Τι έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης για τον Νίτσε;

Σά σήμερα, πριν από 39 χρόνια, πέθανε. Και τώρα, πρωί πρωί πού σεριανούσα σ’ ένα πάρκο στον όχτο του Τάμεση, ήρθε ο ίσκιος του μέσα στον, ·υγρόν αγέρα τής ’Αγγλίας και διάνεψε απάνω στην καταπράσινη χλόη.

Ποτέ ή παρουσία τού υπερήφανου αύτού Ευρωπαίου, πού δέ χωρούσε στά σύνορα τής πατρίδας του καί τόσο περιφρονοΰσε τούς «Φιλισταίους» συμπατριώτες του, δέν ήταν, τόσο έπίκαιρη κι άπαραίτήτη. Γιατί κανένας δέν είχε νιώσει μέ τόσο γενναιόκαρδο πάθος τήν άνάγκη νά μετατοπιστούν τά πολεμικά ένστιχτα τοΰ ανθρώπου σέ υψηλότερη άπύ τά έθνη παλαίστρα.

Η αναγκαιότητα της ανηθικότητας – Του Βασίλη Ραφαηλίδη

 

Η ιστορία βαδίζει το δύσκολο δρόμο της, ερήμην της ηθικής. Βέβαια, η ηθική υπάρχει πάντα, αλλά μόνο για να ελέγχονται από την κοινωνία τα καταστροφικά ένστικτα και ο άκρατος εγωισμός, μέσα από ένα πλέγμα απαγορεύσεων, που κατά κανόνα έχουν θεϊκή επικύρωση, ώστε να γίνονται, αν όχι περισσότερο πειστικές οι απαγορεύσεις, τουλάχιστον περισσότερο επίφοβες.

Κατά κάποιον τρόπο, οι δέκα εντολές είναι τα δέκα άρθρα του χριστιανικού ηθικού «συντάγματος» (κώδικα) πάνω στα οποία στηρίζονται οι επιμέρους ηθικοί νόμοι. Όμως, η τήρηση αυτού του «συντάγματος» δεν επαφίεται στο χριστιανισμό των χριστιανών, όπως το κυρίως ειπείν σύνταγμα στον πατριωτισμό των Ελλήνων, αλλά στο φόβο της τιμωρίας στον άλλο κόσμο. Που όσοι τον αψηφούν κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους στη Γη.

Η φύση της ψυχής στον Πλάτωνα

 

1.     Τα μέρη της ψυχής (Πολιτεία 435b-444a)

 

Στον Φαίδωνα (94b κ.ε.) ο Πλάτων διδάσκει ξεκάθαρα ότι η καθεαυτή ενιαία ψυχή μπορεί να εναντιωθεί σε ότι της προβάλλει το σώμα. Τι είναι εκείνο που μπορεί να της προβάλει το σώμα; Είναι οι ερεθισμοί της επιθυμίας, του θυμού και της λύπης, με δυο λόγια τα πάθη όπως η ηδονή, η λύπη, η επιθυμία (Φαίδ. 83b6 κ.ε., όπου μερικά χειρόγραφα αναφέρουν και τον φόβον). Τα πάθη ως έλλογοι ερεθισμοί στον άνθρωπο προέρχονται από το σώμα, σε καμιά περίπτωση από την ψυχή.

Δάσκαλοι και ποντίκια (Δημήτρης Λιαντίνης)

«Η παιδεία των νέων, είναι το δυνατό αίμα και ο αέρας ιωδίου για το μέλλον των λαών… Όμως, της δικής μας παιδείας το αίμα, έχει αιματοκρίτη λευχαιμίας».
Δημήτρης Λιαντίνης

Τα αρχαία ελληνικά τα αντιπαθούν όλοι οι Έλληνες. Αν κάνει κανείς μια δημοσκόπηση σήμερα, το αποτέλεσμα που θα του δοθεί θα το βρει πελώριο. Στους εκατό θα ανακαλύψει πως οι ενενήντα τόσοι, τα αρχαία ελληνικά δεν θέλουν ούτε να τ’ ακούσουν. Και το χειρότερο είναι, πως την ίδια αποστροφή την αισθάνεται και η πλειονότητα των φιλολόγων που διδάσκει το μάθημα στα σχολεία.

Οι Μύθοι του Γύγη και του Ηρός του Πλάτωνος, αποσυμβολισμός

Ο Μύθος του Γύγη

 

«Ήταν λένε o Γύγης βοσκός,  και δούλευε στον άρχοντα, τότε, της Λυδίας, όταν ύστερα από μια μεγάλη νεροποντή και σεισμό ράγισε κάπου το έδαφος και άνοιξε ένα βαθύ ρήγμα στον τόπο που έβοσκε το κοπάδι του. Σάστισε σαν το είδε, κατεβαίνει, και κοντά στα άλλα περίεργα βλέπει εκεί, όπως λέει ο μύθος, ένα χάλκινο άλογο, κούφιο από μέσα, που είχε κάτι μικρές θυρίδες· σκύβοντας στο εσωτερικό του βλέπει μέσα έναν νεκρό με κορμί, έτσι έδειχνε, μεγαλύτερο από ανθρώπινο που δεν είχε απάνω του τίποτε άλλο παρά μόνο φορούσε στο χέρι του ένα χρυσό δαχτυλίδι, που ο βοσκός του το βγάζει κι ανεβαίνει επάνω. 

