δεν μπορεί να ξέρει που σταματάει η επιρροή του» ΧΕΝΡΙ ΑΝΤΑΜΣ

Kαμύ: Μια μέρα όμως γεννιέται το «γιατί»

Ιωάννινα – Οκτώβριος 2018

… κι όλα αρχίζουν. Ένα διαχρονικό κείμενο του Αλμπέρ Καμύ

ΑΚΟΜΑ ΚΙ Η ΣΚΕΨΗ, ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΤΡΟΠΟ, με πείθει πως αυτός ο κόσμος είναι παράλογος. Η καθαρή λογική, σ’ αντίθεση με το παράλογο, ισχυρίστηκε πως το κάθε τι είναι σαφές. Ευχόμουν το δίκιο της αλλά μάταια περίμενα αποδείξεις. Έπειτα από τόσους αιώνες αναζητήσεων και τόσους εκφραστικούς και πειστικούς ανθρώπους, ξέρω πως αυτό είναι λάθος. Σ’ αυτό το πεδίο τουλάχιστον, αφού δεν μπορώ να μάθω, δεν υπάρχει ευτυχία.

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΛΟΓΙΚΗ, ΠΡΑΚΤΙΚΗ, ΗΘΙΚΗ, Η ΑΙΤΙΟΚΡΑΤΙΑ, οι θεωρίες που εξηγούν τα πάντα κάνουν τον συνεπή με τον εαυτό του άνθρωπο να γελά. Δεν έχουν καμιά σχέση με το πνεύμα. Αρνούνται να δεχτούν την ουσιαστική του αλήθεια -το ότι είναι δέσμιο. Μέσα σ’ αυτό το ανεξήγητο και περιορισμένο σύμπαν, το πεπρωμένο του ανθρώπου παίρνει λοιπόν το νόημά του.

Οι ασθένειές μας δεν είναι απρογραμμάτιστες ή τυχαίες, αλλά αντίθετα εκδηλώσεις του όλου όπως αυτό διαπλέκεται με το σώμα και την ψυχή μας. | Edward Tick

Έργο έκθεσης μοντέρνας τέχνης στην Θεσσαλονίκη Ιούνιος 2017

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο του Edward Tick «Η θεραπεία της ψυχής μέσα από τα όνειρα»

– …στην Επίδαυρο, όπως έγραψε ο Χένρι Μίλερ, «επικρατεί μια τόσο έντονη γαλήνη και σιωπή που […] μπόρεσα να ακούσω τη μεγάλη του κόσμου καρδιά να χτυπά».

– Οι ασθενείς λοιπόν που αποζητούσαν τη θεραπεία μέσω της επαφής με τις θεϊκές δυνάμεις έπρεπε να περάσουν από μία περίοδο εξαγνισμού ώστε να έρθουν σε κατάσταση καθαρότητας και αγνότητας προτού τις προσεγγίσουν.Επιπλέον αυτή η προσέγγιση μπορούσε να επιτευχθεί μόνο σε απόμερα, δυσπρόσιτα και ερημική μέρη.

– Κάθαρση είναι η έντονα συναισθηματική, ψυχολογική και σωματική διαδικασία που φέρνει στην επιφάνεια, ενδυναμώνει και αποκαθαίρει τα συναισθήματα. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, σκοπός της τραγωδίας είναι η «κάθαρσις», ειδικά ο εξαγνισμός μέσω του ελέους και του φόβου.

– Η ελληνική τραγωδία δεν δραματοποιεί προσωπικές ιστορίες, αλλά ιστορίες από το συλλογικό μας ασυνείδητο‘ η ίδια η τραγωδία αποτελεί ένα συλλογικό όνειρο ή τελετουργία, όχι μόνο ως προς το αφηγηματικό της περιεχόμενο αλλά και ως προς τη δραματική διαδικασία- το πώς διδάσκεται στη σκηνή, το πώς παρουσιάζεται σε μας.

– Ζώντας την και αντιμετωπίζοντάς την συνειδητά, εξαγνίστηκα από το μίασμα που προκαλεί και ξαναβρήκα την εσωτερική μου ισορροπία. Αυτό σύμφωνα με την οπτική της κλασικής Ελλάδος, είναι η ουσία της θεραπείας.

