Μπωντλαίρ Κάρολος.Ὕμνος

photo by DesPin

Ὕμνος

Στὴ πολυαγάπητη, στὴ πιὸ ὄμορφή μου
ποῦ φῶς γεμίζει μου τὴ καρδιά,
στὸ ἀθάνατο εἴδωλο, στὸ σεραφείμ μου,
ἕνα μου «χαῖρε» παντοτινά!

Δρυσοξεχύνεται μέσ᾿ στὴ ζωή μου
σὰν ἕνα ἀγέρι θαλασσινὸ
καὶ τὴν ἀχόρταγη φέρνει ψυχή μου,
σ᾿ ἀθανασίας πόθο τρανό.

Advertisement

Μπωντλαίρ Κάρολος.Συνομιλία

Συνομιλία

Εἶσαι ὄμορφη σὰ ρόδινο τοῦ φθινοπώρου δείλι!
μὰ ἡ λύπη ὡς κύμα μέσα μου φουσκώνει σκοτεινό,
κι ἀφήνει ὅταν πισωδρομᾶ στὰ ράθυμά μου χείλη,
τῆς θύμησης τῆς πιὸ πικρῆς τὸν κατασταλαγμό.

Μάταια γλυστρᾷ τὸ χέρι σου στοῦ στήθους μου τὰ ψύχη·
καλή μου, κεῖνο ποὺ ζητᾶ ρημάδι ἐγίνη πιά,
ἀπ᾿ τῆς γυναίκας τ᾿ ἄγριο τὸ δόντι καὶ τὸ νύχι.
Μὴ τὴ καρδιά μου πιὰ ζητᾶς, τὴ φάγανε θεριά.

Μπωντλαίρ Κάρολος. Η προσευχή ενός ειδωλολάτρη.

Η  προσευχή  ενός  ειδωλολάτρη.

Α! μη  τις  φλόγες  σου  τις  λιγοστεύεις!
πάλι  την  κρύα  μου  ζέστανε  ψυχή,
εσύ  Ηδονή  που  τις  καρδιές  παιδεύεις!
ο  Diva, supplicem  exaudi!

Θεά  πούσαι  στ’ αγέρι  σκορπισμένη,
φλόγα  στο  σπήλαιό  μας  το  κρυφό,
άκουσε  μια  ψυχή  αποκαμωμένη,
που  ύμνο  σου  προσφέρει  από  χαλκό.

Σε κάποια πολύ πρόσχαρη του Σαρλ Μπωντλαίρ

Σε κάποια πολύ πρόσχαρη

Κεφάλι, κίνηση, η όψη σου όλη,
Τόσο όμορφα σαν όμορφο τοπίο˙
Σκιρτά στο πρόσωπο ένα γέλιο θείο,
Αεράκι σε ουράνιο περιβόλι.

Η θλίψη που τυχαία σε αγγίζει
Θαμπώνεται απ’ την τέλεια υγεία-
Κι από τους ώμους σου, σαν φωταψία,
Από τα δυο σου χέρια αναβλύζει.

«Οι μεταμορφώσεις της Λάμιας» του Σαρλ Μπωντλαίρ

«Οι μεταμορφώσεις της Λάμιας»

Όμως αυτή που είχε μια φράουλα για στόμα
σα φίδι πάνω στη φωτιά γύρναε το σώμα
και τους μαστούς μαλάζοντας μες στον κορσέ της
τις λέξεις πρόφερε τις μοσχοβολιστές της:
-Τα χείλη μου είν’ υγρά, ξέρω την επιστήμη
στην κλίνη τη βαθιά να σβήνω κάθε μνήμη.
Στο θρίαμβο του κόρφου μου δάκρυα στεγνώνω
και τα γερόντια σε παιδιά μεταμορφώνω.
Γι’ αυτόν που με κοιτά γυμνή έχω τη χάρη
να γίνω άστρο, ουρανός, ήλιος, φεγγάρι!

ΚΟΛΑΣΜΕΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ Δελφίνη και Ιππολύτη ~ Σαρλ Μπωντλαίρ

Τα νικημένα μπράτσα της – όπλα πια πεταμένα…

Ποίηση: Κάρολος Μπωντλαίρ
Απόδοση: Γιώργος Σημηριώτης
Σύνθεση: Χρήστος Φολτόπουλος, Γιάννης Βελίκης
Ερμηνεία: Γιάννης Βελίκης (Arpeggios M.P.)
Ηχοληψία – Παραγωγή: Χρήστος Φολτόπουλος.

