«Η γλώσσα μεγάλωσε τη συνοχή μέσα στις ομάδες και όρθωσε τείχη ανάμεσα στις ομάδες. Η ανακάλυψη του θανάτου από τη νόηση, και η απόρριψή του από το ένστικτο έγινε ένα παράδειγμα του διχασμένου νου.»~Άρθουρ Κάισλερ

Έκθεση φωτογραφίας ~ Θεσσαλονίκη 2018 

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ένα φάντασμα στη Μηχανή» του Άρθουρ Κάισλερ

– Τα μέλη μιας ιεραρχίας, έχουν σαν το Ρωμαίο θεό Ιανό, δύο πρόσωπα που κυττάνε προς αντίθετες κατευθύνσεις. Το πρόσωπο που στρέφουνε προς τα κατώτερα επίπεδα είναι το πρόσωπο του αυτόνομου συνόλου. Το πρόσωπο που σηκώνουν ψηλά, πρός την κορυφή, ανήκει σ’ ένα εξαρτώμενο μέρος. Το ένα είναι το πρόσωπο του αφέντη, τ’ άλλο είναι πρόσωπο ενός δούλου. Αυτό το «σύνδρομο Ιανού« είναι ένα θεμελιακό χαρακτηριστικό των ύπο-συνόλων σε όλους τους Ίεραρχικούς τύπους.

– Ο όρος που θα πρότεινα είναι «ολόνιο», από το Ελληνικό όλος που θα πει σύνολο με την κατάληξη ονιο που, όπως στην περίπτωση του νετρόνιου ή του πρωτόνιου, δηλώνει ένα σωμάτιο ή ένα μέρος του.
«Ένας άνθρωπος», έγραψε ο Μπέν Τζόνσον, «δέν πλάθει μια νέα λέξη χωρίς κάποιον κίνδυνο, γιατί αν αυτή η νέα λέξη τύχει και γίνει δεκτή, τα εγκώμια είναι πολύ λίγα. Αν απορριφθεί, έχει εξασφαλίσει τη γενική περιφρόνηση. Πιστεύω παρ’ όλ’ αυτά πώς αξίζει να ριψοκινδυνέψει κανεις για το ολόνιο, γιατί ικανοποιεί μια γνήσια ανάγκη. Ακόμα συμβολίζει τον κρίκο – ή μάλλον τη διαδοχή των κρίκων — που λείπει ανάμεσα στις ατομιστικές προσεγγίσεις του Μπηχεβιοριστή και την ολιστική προσέγγιση του ψυχολόγου της Γκεστάλτ.

Advertisements

«Όταν σχεδιάζεις, βάζεις πράγματα στη ζυγαριά. Μετράς. Υπολογίζεις. Στήνεις ενέδρα. Όπως εσύ. Όταν ονειρεύεσαι, πετάς ανέμελα πάνω από τα κύματα, σαν τον γλάρο, και στέλνεις τα φιλιά σου στη ζωή»~Αλκυόνης Παπαδάκη

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη «Το χαμόγελο του δράκου»

– Δεν ξέρω… Σκέφτομαι τώρα τι είναι τάχα προτιμότερο για ένα παιδί. Να βιώνει το ξέσπασμα μιας οργής, ενός θυμού ή να νιώθει πως αυτό το ξέσπασμα παραμονεύει παντού και να μην ξέρει πως και από που θα ξεχυθεί.
Τι από τα δυο, αλήθεια, χαράσσει βαθύτερες χαρακιές…
Είναι να μη βρεθείς βέβαια στην απόχη ούτε του ενός ούτε του άλλου… Αλλά από το φανερό, αν καταφέρεις να ξεφύγεις, γίνεσαι ίσως καλύτερος μαχητής.

– «Πάντα υπάρχει ένα μονοπάτι που μπορεί να σε οδηγήσει σ’ αυτό που αποζητάς. Μην ψάχνεις στις μεγάλες λεωφόρους. Θα χαθείς ανάμεσα στο πλήθος. Θα παρασυρθείς. Μην προσπαθείς να βρεις ταμπέλες. Αυτοί που τις τοποθέτησαν δεν είχαν εσένα και τα όνειρά σου στο μυαλό τους. Πάντα υπάρχει ένα μονοπάτι που σε περιμένει. Μην αργείς. Θα το κρύψουν οι θάμνοι και τ’ αγριόχορτα…»
«Μην κρατάς την πόρτα της ψυχής σου σφαλισμένη. Άνοιξέ τη διάπλατα να μπει το φως. Και μην ακούς αυτούς που σε φοβίζουν πως θα μπούνε, τάχα μου, οι ληστές… Ο χειρότερος ληστής της ψυχής σου είσαι, μάτια μου, εσύ!»
«Κάποιοι σε περιμένουν να τους δώσεις ένα χέρι. Ένα χαμόγελο.
Να γείρουν στον ώμο σου και να κλάψουν. Να πείτε μαζί ένα τραγούδι. Γιατί κλείνεις τα μάτια και τα αφτιά σου; Κοίτα τι όμορφος είναι ο κόσμος γύρω σου… Ζωγράφισε εικόνες στην ψυχή σου. Γιατί πρέπει συνεχώς να χαλάς το τοπίο…»
«Μην κλαις. Σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτια σου. Ό,τι και να σου συμβαίνει, δεν είναι το τέλος του κόσμου απόψε. Αύριο, θα δεις. Όλα θα ‘ναι αλλιώς… Μην κλαις. Δεν είσαι μόνος σου. Είμαστε πολλοί. Είμαστε όλοι μάζί. Μην κλαις… Σ’ αγαπώ!»

