Εμείς είμαστε το μικρό και το μεγάλο (Χαλίλ Γκιμπράν)

«Καταδικασμένοι που ρίχνονται στην Κόλαση»
( 1539-40 Λεπτομέρεια από τη Δευτέρα Παρουσία Βατικανό, Ανάκτορα του Βατικανού, Καπέλα Σιξτίνα )

Ανάμεσα στους λόφους, ζούσε μια γυναίκα με το γιο της κι ήταν ο πρωτότοκός της και το μόνο της παιδί. Και τ’ αγόρι πέθανε από πυρετό, ενώ ο γιατρός του παραστεκόταν.

Η μητέρα ήταν τρελαμένη από τη λύπη και φώναζε στο γιατρό και τον παρακαλούσε, λέγοντας: “πες μου, πες μου, τι ήταν αυτό που σταμάτησε το πάλεμά του και σώπασε το τραγούδι του;”

Κι ο γιατρός είπε: “Ήταν ο πυρετός”. Κι η μητέρα είπε: “Τι είν’ ο πυρετός;”. Κι ο γιατρός απάντησε: “Δεν μπορώ να στο εξηγήσω. Είναι κάτι άπειρα μικρό που επισκέπτεται το σώμα και δεν μπορούμε να το δούμε με τ’ ανθρώπινό μας μάτι”.

Advertisement

Αν το Α είναι η επιτυχία στη ζωή, τότε Α=Χ+Υ+Ζ. Όπου Χ ίσον δουλειά, Υ ίσον ευχαρίστηση και Ζ ίσον να κρατάμε το στόμα μας κλειστό (ALBERT EINSTEIN)

Υπάρχουν μαθήματα και εργαστήρια για να μαθαίνει κανείς να μιλάει σωστά και αποτελεσματικά, αλλά σε κανένα μέρος δε μας μαθαίνουν πώς να κρατάμε το στόμα μας κλειστό όταν πρέπει.

Το να μιλάμε όσο πρέπει, να μετράμε τα λόγια μας και, σε ορισμένες περιστάσεις, να ξέρουμε να σωπαίνουμε αποτελεί μέρος της συνταγής επιτυχίας που ο Άλμπερτ Αϊνστάιν έδωσε σε κάποιον από τους μαθητές του.

Eckhart Tolle: H συνήθεια του παραπόνου

Skopelos Summer 2020 ~ photo by GTsik

Τίποτα δεν είναι προσωπικό. Ο κάθε άνθρωπος συμπεριφέρεται σύμφωνα με το επίπεδο της συνειδητότητάς του. Όταν λες “ο τάδε μου έκανε αυτό” δεν σημαίνει ότι ο άλλος απηύθυνε σε σένα προσωπικά αυτό που έκανε. Αλλά μερικοί άνθρωποι τα κάνουν όλα προσωπικά. Για παράδειγμα, εκεί που οδηγείς το αυτοκίνητό σου μπαίνει κάποιος μπροστά σου και σου κλείνει το δρόμο. Γιατί να το πάρεις προσωπικά; Ο άλλος δεν σε ξέρει καν. Το Εγώ όμως θα ερμηνεύσει την κατάσταση και θα πει “αυτός μου έκλεισε τον δρόμο, εμένα”, ενώ ο άλλος οδηγεί πάντα έτσι.
Στο Εγώ αρέσει πολύ να παραπονιέται και να λέει “οι άλλοι μου έκαναν αυτό κι αυτό”. Και όσο περισσότερο παραπονιέσαι για το τι σου έκαναν οι άλλοι, τόσο περισσότερο δυναμώνει το “μου (έκαναν)”, δηλαδή το Εγώ. Αυτός ο μηχανισμός είναι ασυνείδητος.

Η ελπίδα– Καστοριάδης

Ας πάρουμε τα τρία περίφημα καντιανά ερωτήματα σχετικά με τα ανθρώπινα ενδιαφέροντα: «Τι μπορώ να γνωρίσω; Τι πρέπει να κάνω; Τι μου επιτρέπεται να ελπίζω;».

Για τα δύο πρώτα δεν έχω έτοιμη απάντηση. Σας θυμίζω απλώς ότι η σχετική συζήτηση ξεκίνησε από τους Έλληνες. Στο τρίτο όμως ερώτημα έχω την απάντηση: τίποτα. Και ισχυρίζομαι πως η απάντηση αυτή βρίσκεται στη βάση της ελληνικής σύλληψης του κόσμου. Πρέπει βέβαια να διευκρινίσουμε τον όρο ελπίδα. Η ελπίδα ή προσδοκία έχει δύο έννοιες.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ «ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ» ΕΡΩΤΑΣ;

photo by DesPin

Γράφει ο ΜΥΡΩΝΑΣ ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ

Πρόκειται για μια σχέση γνώσης δασκάλου και μαθητή, όπου με όχημα το φιλοσοφικό διάλογο, ο δάσκαλος καθοδηγεί σταδιακά το μαθητή στην αποκάλυψη της αλήθειας. Αυτό είναι ο περίφημος, και συχνά παρεξηγημένος, «πλατωνικός» έρωτας…

Το τέλειωμα της θλίψης είναι η αρχή της σοφίας. (JIDDU KRISHNAMURTI)

Ιωάννινα 2019

Υπάρχει πολλή θλίψη στη ζωή μας και δεν ξέρουμε πώς να της δώσουμε ένα τέλος. Το τέλειωμα της θλίψης είναι η αρχή της σοφίας. Αν δε γνωρίζουμε τι είναι η θλίψη, αν δεν καταλάβουμε τη φύση και τη δομή της, δε θα γνωρίσουμε τι είναι η αγάπη.

