«Βιολέτες για μια εποχή» | ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

photo by Antony

Βιολέτες για μια εποχή (1985)

Πολλοί αναρωτιούνται πώς έζησα – δεν ξέρουν ότι πάντοτε
έλειπα Ταξίδια στο απίστευτο όταν ήμαστε παιδιά, ταξίδια
στο απέραντο όταν ήμαστε ερωτευμένοι
ταξίδια απ’ τη μια κάμαρα στην άλλη, απ’ το ένα άστρο στο
άλλο ώ ταξίδια στο ανεκπλήρωτο
κι η Μάρθα γερασμένη συνέχιζε το εργόχειρό της εδώ και
χρόνια είχε κάνει ένα μεγάλο ταξίδι στο τίποτα κι είχε
γυρίσει άσπιλη και θλιμμένη

Advertisement

Μυστηριώδεις εξαφανίσεις

Ιωάννινα, Σεπτέμβριος 2018

Κι ίσως αυτό να φταίει που είμαστε τόσο δυστυχισμένοι ή όταν τα τζάμια είναι θολά απ’ τη βροχή τα καθαρίζεις μ’ ένα πανί – για να φανεί τί; ίσως ο ταχυδρόμος, αλλά τί να τον κάνουμε τον ταχυδρόμο, το φεγγάρι είναι άρρωστο και δεν απαντάει πια στις επιστολές μας – κι έτσι έφυγε η ζωή, πλην όμως δεν το πρόσεξα πάντα ανήσυχος για πράγματα άλλα,

«Και πάντα η αίσθηση ότι ξαφνικά έχω χαθεί /Ή τέλος πάντων ότι βρίσκομαι κάπου αλλού από κει που ήθελα και ονειρευόμουν /Ένας δρόμος μακρύς από αυτούς που παίρνει πάντα κανείς μόνος του/ Η νοσταλγία που μιας ολόκληρης αιωνιότητας πριν γεννηθούμε /Κι ίσως μόνο το ανεκπλήρωτο να δίνει κάποιο νόημα στη ζωή μας/ Τα παιδιά τρέχουν κυνηγώντας φύλλα ή αινίγματα/ Λυπηθείτε τους ποιητές που τους τρελαίνουν δυο δισεκατομμύρια εκδοχές για ένα και μοναδικό κόσμο»[Η Δυναμη των λεξεων, Τ. Λειβαδίτης]

photo by EvAr

Η Δυναμη των λεξεων

Eίμαι εδώ για να μιλήσω , συνέβησαν τόσα στον καιρό μου : πόλεμοι επαναστάσεις όμως το ίδιο στάθηκα αυτόπτης μάρτυς και σε πολλά φανταστικά περιστατικά –
Με λίγα λόγια ένας θαυμάσιος οδοιπόρος , ακριβώς γιατί δεν έχω πια που να πάω
Κι ύστερα καθώς νυχτώνει λέγοντας λόγια τρελά σαν νεότητες ή βοηθώντας τον ομοφυλόφιλο να κοιμίσει τα θλιμμένα του μαλλιά πράγματα τόσο συνηθισμένα που γίνονται εφιαλτικάΜπαίνουμε στον υπόγειο σιδηρόδρομο και βγαίνουμε σε αγνώστους σταθμούς τη νύχτα αλλάζουν τις πινακίδες των δρόμων κάνεις δεν ξέρει που πάει
Ρωτάμε αλλά η απάντηση υπάρχει μόνο όσο δεν τη γνωρίζουμε είμαστε το όνειρο ενός μανιακού η μεγαλοφυΐα ενός τρελού που δραπετεύει μέσα σε μια λέξη κι άλλοτε έρχονται στιγμές που πρέπει να πεθάνει κανείς – ίσως γι αυτό τα βράδια παίρνουν κάποτε μια μαγεία που δεν την έχει η ζωή

«Τα παιδιά ξέρουν καλά ότι το αδύνατο είναι η πιο ωραία λύση…» [Τα μοναχικά βήματα, Τάσος Λειβαδίτης]

photo by EvAr

Τα μοναχικά βήματα, Τάσος Λειβαδίτης

Υπάρχει λένε μια μεγάλη περιπέτεια για τον καθένα μας, αλλά που θα την βρούμε;

Προς το παρόν ξεφυλλίζουμε τα παλιά ημερολόγια μήπως και σώσουμε κάτι απ’ τα χρόνια…

Αλήθεια τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, ποιός θυμάται τι έγινε χτες, όλα θολά συγκεχυμένα…

Το πρωί περπατάω πάνω στα ερείπια δύο πολέμων για να πάω στην κουζίνα για καφέ.