«Το δηλητήριο ονομάζεται συγκρίσεις, η δηλητηρίαση ονομάζεται διακρίσεις, η ασθένεια λέγεται ανταγωνισμός, και η έξη λέγεται εμμονή να κερδίζω.»~Χόρχε Μπουκάι

Αθήνα, Οκτώβριος 2018

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Από την άγνοια στη σοφία» του Χόρχε Μπουκάι

– Αυτή η αφύπνιση έχει να κάνει περισσότερο με το να ζεις αφοσιωμένος σ’ έναν κόσμο που αλλάζει, υπερασπιζόμενος αλήθειες και αξίες που παραμένουν.

– Μολαταύτα, περισσότερη πληροφόρηση δεν σημαίνει πάντα και περισσότερη γνώση, κι όπως θα δούμε παρακάτω, περισσότερη γνώση δεν σημαίνει και περισσότερη σοφία.

– ‘Οποιος διαπράττει το σφάλμα να υποτάσσει το βλέμμα του στην αντίληψή του για τον κόσμο, μια μέρα θα καταλήξει, αναπότρεπτα, να τρώει τον κατάλογο αντί για το δείπνο. Gregory Bateson

«Το λουλούδι και ο βάτραχος»~Χόρχε Μπουκάι

Ιστοριούλα «Το λουλούδι και ο βάτραχος» 🌹 🐸 από το βιβλίο «Από την Άγνοια στη σοφία» του Χόρχε Μπουκάι

Μια φορά κι έναν καιρό, ένα τεράστιο γοητευτικό τριαντάφυλλο μεγάλωνε ακριβώς στο κέντρο ενός υπέροχου κήπου. Το λουλούδι είχε ένα ζωηρό κόκκινο χρώμα, και δεν ήταν μόνο όμορφο αλλά, επιπλέον, το ήξερε. Του άρεσε μάλιστα να τραγουδάει εκείνο το όμορφο τραγούδι για, εκείνο, «το πιο όμορφο λουλούδι του κήπου».
Μια μέρα, το τριαντάφυλλο άρχισε να επιθυμεί περισσότερους θαυμαστές της ομορφιάς του, περισσότερους ανθρώπους να μυρίζουν το απαλό του άρωμα, περισσότερους ερωτευμένους να εκθειάζουν την τελειότητά του. Ωστόσο παρατήρησε ενοχλημένο ότι ο κόσμος το κοίταζε κι έπαιρνε εκφράσεις ικανοποίησης, όμως, πάντα από μακριά.

Νίκος Καζαντζάκης: Τι μου λένε οι παπαρούνες.

Μέσα στα ολόχρυσα στάχυα όταν πηγαίνω κάποτε το μεσημέρι και είμαι μόνος και είναι η ψυχή μου θαμπωμένη από τον ήλιον τον πολύ, νιώθω, – οι παπαρούνες έχουν μαγνήτη στην καρδιά των και με σέρνουν.
Ιδέες τρελές και κόκκινες αναδίδονται από τα φύλλα των και σέρνονται στην ψυχή μου. Και ξαπλώνομαι χάμαι κοντά των και τις κοιτάζω – μου φαίνεται κοιτάζω τα χείλη της Αγαπημένης μου όταν κινούνται ανάλαφρα, από το διάβα της ανάμνησης των όμορφων φιλιών.

Πως να μη χάνετε ποτέ το δίκιο σας

Ο φιλόσοφος Άρθουρ Σοπενχάουερ μας ξεναγεί στην τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο

Στην εποχή του ψηφιακού θορύβου, όπου ο καθένας που φέρει ένα προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχει αυτόματα και μια ολοκληρωμένη άποψη για όλα τα θέματα, χρειάζεται να αναπτυχθεί μια τέχνη επιβίωσης.

Καζαντζάκης: Πως να….

