Ο ΜΥΘΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΗΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΥΣ ~Πάμπλο Νερούδα

Ο ΜΥΘΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΗΝΑ

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΥΣ

Όλοι τούτοι οι κύριοι βρίσκονταν μέσα

όταν εκείνη μπήκε ολόγδυτη,

εκείνοι είχαν πιει κι άρχισαν να τη φτύνουν,

εκείνη δεν καταλάβαινε τίποτα, μόλις βγαλμένη απ’ το

         ποτάμι:

ΟΣΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ~Πάμπλο Νερούδα

ΟΣΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ

Μέσα σε μια μέρα θα ιδωθούμε

Όμως σε μια μέρα μεγαλώνουν πράγματα,

πουλιούνται σταφύλια στο δρόμο,

αλλάζει το φλούδι της ντομάτας,

το κορίτσι που σ’ άρεσε

δεν ξαναγύρισε πια στο γραφείο.

Αλλάξανε ξαφνικά τον ταχυδρόμο,

ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΖΕΙ; ~Pablo Neruda, Estravagario

ΚΑΙ  ΠΟΣΟ ΖΕΙ;

Πόσο ζει ο άνθρωπος, επί τέλους;

 

Ζει χίλιες μέρες ή μονάχα μια;

 

Μια βδομάδα ή μερικούς αιώνες;

 

Για πόσον καιρό πεθαίνει ο άνθρωπος;

 

Τι θα πει «Για Πάντα»;

«Το πρόσωπο των γυναικών μας» ποίημα του Ναζίμ Χικμετ

photo by Johnny di

[Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Η στρατιά των πεινασμένων προχωρεί» του Ναζίμ Χικμετ]

Το πρόσωπο των γυναικών μας

Η Παναγιά δε γέννησε το Θεό
η Παναγιά δεν είν’ η μάνα του Θεού
η Παναγιά είναι μια μάνα σαν τις άλλες
η Παναγιά γέννησε ένα παιδί ένα παιδί όπως τ’ άλλα

«ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ» ποίημα του Nâzım Hikmet Ran

«photo by Johnny di»

[Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ο νεκρός της πλατείας Μπεγιαζίτ» του Nâzım Hikmet Ran]

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Οι μέρες όλο και μικραίνουν.
Κοντεύει ν’ αρχίσουν οι βροχές.
Η πόρτα μου ολάνοιχτη σε περίμενε.
Για τί άργησες τόσο;

Ο Π Α Ρ Ω Ν Χ Ρ Ο Ν Ο Σ Κ Α Ι Ο Π Α Ρ Ε Λ Θ Ω Ν του Τ.Σ. Έλιοτ

Έργο έκθεσης μοντέρνας τέχνης στην Θεσσαλονίκη Ιούνιος 2017

Χ Ρ Ο Ν Ο Σ

του Τ.Σ. Έλιοτ

Ο παρών χρόνος και ο παρελθών χρόνος
είναι ίσως και οι δύο παρόντες στο μέλλοντα χρόνο
και ο μέλλων χρόνος να περιέχεται στον παρελθόντα χρόνο.
Αν όλος ο χρόνος είναι αιωνίως παρών
όλος ο χρόνος δεν μπορεί να πληρωθεί.

Dylan Thomas-Ξερω πως αφανίζονται τ΄αγόρια του Καλοκαιριού

Skopelos Summer 2020 ~ photo by GTsik

Dylan Thomas-Ξερω πως αφανίζονται τ΄αγόρια του Καλοκαιριού (μτφρ. Γ .Μπλάνας)

Ι

Ξέρω πώς αφανίζονται τ’ αγόρια του Καλοκαιριού:

σωπαίνουν τα χρυσά σπαρτά στην άμμο,

δε νοιάζεται κανείς για τη σοδειά, πετρώνει η γη·

και ξαφνικά, το μεσημέρι ιδρώνει χιόνι,

παγώνουν τα κορίτσια στο χειμώνα των χεριών τους, ναυαγούν

τα μήλα μες στ’ αμπάρια των σπασμών τους.

Αιμορραγούνε μαύρο φως, πηχτό σαν τρέλα.

Ψάχνουν το μέλι στην κυψέλη.

