Γιάννης Ρίτσος – Σχῆμα τῆς ἀπουσίας Ι

Γιάννης Ρίτσος – Σχῆμα τῆς ἀπουσίας Ι

(ἀπὸ τὰ Ποιήματα 1930-1960, B´, Κέδρος 1961)

Ὅ,τι ἔφυγε, ριζώνει ἐδῶ, στὴν ἴδια θέση, λυπημένο, ἀμίλητο
ὅπως ἕνα μεγάλο βάζο τοῦ σπιτιοῦ, ποὺ πουλήθηκε κάποτε
σὲ δύσκολες ὧρες,
καὶ στὴ γωνιὰ τῆς κάμαρας, ἐκεῖ ποὺ στέκονταν τὸ βάζο,
ἀπομένει τὸ κενὸ πυκνωμένο στὸ ἴδιο σχῆμα τοῦ βάζου, ἀμετάθετο,
ν᾿ ἀστράφτει διάφανο στὴν ἀντηλιά, ὅταν ἀνοίγουν πότε-πότε
τὰ παράθυρα,
καὶ μέσα στὸ ἴδιο βάζο, πούχει ἀλλάξει τὴν οὐσία του
μὲ ἴδια κ᾿ ἰσόποσην οὐσία ἀπ᾿ τὸ κρύσταλλο τοῦ ἄδειου,
μένει καὶ πάλι τὸ ἴδιο ἐκεῖνο κούφωμα, λίγο πιὸ ὀδυνηρὰ ἠχητικὸ
μονάχα.
Πίσω ἀπ᾿ τὸ βάζο διακρίνεται τὸ χρῶμα τοῦ τοίχου
πιὸ σκοτεινό, πιὸ βαθύ, πιὸ ὀνειροπόλο,

Advertisement

ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ~ ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Ιωάννινα ~Ιούνιος 2019

ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Εσύ δε θα μου πεις ευχαριστώ,
όπως δε λες ευχαριστώ στους χτύπους της καρδιάς σου
που σμιλεύουν το πρόσωπο της ζωής σου.

Το νόημα της απλότητας ~ Γιάννης Ρίτσος

Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων – Οκτώβριος 2018

Το νόημα της απλότητας

«Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε·

αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα,

θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου,

θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας.

Το αυγουστιάτικο φεγγάρι γυαλίζει στην κουζίνα

σα γανωμένο τεντζέρι (γι’ αυτό που σας λέω γίνεται έτσι)

φωτίζει τ’ άδειο σπίτι και τη γονατισμένη σιωπή του σπιτιού –

«ΚΡΙΣΙΜΟ ΣΗΜΕΙΟ» ποίημα του Γιάννη Ρίτσου

ΚΡΙΣΙΜΟ ΣΗΜΕΙΟ

Ρίξαν στ` αρχαία πιθάρια τα κλειδιά της πόλης.
Δάγκωμα του σκορπιού στη μνήμη. Η φωνή της κουκουβάγιας
ψηλά στο βράχο απ` τις ρωγμές της νύχτας. Τότε
ένα παιδί μαρμάρωσε μ` ένα καλάθι στον αγκώνα.

12 Ποιήματα για τον Καβάφη- «Παρανοήσεις» ~Γιάννης Ρίτσος

12 Ποιήματα για τον Καβάφη-

«Παρανοήσεις»

Αυτά τα διφορούμενά του, αφόρητα· μας βάζουν σε δοκιμασία·
κι ο ίδιος επίσης δοκιμάζεται· προδίδεται ολοφάνερα
η ασάφειά του, ο δισταγμός του, η άγνοια, η δειλία του
κι η έλλειψη σταθερών αρχών. Σίγουρα, πάει να μας εμπλέξει
στην ίδια του περιπλοκή. Κι αυτός κοιτούσε κάπου πέρα
γενναιόφρων τάχα κι επιεικής (Όπως αυτοί που `χουν ανάγκη επιεικείας
μ’ ολόλευκο πουκάμισο, μ’ άψογο μολυβί κοστούμι

«ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ» του Γιάννη Ρίτσου

ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ

Αδέξια, με χοντρή βελόνα, με χοντρή κλωστή,

ράβει τα κουμπιά στο σακάκι του. Μιλάει μονάχος:

Έφαγες το ψωμί σου; κοιμήθηκες ήσυχα;

μπόρεσες να μιλήσεις; ν’ απλώσεις το χέρι σου;

«Προφυλάξεις» του Γιάννη Ρίτσου

Προφυλάξεις

Ίσως να κυβερνάς ακόμα τη φωνή σου· –
αύριο, μεθαύριο, κάποτε,
την ώρα που οι άλλοι θα φωνάζουν κάτω απ΄ τις σημαίες,
φώναξε κι εσύ,
μονάχα πρόσεξε να κατεβάσεις το κασκέτο σου 

Γιάννης Ρίτσος – Φεύγοντας ἀπ᾿ τὴ Μονοβασιά

photo by DesPin

Πανάρχαιες ἐλιές, κούφιοι κορμοὶ συστραμμένοι· τὸ δύστυχο σταχτί· τὸ καπνισμένοι κίτρινο· ἴσκιοι τῶν σύννεφων στοὺς ἀπέναντι λόφους. Ἔρχεται ὑπάκουο τὸ μακρινό, σὲ κοιτάει ἀπ᾿ τὸ πλάι· ξεχνᾶς ἐκεῖνο πού ῾θελες νὰ τοῦ ζητήσεις· τὸ χέρι σου ἀφηρημένο περπατᾶ στὴ μαλακιὰ ράχη τοῦ ζώου. Ἦταν αὐτό; Καὶ τί ἦταν; Ἀντεστραμμένος χρόνος; Οἱ γριὲς τυλίγουνε τὰ πόδια τους μ᾿ ἐφημερίδες, τὰ δένουνε μὲ σπάγκους. Προφυλάξεις, προφυλάξεις, – ὦ, σιωπηλὴ διάρκεια· καθόμαστε χάμου στὸ χῶμα μ᾿ ἕνα καλάθι φραγκόσυκα, μὲ τό ῾να παπούτσι τοῦ δρομέα, – κι αὐτὴ ἡ ἐπίμονη γυναίκα, ἡ ἀποστεωμένη, ἡ ἄγρια, κάτω ἀπ᾿ τὸ δέντρο, μέσ᾿ στὴν πεισμωμένη λάμψη, κρατώντας στὰ δύο χέρια της τὸ ἀπαρηγόρητο βρέφος.Τότε ἀκριβῶς ἦταν ποὺ μάθαμε πὼς τίποτα δὲν εἶχε χαθεῖ.

Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή «Μονοβασιά» του Γιάννη Ρίτσου, Εκδόσεις Κέδρος

«ΑΒΕΒΑΙΗ ΣΥΝΕΣΗ» ποίημα του Γιάννη Ρίτσου

photo by CTsik

ΑΒΕΒΑΙΗ ΣΥΝΕΣΗ

Ήρθαν οι συνετοί καιροί: να μην περιμένεις, να μην έχεις.
Η απόφαση παρμένη πια, κρυμμένη κάτω απ` τις πέτρες
ή κάτω από στοίβες παλιές εφημερίδες. Τα βράδια
ένας μικρός περίπατος ως το παλιό μουράγιο, 

«Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.» ~Γιάννη Ρίτσου

made by Sofoklis

Απόσπασμα από το Καπνισμένο Τσουκάλι του Γιάννη Ρίτσου

Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ’ όλες τις καρδιές, σ’ όλα τα χείλη.