Όλοι μας έχουμε την τάση να επανεγγράφουμε το παρελθόν, να το επανεπινοούμε. |Margaret Drabble

photo by EvAr

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Μωρό από ατόφιο χρυσάφι» της Margaret Drabble

– Ως φοιτήτρια, φανταζόταν τον εαυτό της να περιπλανιέται με ενθουσιασμό στον μεγάλο κόσμο, όμως περιορίστηκε από τις περιστάσεις, όπως πολλές γυναίκες μέσα στους αιώνες· περιορίστηκε ως επι το πλείστον σε ένα εσωτερικό πεδίο.

– Όταν κοιτάζουμε πίσω, στο παρελθόν, απλοποιούμε’ ξεχνάμε τα τέλματα, τις αμφιβολίες, τις παλινδρομήσεις, και βλέπουμε μόνο την αστραφτερή καμπύλη της ιστορίας που αφηγηθήκαμε στον εαυτό μας για να διατηρήσουμε, τη αλκή και την ελπίδα μας, εκείνη τη λαμπερή καμπύλη που μας οδήγησε στο μέλλον. Το φωτεινό μονοπάτι.

«Γιατί πρέπει τα σώματά μας να τελειώνουν στο δέρμα; […]»~Donna Haraway

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Cyborg Μανιφέστο» της Donna Haraway

 

“Το να είσαι Ένας σημαίνει ότι είσαι αυτόνομος, είσαι ισχυρός, είσαι Θεός. Όμως το να είσαι Ένας σημαίνει ότι είσαι ψευδαίσθηση, κι επομένως έχεις εμπλακεί σε μια διαλεκτική έσχατης αποκάλυψης με τον άλλο. Το να είσαι άλλος εντούτοις σημαίνει να είσαι πολλαπλότητα, χωρίς ξεκάθαρο σύνορο, με φθορές, χωρίς ουσία. Ο Ένας είναι υπερβολικά λίγος, όμως οι δυο είναι υπερβολικά πολλοί.” (Haraway, 2014, 265)

 

“Η σύγχρονη ιατρική είναι επίσης γεμάτη από κυβόργια και από ζευγαρώματα οργανισμού και μηχανής, που καθένα τους έχει συλληφθεί με τη μορφή κωδικοποιημένων εφευρημάτων…” (Haraway, 2014, 224)

“Οι μηχανές στον ύστερο 20ό αιώνα έκαναν ολότελα αμφίβολη τη διαφορά ανάμεσα στο φυσικό και το τεχνητό, στο νου και το σώμα, στην αυτο-ανάπτυξη και τον έξωθεν σχεδιασμό…” (Haraway, 2014, 227)

Αυτό που κυνηγούσα γύρω γύρω πρέπει να ήταν η ουρά του σκοταδιού μέσα μου. |Χαρούκι Μουρακάμι

photo by EvAr

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Μετά το σεισμό» του Χαρούκι Μουρακάμι

– Τι ειν’ αυτό το κάτι; Η μητέρα μου ήταν τρελή με την πέτσα του σολομού. Πάντοτε ευχόταν να υπήρχε ένα είδος σολομού που να ήταν μόνο πέτσα. Άρα μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να είναι καλύτερα να μην έχεις τίποτα απο μέσα.

– Οι φλόγες δέχονταν σιωπηλά τα πάντα, τα παίρναν μέσα τους, καταλάβαιναν και συγχωρούσαν. Έτσι μάλλον θα είναι μια αληθινή οικογένεια, σκεφτηκε.

– Αν την κοιτάς και νιώθεις κάτι βαθύ, κάτι να σε ηρεμεί, είναι επειδή η φωτιά σου δείχνει το βαθύ και ήρεμο εαυτό που έχεις μέσα σου.

– Η λέξη «Θεός» τον έκανε να σκεφτεί τη μητέρα του.