Επιμέλεια: Σέβη Μουκριώτη

Πώς να

πιστέψουν οι άπιστοι τι θάματα μπορεί να γεννήσει η πίστη; Ξεχνούν πως η ψυχή

του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη, όταν συνεπαρθεί από μια μεγάλη ιδέα. Τρομάζεις

όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλαβαίνεις πως μέσα μας υπάρχει μια

δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου, τρομάζεις… γιατί δεν

μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άνανδρες πράξεις

Καλλιμάχου «Βερενίκης κόμη»

Nov 14 Καλλιμάχου «Βερενίκης κόμη» Η Βερενίκη Β’, βασίλισσα της Αιγύπτου την περίοδο 246 – 222 π.Χ

Η βασίλισσα Βερενίκη αφιέρωσε στο ναό της Ζεφυρίτιδος Αφροδίτης την πλεξίδα της, ταμένη για να λάβει καλότυχο και γρήγορο τέλος ο πόλεμος που ο άντρας της Πτολεμαίος, λίγο καιρό ύστερ΄από το γάμο των , εκίνησε εναντίον του Σελεύκου Καλλινίκου. ΄Εξαφνα η πλεξίδα έγινεν άφαντη από το Ναό και τότε ο αστρονόμος Κόνων διαλάλησε πως την είδε σαν αστέρι στον ουρανό και ο Καλλίμαχος έγραψε το ποίημα τούτο που είναι τα νοσταλγικά λόγια της πλεξίδας από τον ουρανό.

Απόδοση Στυλιανού Αλεξίου

Εκείνος που των ουρανών τ΄αμέτρητα είδε φώτα

Και ξέρει πότε θ΄ανατείλουν και θα δύσουν,

Πώς σκοτεινιάζει η φλογερή λάμψη του γρήγορου ήλιου,

Πώς χάνονται οι αστερισμοί και βγαίνουν άλλοι,

Πώς η Σελήνη πάει κρυφά προς το βουνό της Λάτμου,

Όταν η αγάπη από τα ύψη την καλεί στη γή,

Αυτός, ο Κόνων, μ΄είδε στον αιθέρα, μες στη νύχτα,

Πλεξούδα απ΄τα ξανθά μαλλιά της Βερενίκης,

να λάμπω! Σ΄όλους τους Θεούς εκείνη μ΄είχε τάξει

Τείνοντας ικετευτικά τα ωραία της χέρια,

Συζήτηση του Σωκράτη «Περί Ανδρείας»

Και τι θα έλεγες για την ανδρεία που επιδεικνύεται στη θάλασσα, στην αρρώστια, στη φτώχεια ή στον πολιτικό βίο; Επιπλέον μερικοί άνθρωποι είναι γενναίοι όταν έρχονται αντιμέτωποι με τον πόνο και αδύναμοι όταν παρασύρονται από την απόλαυση. Γι αυτό σε ρωτώ ξανά: τι θα ονομάζαμε γενικώς ανδρεία Λάχη;

Δυο Αθηναίοι Στρατηγοί ο Λάχης και ο Νικίας συζητούν με το Σωκράτη για την ανδρεία που θα πρέπει να επιδεικνύουν οι μαχητές στο πεδίο της μάχης. Παρενθετικά και οι δυο στρατηγοί έχασαν τη ζωή τους ο μεν Λάχης στη μάχη της Μαντίνειας το 418πχ και ο Νικίας το 412πχ στη Σικελιανή εκστρατεία. Ο Σωκράτης φέρνει την κουβέντα σε ένα υψηλότερο επίπεδο σε σχέση με την ανδρεία και ζητά από τους Στρατηγούς που είναι ειδικοί τη γνώμη τους. Ακολουθεί ο διάλογος :

«όταν έρθουν τα΄ ανωφέλευτα τα γερατειά, εκείνο που φέρνει πιο πολλή χαρά δεν είναι να κερδίζει κανείς χρήματα, όπως λένε μερικοί ∙ είναι να τον τιμούν.» ~ Θουκυδίδη

Αξιοσημείωτα από τον «Επιτάφιο του Περικλέους» (Θουκυδίδη ΙΙ 34-46)

-Γιατί τόσο μόνο βαστάει ο άνθρωπος να του λένε καλό γι΄άλλους, όσο νομίζει και για τον εαυτό του πως είναι ικανός να κάνει κάτι από όσα άκουσε∙ για ό,τι από αυτά πάει πιο πάνω, αμέσως τους πιάνει η ζήλια, κι ούτε και το πιστεύουν.

–Ο πλούτος στέκει για μας πιο πολύ αφορμή για κάποιο έργο παρά για παινεψιές και λόγια∙και τη φτώχια του να την παραδεχτεί κανείς δεν είναι ντροπή∙ πιο ντροπή είναι να μην κοιτάξει δουλεύοντας να την ξεφεύγει.