Πανάρχαια ἀντιδικία (ποίημα) / Τάσος Λειβαδίτης

Θέλω να πω ότι κάθε νύχτα έπρεπε να τα παίζω όλα,

και μάλιστα χωρίς να είναι κανείς στην άλλη μεριά

του τραπεζιού-κανείς; αστείοι που είμαστε-

Σκηνές του Σταθμού ~ Τάσος Λειβαδίτης

---

photo by ChrisTsik

ΕΝΑΣ ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΓΙΑ ΘΕΟ

(Θεολογικοί αναπαλμοί στην ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη)

Από εκείνη την στιγμή (που όλοι θα βρεθείτε κάποτε), κατάλαβα πως δενυπάρχει άλλη λύση, γύριζα, λοιπόν, τις νύχτες και τράνταζα ταγραμματοκιβώτια των δρόμων – μου οφείλουν μιαν απάντηση, εξάλλουείναι ανέντιμο όταν δεν έχεις να φας εσύ ν’ αγοράζεις περίστροφα γιαεξομολογήσεις ή πώς να μην κλάψεις γι’ αυτόν που πρέπει να περιμένειτον  άλλο Σεπτέμβριο – έτσι, παρ’ όλες τις προφυλάξεις μου αυτοί τοκατόρθωσαν, καθώς έστριβα τη γωνιά μ’ άρπαξαν κι έβαλαν έναν άλλοστη θέση μου, “βοήθεια” φώναξα, η φωνή μου ακούστηκε από πολύμακριά,

«… νόμιζαν πως κρυώνω, «λάθος, βρε κακούργοι, τους λέω, αλλά πώς θα θάψω γυμνόν Αυτόν τον άλλον που σκοτώσατε μέσα μου;» ~ Τάσου Λειβαδίτη

ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΝΟΗΣΕΙΣ
Βέβαια, στο βάθος ήταν γελοίο – με τα δυο σακάκια που φορούσα όλοι νόμιζαν πως κρυώνω, «λάθος, βρε κακούργοι, τους λέω, αλλά πώς θα θάψω γυμνόν

«… αδερφωμένοι ξαφνικά μες στην παμμέγιστη αρετή της Tέχνης.»~ Λειβαδίτης Tάσος

Πίνακας αγνώστου ζωγράφου

Kι έζησα πάντα με τον εαυτό μου, σαν δυο ακροβάτες που
μισούνται θανάσιμα
που όλη τη μέρα βρίζονται και ραδιουργούν κι ετοιμάζει το
θάνατο ο ένας του άλλου,

«…τις νύχτες, θλιβερό γερασμένο μυρηκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη, όσα δε ζήσαμε αυτά μας ανήκουν…» ~ Τάσος Λειβαδίτης

Αηδίες – ο χρόνος έγινε για να κυλάει

οι έρωτες για να τελειώνουν

η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο

κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο

με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού,

Δημόσιος κατήγορος~ Τάσος Λειβαδίτης

photo by DesPin

Δημόσιος κατήγορος

Όλα μπορείς να τ’αντιμετωπίσεις: τη θλίψη, τη
συντριβή, ακόμα και το χαμένο όνειρο.
Αλλά πώς να υπερασπιστείς απ΄αυτό το φανταστικό

Πραγματικές Αιτίες ~ Τάσος Λειβαδίτης

Πραγματικές Αιτίες

Κι αυτοί που μαζεύουν τ’ αποφόρια του κόσμου δεν είναι για να τα φορέσουν,

«… έρημος και συντριμμένος κι απέραντος σαν τη γυναίκα που τη βιάζουν και τη χτυπάνε και τη ματώνουν κι όταν μείνει έρημη και συντριμμένη κάτω στο χώμα είναι κιόλας πάνω απ’ τους βιαστές και τον εαυτό της κι όλη την αγνότητα του κόσμου απέραντη καθώς σαν ένα κύμα βουίζοντας την ανασηκώνει ο φρέσκος σπόρος της ζωής μέσα της.»~ Τάσος Λειβαδίτης

Θάταν αστείο, αλήθεια, κάποτε να γράψω την ιστορία μου –

χριστιανός κι άθεος, φιλόδοξος και δειλός, σύντροφος και κοινή πόρνη

με τόνα χέρι ακουμπισμένο στις σημαίες μας και τ’ άλλο στα σκέλια των περαστικών γυναικών

πεινώντας, α, πεινώντας πάντα γι αυταπάρνηση και ζώντας με τα ξεροκόμματα της δυσπιστίας

που και τα ίδια τα σκυλιά τα οσμίζονται και φεύγουν

«…τι επιτέλους ο άνθρωπος έχει δικό του…»~ Τάσος Λειβαδίτης

«Κάθομαι, λοιπόν, και συλλογιέμαι: τι επιτέλους ο άνθρωπος έχει δικό του – αφού ακόμα κι η ζωή μου αποχτά σημασία όταν τη διηγούμαι σε κάποιον      «

                                                    (Απόσπασμα του Τάσου Λειβαδίτη από το Βιολί για μονόχειρα, 1976)

by SearchingTheMeaningOfLife

«Κι όταν πεθαίνεις, κανείς δεν ξέρει από πόσους καθημερινούς θανάτους σε προφυλάσσει αυτό το μικρό χωματένιο ύψωμα…»~Τάσος Λειβαδίτης

Μια δειλή πράξη σου, σε κάνει να πεθαίνεις μέσα στους άλλους…
Με μια συγνώμη αργοπορημένη, πεθαίνουν οι άλλοι μέσα σου…