– [Η κάθαρση και τα θεραπευτικά όνειρα είναι δύο από τις απαραίτητες εμπειρίες που χρειαζόμαστε όλοι εμείς οι βασανισμένοι σύγχρονοι άνθρωποι για να μπορέσουμε να επουλώσουμε τις ηθικές και πνευματικές πληγές που ταλανίζουν ύπαρξή μας και τον σύγχρονο πολιτισμό.]

– …σύμφωνα με τον μελετητή της μυθολογίας Ρόμπερτ Γκρέιβς, το όνομα «Ασκληπιός» σημαίνει «αδιάλειπτα τρυφερός». Η ερμηνεία του Γκρέιβς απηχεί την άποψη του Πινδάρου, που τον αποκαλούσε «τον πιο ευγενή και τρυφερό δωρητή της απάλειψης του πόνου και της προσφοράς της υγείας».

«Μόνο το όνειρον δημιουργεί αδιέξοδα και φόβους, ανάλογους με τον ορθολογισμό. Μόνο αυτό δίνει σημασία σ’ ό,τι δεν έχει τόσον πολύ.»~Γιάννης Τσαρούχης

Έργο έκθεσης μοντέρνας τέχνης στην Θεσσαλονίκη Ιούνιος 2017

Μόνο το όνειρον δημιουργεί αδιέξοδα και φόβους, ανάλογους με τον ορθολογισμό.

«Τα θρησκευτικά δόγματα χρησιμοποιούνται συχνά για να ματαιώσουν την ανθρώπινη δημιουργικότητα και τα σχήματα της πίστεως όχι σπάνια καταπνίγουν την ανθρώπινη ζωτικότητα.»~π. Φιλόθεου Φάρου

photo by DesPin

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Η διαχείριση της αγάπης» του π. Φιλόθεου Φάρου

-…οι θρησκείες και οι θρησκευόμενοι στην μεγάλη τους πλειονότητα δεν είναι φορείς αγάπης αλλά μίσους, επικρίσεως, μισαλλοδοξίας και φανατισμού.

-Τελικά την ποιότητα της ζωής μας την καθορίζουν οι δικές μας επιλογές και αν έχουμε την γενναιότητα να αναλαμβάνουμε την ευθύνη των επιλογών μας μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα ότι η αιτία του κακού που υπάρχει στη ζωή μας είμεθα εμείς οι ίδιοι.

-…η ανθρώπινη εμπειρία δείχνει ότι η αντιμετώπιση του κακού με το κακό οδήγησε και οδηγεί σε ολέθρια αδιέξοδα.

«Το σώμα μας είναι το υλικό αποτέλεσμα όλων των προθέσεων που είχαμε στη ζωή μας.» ~Deepak Chopra

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Αγέραστο Σώμα Αθάνατο Πνεύμα» του Deepak Chopra

Μέρος Α

–Είμαστε τα μόνα όντα στη γη που μπορούν να αλλάζουν τη βιολογία τους με αυτά που σκέπτονται και νιώθουν.

-Η θύμηση ενός άγχους, που δεν είναι παρά ένα συννεφάκι σκέψης, απελευθερώνει ένα χείμαρρο καταστροφικών ορμονών όπως το ίδιο το άγχος.

–Κανείς δεν μοιράζεται ακριβώς το ίδιο σύμπαν με κάποιον άλλο. Η κάθε άποψη του κόσμου δημιουργεί το δικό της κόσμο.

«Γιατί η τέχνη του πολεμιστή είναι να εξισορροπεί τον τρόμο του να είναι άνθρωπος με το θαυμασμό του που είναι άνθρωπος»~Carlos Castanenda

Μέτσοβο, Ιούνιος 2017

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ταξίδι στο Ιξτλάν» του Carlos Castanenda

– Για τον μάγο η πραγματικότητα, ή ο κόσμος που όλοι γνωρίζουμε, είναι μονάχα μια περιγραφή.

– Ο αγώνας που κατέβαλλε συνίστατο στο να με διδάξει πώς να «βλέπω» σε αντίθεση με το να «κοιτάζω» απλώς, και το να «σταματώ τον κόσμο» ήταν το πρώτο βήμα για το «βλέπειν».

– «Ο φίλος σου δεν είναι πολεμιστής«, είπε. «Άν ήταν, θα γνώριζε οτι το χειρότερο πράμα που μπορεί να κάνει κανείς είναι να αντιμετωπίζει τ’ ανθρώπινα όντα με απότομο τρόπο».