Λάγγεμα απ την χλωμή φεγγιά των λύχνων ξεχυνόνταν,
Και στα βαθιά προσκέφαλα τα μοσχομυρωδάτα ,
η Ιππολύτη τα τρανά τα χάδια ονειρευόταν
που την αυλαία άνοιγαν στ αθώα της τα νιάτα.
Με τα μάτια γύρευε θολά απ της τρικυμίας τη ζάλη
Τον πάναγνο της ουρανό μακριά να ξεχωρίσει ,
Σαν κείνο τον ταξιδευτή που στρέφει το κεφάλι
Στους γαλανούς ορίζοντες που το πρωί είχε αφήσει.
Τα δάκρυα απ τα μάτια της , που πέφταν κουρασμένα ,
Το τσάκισμα , το ξάφνιασμα , η πικρή γλύκα , ο σάλος ,
Τα νικημένα μπράτσα της – όπλα πια πεταμένα ,
Όλα βοηθούσαν , στόλιζαν το τρυφερό της κάλλος .
Κι ολόχαρη στα πόδια της μπροστά , να γαληνεύει ,
Της έριχνε κάτι ματιές όλο φωτιά η δελφίνη .
Σαν ένα αγρίμι δυνατό που λες παραμονεύει
Το θύμα του , αφού δαγκωνιές πάνω του πρώτα αφήνει .

Semper Eadem του Σαρλ Μπωντλαίρ

Semper Eadem

-«Ποῦθ᾿ ἡ ἀλλώτικη», ἔλεγες, «ἡ θλίψη αὐτὴ σὲ πιάνει,
ποὺ λούζει σὰ τὴ θάλασσα τὸ βράχο τὸ γυμνό»;
Ἅμα ἡ καρδιά μας μιὰ φορὰ τὸ τρύγημά της κάνει,
καὶ ζεῖ κανεὶς εἶν᾿ ἄσκημο! τὸ ξέρουν ὅλοι αὐτό·

εἶν᾿ ἕνας πόνος ξάστερος, δὲν εἶναι κρύφιος! ἔλα!
σὰ τὴ δική σου τὴ χαρά, φαίνεται στὴ στιγμή.
Πάψε λοιπὸν νὰ μὲ ρωτᾶς, περίεργη κοπέλα,
κι ἂν κι ἡ φωνή σου εἶναι γλυκιά, σώπα, ὡραία μου σύ.

Συνομιλία του Σαρλ Μπωντλαίρ

Συνομιλία

Εἶσαι ὄμορφη σὰ ρόδινο τοῦ φθινοπώρου δείλι!
μὰ ἡ λύπη ὡς κύμα μέσα μου φουσκώνει σκοτεινό,
κι ἀφήνει ὅταν πισωδρομᾶ στὰ ράθυμά μου χείλη,
τῆς θύμησης τῆς πιὸ πικρῆς τὸν κατασταλαγμό.

Μάταια γλυστρᾷ τὸ χέρι σου στοῦ στήθους μου τὰ ψύχη·
καλή μου, κεῖνο ποὺ ζητᾶ ρημάδι ἐγίνη πιά,
ἀπ᾿ τῆς γυναίκας τ᾿ ἄγριο τὸ δόντι καὶ τὸ νύχι.
Μὴ τὴ καρδιά μου πιὰ ζητᾶς, τὴ φάγανε θεριά.

Στoν αναγνώστη του Σαρλ Μπωντλαίρ

 

Στὸν ἀναγνώστη

Ἡ ἀνοησία, τ᾿ ἁμάρτημα, ἡ ἀπληστία κι ἡ πλάνη
κυριεύουνε τὴ σκέψη μας καὶ φθείρουν τὸ κορμί μας,
κι εὐχάριστα τὶς τύψεις μας θρέφουμε στὴν ψυχή μας,
καθὼς ποὺ θρέφουν πάνω τους τὶς ψεῖρες οἱ ζητιάνοι.

Στὰ μετανιώματα ἄναντροι κι ἁμαρτωλοὶ ὡς τὴν ἄκρια,
ζητᾶμε πληρωμὴ ἀκριβὴ γιὰ κάθε μυστικό μας
καὶ ξαναμπαίνουμε εὔκολα στὸ βοῦρκο τὸν παλιό μας,
θαρρώντας πὼς ξεπλένεται μὲ τὰ δειλά μας δάκρυα.

Ἡ ψυχικὴ αὐγή του Σαρλ Μπωντλαίρ

Ἡ ψυχικὴ αὐγή

Ὅταν τὸ φῶς της ρίχνει ἡ αὐγὴ τὸ λευκορροδισμένο
στοὺς γλεντοκήπους καὶ γροικοῦν σὰν τύψη τὸ Ἰδεῶδες,
κάτι τὸ ἐκδικητικὸ καὶ τὸ μυστηριῶδες,
ἕν᾿ ἄγγελο στὸ κτῆνος τους, ξυπνᾷ, τὸ ναρκωμένο.

Τῶν ψυχικῶν τότε οὐρανῶν τ᾿ ἄφθαστο γαλανό,
γιὰ κεῖνον ποὺ ρεμβάζει ὠχρὸς καὶ ποὺ ὑποφέρει ἀκόμα,
ἀνοίγεται καὶ τὸν τραβᾷ καθὼς βαράθρου στόμα.
Ἔτσι, γλυκιὰ Θεά μου, ἁγνὸ Πλάσμα καὶ φωτεινό,