«Πηλός, νερό, σιτηρά και φωτιά. Όλα τα αγαθά της γης!»~Ντένι Γκέτζ

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Μηδέν» του Ντένι Γκέτζ

– Στο κλειδί του σολ υπάρχουν τα πάντα! Η περιστροφή, η άνοδος, η πτώση, η αναπνοή. Καθώς ελίσσεται η σπείρα, επιταχύνεις, ανοίγεσαι και αφήνεσαι να παρασυρθείς, σαν ένα πουλί, από ένα ζεστό ρεύμα αέρα.

– Φρόντισε να μην εξαρτάσαι από κανέναν. Από τη στιγμή που θα γνωρίζεις τις τρεις τέχνες, τη γραφή, την ανάγνωση και τη μέτρηση. Ο λόγος  είναι δώρο των Θεών∙ η γραφή, δημιούργημα των ανθρώπων.

Lou Andreas-Salomé, η άλλη Κίρκη

Δείτε την μοιραία γυναίκα, την γοητεύτρια, την ερωμένη, την χωρίς ηθικούς φραγμούς, μα και την πανέξυπνη γυναίκα, την επιστήμονα, την πρώτη ψυχαναλύτρια, την γυναίκα με το ελεύθερο πνεύμα, Δείτε την σύζυγο, δείτε και την συγγραφέα… Δείτε την Lou Andreas-Salomé!

 

Lou Salomé,Friedrich Nietzsche, Paul Rée

Lou Andreas-Salomé

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος | Το εικοσιτετράωρο ενός αναγνώστη

ΈΝΑ ΚΑΘΑΡΟ, ΚΑΛΟΦΩΤΙΣΜΕΝΟ ΜΕΡΟΣ ΓΙΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

 

Όταν, στις 12 Νοεμβρίου του 1926, ο νεαρότατος, τότε, Παντελής Πρεβελάκης πρωτοσυναντά τον Νίκο Καζαντζάκη, αυτός ο τελευταίος ήταν ένας άνθρωπος σαράντα χρονών περίπου, όμως το βάδισμα και η όλη στάση του κορμιού του θύμιζε καλοαναθρεμμένο έφηβο που δεν τον είχε αγγίξει η κυνική πείρα της ζωής. Όπλο του για να αντιμετωπίσει αυτή την απραγία και ατολμία που ανέδιδε ήταν ένα βιβλίο. Πράγματι, μας λέει ο βιογράφος του, «όσο κι αν φανεί παράξενο, ο Καζαντζάκης δεν βγαίνει ποτέ στο δρόμο χωρίς να πάρει στο χέρι ένα βιβλίο: θα ’λεγες πως με το μέσο αυτό βρίσκει την αυτοκυριαρχία του». Γνωρίζουμε εξάλλου ένα τουλάχιστον από αυτά τα βιβλία, τη Θεία Κωμωδία του Δάντη, που ο Καζαντζάκης την είχε σχεδόν πάντα στην τσέπη του σακακιού του και συχνά-πυκνά την άνοιγε για να διαβάσει λίγους έστω στίχους· είναι χάρη σε αυτή του τη συνήθεια, καθώς φαίνεται, που κατόρθωσε να τη μεταφράσει αργότερα ολόκληρη στη γλώσσα του, μέσα σε σαράντα πέντε μόλις ημέρες.

Απόσπασμα του Γιάννη Τσαρούχη από το βιβλίο «Ποιήματα 1934-1937»

Το χέρι της κιθάρας κοιμόταν ήσυχο, σαν ευτυχής έχιδνα χοντρή πάνω στην κιθάρα, και δίπλα ένα τραπεζομάντηλο βουτηγμένο μέσα σε υγρό κεφαλιού που είχε πονοκέφαλο και στον τοίχο

«Θα πρέπει να ακούσεις την καρδιά σου, Ντέμι, ίσως αυτό να είναι το νόημα της ζωής.»~Χόρχε Μπουκάι

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Βασίσου πάνω μου» του Χόρχε Μπουκάι

– …αν καταφέρουμε να αθροίσουμε το καινούργιο και το παλιό για να επωφεληθούμε κι από τα δύο, τότε θα φτάσουμε ως τον σπόρο∙ το κέντρο των πάντων∙ την απόλυτη προοπτική εξέλιξης∙ το σπέρμα των νέων φρούτων∙ την αρχή ενός νέου κύκλου μάθησης,…

– Αυτός που διαλέγει σύμβουλο, έχει ήδη διαλέξει συμβουλή.

– Όταν κάποιος ασκεί το κεφάλι και το σώμα του ή τα απασχολεί με κάποιο άθλημα, οι ιδέες και οι μύες οξυγονώνονται ταυτόχρονα και οι απαντήσεις εμφανίζονται μόνες τους.

Μειλιχιότητα (Αριστοτέλης)

photo by EvAr

&Οργή.& — Υπάρχει δε και ως προς την οργήν υπερβολή και έλλειψις και μεσότης. Επειδή δε σχεδόν δεν έχουν όνομα αυτά, αφού ονομάζομεν τον μέσον μειλίχιον, θα ονομάσωμεν και την μεσότητα μειλιχιότητα. Από δε τους δύο άκρους ο μεν υπερβολικός ας ονομασθή οργίλος και η κακή ιδιότης του οργιλότης, ο δε ελλιπής αόργητος κάπως, και η κακή ιδιότης του αοργησία.

