Χαλίλ Γκιμπράν – «Άμμος και Αφρός»

photo by ChrisTsik

Επτά φορές περιφρόνησα την ψυχή μου…

Την πρώτη φορά όταν την είδα να δειλιάζει μπροστά στη λαχτάρα της να φτάσει στα ύψη…

Τη δεύτερη φορά όταν την είδα να κουτσαίνει μπροστά στους ανάπηρους…

Την τρίτη φορά όταν της δόθηκε να διαλέξει ανάμεσα στο δύσκολο και το εύκολο… Και εκείνη διάλεξε το εύκολο…

Την τέταρτη φορά όταν έκανε κάποιο κακό… Και παρηγορήθηκε με το ότι και οι άλλοι κάνουν κακό…

Πρόθυμα θά ‘δινα τη ζωή μου για ένα μέρος ασφαλές με μόνιμη ζεστασιά, αν δε με παράσερνε σ’ όλο τον κόσμο σαν κλωστή η φτερωτή πυξίδα της ζωής. | Αρσένι Ταρκόφσκι

Parga Summer 2021 | photo by GTsik

ΖΩΗ, ΖΏΗ
1. Σε προαισθήματα δεν πιστεύω, και τα σημάδια
δε με φοβίζουν. Τη συκοφαντία δεν την τρέμω
ούτε και το φαρμάκι. Δεν υπάρχει θάνατος
στη γη. Όλοι είν’ αθάνατοι. Όλα είν’ άθάνατα.
Δε χρειάζεται να φοβάσαι το θάνατο στ; δεκαεφτά,
ούτε και στα εβδομήντα. Το φώς κι η πραγματικότητα
υπάρχουν, όχι όμως το σκοτάδι ούτε κι ο θάνατος,
Όλοι μας είμαστε τώρα στην παραλία,
κι εγώ με όσους τραβούν τα δίχτυα
όπου έχει πιαστεί ψαριά αθανασίας.

τέλος, στην προστασία κάποιας τυχαίας στέγης, να φέγγετε μεταθανάτιο φώς, σαν λέξη. | Αρσένι Ταρκόφσκι

Fire Sculptures by Johnny Di

Η δράση ξεθωριάζει -η δύναμή μου,
δυο αόρατοι άξονες διαμαντένιοι’
η ακοή αδυνατίζει, γεμάτη αλλοτινή βροντή
κι απ’ την ανάσα του πατρικού σπιτιού μου’
γεροδεμένοι μύες κρέμασαν
σαν βόδια γέρικα σε χωράφι οργωμένο’
και πίσω απ’ τον ώμο μου τη νύχτα
δε λάμπουν πια φτερούγες.

Ό,τι κακό δε χάθηκε, ό,τι καλό δεν ήταν μάταιο, όλα λαμποκοπούν μες στο καθάριο φως, μα αυτό δε φτάνει. | Αρσένι Ταρκόφσκι

Fire Sculptures by Johnny Di

Πάει πια καλοκαίρι,
θαρρείς και δεν υπήρξε.
Στη λιακάδα είναι ζεστά,
μα αυτό δε φτάνει.

Όλα γίναν τελικά,
πέσαν όλα στα χέρια μου
σαν φύλλο πενταπλό,
μα αυτό δε φτάνει.

Πάμπλο Νερούντα: «Ο Θάνατος»

Hellas, Thessaloniki, 2019

Ο Θάνατος

Ξαναγεννήθηκα πολλές φορές, απ το βάθος
των αφανισμένων αστεριών, ξαναφτιάχνοντας το νήμα της αιωνιότητας που πλήθυνα με τα χέρια μου,
και τώρα πάω να πεθάνω, χωρίς τίποτε περισσότερο,
με χώμα πάνω στο σώμα μου, το προορισμένο να είναι χώμα.