Ο Μύθος του Σπηλαίου του Πλάτωνος κατά τον Στέλιο Ράμφο

…Εάν η ιδέα του αγαθού ήταν απλώς ιδέα, η αλήθεια θα ήταν αυτόφωτη και δεν θα χρειαζόταν τον ήλιο. Είναι όμως ήδη γνωστό πως η αλήθεια δεν νοείται εκτός του ηλιακού φωτός. Μεταξύ γνώσεως και πραγματικότητος ( επιστήμη και αλήθεια) φωτεινότητος και ενός πράγματος και της θέας του ( φως τε και όψις ), υφίσταται η αυτή αναλογία σχέσεων, ήτοι σαφής διαχωρισμός των δύο όρων και σύγκλιση που εξασφαλίζει η κοινή ηλιακή τους υφή. Η σύγκλιση αυτή θα ήταν αντίληψη εφ όσον η θέα αγνοούσε το φως , εφ όσον υπήρχε αφ ενός το αντικείμενο και αφ ετέρου το μάτι.

Η Σοφία του Σώματος. Διάλογος με το Σώμα μας

Γράφει η Ζερβού Χρυσούλα
Ναι, είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια ο όρος «ψυχοσωματικά προβλήματα» και «αυτό το έπαθε από το άγχος».
Έχουμε όμως αναρωτηθεί ποτέ τι σημαίνουν πραγματικά οι παραπάνω φράσεις; Και δεν εννοώ σε επίπεδο γλωσσικού και εννοιολογικού προσδιορισμού, αλλά σε επίπεδο συμπεριφοράς, σωματικής και ψυχολογικής. Ακούμε ποτέ πραγματικά το σώμα μας;

ΤΑ 12 ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΤΟΥ ΗΓΕΤΗ

photo by DesPin

Οι ηγετικές ικανότητες σε πολιτικό ή επιχειρησιακό επίπεδο πηγάζουν από τον εσωτερικό κόσμο του ατόμου και αποτελούν ένα συνδυασμό μιας φιλοσοφικής προσέγγισης και επίκτητων προσόντων.

Mπορεί μια εταιρεία να εκπαιδεύσει ένα μάνατζερ ή έναν προϊστάμενο, ώστε αυτός να αναδειχθεί σε ηγέτη; Mπορεί ένα άτομο να αναπτύξει εσωτερικά ηγετικά προσόντα;

H απάντηση είναι σίγουρα ναι και πρέπει να μάθουμε να αναπτύσσουμε ηγέτες ως επαγγελματίες αλλά και ως πολιτικούς ως έθνος. Tα χρόνια που διανύουμε, άλλωστε, αποτελούν τη μεγαλύτερη πρόκληση σε εργασιακό αλλά και σε πολιτιικό και προσωπικό επίπεδο.

Όπου και να στρέψουμε το βλέμμα, βρίσκουμε βιβλία γραμμένα για την «πρόκληση», την «τελειότητα» και την ανάγκη για αφοσίωση στο έργο της ανάπτυξης ηγετών. Bιβλία όπως τα Tρίτο Kύμα του ‘λβιν Tόφλερ, Mεγατάσεις του Tζον Nάισμπιτ, Σε Aναζήτηση της Tελειότητας των Πίτερς και Oυότερμαν και Kύριοι της Aλλαγής της Pόζαμπεθ Mος Kάντερ.

Έμμεσα και άμεσα, αυτά τα βιβλία μάς αφήνουν να εννοήσουμε ότι τα έθνη που κάνουν μια συνειδητή και συντονισμένη ανανεωτική προσπάθεια για την ανάπτυξη ηγετών θα είναι οι επιτυχημένες κυρίαρχες δυνάμεις του μέλλοντος.

H ηγεσία πηγάζει από τον εσωτερικό κόσμο του ατόμου. Eίναι τόσο μια φιλοσοφική προσέγγιση όσο και μια πλειάδα επίκτητων προσόντων που είναι σημαντικά.

Iδού, λοιπόν, ένας κατάλογος των δώδεκα βασικών προσόντων ενός ηγέτη σε τοπικό, ή εθνικό επίπεδο.

«Χρειάζομαι απλά να δημιουργώ κόσμο»

photo by DesPin

Ποιητής, αναρχικός, αντισυμβατικός, μποέμ και επαναστάτης, ο Νικόλας Άσιμος, δεν μπήκε ποτέ σε καλούπια και πεπατημένες. Χάραξε το δικό του μοναχικό δρόμο, έκανε τις ιδέες του τρόπο ζωής και τους στίχους του αλήθειες, προδόθηκε και βάδισε ως το τέλος της ζωής του αυθεντικός και πιστός στις δικές του αναφορές. Γεννήθηκε, στις 20 Αυγούστου του 1949 στη Θεσσαλονίκη. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νικόλαος Ασημόπουλος.

«Για αυτό το αύριο που δεν θα έρθει ποτέ…»

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες», σαν «ανάγκες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό».