Σε κάποια πολύ πρόσχαρη του Σαρλ Μπωντλαίρ

Σε κάποια πολύ πρόσχαρη

Κεφάλι, κίνηση, η όψη σου όλη,
Τόσο όμορφα σαν όμορφο τοπίο˙
Σκιρτά στο πρόσωπο ένα γέλιο θείο,
Αεράκι σε ουράνιο περιβόλι.

Η θλίψη που τυχαία σε αγγίζει
Θαμπώνεται απ’ την τέλεια υγεία-
Κι από τους ώμους σου, σαν φωταψία,
Από τα δυο σου χέρια αναβλύζει.

«Οι μεταμορφώσεις της Λάμιας» του Σαρλ Μπωντλαίρ

«Οι μεταμορφώσεις της Λάμιας»

Όμως αυτή που είχε μια φράουλα για στόμα
σα φίδι πάνω στη φωτιά γύρναε το σώμα
και τους μαστούς μαλάζοντας μες στον κορσέ της
τις λέξεις πρόφερε τις μοσχοβολιστές της:
-Τα χείλη μου είν’ υγρά, ξέρω την επιστήμη
στην κλίνη τη βαθιά να σβήνω κάθε μνήμη.
Στο θρίαμβο του κόρφου μου δάκρυα στεγνώνω
και τα γερόντια σε παιδιά μεταμορφώνω.
Γι’ αυτόν που με κοιτά γυμνή έχω τη χάρη
να γίνω άστρο, ουρανός, ήλιος, φεγγάρι!

ΚΟΛΑΣΜΕΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ Δελφίνη και Ιππολύτη ~ Σαρλ Μπωντλαίρ

Τα νικημένα μπράτσα της – όπλα πια πεταμένα…

Ποίηση: Κάρολος Μπωντλαίρ
Απόδοση: Γιώργος Σημηριώτης
Σύνθεση: Χρήστος Φολτόπουλος, Γιάννης Βελίκης
Ερμηνεία: Γιάννης Βελίκης (Arpeggios M.P.)
Ηχοληψία – Παραγωγή: Χρήστος Φολτόπουλος.

Λάγγεμα απ την χλωμή φεγγιά των λύχνων ξεχυνόνταν,
Και στα βαθιά προσκέφαλα τα μοσχομυρωδάτα ,
η Ιππολύτη τα τρανά τα χάδια ονειρευόταν
που την αυλαία άνοιγαν στ αθώα της τα νιάτα.
Με τα μάτια γύρευε θολά απ της τρικυμίας τη ζάλη
Τον πάναγνο της ουρανό μακριά να ξεχωρίσει ,
Σαν κείνο τον ταξιδευτή που στρέφει το κεφάλι
Στους γαλανούς ορίζοντες που το πρωί είχε αφήσει.
Τα δάκρυα απ τα μάτια της , που πέφταν κουρασμένα ,
Το τσάκισμα , το ξάφνιασμα , η πικρή γλύκα , ο σάλος ,
Τα νικημένα μπράτσα της – όπλα πια πεταμένα ,
Όλα βοηθούσαν , στόλιζαν το τρυφερό της κάλλος .
Κι ολόχαρη στα πόδια της μπροστά , να γαληνεύει ,
Της έριχνε κάτι ματιές όλο φωτιά η δελφίνη .
Σαν ένα αγρίμι δυνατό που λες παραμονεύει
Το θύμα του , αφού δαγκωνιές πάνω του πρώτα αφήνει .

Semper Eadem του Σαρλ Μπωντλαίρ

Semper Eadem

-«Ποῦθ᾿ ἡ ἀλλώτικη», ἔλεγες, «ἡ θλίψη αὐτὴ σὲ πιάνει,
ποὺ λούζει σὰ τὴ θάλασσα τὸ βράχο τὸ γυμνό»;
Ἅμα ἡ καρδιά μας μιὰ φορὰ τὸ τρύγημά της κάνει,
καὶ ζεῖ κανεὶς εἶν᾿ ἄσκημο! τὸ ξέρουν ὅλοι αὐτό·

εἶν᾿ ἕνας πόνος ξάστερος, δὲν εἶναι κρύφιος! ἔλα!
σὰ τὴ δική σου τὴ χαρά, φαίνεται στὴ στιγμή.
Πάψε λοιπὸν νὰ μὲ ρωτᾶς, περίεργη κοπέλα,
κι ἂν κι ἡ φωνή σου εἶναι γλυκιά, σώπα, ὡραία μου σύ.