&Μειλιχιότης.&

&Σχέσις της μειλιχιότητος προς τας ακρότητας, και συγγένεια αυτής προς την ελλιπή ακρότητα.& — Η μειλιχιότης είναι μεσότης ως προς τα είδη της οργής. Επειδή δε το μέσον δεν έχει όνομα, σχεδόν δε και τα άκρα, φέρομεν προς το μέσον την μειλιχιότητα, ενώ κλίνει κάπως προς την έλλειψιν, η οποία είναι ανώνυμος.

«…ένα έγκλημα κόβει στα δύο τη ζωή εκείνου που το κάνει.»~Ζαν Πωλ Σάρτρ

Ιωάννινα, Ιούνιος 2017

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ο τοίχος» του Ζαν Πωλ Σάρτρ

 

– Η ζωή μου ήταν μπροστά μου, τελειωμένη, κλειστή, σαν μια τσάντα, κι όμως, ό,τι υπήρχε εκεί μέσα ήταν ατέλειωτο.

– …μερικές ώρες ή μερικά χρόνια αναμονής είναι το ίδιο πράγμα, όταν έχεις χάσει την ψευδαίσθηση ότι είσαι αιώνιος.

«Ποιος φυσιολογικός, γνωστικός άνθρωπος περπατά πάνω σε συρματόσκοινο ή εκφράζεται με στίχους;»~JEAN GENET

photo by EvAr

«Ο σχοινοβάτης» του JEAN GENET (απόσπασμα βιβλίου)

Ο ποιητής μπορεί να διακινδυνέψει τα πάντα για να κατακτήσει την απόλυτη μοναξιά, που είναι απαραίτητη για να πραγματοποιήσει το ποιητικό του έργο—να το αποσπάσει από το κενό για να του δώσει ζωή. Αποδιώχνει περίεργους και φίλους, ή συμβουλές που θα έκαναν το έργο του προσιτό στον κόσμο. Μπορεί, ίσως , να επιλέξει την εξής μέθοδο: αφήνει γύρω του μια δυσωδία τόσο αηδιαστική, τόσο ρυπαρή, που κι ο ίδιος λιποθυμά και παθαίνει ασφυξία. Τον αποφεύγουν. Είναι μόνος. Η ολοφάνερη συμφορά του θα του επιτρέψει κάθε λογής θρασύτητα, αφού κανένα βλέμμα δεν τον ενοχλεί. Κλυδωνίζεται ανάμεσα στη ζωή και την ερημιά του θανάτου. Η φωνή του δεν ξυπνά καμία ηχώ. Γιατί αυτά που έχει να πει δεν απευθύνονται πια σε κανέναν, κι ούτε χρειάζεται να τα καταλάβουνε οι ζωντανοί—δεν τα υπαγορεύει εξάλλου η ζωή, παρά τα επιβάλει η εξουσία του θανάτου.

Περί ντροπής…πάθος όχι αρετή(Αριστοτέλης)

Για τη ντροπή δεν μπορούμε να μιλούμε σαν να είναι αρετή, γιατί αυτή μοιάζει πιο πολύ με πάθος παρά με έξη. Εν πάση περιπτώσει, η ντροπή ορίζεται ως ένα είδος φόβου του ατόμου μήπως χάσει το καλό του όνομα, και έχει συνέπειες και αποτελέσματα παραπλήσια με αυτά που προκαλεί ο φόβος του κινδύνου: αυτοί που ντρέπονται κοκκινίζουν, ενώ αυτοί που φοβούνται τον θάνατο χλωμιάζουν.

«Γι’ αυτό και θριαμβεύει η μοναξιά. Γιατί φοβόμαστε πια να τα δώσουμε όλα στον έρωτα»~Πασχαλία Τραυλού

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Με Μπαλαντέρ τη Μοναξιά» της Πασχαλίας Τραυλού

– Και ώρες ώρες ζηλεύει αυτή την παροιμιώδη απάθειά του. Σαν να μην έχει μνήμη ή προσδοκίες πέρα από αυτό το κολύμπι στον ασφυκτικά περιορισμένο χώρο του.

– «Αν πάψουμε να εκτιμάμε το αυθεντικό, δεν προδίδουμε μονάχα την τέχνη αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό.»

– Ο βιοπορισμός είναι η εύηχη λέξη για τη θυσία του «γουστάρω» σου στο όνομα της ανάγκης.

– Ένα άγγιγμα είναι αρκετό για να λιώσει το χιόνι. Ένα άγγιγμα. Όχι μια γυρισμένη πλάτη.

– Ο πυρετός της δημιουργίας έχει αρχίσει να ανεβαίνει. Η αγωνία κάνει την εμφάνισή της για να επιβεβαιώσει ότι η τέχνη δεν είναι παιχνίδι αλλά μυστήριο, που απαιτεί απομόνωση, έκσταση και αφοσίωση.