Aυτό το αστέρι είναι για όλους μας ~ Τάσος Λειβαδίτης

Aυτό το αστέρι είναι για όλους μας (1952)

Aνάμεσά μας ρίχναν οι άνθρωποι το μεγάλον ίσκιο τους.

Tί θα απογίνουμε, αγαπημένη;

Πως θα ’νοιγα μια πόρτα όταν δε θα ’τανε για να σε συναντήσω

πως να διαβώ ένα κατώφλι αφού δε θα ’ναι για να σε βρω.

Πού είναι λοιπόν ένα χαμόγελο να μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε…

…ένιωσες ξαφνικά ένα χέρι να ψαχουλεύει στο σκοτάδι

και να σφίγγει το δικό σου χέρι.

Ο τυφλός με το λυχνό (απόσπασμα του έργου του) ~ Τάσος Λειβαδίτης

Ο τυφλός με το λυχνό
(απόσπασμα του έργου του)

Eρχομαι απο μέρες που πρέπει ν’ αποσιωπηθούν, απο νύχτες που θέλω να τις ξεχάσω…… μπήγω την μύτη της ομπρέλας μου στο χώμα και συνομιλώ με τις εποχές
ή καθισμένος στο πάτωμα περιμένω μιαν απερίγραπτη επίσκεψη
ακριβώς γιατί η πόρτα είναι χρόνια Eρχομαι απο μέρες που πρέπει ν’ αποσιωπηθούν, απο νύχτες που θέλω να τις ξεχάσω…… μπήγω την μύτη της ομπρέλας μου στο χώμα και συνομιλώ με τις εποχές
ή καθισμένος στο πάτωμα περιμένω μιαν απερίγραπτη επίσκεψη
ακριβώς γιατί η πόρτα είναι χρόνια κλειδωμένη.

Kαι τώρα που ξεμπερδέψαμε πιά με τα μεγάλα λόγια, τους άθλους, τα όνειρα, καιρός να ξαναγυρίσουμε στη ζωή μας…

… ελευθερώνοντας έτσι όρκους αλλοτινούς και τίς πιό ωραίες χειρονομίες του μέλλοντος.

… εξάλλου άνθρωπος είμαι κι εγώ, χρειάζομαι λίγη μέριμνα: ένα όνειρο ή μια μητέρα ή έστω μια ξαφνική περιφρόνηση…

Kάποτε θα ξανάρθω. Eίμαι ο μόνος κληρονόμος.
Kι η κατοικία μου είναι παντού όπου κοιτώ.

…είμαστε εξάλλου πολύ υπερήφανοι για ν’ ακουγόμαστε πιό δυνατά. Hσυχία.
Oι άνθρωποι μας σπίλωσαν, μα θα μας διαφυλάξει ωραίους η ανωνυμία της ιστορίας.

…παλιά, ρυτιδωμένη γη που μόνο έναν αιώνιο ύπνο υποσχόταν –
κι ώ σοφή προνοητικότητα των παιδιών, που πιάνουν απο νωρίς φιλίες με το χώμα.

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ~ Τάσος Λειβαδίτης

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ

Η είσοδος δεν επιτρεπόταν παρά μόνο σ’ εκείνους
τους φτωχούς τρελούς που φαντάζονται ότι είναι πουλιά, σκάλες ή δέντρα

Τα φαινόμενα απατούν ~ Τάσος Λειβαδίτης

Τα φαινόμενα απατούν

«Εγώ είμαι κλειδούχος» έλεγε, και όρθιος στη μέση του θαλάμου
χειρονομούσε σαν ν’ άνοιγε κλειδιά, ύστερα αφουγκραζόταν τα τραίνα που περνούσαν κι ύστερα πάλι χειρονομίες, σινιάλα
είκοσι χρόνια τώρα στο άσυλο, ακόμα κι οι τρελοί γελούσαν μαζί του,
«δεν είσαι τίποτα», του έλεγαν, έκλαιγε.

Εκλογή ~ Τάσος Λειβαδίτης

Εκλογή
Περάσαμε μια ήσυχη ζωή, αξιοπρεπή και στερημένη – ενώ σ’ αυτό το μέγα σφάλμα που αποφύγαμε,

Ασφαλής κατεύθυνση ~ Τάσος Λειβαδίτης

Ασφαλής κατεύθυνση

Κι επειδή τα οικονομικά μου πήγαιναν όλο και στο
χειρότερο, άρχισα να γίνομαι εφευρετικός: κατέβαινα,
λόγου χάρη, στο υπόγειο όπου βρισκόταν ένα παλιό
χαλασμένο ρολόι, το έβαζα στην πιο κρίσιμη ώρα και
περίμενα – κι ας είναι ευλογημένο τ’ όνομα του Θεού, ποτέ

Χειμωνιάτικες Παρανοήσεις ~ Τάσος Λειβαδίτης

Χειμωνιάτικες Παρανοήσεις

Βέβαια,στο βάθος ήταν γελοίο-με τα δυο σακάκια που φορούσα
όλοι νόμιζαν πως κρυώνω,»λάθος,βρε κακούργοι,τους λέω,

Πραγματικές αιτίες ~ Τάσος Λειβαδίτης

Πραγματικές αιτίες
Κι αυτοί που μαζεύουν
τ’ αποφόρια του κόσμου δεν είναι για να τα φορέσουν,

«Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου» του Τάσου Λειβαδίτη

Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου

Σ’ εκείνους που μέσα σε θυελλώδεις νύχτες εξεγέρσεων
ψάχνουν για ένα φεγγάρι παιδικό.
Σ’ αυτούς που δεν τους έμεινε…καιρός.
Σ’ εκείνους που τους ξέχασαν στη γλυκύτητα του ύπνου όταν όλοι μας είχαν εγκαταλείψει.
Στους καθρέφτες που κοιταχτήκαμε.
Στις θάλασσες που δεν θα ταξιδέψουμε.
Στα μονοπάτια που περπατήσαμε ερωτευμένοι κι ίσως να μην ξαναγυρίσαμε
από τότε.
Στη Μοίρα.
Στην ωραία νεότητα.
Στους διαβάτες / κι εγώ πού πήγαινα; κι ήταν τόσα πολλά αυτά που ζήτησα;
Μα τώρα είναι αργά – ώρα να φεύγω/

Δολιότητες – Τάσος Λειβαδίτης

Δολιότητες – Τάσος Λειβαδίτης

            Τον γνωρίζαμε τόσο λίγο, αλλά ας τον ονομάσουμε Ιάκωβο, για λόγους ηρεμίας,  –  κι εδώ ας θυμηθούμε τις μεγάλες αγυρτείες των λέξεων ή τα οικιακά σκεύη που εξαφανίζονταν μυστηριωδώς, αφού αυτοί που τα χρησιμοποιούσαν, είχαν τις πιο άδολες σκέψεις,

            όπως κάθε σελίδα έχει το τέλος της και κάθε ναυάγιο τον τυχερό του, κάθε παιδί το μήλο του και κάθε τρελός το υπόγειό του, κάθε θλιμμένος τον τοίχο του και κάθε νεκρός τον ορυμαγδό του –