«Τον τόπο σου…» αποκρίθηκε, «είτε τον αφήνεις πίσω σου και θρηνολογείς, είτε τον κουβαλάς μέσα σου και πασχίζεις να τον υψώνεις με τα έργα σου, είτε, εάν δύνασαι, επιστρέφεις σ’ αυτόν»~Γιάννης Καλπούζος

photo by DesPin

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «σέρρα» του Γιάννη Καλπούζου

– Όπως φαντάζει αλαργινό ό,τι απευχόμαστε κι όποιο κακό δε χτυπά απευθείας τη δική μας πόρτα.

– Κατάφερνε η γαλήνη του τοπίου να μεταφέρεται στην ψυχή της κι ας την υπονόμευαν τα πρόσφατα γεγονότα.

– Ωστόσο η ζωή φροντίζει να κλείνει γρήγορα τις πληγές, ιδιαίτερα αν δεν απειλείται και δε βάλλεται ευθέως ό,τι θεωρεί κανείς δικό του.

«Μπορεί ο πλούτος να σου δίνει πολλές δυνατότητες, αλλά δεν αποτελεί ικανότητά σου. Είναι μια ιδιότητα που έχει η οικογένειά σου.»~Γιώργος Πιντέρης

photo by DesPin

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Μα γιατί νιώθω έτσι» του Γιώργου Πιντέρη

– Μερικές φορές, ενώ στη ζωή συμβαίνουν και ευχάριστα και δυσάρεστα, εμείς σα να βάζουμε γύρω μας ένα φίλτρο που δεν αφήνει τα ευχάριστα να φτάσουν στην αντίληψή μας. Έτσι βιώνουμε μόνο μια δυσάρεστη πλευρά της ζωής. Αυτό είναι το Διανοητικό Φιλτράρισμα που αναφέραμε πιο πριν.

– Η «ερμηνεία» που δίνουμε στα πράγματα καθορίζεται από την αντίληψή μας. Τα στοιχεία της αντίληψης είναι εκείνα που καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο θα ερμηνεύσουμε ένα γεγονός.

«Δεν υπάρχει ενδοσκόπηση, δεν υπάρχει άλλη εμπειρία που να μας φέρνει σ’ επαφή με το ασυνείδητο όσο ο έρωτας.»~Aldo Carotenuto

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Έρως και Πάθος Τα όρια της Αγάπης και του Πόνου» του Aldo Carotenuto

– Θάνατος είναι η μοναξιά των ανθρώπων που αγαπήθηκαν,/ η καταχνιά που τους τυλίγει και που καμιά /τρυφερή λέξη δεν μπορεί να την διαπεράσει./ Θάνατος είναι ο πόνος και η απόγνωση/ μέσα στις ίδιες εκείνες λέξεις που ήταν η μέθη/ της ευτυχίας./ Θάνατος είναι τα δάκρυα που/ αναβλύζουν στο άκουσμα μιας / λέξης που σημαίνει αγάπη.(Joe Bousquet)

– Το να υπερπηδήσουμε το φράγμα του ανέκφραστου, να αποδώσουμε μορφή και σώμα στο άρρητο είναι ένα παράτολμο εγχείρημα «γεμάτο δέος» που μόνο οι ποιητές και οι καλλιτέχνες αποτολμούν.

-Μακάριο βλέπω, σαν Θεό/ κείνον που απέναντί σου στέκει κι από κοντά/ γεύεται τα λόγια τα γλυκά σου/ και το γλυκό /ερωτικό σου γέλιο. Στο στήθος η καρδιά μου/ σπαρταρά μόλις για μια στιγμή/σε αντικρίσω/ και χάνεται η λαλιά μου Θρύψαλα η γλώσσα μου, τα μέλη/ μου φωτιά,/ τα μάτια μου θολά, δεν βλέπω πια,/ και δεν ακούω, μου βουίζουνε τ’ αφτιά./ Κρύος ιδρώτας με περιλούει, σύγκορμη/ τρέμω, πρασινίζω/ πιότερο κι από χορτάρι,/ ο θάνατος θαρρώ με πλησιάζει. (Σαπφώ, 1972, σελ. 113)