Όταν ο άντρας λέει στη γυναίκα του ότι την αγαπά, ενώ την ίδια στιγμή είναι φιλόδοξος, αυτή η αγάπη έχει κανένα νόημα; Μπορεί ένας φιλόδοξος άνθρωπος ν’ αγαπήσει;
Μπορεί ένας ανταγωνιστικός άνθρωπος ν’ αγαπήσει; Κι όμως, μιλάμε γι’ αγάπη, για τρυφερότητα, για το τέλειωμα του πολέμου, τη στιγμή που είμαστε ανταγωνιστικοί, φιλόδοξοι, τη στιγμή που αναζητάμε τη δική μας προσωπική επιτυχία, πρόοδο, κ.λ.π.

Ένας μετράει για μένα όσο χιλιάδες, αν είναι άριστος. | Ηράκλειτος

Ιωάννινα, Σεπτέμβριος 2018

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ηράκλειτος: Περί ανθρώπου» του Παπάδη Ι. Δημ.

– Αν και ο λόγος τούτος εδώ υπάρχει πάντοτε, οι άνθρωποι ποτέ δεν τον καταλαβαίνουν ούτε πριν ακούσουν γι’ αυτόν ούτε αφού ακούσουν’ διότι, αν και όλα γίνονται σύμφωνα με τούτον το λόγο, μοιάζουν με άπραγους (αδαείς), παρόλο που αποκτούν πείρα τέτοιων λόγων και πράξεων σαν αυτά που εγώ εκθέτω αναλύοντας το κάθε τι σύμφωνα με τη φύση (το ιδιαίτερο είναι) του και εξηγώντας πώς είναι (την κατάστασή του)’ενώ οι άλλοι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν όσα κάνουν ξυπνητοί, όπως ακριβώς δεν έχουν συνείδηση όσων τους συμβαίνουν στον ύπνο.

– Γι’ αυτό πρέπει οι άνθρωποι να ακολουθούν το ξυνόν, δηλαδή το κοινόν, διότι ξυνός (είναι) ο κοινός. Όμως, αν και ο λόγος είναι κοινός, ζουν οι περισσότεροι σαν να έχουν δική τους φρόνηση.

– Προσπαθούν να εξαγνιστούν (από το αίμα) μιαινόμενοι με άλλο αίμα, όπως αυτός που έχοντας πέσει στη λάσπη, προσπαθεί να ξεπλυθεί με λάσπη. Αυτόν θα τον έπαιρνε για τρελό, όποιος από τους ανθρώπους τον έβλεπε να κάνει κάτι τέτοιο. Και προσεύχονται σε τούτα εδώ τα αγάλματα, όπως θα έκανε κάποιος, αν προσπαθούσε να συνομιλήσει με τους ναούς, αγνοώντας τόσο τη φύση των θεών όσο και των ηρώων.

Τζον Λοκ – Οι δύο πηγές της γνώσης

Ο Λοκ ξεκινά από την υπόθεση ότι ο νους είναι tabula rasa (άγραφος πίνακας) που δέχεται αισθήσεις κι είναι ικανός να παράγει ιδέες για τις λειτουργίες του. Οι δύο πηγές της γνώσης είναι, επομένως, οι αισθήσεις και οι σκέψης και οι δύο προϋποθέτουν την εμπειρία, με τη σειρά της, των εξωτερικών πραγμάτων και των εσωτερικών διαδικασιών.

 

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι το μυαλό είναι, όπως λένε, λευκό χαρτί, κενό από οποιοσδήποτε μορφές, χωρίς καθόλου ιδέες. Πώς γίνεται και γεμίζει; Πώς γίνεται και καταλήγει με αυτό το τεράστιο απόθεμα πάνω στο οποίο η πολυάσχολη και απεριόριστη φαντασία του ανθρώπου χρωμάτισε με μία σχεδόν ατελείωτη ποικιλία;

