Ποιήματα από τον Paul Eluard

*Νοσταλγία* by Renė Magritte

Απόσπασμα από το βιβλίο «Λογοτεχνία Ελυάρ» του Paul Eluard

 

Εδώ για να ζήσω
(1918)

Άναψα μια φωτιά, σαν το γαλάζιο με παράτησε,
Μία φωτιά φίλος της να γενώ,
Μία φωτιά στη χειμωνιάτικη νύχτα για να ‘μπω
Μια για καλύτερη ζήση.

Της έδωσα όλα όσα η μέρα μου είχε δώσει:
Δάση, θάμνους, αμπέλια, χωράφια από στάρι,
Φωλιές και πουλιά, κλειδιά και σπίτια
Ζουζούνια, λουλούδια, γούνες, γιορτές.

Έζησα με το μόνο θόρυβο της φλόγας που τρίζει
Με τη μόνη οσμή της ζεστασιάς της.
Ήμουν καράβι που βούλιαζε μες στο κλειστό νερό,
Ωσάν νεκρός μ’ ένα και μόνο της φύσης στοιχείο.

Advertisement

Αν κάποιος σας ρωτούσε παθιασμένα Η αθωότητα ειν᾽ αρετή; Εγώ, δὲ θ᾽ απαντούσα Θα έβρισκα μια υπεκφυγή. | Μπόρις Βιαν

photo by EvAr

ΜΕ ΓΕΜΑΤΑ ΧΕΡΙΑ | Μπόρις Βιαν
Στους αθώους

Αν κάποιος σᾶς ρωτοῦσε παθιασμένα
Ἡ ἀθωότητα εἶν᾽ ἀρετή;
Ἐγώ, δὲ θ᾽ ἀπαντοῦσαι
Θὰ ἔβρισκα μιὰ ὑπεκφυγή.
Θὰ ἔλεγα: «Διαβάσατε Σεζάν;».

Σὲ ἄλλους δὲν περνάει ἀπ’ τὸ μυαλὸ
Νὰ ποῦνε ψέματα καὶ ἀπαντοῦν: «Δεν ξέρω !».
Κανένας δεν μπορεῖ νὰ τους πιέσει.

Μά, φυσικά, ἡ ἀθωότητα δὲν εἶναι ἀρετή.
Ἡ θειά μου ἦταν στολισμένη μ᾽ ἀρετές.
Τις ἔχει ἀκόμα. Κι εἶναι γριά.

Σάρλ Μπωντλαίρ…«Μέθα»

Ἂν κάποτε στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ, στὸ πράσινο γρασίδι
μιᾶς τάφρου, στὴ μουντὴ μοναξιὰ τοῦ δωματίου σου,
ξυπνήσεις ξεμέθυστος πιά, ῥώτα τὸν ἄνεμο, ῥώτα τὸ κύμα,
τὸ πουλί, τὸ ῥολόι, κάθε τι ποὺ φεύγει,
κάθε τι ποὺ στενάζει, κάθε τι ποὺ κυλάει, ποὺ τραγουδάει,
ποὺ μιλάει· ῥώτα τί ὥρα εἶναι;
Κι ὁ ἄνεμος, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ῥολόι,
θὰ σοῦ ἀπαντήσουν: Εἶναι ἡ ὥρα τῆς μέθης!

Ότι είσαι εδώ—ότι ζωή υπάρχει, και ταυτότητα• Ότι το παντοδύναμο παιχνίδι συνεχίζεται, και συ μπορείς να συνεισφέρεις μια στροφή. | Walt Whitman

photo by Johnny Di

Έξω  από αυτήν τη Μάσκα
(παίρνοντας θέση μπροστά σ’ ένα πορτρέτο)

1

Έξω από αυτήν την κυρτωμένη, χοντροκομμένη Μάσκα,
(Όλες οι ευθειότερες, οι ομοιότερες Μάσκες απαρνημένες—αυτή προτιμημένη,)
Τούτη η κοινή αυλαία του προσώπου, περικλεισμένη σε μένα για εμένα, σε σένα για εσένα, σε κάθε έναν για καθέναν,
(Τραγωδίες, λύπες, γέλιο, δάκρυα— ω ουρανέ!
Τα παθιασμένα, συρρέοντα έργα που αυτή η αυλαία έκρυψε!)
Αυτό το λούστρο απ’ του Θεού τον γαληνότερο, τον πιο καθάριο ουρανό,
Αυτή η μεμβράνη από του Σατανά τον κοχλαστό τον λάκκο,
O χάρτης της γεωγραφίας ετούτης της καρδιάς—αυτή η απέραντη μικρή χώρα—αυτή η άηχη θάλασσα•
Έξω από τις περιελίξεις αυτής της σφαίρας,
Αυτό το πιο δαιμόνιο ουράνιο σώμα από του ήλιου ή της σελήνης—από του Δία, της Αφροδίτης, του Άρη•

Αρσένι Ταρκόφσκι {του καλοκαιριού και της θάλασσας | ποιήματα}

-Μίλα!

