Να το πω πάλι; Για να φτάσεις εκεί,
Να φτάσεις εκεί που είσαι, να ‘ρθεις από κει που δεν είσαι,
Πρέπει να πας από ένα δρόμο που δεν υπάρχει έκταση.
Για να φτάσεις σ’ αυτό που δεν γνωρίζεις
Να το πω πάλι; Για να φτάσεις εκεί,
Να φτάσεις εκεί που είσαι, να ‘ρθεις από κει που δεν είσαι,
Πρέπει να πας από ένα δρόμο που δεν υπάρχει έκταση.
Για να φτάσεις σ’ αυτό που δεν γνωρίζεις
Το πνεύμα μου ύπνος ελαφρύς είχε σφαλίσει,
Κανένα φόβο ανθρώπινο δεν είχα πια:
Έμοιαζε πλάσμα που ─ θαρρείς ─ δε θα γνωρίσει
Του γήινου χρόνου τ’ άγγιγμα και τη φθορά.
«Σιχαίνομαι ν’ ακολουθώ, σιχαίνομαι και να καθοδηγώ.
Να υπακούω;
Όχι!
Και να κυβερνώ;
Ούτε και τούτο!
Όποιος δεν φοβάται τον εαυτό του, φόβο δεν προκαλεί.
Και μόνον όποιος φόβο προκαλεί, μπορεί να οδηγήσει άλλους.
Σιχαίνομαι ακόμα και να καθοδηγώ τον εαυτό μου!
Επτά φορές περιφρόνησα την ψυχή μου…
Την πρώτη φορά όταν την είδα να δειλιάζει μπροστά στη λαχτάρα της να φτάσει στα ύψη…
Τη δεύτερη φορά όταν την είδα να κουτσαίνει μπροστά στους ανάπηρους…
Την τρίτη φορά όταν της δόθηκε να διαλέξει ανάμεσα στο δύσκολο και το εύκολο… Και εκείνη διάλεξε το εύκολο…
Την τέταρτη φορά όταν έκανε κάποιο κακό… Και παρηγορήθηκε με το ότι και οι άλλοι κάνουν κακό…
ΖΩΗ, ΖΏΗ
1. Σε προαισθήματα δεν πιστεύω, και τα σημάδια
δε με φοβίζουν. Τη συκοφαντία δεν την τρέμω
ούτε και το φαρμάκι. Δεν υπάρχει θάνατος
στη γη. Όλοι είν’ αθάνατοι. Όλα είν’ άθάνατα.
Δε χρειάζεται να φοβάσαι το θάνατο στ; δεκαεφτά,
ούτε και στα εβδομήντα. Το φώς κι η πραγματικότητα
υπάρχουν, όχι όμως το σκοτάδι ούτε κι ο θάνατος,
Όλοι μας είμαστε τώρα στην παραλία,
κι εγώ με όσους τραβούν τα δίχτυα
όπου έχει πιαστεί ψαριά αθανασίας. Συνεχίστε την ανάγνωση
Η δράση ξεθωριάζει -η δύναμή μου,
δυο αόρατοι άξονες διαμαντένιοι’
η ακοή αδυνατίζει, γεμάτη αλλοτινή βροντή
κι απ’ την ανάσα του πατρικού σπιτιού μου’
γεροδεμένοι μύες κρέμασαν
σαν βόδια γέρικα σε χωράφι οργωμένο’
και πίσω απ’ τον ώμο μου τη νύχτα
δε λάμπουν πια φτερούγες. Συνεχίστε την ανάγνωση
Πάει πια καλοκαίρι,
θαρρείς και δεν υπήρξε.
Στη λιακάδα είναι ζεστά,
μα αυτό δε φτάνει.
Όλα γίναν τελικά,
πέσαν όλα στα χέρια μου
σαν φύλλο πενταπλό,
μα αυτό δε φτάνει. Συνεχίστε την ανάγνωση
Ξαναγεννήθηκα πολλές φορές, απ το βάθος
των αφανισμένων αστεριών, ξαναφτιάχνοντας το νήμα της αιωνιότητας που πλήθυνα με τα χέρια μου,
και τώρα πάω να πεθάνω, χωρίς τίποτε περισσότερο,
με χώμα πάνω στο σώμα μου, το προορισμένο να είναι χώμα. Συνεχίστε την ανάγνωση
ΠΡΏΤΑ ΡΑΝΤΕΒΟΎ
Κάθε στιγμή μαζί
ήταν γιορτή, Επιφάνια,
οι δυό μας μόνοι μες στον κόσμο.
Ήσουν πιο θαρραλέα, πιο ανάλαφρη κι από πουλί
κατέβηκες ορμητική δυο δυο τα σκαλιά
σαν ίλιγγος, και μέσα απ’ την υγρή πασχαλιά,
με πήγες στο βασίλειό σου, με οδήγησες,
στην άλλη πλευρά, πίσω από τον καθρέφτη. Συνεχίστε την ανάγνωση
Cooking and more by Pseudo Bong
Drink the fuel!
Un sito dove io possa esprimere le mie opinioni e i miei pensieri
18-3-2022 ( testi e fotografie dell'autore)
Parole lette Parole scritte
random sharings from Larry
Poetry with Attitude & Gratitude
Knowing Your Worth ~ Owning Your Life