φως χτύπησε τα τσίνορά μου, άλογα κάλπασαν, η μάνα πετούσε πάνω άπ’ το δρόμο, μου έγνεψε και πέταξε μακριά… | Αρσένι Ταρκόφσκι

Fire Sculptures by Johnny Di

Παιδί, αρρώστησα κάποτε
από πείνα και φόβο. Τα χείλια μου
ξεφλούδιζαν, πέτσες σκληρές, κι εγώ τα σάλιωνα.
Θυμάμαι ακόμα τη γεύση τους, υφάλμυρη και
δροσερή.
Και περπατούσα, και περπατούσα.
Κάθισα στα μπροστινά σκαλιά να ζεσταθώ,
περπάτησα ζαλισμένος σαν να χόρευα
στο σκοπό του αυλητή που ‘πιασε τα ποντίκια,
τραβώντας προς το ποτάμι. Κάθισα
στα σκαλιά να ζεσταθώ, τουρτουρίζοντας ολόκληρος.
Κι η μάνα στέκεται κει και γνέφει,
μοιάζει κοντά, μα δεν μπορώ να τη φτάσω:
την πλησιάζω, στέκεται εννιά βήματα, πιο πέρα,
μου γνέφει· την πλησιάζω, στέκεται
εννιά βήματα πιο πέρα και μου γνέφει.
Ζεστάθηκα πολύ,

Η λέξη δεν παρηγορεί, το μαντίλι δε σφουγγίζει. | Αρσένι Ταρκόφσκι

Fire Sculptures by Johnny Di

Απ’ το πρωί, χτες, σε περίμενα,
το ‘ξεραν πως δε θα ‘ρθεις, το ‘ χαν μαντέψει
Θυμάσαι τι όμορφη μέρα ήταν;
Σωστή γιορτή! Δε χρειαζόμουν πανωφόρι.

«Εμιλυ Ντίκινσον» σε μετάφραση: Διονύση Καψάλη

Στην οικουμένη γράφω γράμμα
-ποτέ δεν έλαβα δικό της-,
τ’ απλά που η Φύση μου ‘πε νέα,
η τρυφερή Μεγαλειότης.

Lord Byron, «Δύο ερωτικά ποιήματα»

Κόρη των Αθηνών, πριν χωριστούμε

Ι.

Κόρη των Αθηνών, πριν χωριστούμε

Δώστε, ω δώστε πίσω την καρδιά μου!

Αλλιώς, μια και το στήθος μου έχει αφήσει,

Κρατήστε την, και πάρτε κι όλα τ’ άλλα!

Τον όρκο μου ακούστε πριν χαθώ,

Ζωή μου, σας αγαπώ.

ΙΙ.

Ομνύω στις πλεξίδες τις λυμένες,

Που του Αιγαίου οι αύρες τις χαϊδεύουν·

Σ’ αυτά τα βλέφαρα που κρόσσια μαύρα

Πρωτανθισμένα μάγουλα φιλούνε·

Στο βλέμμα, σαν δορκάδας αγριωπό,

Ζωή μου, σας αγαπώ.

Άτιτλο ~ FERNANDO PESSOA

Δεν ξέρω αν η αγάπη που προσφέρεις είναι αγάπη που έχεις

‘Η λες ότι έχεις. Μου την προσφέρεις. Αυτό αρκεί.

Δεν μπορούν τα χρόνια να με κάνουν νεότερο,

Επομένως γιατί όχι οι ψευδαισθήσεις;

«Στέκουν πάντα ακλόνητοι. Δε φιλονικούν, Και κανείς δεν τα βάζει μαζί τους, Γι’ αυτό οι αρχαίοι λέγαν: «Υποχώρει και νίκα».»~ Λάο Τσε

ΕΙΚΟΣΙ ΔΥΟ
Υποχώρει και νίκα’
Λύγιζε και μένε ίσιος·
Άδειαζε και μένε γεμάτος· Εξουθενώσου και ξανάνιωνε’
Έχε λίγα και κέρδιζε·
Έχε πολλά, και θα βρεθείς σε σύγχυση.
Γι αυτό οι συνετοί αγκαλιάζουν το ένα Δίνοντας παράδειγμα σ’ όλους.