Οι αλήτες κοιτάζουν τα τραίνα που φεύγουν και τα μάτια τους για μια στιγμή μένουν ορφανά και πάνω στις τζαμαρίες των σταθμών,
δεν είναι η βροχή αλλά τα απραγματοποίητα ταξίδια που κλαίνε.

Οι μεθυσμένοι τρικλίζουν κάτω απ’ το βάρος της απεραντοσύνης, έξω απ’ τα ορφανοτροφεία,
σωπαίνουν τα διωγμένα παραμύθια κι η γυναίκα στο παράθυρο τόσο θλιμμένη,
που είναι έτοιμη να φύγει για τον ουρανό.

Όλα θολά συγκεχυμένα… Οι άλλοι φτιάχνουν από μας ένα πρόσωπο για δική τους χρήση… ποιοί είμαστε; …
άγνωστο… και μόνο καμιά φορά μέσα στους εφιάλτες μας βρίσκουμε κάτι απ’ τον αληθινό εαυτό μας.

Πανάρχαια ἀντιδικία (ποίημα) / Τάσος Λειβαδίτης

Θέλω να πω ότι κάθε νύχτα έπρεπε να τα παίζω όλα,

και μάλιστα χωρίς να είναι κανείς στην άλλη μεριά

του τραπεζιού-κανείς; αστείοι που είμαστε-

Σκηνές του Σταθμού ~ Τάσος Λειβαδίτης

---

photo by ChrisTsik

ΕΝΑΣ ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΓΙΑ ΘΕΟ

(Θεολογικοί αναπαλμοί στην ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη)

Από εκείνη την στιγμή (που όλοι θα βρεθείτε κάποτε), κατάλαβα πως δενυπάρχει άλλη λύση, γύριζα, λοιπόν, τις νύχτες και τράνταζα ταγραμματοκιβώτια των δρόμων – μου οφείλουν μιαν απάντηση, εξάλλουείναι ανέντιμο όταν δεν έχεις να φας εσύ ν’ αγοράζεις περίστροφα γιαεξομολογήσεις ή πώς να μην κλάψεις γι’ αυτόν που πρέπει να περιμένειτον  άλλο Σεπτέμβριο – έτσι, παρ’ όλες τις προφυλάξεις μου αυτοί τοκατόρθωσαν, καθώς έστριβα τη γωνιά μ’ άρπαξαν κι έβαλαν έναν άλλοστη θέση μου, “βοήθεια” φώναξα, η φωνή μου ακούστηκε από πολύμακριά,

«… νόμιζαν πως κρυώνω, «λάθος, βρε κακούργοι, τους λέω, αλλά πώς θα θάψω γυμνόν Αυτόν τον άλλον που σκοτώσατε μέσα μου;» ~ Τάσου Λειβαδίτη

ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΝΟΗΣΕΙΣ
Βέβαια, στο βάθος ήταν γελοίο – με τα δυο σακάκια που φορούσα όλοι νόμιζαν πως κρυώνω, «λάθος, βρε κακούργοι, τους λέω, αλλά πώς θα θάψω γυμνόν

«… αδερφωμένοι ξαφνικά μες στην παμμέγιστη αρετή της Tέχνης.»~ Λειβαδίτης Tάσος

Πίνακας αγνώστου ζωγράφου

Kι έζησα πάντα με τον εαυτό μου, σαν δυο ακροβάτες που
μισούνται θανάσιμα
που όλη τη μέρα βρίζονται και ραδιουργούν κι ετοιμάζει το
θάνατο ο ένας του άλλου,

«…τις νύχτες, θλιβερό γερασμένο μυρηκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη, όσα δε ζήσαμε αυτά μας ανήκουν…» ~ Τάσος Λειβαδίτης

Αηδίες – ο χρόνος έγινε για να κυλάει

οι έρωτες για να τελειώνουν

η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο

κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο

με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού,

Δημόσιος κατήγορος~ Τάσος Λειβαδίτης

photo by DesPin

Δημόσιος κατήγορος

Όλα μπορείς να τ’αντιμετωπίσεις: τη θλίψη, τη
συντριβή, ακόμα και το χαμένο όνειρο.
Αλλά πώς να υπερασπιστείς απ΄αυτό το φανταστικό