«Το τραγούδι της Σου Χσιάο Χσιάο» Κινέζικη Ποίηση από τον Τσανγκ Χου (9ος αι.)

 

Το τραγούδι της Σου Χσιάο Χσιάο

Τις ρόδες του άρματός του να κρατήσω δε μπορώ,
ούτε του αλόγου του τα πόδια να τα δέσω.
Και το μισώ το σταυροδρόμι

Advertisements

«Ω, ξένοι, δεν ξέρω πού ήσασταν πριν, από τι αγωνίες και από τι χαρές περνάτε, αλλά είσαστε εγώ.»~ Τζίντου Κρισναμούρτι

ΟΙ ΔΥΟ ΞΕΝΟΙ

Εκεί, στα μεγάλα ύψη,

όπου τα χιονοσκέπαστα βουνά

σμίγουνε με τους γαλάζιους ουρανούς,

συνάντησα δυο ξένους.

Μιλήσαμε για λίγο

κι ύστερα χωριστήκαμεγια να μη συναντηθούμε ξανά ποτέ.

~

Σαν δύο πλοία

που ανταμώνουνε

στ’ απέραντα νερά της θάλασσας,

σαν τους ταξιδιώτες

που ο ένας τον άλλον χαιρετίζουν

για να μην ανταμώσουνε ξανά,

έτσι είμαστε κι εμείς

σ’ αυτή τη θάλασσα της ζωής.

~

«το λιοντάρι στ’ αλήθεια» ~ Allen Ginsberg

το λιοντάρι στ’ αλήθεια

Γύρισα σπίτι και βρήκα ένα λιοντάρι στο λίβινγκ ρουμ

Όρμησα έξω στη σκάλα κινδύνου στριγκλίζοντας Λιοντάρι! Λιοντάρι!
Δύο στενογράφοι τράβηξαν τα μαύρα μαλλιά τους και έκλεισαν με βρόντο το παράθυρο
Έτρεξα σπίτι στο Πάτερσον κι έμεινα δυο μέρες.

«Σηκώστε τον ποδόγυρό σας, Κυρίες μου, μπαίνουμε στην Κόλαση.»~ ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΚΑΡΛΟΣ ΟΥΙΛΛΙΑΜΣ

«Οι ποιητές είναι καταραμένοι, τυφλοί όμως δεν είναι, βλέπουν με τα μάτια των αγγέλων. Ο ποιητής αυτός ζει ολοκληρωτικά τη φρίκη των πιο απόκρυφων λεπτομερειών της ποίησής του.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ ~Pablo Neruda, Estravagario

Ιωάννινα, Σεπτέμβριος 2018

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ

Από τους τόσους ανθρώπους που είμαι, που είμαστε

κανέναν δεν μπορώ να βρω:

μου χάνονται κάτω από τα ντυσίματα,

φύγανε γι’ άλλη πολιτεία.

Όταν το κάθε τι έχει ετοιμαστεί

για να με δείξει έξυπνον,

ο ανόητος που παραφυλάει μέσα μου

παίρνει το λόγο στο στόμα μου.

 

Άλλες φορές με παίρνει ο ύπνος

ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΕΣΗ ~Pablo Neruda, Estravagario

Μέτσοβο, Σεπτέμβριος 2018

ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΕΣΗ

Όλοι όσοι μου έδιναν συμβουλές

γίνονται κάθε μέρα και πιο τρελοί.

Ευτυχώς δεν τους έλαβα υπόψη μου

κι έτσι φύγανε γι’ άλλη πολιτεία,

όπου ζούνε όλοι τους μαζί

ανταλλάζοντας χαιρετούρες.

Ήταν υποκείμενα αξιότιμα

με βάθος από πολιτικής πλευράς

και κάθε λάθος που έκανα εγώ

τους προξενούσε τέτοια οδύνη

που ασπρίσαν τα μαλλιά τους, ζαρώσαν,

πάψανε να τρώνε κάστανα

και μια φθινοπωριάτικη μελαγχολία

τελικά τους έριξε σε παραμιλητό.

