Περιορισμένη ίριδα έχει
Ο ανόητος μεταφραστής
Απο τις χιλιάδες ρωσικές λέξεις
Η μια που μετέφρασε τον μετέτρεψε
Σε εξοργισμένο κακοποιητή κάθε εραστή ζωής
Αν το είχε διαβάσει όλο,
άλλη επιείκεια,
θα ‘δινε άλλο φώς
Ερωτεύτηκες
Σαν τυχοδιώκτης κακοποιός
Σαν βιαστικός στρατιώτης
Σαν αχόρταγος φυλακισμένος
Σαν οργανωτικός υπάλληλος
Σαν εικονολάτρης φωτογράφος
Σαν ενοχικός παντρεμένος
Μα πάνω απ’ όλα, ολικά σαν ποιητής
Η βαρετή ρουτίνα
συναρπαστικό θέαμα!
Μα πώς;
Ο βρωμερός ιδρώτας
αγαπημένη ευωδιά!
Γίνεται;
Ο πικραμένος μετανάστης
υπήρξε βασανισμένος πρόσφυγας και αγαπήθηκε!
Αν θα αγαπιέται και σε όλα τα σύμπαντα,
Θεϊκό!
Μίλησε κανείς για τύχη;
Κάθε αγαπημένος, αν και περαστικός, μας διαμορφώνει
Άντε πάλι!
Κόκκινη και στρογγυλή
Ζουμερή κι ενοχλητική
Χρόνια τινάζω το πόδι
Η πέτρα από το παπούτσι να πεταχτεί
Κι όταν νομίζω πως φεύγει
Ακόμα κρύβεται εκεί
Σε κάθε δύσκολη στιγμή
Μόνιμη καμιά πληγή!
Μέχρι να αλλάξω σανδάλια
Νου, μάτια και καρδιά
Την ιερή πατούσα
Ενοχλεί!
-Ξέρω τι χρειάζεσαι.
-Παραμυθιάζεσαι;
-Αλήθεια σου λέω.
-Ξέρεις μνήμες κι επιθυμίες; Τρομακτικό!
-Χρόνια ερωτευμένος σε παρακολουθώ κι όσο σε γνωρίζω πιο πολυ σ’Αγαπω.
-Βιάζεις ζωές. Πω πω τρομερό! Βουντού κάναν κάποτε για τέτοιο σκοπό. Αγάπη ανύπαρκτη απο εκβιασμό. Εγώ δε σε ξέρω για να νοιαστώ.
-Θυσία έχω γίνει: Να ξες, αρκετό! Ταξιδεύω… Στήνω καρτέρι για να σε δω.
-Εσύ, τι χρειάζεσαι; Ποιόν να αγαπώ; Καθρέφτη διαθέτω, στο μπάνιο, καλό. Λέω, το διαδίκτυο να ερωτευτώ. Κι αυτό γνωρίζει κάθε μου μυστικό.
-Αμφιβάλλεις!; Μα λαθεύεις. Κι ειν’ αυτό ρομαντικό. Αποδέξου την Αγαπη, υπάρχει. Μόνο αλήθεια θα σου πω. Τίποτα πια μυστικό. Εργαλείο ζωής σε θανάτου καιρό. Φάρμακο και γιατρικό.
Hellas | N. Plagia | May 2022 | photo by ChrisTsik
|Κατάθλιψη;|
Χαμόγελο ερωτευμένου;
Ή στάσιμο στο πάθος πένθος;
Στο έγκλημα επιρρεπής;
Στα μάτια έρωτα αν δε δεις;
Θυμός απώλειας παιδικής:
Δεν πρόλαβες να εκδικηθείς!
Μισόλογα σε (αδικαιολόγητη) απελπισία
(Άλλοθι ο έρωτας κατ’ ουσία)
Σε σύγχυση η φαντασία
Υστερόγραφες υποσχέσεις
Αδύνατον να τις πιστέψεις
Παλιές, καλές, όμορφες σχέσεις!;
Νοιάζομαι, μα με χρειάζομαι
Σκάλα παλιά ασθενική
Στην κορυφή αν ανεβείς
Τον κόσμο πως να ματαδείς;
Νομίζεις είμαι μαξιλάρι
Σωτήριο αγάπης αγκωνάρι
Σε τέτοια πτώση δεν αρκεί
Η εμπιστοσύνη μηδενική
Μα εσύ την νιώθεις ολική
Χρονοδιακόπτης με βία γυρισμένος
Δίχως χαμπάρι να πάρει η ροή
Δίχως συναίνεση κρυφού συνακουστή
Μήτε αφοσιωμένου αδερφού ή εραστή
Νύχια, μαλλιά και δέρμα λίγο φθαρμένα
Μπροστά στα χιόνια σας, πικρής σιωπής
Το μαρτυρούν! Κανένας να αισθανθεί;
Πηδηματάκια άξια σε κόσμους
Το χρόνο σβήνουν πριν κάθε νέα αρχή
Τρεχάτοι όλοι σε ανούσια ρουτίνα
Σε νου ρολόι έχουν χαζά χωθεί
Ενώ ερωτεύομαι τα όμορφα στο σύμπαν
Ν’αξίζει άνθρωπος που είμαι σε μια Γη