«Μην εξαρτιέσαι, γιατί στην καλοσύνη δεν υπάρχει εξάρτηση». Αν θέλεις να είσαι καλός, δεν μπορείς να εξαρτιέσαι από τίποτα.» | Τζιντου Κρισναμούρτι

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Το ξύπνημα της νοημοσύνης» του Τζιντου Κρισναμούρτι

– Ο Κρισναμούρτι δήλωνε ξανά και ξανά ότι οι άνθρωποι δεν χρειάζονται καθοδήγηση, χρειάζονται αφύπνιση.

– «Μια θεωρία βασισμένη στην εμπειρία κάποιου άλλου ανθρώπου πάνω σε ζητήματα της ψυχής ή της εσωτερικής ζωής δεν έχει καμιά απολύτως αξία… Πρέπει να την εγκαταλείψουμε ολοκληρωτικά γιατί πρέπει να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας.

Κι όμως, είναι ένα αίσθημα βαθιάς, πικρής, ασήκωτης ενοχής. Αισθάνομαι ένοχη – όχι για κάτι συγκεκριμένο, αυτό θα το καταλάβαινα και θα το άντεχα, όλοι μας φταίμε για κάτι, κι εγώ προφανώς δεν αποτελώ εξαίρεση. Αισθάνομαι… απροσδιόριστα ένοχη, λες και φταίω για όλα τα κρίματα αυτού του κόσμου | Τίνη Φακίνου

*Νοσταλγία* by Renė Magritte

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «ΕΝΟΧΗ» της Τίνη Φακίνου

😿 Εκείνη τη στιγμή το πιστεύω ότι με μισεί – άλλωστε δεν με φιλάει ποτέ, κάτι δείχνει αυτό, έτσι;

😿 Μας δένουν τόσα πολλά – κι ας μην το δέχεται-, τον ξέρω καλύτερα απ’ όλους όπως μόνο μία έξυπνη ερωμένη μπορεί να ξέρει έναν άντρα, γι’ αυτό και μερικές φορές τον λυπάμαι – αυτό το λαμπερό αλλά ανέκφραστο βλέμμα, αυτή η ανάγκη να παίζει συνέχεια κάποιο ρόλο, σαν να μην μπορεί να αντέξει τον εαυτό του…

😿 Η οργή μου είχε περιέργως καταλαγιάσει. Είναι μεγάλη παρηγοριά να μοιράζεσαι με κάποιον το θυμό σου.

😿[ Ένα αγρίμι είμαι – να με σέβεσαι. Έχω αντέξει πολλά για να κερδίσω το προνόμιο να ζω, έχω παλέψει, έχω γεμίσει άσχημες, φριχτές πληγές, που λίγο έλειψε να με σκοτώσουν, μα επέζησα.
Κρύφτηκαν σε μία σπηλιά σ’ ένα μακρινό δάσος, που ποτέ το χώμα του δεν θα πατήσεις, κι έμεινα εκεί, καιρό πολύ, να τις γλείφω με μία αγάπη που δεν ήξερα ότι έκρυβα μέσα μου, μέχρι που τις γιάτρεψα. Τις βλέπεις τις ουλές; Το αντίτιμο ήταν, μην κοιτάς αλλού με απέχθεια.
Ένα σημαδεμένο μα ασυμβίβαστο αγρίμι είμαι – να μείνεις κοντά μου, πώς μπορείς;]

😿 Αλήθεια λέω, δεν φταίω για τίποτα, κάποιοι μου τη φόρτωσαν αυτή την ενοχή κι εγώ την κουβαλώ σαν τιμωρία ανέκκλητη, κι έχω μία φρικτή υποψία ότι θα την κουβαλώ για πάντα, μέχρι το τέλος.

😿 Μπορώ να αποκτήσω παιδιά – μα δεν θα το κάνω. Δεν θα είχα τίποτα να τους δώσω. Είμαι πολύ εγωίστρια για να μοιραστώ κάτι με οποιονδήποτε άλλο.