Arthur Rimbaud. Πόλεμος

Πόλεμος

Όταν ήμουνα παιδί, κάποιοι ουρανοί ξεκαθάρισαν την όρασή μου: όλοι οι χαρακτήρες χρωμάτισαν την προσωπικότητά μου. Διαταράχτηκαν τα Φαινόμενα. – Τώρα, η αιώνια ροή των στιγμών και η απεραντοσύνη των μαθηματικών με διώχνουν απ’ αυτό τον κόσμο όπου υπομένω όλες τις επιτυχίες του πολίτη,

«Δεν είμαστε το πετσί μας το βρόμικο, δεν είμαστε η φοβερή ανεμοδαρμένη σκονισμένη αφάνταστη ατμομηχανή μας, είμαστε όλοι όμορφα χρυσά ηλιοτρόπια μέσα μας,»~Allen Ginsberg

Η σούτρα του ηλιοτρόπιου

Περπάτησα στις πλευρές της αποβάθρας με τις μπανάνες και τα κονσερβοκούτια και κάθισα κάτω απ’ τον πελώριο ίσκιο μιας μηχανής της Σάουθερν Πασίφικ να δω το ηλιοβασίλεμα πάνω απ’ τους λόφους με τα χαμόσπιτα και να κλάψω.

Ο Τζακ Κέρουακ έκατσε δίπλα μου πάνω σ’ έναν σπασμένο σκουριασμένο πάσσαλο, σύντροφος μου, είχαμε τις ίδιες σκέψεις της ψυχής, ταλαίπωροι και μελαγχολικοί με μάτια θλιμμένα, ζωσμένοι απ’ τις ατσάλινες ροζιασμένες ρίζες των δέντρων των μηχανημάτων.

Το λιγδιασμένο νερό του ποταμού καθρέφτιζε τον κόκκινο ουρανό, ήλιος πεσμένος στις τελευταίες κορυφές του Φρίσκο, κανένα ψάρι σ’ αυτό το ρέμα, κανένας ερημίτης

σ’ αυτά τα βουνά, μονάχα εμείς εδώ τσιμπλήδες με πονοκέφαλο από μεθύσι σαν

παλιοί αλήτες στην ακροποταμιά, κουρασμένοι και σαΐνια.

Arthur Rimbaud. ΠΟΛΗ

photo by EvAr

ΠΟΛΗ

Είμαι ένας εφήμερος και διόλου υπερβολικά δυσαρεστημένος πολίτης μιάς μεγαλούπολης που νομίζουν μοντέρνα επειδή απόφυγαν κάθε γνωστό γούστο στην επίπλωση και στο εξωτερικό των σπιτιών τόσο καλά όσο και στο πολεοδομικό σχέδιο. Εδώ δεν θα προσέξετε τα ίχνη κανενός μνημείου πρόληψης. Η ηθική και η γλώσσα περιορίστηκαν στην πιο απλή τους έκφραση, επιτέλους!

Arthur Rimbaud. ΦΡΑΣΕΙΣ

ΦΡΑΣΕΙΣ
Όταν είμαστε πολύ πολύ δυνατοί-ποιός κάνει πίσω? Πολύ πολύ χαρούμενοι-ποιός σωριάζεται κάτω από τη γελοιότητα? Όταν είμαστε πολύ πολύ κακοί-τι θα μας κάνουν? Στολιστείτε, χορέψτε, γελάστε,-Δε θα μπορέσω ποτέ να στείλω εγώ τον Έρωτα από το παράθυρο.
–
Τέντωσα σκοινιά από καμπαναριό σε καμπαναριό. Γιρλάντες από παράθυρο σε παράθυρο. Χρυσές αλυσίδες από αστέρι σε αστέρι και χορεύω.

[ Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ρεμπώ, 20 πεζά ποιήματα, Ίκαρος»]

Κράτα το