και πιάνουν το Χιονιά·

και να, κάτω απ’ τον ήλιο, τρυπώνει η παγωνιά·

σκοτάδι κι ερωτήματα τα νεύρα τους ταΐζουν·

σηματωρός σελήνη δείχνει μηδέν στον ουρανό τους.

Βλέπω μέσα στις μάνες τους τα καλοκαιρινά

παιδιά. Ανοίγουν τους μυϊκούς καιρούς της μήτρας,

με τρυφερούς αντίχειρες τη νύχτα από τη μέρα ξεχωρίζουν·

και να, βαθιά, ιχνογραφούν τα θηλυκά τους

με τέταρτα ήλιο, σκιά, σελήνη και σκοτάδι,

καθώς το φως της μέρας βάφει

τις οροφές των κεφαλιών τους.

Σπάνε τον κόσμο σε κομματάκια ~ Μπορίς Βιαν

Σπάνε τον κόσμο σε κομματάκια

Σπάνε τον κόσμο με σφυριές

Μα δε με νοιάζει, φράγκο δε δίνω,

Αυτό που μένει μου είναι αρκετό…

Φτάνει και μόνο π’ αγαπώ
Ένα φτερό γαλάζιο, ένα μικρό αμμόδρομο, ένα πουλί που τρέμει…
Φτάνει και μόνο π’ αγαπώ
Ένα λεπτό χορτάρι, μια στάλα από δροσιά, το γρύλο μες στο δάσος

Μπορούν να σπάν’ τον κόσμο σε χίλια κομματάκια
Αυτό που μένει μου είναι αρκετό.
Θα έχω λίγο αέρα, ελάχιστη ζωή, μια σπίθα στα μάτια.

Κι ακόμα κι αν, κι ακόμα κι αν, στη φυλακή με ρίξουν, αυτό που μένει μου είναι αρκετό
Φτάνει και μόνο π’ αγαπώ:
Τη φαγωμένη πέτρα, το σιδερένιο αγκίστρι που το ‘χει βάψει αίμα,
Α, πόσο αγαπώ.

Ερημονήσι ~ Boris Vian

Βρυξέλλες 2016

Τα σημερνά παιδιά
Εκεί στα δεκαπέντε -είκοσι χρόνια τους
Είναι θλιμμένα και σιωπηλά
Φοβούνται τους διεστραμμένους γέρους
Πλήττουν στις καφετέριες
Τίποτα δεν τους κάνει εντύπωση
Και όταν τους μιλάς σιγά
Είναι ακόμα φοβισμένα στην αρχή
Κατόπι λίγο -λίγο ξεθαρρεύουν
Παίρνουν κουράγιο κάτι ν’ απαντήσουνε
Τ’ αγόρια θα σας πουν
Δεν έχουμε δουλειά
Κι ούτε μπορούμε να δεχτούμε
Να πιάσουμε δουλειά μονάχα για να τρώμε
Μετά θα ρθει ο πόλεμος
Και είναι δύσκολο πολύ να περιμένεις
Τα δέντρα είναι πράσινα με μάτια τρυφερά
Ο ήλιος είν’ εκεί και σε πενήντα χρόνια
Θα `χει σκληρύνει τόσο πια το δέρμα μας
Που δε θα το περνάει

Τον που παιδεύει ο έρωτας ~Ομάρ Καγιάμ

Στίχοι: Ομάρ Καγιάμ

Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

1η ερμηνεία: Γιώργος Μιχαήλ

Ψεύτικη αγάπη πάντοτες
αγάπη εχαμένη
Μισόσβηστη μοιάζει φωτιά
Που διόλου δε θερμαίνει

Αληθινά όποιος αγαπά
για χρόνια νύχτα μέρα
ύπνο, φαΐ κι ανάπαυση
για ν’ αγιασθεί προσμένει

Σε σένα που το μάγουλο

Τ’ άγρια τα ρόδα μοιάζει
Και μ’ είδωλον η όψη σου
Κινέζικο ταιριάζει

Ζεστή η ματιά σου η ερωτική

Μιας Βαβυλώνας Ρήγα
Τον έκανες σκακιού τρελό
Που τα βουνά διατάζει