Το δένδρο ~ Έζρα Πάουντ

photo by DesPin

 Το δένδρο 

Στάθηκα ακίνητος και ήμουν μέσα στο δάσος ένα δένδρο
Ξέροντας την αλήθεια για όσα ήσαν άλλοτε αθώρητα.
Μιλώ για τη Δάφνη και για το τόξο από δάφνη
Και το ζευγάρι των γερόντων που φιλοξένησε θεούς

Κι έγινε δρυς-φλαμουριά ανάμεσα στον κόσμο
Και τούτο αφού πιο πριν οι θεοί είχαν δεχθεί από αυτούς
Ευγενική φιλοξενία και είχαν προσκληθεί να εισέλθουν
Στην εστία της καρδιάς που ήταν το σπίτι τους,

Advertisement

Ο κήπος ~ Έζρα Πάουντ

Ο κήπος

Σαν κουβάρι από χαλαρό μετάξι
που έσπρωξε ο άνεμος σε τοίχο
περνά πλάι στα κάγκελα ενός μονοπατιού
στους Κήπους του Κέσινγκτον,
και αργοπεθαίνει λίγο-λίγο
από κάποια αναιμία συναισθηματική.

«οι πλούσιοι έχουνε υπηρέτες και όχι φίλους» – Έζρα Πάουντ

Η σοφίτα – Έζρα Πάουντ

Έλα, ας λυπηθούμε αυτούς που έχουν περισσότερα από εμάς

Φίλε, έλα και θυμήσου

Ότι οι πλούσιοι έχουνε υπηρέτες και όχι φίλους

Ενώ εμείς έχουμε φίλους και όχι υπηρέτες.

Ο τάφος στο Ακρ Κάαρ ~ Έζρα Πάουντ

Ο τάφος στο Ακρ Κάαρ


Είμαι η ψυχή σου, Νίκοπτις. Σε κοιτάζω
πέντε χιλιετίες τώρα και τα νεκρά σου μάτια
Δεν σάλεψαν,

μήτε ποτέ ανταποκρίθηκαν στην επιθυμία μου
Και τα ελαφρά σου μέλη από όπου ξεπήδησα φλεγόμενη
Δεν καίνε πια με μένα ούτε με λάδι από κρόκο.
Δες, η φωτεινή χλόη έχει φυτρώσει στο προσκέφαλό σου

Και σε ασπάζεται με μύριες χορταρένιες γλώσσες

Όχι όμως και συ εμένα.
Μελέτησα πάνω στον τοίχο το χρυσάφι
Και σκέφτηκα πολύ πάνω στα σύμβολα
Τίποτα νέο δεν υπάρχει σε ολόκληρο το μέρος.
Ήμουν διακριτική. Δες,

Έχω αφήσει τα πιθάρια σφραγισμένα
Μήπως ξυπνήσεις κάποτε κι επιθυμήσεις το κρασί σου

Και ανέγγιχτες τις φορεσιές πάνω σου διατήρησα
Ω ξεχασιάρα εσύ!

Τάχα πώς θα μπορούσα να ξεχάσω!
Και το ποτάμι ακόμα, πριν αρκετό καιρόΤο ποτάμι; Τότε ήσουν μικρή,

Και τρεις ψυχές ήρθαν να σε πάρουν
Ήρθα κι εγώ
Και χύθηκα πάνω σου, τις έδιωξα
Και δέθηκα μαζί σου, γνώρισα τις συνήθειες σου.

Δεν άγγισα τις παλάμες σου και τα ακροδάκτυλά σου;

Δεν κύλησα μέσα σου και μέσα από σένα ως την άκρη των ποδιών σου;
Πώς μπήκα μέσα;

Έζρα Πάουντ, Η Μπαλάντα του όμορφου συντρόφου

Γιὰ τὸ σταυρὸ καὶ τοὺς ραβίνους

δὲ χάσαμε τὸν ὀμορφότερό μας σύντροφο;

Ἐκεῖνον ποὺ ἀγάπησε τοὺς μαχητές,

τὰ γερὰ σκαριὰ καὶ τὶς ἀνοιχτὲς θάλασσες.

Σὰν ἤρθανε τὰ πλήθη

νὰ αἰχμαλωτίσουνε τὸν Ἄνθρωπό μας

νὰ τὸν ἔβλεπες μονάχα πῶς χαμογελοῦσε.

«Πρῶτα ν’ ἀφήσετε νὰ φύγουν οἱ ὑπόλοιποι»

ἔτσι τοὺς εἶπε ὁ ὄμορφός μας σύντροφος

«ἀλλιῶς θὰ εἴσαστε καταραμένοι…»