T.S. Eliot: «Για να φτάσεις σ’ αυτό που δεν γνωρίζεις..»

photo by EvAr

Να το πω πάλι; Για να φτάσεις εκεί,

Να φτάσεις εκεί που είσαι, να ‘ρθεις από κει που δεν είσαι,

Πρέπει να πας από ένα δρόμο που δεν υπάρχει έκταση.

Για να φτάσεις σ’ αυτό που δεν γνωρίζεις

ΥΠΝΟΣ ΕΛΑΦΡΥΣ ~ William Wordsworth: Ένα ποίημα – Μετάφραση: Νίκος Παπάνας

photo by EvAr

ΥΠΝΟΣ ΕΛΑΦΡΥΣ

 

Το πνεύμα μου ύπνος ελαφρύς είχε σφαλίσει,

Κανένα φόβο ανθρώπινο δεν είχα πια:

Έμοιαζε πλάσμα που ─ θαρρείς ─ δε θα γνωρίσει

Του γήινου χρόνου τ’ άγγιγμα και τη φθορά.

 

«Η κίνηση υπερνικά το ψύχος. Η ηρεμία υπερνικά τη ζέστη. Η ησυχία κι η γαλήνη ταξιθετούν το σύμπαν.» | Λάο Τσε

Ιωάννινα – Οκτώβριος 2018

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο » Ταο Τε Κινγκ » του Λάο Τσε

– Ελευθερωμένοι από κάθε επιθυμία, αντικρίζουμε το μυστήριο.
Όσο επιθυμούμε, αντικρίζουμε τα φαινόμενα.
Μυστήριο και φαινόμενα έχουν ονόματα διαφορετικά,
αλλά πηγή την ίδια’ τούτη φαντάζει σαν σκοτάδι.
Σκοτάδι στο σκοτάδι.
Πύλη στο όλο μυστήριο.

– Την κόψη κάνε πιο απαλή,
Λύσε τον κόμπο,
Θάμπωσε τη λάμψη,
Συγχωνεύσου με τη σκόνη.
Κρυμμένο βαθιά κι όμως πάντα παρόν!
Άγνωστο πούθε έρχεται.
Προπάτορας των γιων τ’ ουρανού.

– Όσο πιο ευκίνητος, τόσο πιο υποχωρητικός.
Με περίσσια λόγια, λιγότερο τον νιωθουμε.
Γι’ αυτό στεριώσου γερά στο κέντρο.

– Ειν’ η γυναίκα, μάνα πρωτεϊκή.
Η πύλη της είναι η ρίζα τ’ ουρανού και της γης.

– Στην κατοικία σου μένε κοντά στη γη.
Σαν κλείνεσαι στον εαυτό σου, βυθίζου στην καρδιά.
Με τους άλλους, ανέφελος να ‘σαι και γλυκός.
Στην ομιλία, αληθινός.
Στη διοίκηση, δίκαιος.
Στην εργασία, αρμόδιος.
Στην πράξη, διάλεγε τη σωστή στιγμή.

Νίτσε – Ο Μοναχικός

Κλικ…για αναφορές στον Φρίντριχ Νίτσε

«Σιχαίνομαι ν’ ακολουθώ, σιχαίνομαι και να καθοδηγώ.

Να υπακούω;

Όχι!

Και να κυβερνώ;

Ούτε και τούτο!

Όποιος δεν φοβάται τον εαυτό του, φόβο δεν προκαλεί.

Και μόνον όποιος φόβο προκαλεί, μπορεί να οδηγήσει άλλους.

Σιχαίνομαι ακόμα και να καθοδηγώ τον εαυτό μου!