«…η περιουσία δεν κάνει τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος την περιουσία. Μπορεί κάποιος να μην έχει τίποτα, αλλά αν έχει καλοσύνη, κατανόηση και φιλευσπλαχνία είναι πλουσιότερος …» | Ντολόρες Κάννον

Αθήνα, Οκτώβριος 2018

Αξιοσημείωτα του βιβλίου «Ο Ιησούς και οι Εσσαίοι» της Ντολόρες Κάννον

– Έχετε ένα σώμα, αλλά δεν είστε ένα σώμα.

– Εκείνη φαινόταν να είναι σαν μια πολύ παλιά ψυχή μέσα σε ένα απατηλά νεαρό σώμα. Μερικές φορές αναρωτιόμουν αν και κάποιος άλλος είχε την ίδια εντύπωση με εμένα.

– «Εγώ κοιτάζω τη φύση και βρίσκω την ομορφιά σ’ αυτήν. Γιατί να κοιτάζεις μια κακή απομίμηση, όταν υπάρχει μπροστά σου το αληθινό; Κατανοώ την ομορφιά και την ανάγκη για δημιουργία, αλλά δεν μπορείς άραγε να δημιουργήσεις πολύ σημαντικότερα πράγματα; Οι ζωγραφιές είναι πολύ όμορφες».

Διότι κάθε ζωή υπάρχει μόνο σαν ένα θαύμα που απαρνείται συνεχώς τον θαυμαστό χαρακτήρα του. | Lou Andreas-Salome

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Σεξουαλικότητα και Ερωτισμός» της Lou Andreas-Salome

– …με τη λογική παρουσιάζουμε τα πράγματα καταπνίγοντας όσο γίνεται την υποκειμενικότητά μας, ώστε να παρουσιάζονται ξένα προς εμάς τους ίδιους, προκειμένου να γίνουν κατανοητά στην ολότητα και στο αδιαίρετο μιας έκφρασης ζωής, αλλά σαν ένα κομμάτι αποσυναρμολογημένης ζωής που πρέπει να διατυπωθεί με στερεότυπα, να αντιμετωπισθεί με καθησυχαστική βεβαιότητα, να ιδωθεί κάτω από ένα μόνο πρίσμα παρά την πολυπλοκότητά του.

– …όσο περισσότερο εμβαθύνουμε σ’ ένα αντικείμενο, τόσο πιο διάπλατα αυτό μας ανοίγεται προς τις δύο κατευθύνσεις, όπως ακριβώς ανυψώνεται ο ορίζοντας με κάθε βήμα που κάνουμε προς αυτόν.

Με λύπη διαπιστώνει κανείς ότι τα είδη τα πιο πολιτισμένα και εξυπνότερα είναι και τα λιγότερο τίμια. | Μόρις Μέτερλινγκ

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Η ζωή των μυρμηγκιών» του Μόρις Μέτερλινγκ

– …η μυρμηγκοφωλιά πρέπει να θεωρηθεί σαν ένα άτομο που τα κύτταρά του, αντίθετα μ’ αυτό που συμβαίνει με τα κύτταρα του σώματός μας, τα οποία φθάνουν τα εξήντα τρισεκατομύρα, δεν είναι συσπειρωμένα, αλλά διεσπαρμένα, διαχωρισμένα, εξοστρακισμένα και παράλληλα υποταγμένα, παρ’ όλη την φαινομενική τους ανεξαρτησία, στον ίδιο κεντρικό νόμο.