Συνομιλία του Σαρλ Μπωντλαίρ

Συνομιλία

Εἶσαι ὄμορφη σὰ ρόδινο τοῦ φθινοπώρου δείλι!
μὰ ἡ λύπη ὡς κύμα μέσα μου φουσκώνει σκοτεινό,
κι ἀφήνει ὅταν πισωδρομᾶ στὰ ράθυμά μου χείλη,
τῆς θύμησης τῆς πιὸ πικρῆς τὸν κατασταλαγμό.

Μάταια γλυστρᾷ τὸ χέρι σου στοῦ στήθους μου τὰ ψύχη·
καλή μου, κεῖνο ποὺ ζητᾶ ρημάδι ἐγίνη πιά,
ἀπ᾿ τῆς γυναίκας τ᾿ ἄγριο τὸ δόντι καὶ τὸ νύχι.
Μὴ τὴ καρδιά μου πιὰ ζητᾶς, τὴ φάγανε θεριά.

Στoν αναγνώστη του Σαρλ Μπωντλαίρ

 

Στὸν ἀναγνώστη

Ἡ ἀνοησία, τ᾿ ἁμάρτημα, ἡ ἀπληστία κι ἡ πλάνη
κυριεύουνε τὴ σκέψη μας καὶ φθείρουν τὸ κορμί μας,
κι εὐχάριστα τὶς τύψεις μας θρέφουμε στὴν ψυχή μας,
καθὼς ποὺ θρέφουν πάνω τους τὶς ψεῖρες οἱ ζητιάνοι.

Στὰ μετανιώματα ἄναντροι κι ἁμαρτωλοὶ ὡς τὴν ἄκρια,
ζητᾶμε πληρωμὴ ἀκριβὴ γιὰ κάθε μυστικό μας
καὶ ξαναμπαίνουμε εὔκολα στὸ βοῦρκο τὸν παλιό μας,
θαρρώντας πὼς ξεπλένεται μὲ τὰ δειλά μας δάκρυα.

Ἡ ψυχικὴ αὐγή του Σαρλ Μπωντλαίρ

Ἡ ψυχικὴ αὐγή

Ὅταν τὸ φῶς της ρίχνει ἡ αὐγὴ τὸ λευκορροδισμένο
στοὺς γλεντοκήπους καὶ γροικοῦν σὰν τύψη τὸ Ἰδεῶδες,
κάτι τὸ ἐκδικητικὸ καὶ τὸ μυστηριῶδες,
ἕν᾿ ἄγγελο στὸ κτῆνος τους, ξυπνᾷ, τὸ ναρκωμένο.

Τῶν ψυχικῶν τότε οὐρανῶν τ᾿ ἄφθαστο γαλανό,
γιὰ κεῖνον ποὺ ρεμβάζει ὠχρὸς καὶ ποὺ ὑποφέρει ἀκόμα,
ἀνοίγεται καὶ τὸν τραβᾷ καθὼς βαράθρου στόμα.
Ἔτσι, γλυκιὰ Θεά μου, ἁγνὸ Πλάσμα καὶ φωτεινό,

Μέθα και Μεθύστε του Σαρλ Μπωντλαίρ

Μέθα

Ἂν κάποτε στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ, στὸ πράσινο γρασίδι
μιᾶς τάφρου, στὴ μουντὴ μοναξιὰ τοῦ δωματίου σου,
ξυπνήσεις ξεμέθυστος πιά, ῥώτα τὸν ἄνεμο, ῥώτα τὸ κύμα,
τὸ πουλί, τὸ ῥολόι, κάθε τι ποὺ φεύγει,
κάθε τι ποὺ στενάζει, κάθε τι ποὺ κυλάει, ποὺ τραγουδάει,
ποὺ μιλάει· ῥώτα τί ὥρα εἶναι;
Κι ὁ ἄνεμος, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ῥολόι,
θὰ σοῦ ἀπαντήσουν: Εἶναι ἡ ὥρα τῆς μέθης!

Ο θάνατος των εραστών του Σαρλ Μπωντλαίρ

Ὁ θάνατος τῶν ἐραστῶν

Κρεβάτια θὰ ῾χουμε ἄνθινα γεμάτα αἰθέρια μύρα·
ντιβάνια ὁλοβελούδινα σὰ μνήματα βαθιά·
στὶς ἐταζέρες λούλουδα παράξενα τριγύρα,
ποὺ ἀνοίξανε μόνο γιὰ μᾶς σὲ μέρη μαγικά.

Καὶ ποιὰ τὴν ἄλλη νὰ ὑπερβεῖ στὴν ὕστατη φωτιά τους,
οἱ δυὸ καρδιές μας -σὰ τρανὲς λαμπάδες δυό- μαζί
θὰ διπλοκαθρεφτίσουνε τὸ διπλοφώτισμά τους
στὰ πνεύματά μας ποὺ ῾ναι δυὸ καθρέπτες ἀδερφοί.