Η φιλοσοφική σκέψη του Μίκη Θεοδωράκη στο ΑΠΘ

Ο Μίκης Θεοδωράκης αισθάνεται και διαβλέπει το βάθος της σχέσης ανάμεσα στην όψη της αρμονίας των συμπαντικών δονήσεων (των άστρων, των πλανητών και των γαλαξιών) και τη μορφή της έντασης των ηχητικών ποιοτήτων κατά τη διεργασία της μουσικής σύνθεσης. Μέσα σε ένα τέτοιο βίωμα ο δημιουργός αφουγκράζεται την ορμή για εξύψωση που χαρακτηρίζει την κοσμική δύναμη του απείρου, καθώς ο ίδιος συγκλονίζεται δίνοντας μουσική υπόσταση στην αχανή ζωή των ήχων του εσωτερικού του κόσμου. Από τον συγκλονισμό αναδύεται η πνοή της αρμονίας του έργου, μέσα στο οποίο η ποιητική δύναμη του μέλους (τα σύμφωνα) επιβεβαιώνει την υπερνίκηση των τάσεων του χάους (τα διάφωνα) από τη δημιουργικότητα της προσωπικής έμπνευσης. Συχνά η αντίσταση στη μουσικότητα προέρχεται από τη δυστροπία εγωκεντρικά φοβικών δυνάμεων του ψυχισμού, οι οποίες αρνούνται να απελευθερώσουν τη νοητικότητά τους μέσα στον αισθητικό οίστρο της μεταρσίωσης, με το πρόσχημα της προσήλωσής τους στην ορθολογικότητα. Εδώ εντοπίζουμε τον δυναμισμό του ιδανικού της αισθητοποίησης των νοημάτων στο εσωτερικό μιας στοχαστικής φαντασίας, η οποία νιώθει την ποιητικότητα των ήχων, ενόσω μορφοποιεί τη ροή τους. Έτσι όσα ορθολογικά στοιχεία συμπεριφέρονται κυριαρχικά με το να ανθίστανται στην εξύψωσή τους, υπερβαίνονται από την ορμή των μορφών ενός διονυσιακού πάθους που τα εξαγνίζει, διαλύοντας το σκότος της επιθετικότητάς τους μέσα στην ευφορία του απολλώνειου βιώματος της ομορφιάς, δηλαδή της επαφής μας με την ιερότητα του συμπαντικού κέντρου.

πηγή: https://edromos.gr/ (απόσπασμα συζήτησης του Ρούντι Ρινάλντι με τον Παναγιώτη Δόικο, αναπληρωτή καθηγητή της Φιλοσοφίας στο ΑΠΘ)

Ευδαίμων δεν είναι κάποιος είτε εξαιτίας του φόβου είτε εξαιτίας της άμετρης και κενής επιθυμίας. Αν τα χαλιναγωγήσει, μπορεί να φτάσει στο γαλήνιο στοχασμό. | Επίκουρος

Thessaloniki-Greece 2019

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ηθική» του Επίκουρου (Εξάντας εκδοτική)

– Τί δεν είναι, λοιπόν, ο Επίκουρος; Δεν είναι άμοιρος παιδείας και αμόρφωτος, ούτε ένας φιλόσοφος που αδιαφορεί για την πράξη (πράγμα αδιανόητο για τους αρχαίους Έλληνες της εποχής του). Δεν είναι, επίσης, «εκπρόσωπος» του επιστημονικού πνεύματος της εποχής του’ απεναντίας στάθηκε δύσπιστος απέναντι στις κατακτήσεις της επιστήμης.

– Οι βασικές προτάσεις μπορούν να καταγραφούν υπό μορφή αξιωμάτων, που προκύπτουν από την ανάγνωση της Επιστολής προς Ηρόδοτον:
(1) Τίποτε δεν γίνεται από το τίποτε και τίποτε δεν καταλήγει (και φθείρεται) στο τίποτε.
(2) Το σύμπαν είναι αμετάβλητο: ήταν, είναι και θα είναι αιώνια το ίδιο.
(3) Το σύμπαν είναι άπειρο.
(4) Το σύμπαν δεν διέπεται από καμία αρχή ούτε κάποιο σκοπό·
(5) Το σύμπαν αποτελείται από σώματα και κενό.
(6) Το κενό υπάρχει, είναι άπειρο και διαμέσου αυτού γίνεται η κίνηση.
(7) Τα στερεα σώματα (στερέμνια) είναι ή σύνθετα ή απλά αναλοίωτα και αδιαίρετα (άτομα).
(8) Τα σώματα είναι απειράριθμα.
(9) Τα σώματα βρίσκονται σε διαρκή αλληλεπίδραση.
(10) Τα διάφορα σχήματα είναι απειράριθμα.
(11) Τα άτομα διαιρούνται θεωρητικά σε ελάχιστα μέρη (όγκοι), που είναι θεωρητικά και φυσικά άτμητα.
(12) Οι πρωτεύουσες ιδιότητες των ατόμων είναι το σχημα, το μέγεθος και το βάρος.
(13) Τα άτομα βρίσκονται σε διαρκή κίνηση (ευθύγραμμη ή παλμική) που καθορίζεται από το βάρος, τις προσκρούσεις και την εκτροπή (παρέγκλισις)
(14) Υπάρχουν απειράριθμοι κόσμοι.

– Η κατεξοχήν αρετή σ’ αυτή την κοινωνία είναι η φιλία: ένα «διαπροσωπικό συμβόλαιο» που μαζί με το κοινωνικό συμβόλαιο και το λάθε βιώσας (ζήσε απαρατήρητος) προσφέρουν λύση στο πρόβλημα της κοινωνικής συμβίωσης.