-Μίλα! Γιατί δε μιλάς;

-Μίλα! Δε με νοιάζει τι θα πεις, μίλα!

-Μίλα! Μίλα!

Πες της… πες της… γιατί δεν της λες ότι κάθε στιγμή μαζί ήταν γιορτή.

Επιφάνεια, οι δυο σας μόνοι μέσα στον κόσμο.

Χθες και σήμερα | Arseny Tarkovsky 1907-1989

photo by ChrisTsik

Χθες και σήμερα

Σε περίμενα χθες απ’ το πρωί.
Μου είχαν πει πως δεν θα ‘ρχόσουν.
Και ο καιρός -θυμάσαι;-
Αληθινή γιορτή! Βγήκα χωρίς παλτό.

Ονειρευόμουν | Arseny Tarkovsky 1907-1989

Ονειρευόμουν

Ονειρευόμουν αυτό κι ονειρεύομαι αυτό,
Και κάποτε ακόμα θα το ονειρευτώ,
Θα ξαναγίνουν όλα, θα πραγματοποιηθούν,
Και θα ονειρευτείτε όλα αυτά που είδα στον ύπνο μου εγώ.

Εκεί, μακριά μας, μακριά απ’ τον κόσμο,
Ένα κύμα έρχεται πίσω απ’ το άλλο για να χτυπήσει την ακτή,
Και πάνω στο κύμα αυτό ένα αστέρι, ένας άνθρωπος, ένα πουλί,
Και τα όνειρα κι ο χάρος τα κύματα ακολουθούν.

Αρσένι Ταρκόφσκι {του καλοκαιριού και της θάλασσας | ποιήματα}

Summer in Greece 2020

Σε προαισθήσεις, δεν πιστεύω και προλήψεις
Δε φοβάμαι. Δε φοβάμαι μήτε τη συκοφαντία
Μήτε το δηλητήριο. Θάνατος δεν υπάρχει.
Αθάνατοι όλοι.  Αθάνατα όλα. Δεν πρέπει
Να φοβάσαι το θάνατο ούτε στα δεκαεφτά
Μήτε στα εβδομήντα. Δεν υπάρχει θάνατος

Δε θα σταματήσουμε την εξερεύνηση,/ και το τέλος της όλης μας έρευνας/ θα είναι να φτάσουμε όπου ξεκινήσαμε/ και να δούμε το μέρος για πρώτη φορά. | Τ.Σ. Έλιοτ

Τ.Σ. Έλιοτ The Little Gidding (απόσπασμα)

Δε θα σταματήσουμε την εξερεύνηση,
και το τέλος της όλης μας έρευνας
θα είναι να φτάσουμε όπου ξεκινήσαμε
και να δούμε το μέρος για πρώτη φορά.

πηγή: https://www.thinkdrops.gr/ (το διαβάσαμε στο: https://hestafta.org/)

Όπως όταν τη σκόλη | Χάιντερλιν

Ιωάννινα, Σεπτέμβριος 2018

Όπως όταν τη σκόλη πηγαίνει ο γεωργός
Να δη το πρωί τους αγρούς, αφού
Μέσ’ από νύχτα ζεστή πέφταν αστραπές πoυ δροσίζουν,
Αδιάκοπα κι’ ακόμα πέρα βροντά ο κεραυνός.
Το ρεύμα ξαναγυρίζει στην όχθη του
Και πρασινίζει ολόδροσο τo χώμα
Κι’ απ’ τη ζωογόνα βροχή τoυ ουρανού
Στάζει το κλήμα κι’ αστράφτουν
Στον ήρεμο ήλιο τα δέντρα του άλσους:
Έτσι στέκεστε μέσ’ στην καλοκαιριά
Σεις που δεν ανατρέφει ένας δάσκαλος, μα τo θαύμα
Της φύσης το δυνατό το θεόμορφο
Με το παντοτεινό της το ελαφρό της αγκάλιασμα.
Γι’ αυτό σαν φαίνεται κοιμούμενη κάποτε
Στον ουρανό ή μέσ’στα φυτά ή στους λαούς
Θλίβεται κ’ η θωριά των ποιητών.
Φαίνονται μονάχοι κι’ όμως πάντα νοιώθουν.
Γιατί κι’ αυτή νοιώθοντας αναπαύεται.