‘Ώρες’

Θεσσαλονικη ~ Ιανουάριος 2020

Να σου αρέσουν όλα αδύνατο
Όσο κι αν επέλεξες με μεράκι
Όταν υποχρεώνεσαι υπό άλλων
Σε χρόνο συγκεκριμένο ασχολίας

Advertisement

‘Αγκάλιασέ με’

Έργο έκθεσης μοντέρνας τέχνης στην Θεσσαλονίκη Ιούνιος 2017

‘Αγκάλιασέ με’

Νιώσε με στον ήχο τζιτζικιού
Μοιράζομαι του πλάτανου πνοή
Ελπίδα πράσινη τα χρώματα στα μάτια
Δε ζω, υπάρχω, σε άλλου κόσμου τη μορφή

‘Ξύπνημα πρώτο’

‘Ξύπνημα πρώτο’

Ποτέ δεν πίστεψα σε κάποιον πως θ’ αρέσω
Κι εσύ με πόθησες σα να ‘μουν θησαυρός
Αν μου το έλεγες θα ήταν όλα αλλιώς
Θάρρος να είχες αντί για ψωροπερηφάνια
Να αγκαλιάσεις το ανθοδοχείο το κενό

‘Σωτήρας’

Ιωάννινα – Οκτώβριος 2018

Τέλειωσαν όλα τα συναισθήματα
Μιας αλησμόνητης οδύνης
Όλοι οι κύκλοι τον πόνο έθρεφαν
Κάποιας εκδίκησης μεγάλης
Ήσουν εσύ που τόσο πόνεσες
Ήσουν εσύ που θα πονέσεις
Όσο στους άλλους ευθύνες ρίχνεις
Σε κύκλους μίσους θα επιστρέφει
Δείξε επιείκεια σε όσους μπλέχτηκαν

‘Στο πλάι’

‘Στο πλάι’

Πλάι βαδίζω
Αργά περπατώ
Φίλους ανάμνησης
Δε νοσταλγώ
Άλλους δεν έχω
Εμένα φιλώ

‘Δίχως έρωτα, είσαι νεκρός’

‘Δίχως έρωτα, είσαι νεκρός’

Πλήθος γεννήσαμε από έρωτα γεννηθήκαμε
Γελάσαμε, πονέσαμε, κλάψαμε: Νιώσαμε!
Με Όνειρα μαζί ζωή μεστώσαμε

Τώρα μου λένε να σε απωθήσω
Από μακριά να σε γνωρίσω
Χωρίς πόνο, δάκρυ, χαρά. Μη σ’ακουμπώ!
Όνειρο ανέκφραστο, σατανικό
Ό,τι απέφευγα να φανταστώ

Ακούγεται στον νέο βολικό
Από έξυπνες πόλεις ήδη μοναχικός

Μα τί πιο τρομακτικό; Σιωπές βουβές
Ψυχές ωμές. Σώματα ανέραστα
Γέννες με έγχυση, προεπιλεγμένες
Σε ένα μηχάνημα από ψυχρό υλικό

Δίχως έρωτα, είσαι νεκρός
Δίχως αισθήματα, παρανοϊκός
Δίχως τις νότες, σε σκέψεις βυθίζεσαι
Κι όλο απελπίζεσαι
Με λέξεις τσακίζεσαι

‘Αναγνώστης άλλου Κόσμου’

photo by EvAr

Τρεις ζωές και να που τώρα ζω την τρίτη
Μόλις τέλειωσε η αθώα εποχή
Της αφέλειας ξερίζωσα την τρίχα
Ρίζα ανώριμη θέλει να ποτιστεί

‘Γόνιμη στάλα’

‘Γόνιμη στάλα’

Λίγες κουβέντες γράφω σταράτες
Νέκταρ σταγόνες του γιασεμιού
Έχει την πλάση όλη ευωδιάσει
Στάλαξε δαύτες σε κάθε νου
Μυρωδιά δεν παίρνεις σε άβυσσο κενού

‘Ξανά Άνοιξη’

photo by DesPin

Η Μήτρα πάλλεται
κι ας έγινε μητέρα
μέσα σε φλόγες
συσπάται η μορφή

‘Μπορώ Αν…’

‘Μπορώ Αν…’

Μπορώ να αλλάξω το εσωτερικό της ψυχής
Αν μεταμορφώσω τους εφιάλτες σε όνειρα
Αν διαγράψω τους νόμους που στερούνται έρωτα
Αν μας μάθω να μη λησμονούμαι τις ωραίες μνήμες