«… νόμιζαν πως κρυώνω, «λάθος, βρε κακούργοι, τους λέω, αλλά πώς θα θάψω γυμνόν Αυτόν τον άλλον που σκοτώσατε μέσα μου;» ~ Τάσου Λειβαδίτη

ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΝΟΗΣΕΙΣ
Βέβαια, στο βάθος ήταν γελοίο – με τα δυο σακάκια που φορούσα όλοι νόμιζαν πως κρυώνω, «λάθος, βρε κακούργοι, τους λέω, αλλά πώς θα θάψω γυμνόν

«… αδερφωμένοι ξαφνικά μες στην παμμέγιστη αρετή της Tέχνης.»~ Λειβαδίτης Tάσος

Πίνακας αγνώστου ζωγράφου

Kι έζησα πάντα με τον εαυτό μου, σαν δυο ακροβάτες που
μισούνται θανάσιμα
που όλη τη μέρα βρίζονται και ραδιουργούν κι ετοιμάζει το
θάνατο ο ένας του άλλου,

«…τις νύχτες, θλιβερό γερασμένο μυρηκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη, όσα δε ζήσαμε αυτά μας ανήκουν…» ~ Τάσος Λειβαδίτης

Αηδίες – ο χρόνος έγινε για να κυλάει

οι έρωτες για να τελειώνουν

η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο

κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο

με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού,

Δημόσιος κατήγορος~ Τάσος Λειβαδίτης

photo by DesPin

Δημόσιος κατήγορος

Όλα μπορείς να τ’αντιμετωπίσεις: τη θλίψη, τη
συντριβή, ακόμα και το χαμένο όνειρο.
Αλλά πώς να υπερασπιστείς απ΄αυτό το φανταστικό

Πραγματικές Αιτίες ~ Τάσος Λειβαδίτης

Πραγματικές Αιτίες

Κι αυτοί που μαζεύουν τ’ αποφόρια του κόσμου δεν είναι για να τα φορέσουν,

«… έρημος και συντριμμένος κι απέραντος σαν τη γυναίκα που τη βιάζουν και τη χτυπάνε και τη ματώνουν κι όταν μείνει έρημη και συντριμμένη κάτω στο χώμα είναι κιόλας πάνω απ’ τους βιαστές και τον εαυτό της κι όλη την αγνότητα του κόσμου απέραντη καθώς σαν ένα κύμα βουίζοντας την ανασηκώνει ο φρέσκος σπόρος της ζωής μέσα της.»~ Τάσος Λειβαδίτης

Θάταν αστείο, αλήθεια, κάποτε να γράψω την ιστορία μου –

χριστιανός κι άθεος, φιλόδοξος και δειλός, σύντροφος και κοινή πόρνη

με τόνα χέρι ακουμπισμένο στις σημαίες μας και τ’ άλλο στα σκέλια των περαστικών γυναικών

πεινώντας, α, πεινώντας πάντα γι αυταπάρνηση και ζώντας με τα ξεροκόμματα της δυσπιστίας

που και τα ίδια τα σκυλιά τα οσμίζονται και φεύγουν

«…τι επιτέλους ο άνθρωπος έχει δικό του…»~ Τάσος Λειβαδίτης

«Κάθομαι, λοιπόν, και συλλογιέμαι: τι επιτέλους ο άνθρωπος έχει δικό του – αφού ακόμα κι η ζωή μου αποχτά σημασία όταν τη διηγούμαι σε κάποιον      «

                                                    (Απόσπασμα του Τάσου Λειβαδίτη από το Βιολί για μονόχειρα, 1976)

by SearchingTheMeaningOfLife

«Κι όταν πεθαίνεις, κανείς δεν ξέρει από πόσους καθημερινούς θανάτους σε προφυλάσσει αυτό το μικρό χωματένιο ύψωμα…»~Τάσος Λειβαδίτης

Μια δειλή πράξη σου, σε κάνει να πεθαίνεις μέσα στους άλλους…
Με μια συγνώμη αργοπορημένη, πεθαίνουν οι άλλοι μέσα σου…

Aυτό το αστέρι είναι για όλους μας ~ Τάσος Λειβαδίτης

Aυτό το αστέρι είναι για όλους μας (1952)

Aνάμεσά μας ρίχναν οι άνθρωποι το μεγάλον ίσκιο τους.

Tί θα απογίνουμε, αγαπημένη;

Πως θα ’νοιγα μια πόρτα όταν δε θα ’τανε για να σε συναντήσω

πως να διαβώ ένα κατώφλι αφού δε θα ’ναι για να σε βρω.

Πού είναι λοιπόν ένα χαμόγελο να μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε…

…ένιωσες ξαφνικά ένα χέρι να ψαχουλεύει στο σκοτάδι

και να σφίγγει το δικό σου χέρι.

Ο τυφλός με το λυχνό (απόσπασμα του έργου του) ~ Τάσος Λειβαδίτης

Ο τυφλός με το λυχνό
(απόσπασμα του έργου του)

Eρχομαι απο μέρες που πρέπει ν’ αποσιωπηθούν, απο νύχτες που θέλω να τις ξεχάσω…… μπήγω την μύτη της ομπρέλας μου στο χώμα και συνομιλώ με τις εποχές
ή καθισμένος στο πάτωμα περιμένω μιαν απερίγραπτη επίσκεψη
ακριβώς γιατί η πόρτα είναι χρόνια Eρχομαι απο μέρες που πρέπει ν’ αποσιωπηθούν, απο νύχτες που θέλω να τις ξεχάσω…… μπήγω την μύτη της ομπρέλας μου στο χώμα και συνομιλώ με τις εποχές
ή καθισμένος στο πάτωμα περιμένω μιαν απερίγραπτη επίσκεψη
ακριβώς γιατί η πόρτα είναι χρόνια κλειδωμένη.

Kαι τώρα που ξεμπερδέψαμε πιά με τα μεγάλα λόγια, τους άθλους, τα όνειρα, καιρός να ξαναγυρίσουμε στη ζωή μας…

… ελευθερώνοντας έτσι όρκους αλλοτινούς και τίς πιό ωραίες χειρονομίες του μέλλοντος.

… εξάλλου άνθρωπος είμαι κι εγώ, χρειάζομαι λίγη μέριμνα: ένα όνειρο ή μια μητέρα ή έστω μια ξαφνική περιφρόνηση…

Kάποτε θα ξανάρθω. Eίμαι ο μόνος κληρονόμος.
Kι η κατοικία μου είναι παντού όπου κοιτώ.

…είμαστε εξάλλου πολύ υπερήφανοι για ν’ ακουγόμαστε πιό δυνατά. Hσυχία.
Oι άνθρωποι μας σπίλωσαν, μα θα μας διαφυλάξει ωραίους η ανωνυμία της ιστορίας.

…παλιά, ρυτιδωμένη γη που μόνο έναν αιώνιο ύπνο υποσχόταν –
κι ώ σοφή προνοητικότητα των παιδιών, που πιάνουν απο νωρίς φιλίες με το χώμα.