Χαλίλ Γκιμπράν – «Άμμος και Αφρός»

photo by ChrisTsik

Επτά φορές περιφρόνησα την ψυχή μου…

Την πρώτη φορά όταν την είδα να δειλιάζει μπροστά στη λαχτάρα της να φτάσει στα ύψη…

Τη δεύτερη φορά όταν την είδα να κουτσαίνει μπροστά στους ανάπηρους…

Την τρίτη φορά όταν της δόθηκε να διαλέξει ανάμεσα στο δύσκολο και το εύκολο… Και εκείνη διάλεξε το εύκολο…

Την τέταρτη φορά όταν έκανε κάποιο κακό… Και παρηγορήθηκε με το ότι και οι άλλοι κάνουν κακό…

Πρόθυμα θά ‘δινα τη ζωή μου για ένα μέρος ασφαλές με μόνιμη ζεστασιά, αν δε με παράσερνε σ’ όλο τον κόσμο σαν κλωστή η φτερωτή πυξίδα της ζωής. | Αρσένι Ταρκόφσκι

Parga Summer 2021 | photo by GTsik

ΖΩΗ, ΖΏΗ
1. Σε προαισθήματα δεν πιστεύω, και τα σημάδια
δε με φοβίζουν. Τη συκοφαντία δεν την τρέμω
ούτε και το φαρμάκι. Δεν υπάρχει θάνατος
στη γη. Όλοι είν’ αθάνατοι. Όλα είν’ άθάνατα.
Δε χρειάζεται να φοβάσαι το θάνατο στ; δεκαεφτά,
ούτε και στα εβδομήντα. Το φώς κι η πραγματικότητα
υπάρχουν, όχι όμως το σκοτάδι ούτε κι ο θάνατος,
Όλοι μας είμαστε τώρα στην παραλία,
κι εγώ με όσους τραβούν τα δίχτυα
όπου έχει πιαστεί ψαριά αθανασίας.

τέλος, στην προστασία κάποιας τυχαίας στέγης, να φέγγετε μεταθανάτιο φώς, σαν λέξη. | Αρσένι Ταρκόφσκι

Fire Sculptures by Johnny Di

Η δράση ξεθωριάζει -η δύναμή μου,
δυο αόρατοι άξονες διαμαντένιοι’
η ακοή αδυνατίζει, γεμάτη αλλοτινή βροντή
κι απ’ την ανάσα του πατρικού σπιτιού μου’
γεροδεμένοι μύες κρέμασαν
σαν βόδια γέρικα σε χωράφι οργωμένο’
και πίσω απ’ τον ώμο μου τη νύχτα
δε λάμπουν πια φτερούγες.

Ό,τι κακό δε χάθηκε, ό,τι καλό δεν ήταν μάταιο, όλα λαμποκοπούν μες στο καθάριο φως, μα αυτό δε φτάνει. | Αρσένι Ταρκόφσκι

Fire Sculptures by Johnny Di

Πάει πια καλοκαίρι,
θαρρείς και δεν υπήρξε.
Στη λιακάδα είναι ζεστά,
μα αυτό δε φτάνει.

Όλα γίναν τελικά,
πέσαν όλα στα χέρια μου
σαν φύλλο πενταπλό,
μα αυτό δε φτάνει.

Πάμπλο Νερούντα: «Ο Θάνατος»

Hellas, Thessaloniki, 2019

Ο Θάνατος

Ξαναγεννήθηκα πολλές φορές, απ το βάθος
των αφανισμένων αστεριών, ξαναφτιάχνοντας το νήμα της αιωνιότητας που πλήθυνα με τα χέρια μου,
και τώρα πάω να πεθάνω, χωρίς τίποτε περισσότερο,
με χώμα πάνω στο σώμα μου, το προορισμένο να είναι χώμα.

κι ο ουρανός ξετυλιγόταν μπρος στα μάτια μας. Οταv η μοίρα μας πήρε το κατόπι, παράφρονας με το ξυράφι στο χέρι. | Αρσένι Ταρκόφσκι

Fire Sculptures by Johnny Di

ΠΡΏΤΑ ΡΑΝΤΕΒΟΎ
Κάθε στιγμή μαζί
ήταν γιορτή, Επιφάνια,
οι δυό μας μόνοι μες στον κόσμο.
Ήσουν πιο θαρραλέα, πιο ανάλαφρη κι από πουλί
κατέβηκες ορμητική δυο δυο τα σκαλιά
σαν ίλιγγος, και μέσα απ’ την υγρή πασχαλιά,
με πήγες στο βασίλειό σου, με οδήγησες,
στην άλλη πλευρά, πίσω από τον καθρέφτη.