«Η γνώση της σταθερότητας κρατά το μυαλό ανοιχτό. Μ’ ανοιχτό μυαλό θα ‘σαι ανοιχτόκαρδος. Ανοιχτόκαρδος, το φέρσιμο σου θα ‘ναι αρχοντικό. Αρχοντικός, θα πλησιάζεις το θεϊκό.»~Λάο Τσε

photo by DesPin

ΔΕΚΑΞΙ
Άδειασε από καθετί τον εαυτό σου.
Άσε το μυαλό να γαληνέψει ειρηνικά.
Τα μύρια όταν υψώνονται και πέφτουν,
ενώ ο εαυτός σου παρακολουθεί το γυρισμό τους.
Αναπτύσσονται κι ανθούν, κι ύστερα στην πηγή ξαναγυρνούν.
Την επιστροφή στην πηγή χαρακτηρίζει ηρεμία,
που είναι ο τρόπος της φύσης.

«Απερίγραπτο, αδιάκοπο νήμα. Επιστρέφει στη μηδαμινότητα. Μορφή του άμορφου, Εικόνα του μη εικονικού, Ονομάζεται ακαθόριστο κι αφάνταστο.»~Λάο Τσε

photo by DesPin

ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΑ
Κοίτα, δεν μπορεί να φανεί _ είναι πέρα από σχήμα.
Αφουγκράσου, δεν μπορεί ν’ ακουστεί _ είναι πέρα από ήχο.
Πιάσε, δεν μπορεί να κρατηθεί_ είναι άπιαστο.
Ακαθόριστα είναι τα τρία τούτα·
Γι’ αυτό ενώνονται σε ένα.

Από πάνω δεν είναι φωτεινό’
Από κάτω δεν είναι σκοτεινό:

«Να γεννάς και να τρέφεις, Να δημιουργείς δίχως δικά σου να κρατάς, Να εργάζεσαι δίχως αναγνώριση, Να ηγείσαι δίχως να κυριαρχείς, Αυτή είναι η πρωτεϊκή αρετή.»~Λάο Τσε

ΔΕΚΑ
Ενώ σώμα και ψυχή κουβαλάς, αγκαλιάζοντας το ένα,
Είσαι ικανός το χωρισμό ν’ αποφύγεις;
Ενώ δουλεύεις στην εντέλεια, ολοένα πιο επιδέξιος,
Είσαι ικανός με νιογέννητο να μοιάσεις;
Ενώ καθαρίζεις και λαμπρύνεις την πρωτεϊκή οπτασία,
Είσαι ικανός άσπιλος να μένεις;
Ενώ τους ανθρώπους όλους αγαπάς και κυβερνάς τη χώρα,
Είσαι ικανός τον έξυπνο να μην κάνεις;
Ενώ τις πύλες τ’ ουρανού ανοιγοκλείνεις,

«Ο άνθρωπος ακολουθεί τη γη. Η γη ακολουθεί τον ουρανό. Ο ουρανός ακολουθεί το ταό. Το ταό ακολουθεί ό,τι είναι φυσικό.»~ Λάο Τσε

photo by DesPin

ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ
Κάτι που σχηματίστηκε αινιγματικά, Γεννημένο πριν απ’ τον ουρανό και τη γη.
Στη σιγαλιά και στο κενό,
Μόνο του στέκει ανάλλαχτο,
Πάντα κινούμενο εδώ.
Ίσως να ‘ναι η μάνα των μύριων πραγμάτων.
Άγνωστο μου είναι τ’ όνομα του.
Ασ τ’ ονομάσουμε ταό.
Μη βρίσκοντας καλύτερο χαρακτηρισμό, το λέω μεγάλο.