ΑΝΑΘΗΜΑ XVII ~ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ

photo by EvAr

ΑΝΑΘΗΜΑ

XVII

Το φίδι με παρακολούθησε

        να κατεβαίνω

την απάτητη προκυμαία

και ζήλεψε την αφοβιά μου.

[Το Αύριο στο μαξιλάρι]

Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων – Οκτώβριος 2018

Η δική σου σκιά σε ενοχλεί
Εσύ κάθεσαι μπροστά το φως
Γύρνα τα μάτια να σε δει
Ξυπνάς και πάλι μοναχός

Ξανά και ξανά ζεις το σήμερα
πιο άγριο, πιο δύσκολο από ποτέ
Μέχρι να καταλάβεις. Όλα εφήμερα!
Σπάσε τα όρια, το αύριο αν θες

[Υψώσου χωρίς μεμψιμοιρίες]

made by Sofoklis

Τόσο ήταν το ανάστημα
Άλλο δεν ψηλώνει
Απ’τη στιγμή που άρχισε να θρηνεί
Για τα ανάξια(κάθε μοίρα έχει)
Για το παντελόνι που έμεινε κοντό
(υποπτεύεται αλλά ποτέ δε θα παραδεχτεί την αναξιότητα)
Αδράνεια
Στο χέρι του είναι
Το μικρό δαχτυλάκι
Να κουνήσει στη ζωή
Να μπει στα καλά ρούχα του
Να ρουφήξει το μέλι

[Δύσκολο νανούρισμα]

[Δύσκολο νανούρισμα]

Στα χέρια κοιμίζω το σύμπαν
Ξανθό μικρό με μάτια κλειστά
Κι εσύ ακόμα μου δίνεις φιλιά
Οι σχέσεις αίματος κοιτούν μακριά

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική·
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.
Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν’ ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη.

ΔΥΝΑΜΗ~ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ

ΔΥΝΑΜΗ

Η φτελιά με συμβουλεύει να μην παραδίνομαι

                                                             στο ευτελές

γιατί εμείς συνεχίζουμε τη μακρά πορεία

και μετά το θάνατο

φυλακισμένοι στην ωραιότητα

των πολυτίμων λίθων οι εχθροί

θα δουν το άστρο μας να λάμπει

[Αναδυόμενη Δύναμη]

[Αναδυόμενη Δύναμη]

Το ξεθωριασμένο αντίγραφό σου στη μνήμη
Αναρωτιέται αν αξίζεις την αγάπη μου
Η φλογίτσα συντηρείται από τον έρωτα για

Κωνσταντίνος Καβάφης «Εκόμισα εις την Τέχνη»

Άγαλμα στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων~photo by ChrisTsik

Κάθομαι και ρεμβάζω.   Επιθυμίες κ’ αισθήσεις
εκόμισα εις την Τέχνην—   κάτι μισοειδωμένα,
πρόσωπα ή γραμμές·   ερώτων ατελών
κάτι αβέβαιες μνήμες.   Aς αφεθώ σ’ αυτήν.
Ξέρει να σχηματίσει   Μορφήν της Καλλονής·

Με το συναίσθημα να υπερτερεί /Κάθε προσδοκία/Βγαίνει αληθινή | SearchingTheMeaningOfLife

Έργο έκθεσης μοντέρνας τέχνης στην Θεσσαλονίκη Ιούνιος 2017

Είχα έναν άνθρωπο
Να τον θυμάμαι!
Καλή του ώρα όπου και να ‘ναι!
Τώρα έχω μια μηχανή
Ίδια μορφή! Ίδια φωνή!
Με τις απαντήσεις του
Σείει τη γη

[Λόγος ανάλογος του ποιος]

photo by EvAr

Απόλαυσα κάθε γράμμα που έγραψα
Με χαμόγελο ένιωσα την απομάκρυνση