κι ο ουρανός ξετυλιγόταν μπρος στα μάτια μας. Οταv η μοίρα μας πήρε το κατόπι, παράφρονας με το ξυράφι στο χέρι. | Αρσένι Ταρκόφσκι

Fire Sculptures by Johnny Di

ΠΡΏΤΑ ΡΑΝΤΕΒΟΎ
Κάθε στιγμή μαζί
ήταν γιορτή, Επιφάνια,
οι δυό μας μόνοι μες στον κόσμο.
Ήσουν πιο θαρραλέα, πιο ανάλαφρη κι από πουλί
κατέβηκες ορμητική δυο δυο τα σκαλιά
σαν ίλιγγος, και μέσα απ’ την υγρή πασχαλιά,
με πήγες στο βασίλειό σου, με οδήγησες,
στην άλλη πλευρά, πίσω από τον καθρέφτη.

φως χτύπησε τα τσίνορά μου, άλογα κάλπασαν, η μάνα πετούσε πάνω άπ’ το δρόμο, μου έγνεψε και πέταξε μακριά… | Αρσένι Ταρκόφσκι

Fire Sculptures by Johnny Di

Παιδί, αρρώστησα κάποτε
από πείνα και φόβο. Τα χείλια μου
ξεφλούδιζαν, πέτσες σκληρές, κι εγώ τα σάλιωνα.
Θυμάμαι ακόμα τη γεύση τους, υφάλμυρη και
δροσερή.
Και περπατούσα, και περπατούσα.
Κάθισα στα μπροστινά σκαλιά να ζεσταθώ,
περπάτησα ζαλισμένος σαν να χόρευα
στο σκοπό του αυλητή που ‘πιασε τα ποντίκια,
τραβώντας προς το ποτάμι. Κάθισα
στα σκαλιά να ζεσταθώ, τουρτουρίζοντας ολόκληρος.
Κι η μάνα στέκεται κει και γνέφει,
μοιάζει κοντά, μα δεν μπορώ να τη φτάσω:
την πλησιάζω, στέκεται εννιά βήματα, πιο πέρα,
μου γνέφει· την πλησιάζω, στέκεται
εννιά βήματα πιο πέρα και μου γνέφει.
Ζεστάθηκα πολύ,

Η λέξη δεν παρηγορεί, το μαντίλι δε σφουγγίζει. | Αρσένι Ταρκόφσκι

Fire Sculptures by Johnny Di

Απ’ το πρωί, χτες, σε περίμενα,
το ‘ξεραν πως δε θα ‘ρθεις, το ‘ χαν μαντέψει
Θυμάσαι τι όμορφη μέρα ήταν;
Σωστή γιορτή! Δε χρειαζόμουν πανωφόρι.

«Εμιλυ Ντίκινσον» σε μετάφραση: Διονύση Καψάλη

Στην οικουμένη γράφω γράμμα
-ποτέ δεν έλαβα δικό της-,
τ’ απλά που η Φύση μου ‘πε νέα,
η τρυφερή Μεγαλειότης.

Lord Byron, «Δύο ερωτικά ποιήματα»

Κόρη των Αθηνών, πριν χωριστούμε

Ι.

Κόρη των Αθηνών, πριν χωριστούμε

Δώστε, ω δώστε πίσω την καρδιά μου!

Αλλιώς, μια και το στήθος μου έχει αφήσει,

Κρατήστε την, και πάρτε κι όλα τ’ άλλα!

Τον όρκο μου ακούστε πριν χαθώ,

Ζωή μου, σας αγαπώ.

ΙΙ.

Ομνύω στις πλεξίδες τις λυμένες,

Που του Αιγαίου οι αύρες τις χαϊδεύουν·

Σ’ αυτά τα βλέφαρα που κρόσσια μαύρα

Πρωτανθισμένα μάγουλα φιλούνε·

Στο βλέμμα, σαν δορκάδας αγριωπό,

Ζωή μου, σας αγαπώ.