Οι άνθρωποι έλπιζαν ότι, αν υπάκουαν σε όσα τους έλεγαν, δε θα τους σκότωναν. Δυστυχώς ίσχυε το αντίθετο. | Σλόμο Βενέτσια

Ιωάννινα, Σεπτέμβριος 2018

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Sonderkommando» του Σλόμο Βενέτσια

• • Ερχόμασταν από έναν κόσμο τον οποίο είχαν προσπαθήσεί να διαγράψουν από την ανθρωπότητα’ θελήσαμε να τα πούμε, αλλά αντιμετωπίσαμε τη δυσπιστία, την αδιαφορία, ακόμα και την εχθρότητα κάποιων. Πολλά χρόνια μετά τον εκτοπισμό μας βρήκαμε τελικά το κουράγιο να μιλήσουμε, κι αυτό επειδή επιτέλους κάποιοι μας άκουγαν.
  • Κάποιοι θα έχαναν σίγουρα τη ζωή τους, αλλά ούτως ή άλλως προς το θάνατο οδεύουμε όλοι. Οι άνθρωποι έλπιζαν ότι, αν υπάκουαν σε όσα του έλεγαν, δε θα τους σκότωναν. Δυστυχώς ίσχυε το αντίθετο.

💐 Θα σου χρωστάω πάντα ευγνωμοσύνη: Με έβγαλες από τη σκιά των πεθαμένων μου. Με ελευθέρωσες από το βάρος τους. Μου απέδειξες πως ο κόσμος μπορεί να γίνει ένας ολάνθιστος κήπος. Ότι μπορούμε να γελάμε ξέγνοιαστα -αληθινά ξένοιαστα- κι όχι για να ξορκίσουμε απλώς τη συμφορά που πάντοτε παραμονεύει στη γωνία. Μακάρι να είχα κάνει και εγώ το ίδιο για σένα. | Χ.Α. Χωμενίδη

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Η νίκη» του Χ.Α. Χωμενίδη

💐 Να μεγεθύνω επίσης και να εξετάσω τις μικροσκοπικές λεπτομέρειες, να ξεχωρίσω τις πιο αδιόρατες αποχρώσεις, οι οποίες ίσως τελικά και να ‘καναν τη διαφορά. Ποια διαφορά; Εκείνη που με ξεχώρισε όχι απ’ τους άλλους ανθρώπους, μα από τις άπειρες εκδοχές του εαυτού μου, τις οποίες κουβαλούσα εν σπέρματι μέσα μου, ούτε όμως άνθισαν ούτε και κάρπισαν ποτέ. Τη διαφορά που με οδήγησε σε εκείνο που ήμουν και και όχι σε ό,τι θα μπορούσα να έχω γίνει.

💐 Το βλέμμα του ταύρου από τόσο κοντά δεν είχε τίποτα το απειλητικό ή έστω το επιβλητικό. Ανέδιδε μία βαθιά μελαγχολία. Μία οριστική παραίτηση. Όχι από τρόμο, μα από οίκτο…

💐 Για κάποιο λόγο, η Κλαίρη θύμισε στον Αντώνη ελιά, από εκείνες τις πράσινες και σαρκώδεις που, όταν τις βγάζεις από το βαρέλι, στάζουν λάδι. Ένιωθε ότι συνέχεια του γλιστρούσε, πως δεν μπορούσε να την ακινητοποιήσει και να την καρφώσει, φτάνοντας μέχρι κουκούτσι Έπρεπε όμως. Τον είχε καταλάβει πλέον τέτοιο πείσμα, που, αν μάθαινε ότι, -όπως τα αλογάκια της Παναγίας, έτσι και η Κλαίρη-, μόλις τη γονιμοποιούσε, θα του έτρωγε το το κεφάλι, δεν θα κοβόταν η ορμή του.

💐 Η φυλακή αποτελούσε για τους κομμουνιστές κάτι σαν εκπαιδευτική άδεια. Μια ευκαιρία για αυτοβελτίωση. «Αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαΐ σου, και διάβαζε πολύ» παρότρυναν οι παλιοί τους καινούργιους.

💐 Τη στιγμή που πεθαίνεις, ολόκληρη -υποτίθεται- η ζωή σου περνάει με ιλιγγιώδη ταχύτητα από μπροστά σου. Αλλά και η στιγμή του τοκετού περιείχε, τουλάχιστον για μένα, σε συνεπτυγμένη (δηλαδή σε συμβολική) μορφή το μέλλον μου.